Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ...
Οι τραυματικές σχέσεις Ελλάδας –Γερμανίας και οι επιπτώσεις τους
Γράφει ο Δαμιανός Βασιλειάδης
Η Γερμανία ήταν υπέρ της Τουρκίας και εναντίον της Ελλάδας, κυρίως από το 1870, όταν έγινε επί Μπίσμαρκ ενιαίο κράτος και κυριαρχούσε ο Κάιζερ.
Από τότε άρχισε με εντονότερο ρυθμό την επεκτατική της πολιτική. Πολλοί αναλύουν αυτήν την επεκτατική της πολιτική γενικά και ειδικά εναντίον της Ελλάδας και υπέρ της Τουρκίας.
Ο πρώτος που εκφράζει τον χαρακτήρα αυτής της πολιτικής είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν και ακολουθούν κι άλλοι.
"Σε όλες τις διεθνείς της σχέσεις, η Γερμανία, απ’ τις απαρχές της κιόλας, αργά και συστηματικά, έπαιζε πάντα το ρόλο του εισβολέα, του κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της τη δική της θεληματική υποδούλωση κι από τότε που εδραιώθηκε οριστικά σαν ενιαία δύναμη, έγινε μια απειλή, ένας κίνδυνος για την ελευθερία ολόκληρης της Ευρώπης.
Η σημερινή Γερμανία δεν είναι άλλο παρά υποδούλωση, θριαμβευτική και κτηνώδης".
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι απέτρεψε τα κόμματα στη Βουλή των Σκοπίων να ψηφίσουν το όνομα Σλαβομακεδονία, όταν τέθηκε το θέμα προς ψήφιση, για να παραμένει σε εκκρεμότητα το θέμα της ονομασίας σε βάρος της Ελλάδας.
Το ίδιο έπραξε και στην περίπτωση της ενδιάμεσης συμφωνίας, προτρέποντας τον Γκρουέφσκι να προσφύγει στη Χάγη, για να καταγγείλει την Ελλάδα για την δήθεν ακύρωση της ενδιάμεσης συμφωνίας.
Τα κατάφεραν τελικά, λόγω αδυναμίας της ελληνικής πλευράς να υπερασπιστεί τα δίκαιά της. Το ίδιο πράττει και στην Θράκη, ενισχύοντας τις αποσχιστικές τάσεις των τουρκογενών μουσουλμάνων, με την καθοδήγηση της Άγκυρας.
Μπορεί αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι οι ιθύνοντες στη Γερμανία που ρυθμίζουν τις τύχες της, δεν μπορούν να ξεχάσουν ότι η Ελλάδα ήταν εκείνη που εμπόδισε τον Χίτλερ να επιτεθεί αποτελεσματικά στη Σοβιετική Ένωση για να την κατακτήσει.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ακόμη ότι ο Χίτλερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διαμελίσει την Ελλάδα και την είχε παραχωρήσει στους συμμάχους του. Την Μακεδονία και την Δυτική Θράκη στους Βούλγαρους, την Θεσσαλία στους Ιταλούς, κ.λπ, όπως αποκαλύπτουν τα ιστορικά ντοκουμέντα;
Αποκαλυπτική είναι η τοποθέτηση ενός Γερμανού κοινωνιολόγου, ο οποίος εξηγεί την πολιτική της Γερμανίας μετά το 1990:
"Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, και την «κατάληψη» της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική, η Γερμανική Κυβέρνηση συμμετείχε ενεργά στην αποσταθεροποίηση των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης όπως η Ελλάδα.
Αυτό αποδεικνύεται ιδιαίτερα από την περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου η Γερμανία δεν εμπόδισε τις συγκρούσεις μεταξύ των Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών, αλλά αντίθετα, τις υποστήριξε.
Αντί της ειρήνης, με γερμανική μεσολάβηση, σκηνοθετήθηκε μια επιθετική πολιτική, με στόχο την ευρύτερη κυριαρχία και επιρροή στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Η Γερμανία προλείανε το έδαφος για την επέμβαση των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα τότε αρνήθηκε να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Η έντιμη αυτή στάση φυσικά δεν άρεσε σε μια νέα Μεγάλη Γερμανία, η οποία ενδιαφερόταν για μια στρατιωτική επέμβαση.
Εάν και κατά πόσο θα το καταφέρουν εξαρτάται από την ταξική πάλη των χωρών που δέχονται αυτήν την πίεση".
Αλλά και η μαρτυρία του Γερμανού συγγραφέα Andreas Wehr είναι αποκαλυπτική:
"Η διένεξη για την Ελλάδα, εκφράζει έναν ανελέητο αγώνα των ιμπεριαλιστικών Κρατών και αγορών, για ζώνες επιρροής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ισχυρές χώρες θέλουν να συντρίψουν ανίσχυρες".
Κατά καιρούς ακούγονται από διάφορες επίσημες και ανεπίσημες πηγές γνώμες που τείνουν στην μετατροπή της Ελλάδας σε ένα γερμανικό προτεκτοράτο ή τον διαμελισμό της με έναν πιο έξυπνο και ύπουλο τρόπο.
Επίσημοι κυβερνητικοί κύκλοι μιλούν, δήθεν για να βοηθήσουν την Ελλάδα, για τη δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών», οι οποίες αντικειμενικά με την πάροδο του χρόνου θα ανεξαρτοποιούσαν τις ζώνες αυτές από τον εθνικό κορμό, εν όψει μάλιστα του γεγονότος ότι η δημιουργία με τον Καλλικράτη επαρχιών διευκολύνει μια τέτοια εξέλιξη.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αγαθά, όπως ίσως φαίνονται για τους αφελείς, του ανίδεους και τους ανθέλληνες εντός και εκτός Ελλάδας.
Πρόσφατα, ανησύχησαν και οι ΗΠΑ για τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, γιατί αντιλαμβάνονται ότι οι Γερμανοί έχουν σκοπό να την μεταβάλουν σε γερμανική αποικία με άλλα μέσα απ’ αυτά που εφάρμοσαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά με τα ίδια ή παρόμοια αποτελέσματα.
Η εξέλιξη αυτή και η διαφαινόμενη αλλαγή στάσης του εβραϊκού λόμπι απέναντι στην Κύπρο και Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της ανακάλυψης και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, μπορεί να φέρει σε διάσταση τις ΗΠΑ με την Γερμανία με βάση τα μακροπρόθεσμα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα.
Οι ΗΠΑ δεν θα ήθελαν να φύγει από τον έλεγχό τους η Ελλάδα, γιατί την θεωρούν ζωτικό τους χώρο. Τόσο απλό είναι το θέμα.
Μήπως όμως όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας;
Και υπάρχουν δυστυχώς κόμματα και οργανώσεις στην Ελλάδα και αρκετοί της Αριστεράς, που είναι πρόθυμοι να παραχωρήσουν την ελληνική Μακεδονία στους Σκοπιανούς, αναγνωρίζοντας τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ή αγνοώντας ότι το όνομα είναι το όχημα του αλυτρωτισμού των Σκοπιανών, μη γνωρίζοντας ότι, όταν οι Σκοπιανοί μιλούν για Μακεδονία, εννοούν κυρίως την ελληνική Μακεδονία, αυτήν που αποκαλούν οι ίδιοι «Μακεδονία του Αιγαίου» με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη.
Και από την άλλη αδιαφορούν για το τι συμβαίνει στην Θράκη, όπου το τουρκικό Προξενείο ανακηρύσσεται σε ντε φάκτο κυβέρνηση της περιοχής, κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα των ελληνικών Αρχών ή τάσσονται υπέρ της λειτουργίας του παράνομου «Τουρκικού Συλλόγου».
Η κοσοβοποίησή της προχωράει από μέρους της Τουρκίας μεθοδικά και προγραμματισμένα και οι ελληνικές κυβερνήσεις, όσο απίθανο κι αν φαίνεται αυτό, δεν είναι αμέτοχες, που σημαίνει ότι δεν είναι θέμα μόνο ανικανότητας, αμέλειας κ.λπ., αλλά και εκτέλεσης έξωθεν εντολών.
Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένα θέμα εξωτερικής πολιτικής στο οποίο να μη μας αντιμάχονται οι Αγγλοαμερικάνοι και οι Γερμανοί και κοντά σ’ αυτούς και άλλοι, υποστηρίζοντας τους γείτονές μας.
Μπορεί ο ίδιος ο Ομπάμα, να μην γνωρίζει πού βρίσκεται η Ελλάδα και η Μακεδονία, τρόπος του λέγειν, όμως εκείνοι που τον καθοδηγούν και ορίζουν την εξωτερική πολιτική, το γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν συγχώρησαν στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον νεότερο, την προσπάθειά του να φέρει σε πέρας τη συμφωνία με τη Ρωσία για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, που η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, υπακούοντας στα κελεύσματα του κυρίου της, τις ακύρωσε με γελοία επιχειρήματα, που προσβάλλουν τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών.
Ούτε συγχώρησαν στον Κωνσταντίνο Καραμανλή την άρνησή του, να μπει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ κατά τη σύσκεψη αυτού του οργανισμού στο Βουκουρέστι στις 3 και 4 Απριλίου 2008.
Πολύ φοβούνται τη μήνη της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η συμμόρφωση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ «εις τας άνωθεν εντολάς» ήταν πλήρης.
Αρκετοί τρέμουν και μόνο στη σκέψη, μήπως τα βάλουμε με τις ΗΠΑ, με τους Άγγλους και τη Γερμανία, βασικά με τις άρχουσες τάξεις αυτών των κρατών. Το ερώτημα είναι:
Τι άλλο μεγαλύτερο κακό μπορούν άραγε να μας κάνουν; Τι χειρότερο μπορεί να συμβεί απ’ αυτά που υφιστάμεθα τώρα από τους ίδιους; Η απάντηση: Απολύτως τίποτε.
Έχουμε μόνο να κερδίσουμε, κερδίζοντας συγχρόνως τον σεβασμό των άλλων, αλλά και τον αυτοσεβασμό μας, αν σηκώσουμε το ανάστημά μας και τους πούμε ένα βροντερό «όχι».
Τότε μόνο θα μας σεβαστούνε. Τότε μόνο θα επανεξετάσουν την πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα. Τότε μόνο θα σταματήσουν να μας εμπαίζουν. Τότε μόνο θα αλλάξουν στάση.
Τότε και οι Έλληνες της Αμερικής μπορούν να πουν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Αν θέλετε τους Έλληνες φίλους, αλλάξτε πολιτική απέναντί τους.
Είναι κανόνας απαράβατος, ότι κανείς δεν σε σέβεται και δεν σε υπολογίζει όταν υποκύπτεις και όταν προσκυνάς ως ραγιάς.
Βέβαια, για όλα αυτά προϋπόθεση συνιστά η δική μας αξιοπρέπεια και η δική μας στάση, που θα είναι άψογη και δεν θα τους δίνει δικαιώματα να μας κατηγορούν για διεφθαρμένους, ανίκανους, κ.λπ.
Γιατί σε τελευταία ανάλυση εμείς τους δίνουμε τις αφορμές και τις αιτίες να μας κατηγορούν με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα.
Μια τέτοια στάση προϋποθέτει επιπλέον ένα υψηλό πατριωτικό φρόνημα και όχι ραγιαδοσύνη, γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι το φρόνημα και η ανδρεία είναι αυτά που νικούν και εξασφαλίζουν την ελευθερία και όχι πρωταρχικά τα όπλα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο τονίζει εμφαντικά: «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον...» (ευτυχία θα πει ελευθερία και ελευθερία σημαίνει ανδρεία).
Όμως, στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ότι το διεθνές κεφάλαιο συνεργάζεται αρμονικά με το ντόπιο κεφάλαιο, για την εκμετάλλευση των λαϊκών τάξεων των χωρών τους.
Με αυτή την έννοια τα σύνορα μεταξύ των ανθρώπων δεν κινούνται μεταξύ των χωρών, αλλά μεταξύ των τάξεων.
Την διεύρυνση της συνείδησης αυτής φοβούνται οι κυρίαρχες τάξεις, όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Δαμιανός Βασιλειάδης, εκπαιδευτικός, συγγραφέας
Ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
(Παλαιότερο άρθρο αλλά...άκρως επίκαιρο!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου