ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΫΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΜΑΘΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΤΕ.

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ 

Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης 

Επιστολή προς επιστήμονες, θεσμικά πρόσωπα, γέροντες, πιστούς ή άπιστους και την άγνωστον συντάκτρια του άρθρου «Υποταχθείτε Ομοιόμορφα».

Συγχωρέσατε με προκαταβολικά την αγαθή απλότητα τους.

Είναι αυτές ενός απλού μέσου πολίτη.

Κατανοητό και ακατανόητο ταυτόχρονα το κείμενο του άρθρου. 

Δεν κατάλαβα ποτέ τον μηχανισμό εφαρμογής της εξουσίας και της υποταγής -υπακοής του ανθρώπου και του λαού.

Με βάση την εμπειρία από την στρατιωτική θητεία μου, κατανοώ την εκούσια υποταγή στις διαταγές των ανωτέρων και την εφαρμογή των στρατιωτικών νόμων, υπό την απειλή της φυλάκισης -καμπάνας .

Εκεί όμως ισχύουν όσα γράφονται για τις στολές και τα υπόλοιπα .

Η όποια δυσφορία ή τάση αντίδρασης κάποιου ανυπάκουου ή απείθαρχου, ελαττώνεται από την σύγκριση και την μίμηση με τους συναδέλφους και ανακουφίζεται με το μέτρημα των ημερών μέχρι το απολυτήριο.

Στην κοινωνία κατόπιν, ο μισθός και το μεροκάματο είναι το κίνητρο της υπακοής στον όποιο εργοδότη, μόνο κατά την διάρκεια του ωραρίου. 

Ο φόβος της απώλειας της εργασίας και της αμοιβής οδηγεί στην ανασφάλεια για την επιβίωση και παραμερίζει την λογική ως εργαλείο που οδηγεί σε αναζήτηση άλλων μέσων και τρόπων για βιοπορισμό και ζωή.

Ο φόβος σαν ένστικτο αν εξελιχθεί ανεξέλεγκτα από την λογική ή την πίστη, οδηγεί στον παραλογισμό και τον πανικό.

Ο φόβος της επιβίωσης και η απέχθεια των στερήσεων και των δεινών είναι ο ίδιος ο φόβος του θανάτου.

Είναι αυτός ο φόβος που προσπαθεί να καταρρίψει και να αποβάλει όλη η διδασκαλία και η Ανάσταση του Χριστού.

Είναι ο λόγος που μας είπε «μη φοβείσθε» και όμως φοβόμαστε και φοράμε μάσκες έξω, ακόμη και μέσα στον ναό Tου. Αυτόν τον φόβο χρησιμοποιεί σαν όπλο η κάθε κοσμική εξουσία για να επιβάλλεται.

Πως γίνεται όμως να τον αποδέχονται όλοι οι υποκείμενοι στην πυραμίδα της εξουσίας, αφού η ακίδα της κορυφής ελάχιστα πιέζει το αμέσως κάτω επίπεδο της.

Τι μέσα ισχύος ποσοτικά και ποιοτικά διαθέτει αυτή η μικρή ομάδα της κορυφής και επιβάλλεται.

Τι κάνει τους επικεφαλής στους θεσμούς, τα υπουργεία, τα σώματα ασφαλείας, την ίδια την εκκλησία, να υποτάσσονται στην ανομία που εφαρμόζεται και επιβάλουν στους υποκείμενους τους σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο.

Ο φόβος, η προδοσία ή η αίσθηση της ηδονής του μεριδίου εξουσίας που τους παραχωρείται ή απλά το χρήμα.

Σε εθνικό ελληνικό πλαίσιο, τι κάνει τον στρατό ως κύριο φορέα της ισχύος δια των όπλων, που υπερασπίζεται την ύπαρξη της ίδιας της χώρας και ότι περιέχεται σε αυτή, ανθρώπινο ή υλικό και δεν κινείται να υπερασπίσει το σύνταγμα και το συμφέρον της χώρας και του λαού, που απειλούνται ή παραβιάζονται εμπράκτως εσωτερικά και εξωτερικά.

Τι ρόλο παίζει ο όρκος που δόθηκε στο σύνταγμα και ποιος ο λόγος ύπαρξης του, αν δεν λειτουργούν ελεγκτικοί μηχανισμοί

συνάφειας και συμμόρφωσης, πέραν του θεσμού της δικαιοσύνης. 

Προς τι ο θρησκευτικός όρκος, άνευ δημόσιου λόγου πνευματικού ελέγχου.

Ισχύει και εδώ η αίσθηση της ηδονής της εξουσίας, ή και η διαφθορά που αφορά τα πρόσωπα ,όπως ανέφερα;

Περιορίζομαι στον στρατό σαν εκφραστή της λαϊκής-εθνικής συλλογικής ανάγκης υπεράσπισης του εδάφους της χώρας, των συνόρων και ότι υπάρχει επάνω στο έδαφος, σπίτια, χωράφια περιουσίες, δηλαδή την ιδιοκτησία, το συμφέρον και των ανθρώπων που τα κατέχουν.

Τι ισχύ έχουν οι τίτλοι ιδιοκτησίας και κατοχής περιουσιών και εδάφους, αλλοδαπών και ξένων σε περίπτωση πολέμου και αλλαγής καθεστώτος, κράτους ή κατοχής, όπως έγινε στους απελευθερωτικούς μας αγώνες, στις νίκες μας και στις ήττες μας και πρόσφατα στην Κύπρο, όπου η ισχύς των τουρκικών όπλων άλλαξε τα δεδομένα.

Καταβάλλονται οι νόμιμες αποζημιώσεις και αν όχι λόγω ολιγωρίας ή πολιτικών σκοπιμοτήτων, είναι μόνο η ισχύς του στρατού η έσχατη καταληκτική δυνατότητα κάλυψης του εθνικού συμφέροντος και ανατροπής της αδικίας, μετά δεκαετίες διπλωματικών και πολιτικών προσπαθειών.

Αν ισχύει η συγκάλυψη της πολιτικής προδοσίας, σημαίνει ότι υπάρχει και η ανάλογη στρατιωτική, ερώτημα που οδηγεί σε αυτοκτονικές τάσεις σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο μετά τόσες δεκαετίες ανοχής και αποδοχής, της απεμπόλησης δικαιωμάτων και καταπάτησης συμφερόντων .

Για να περιοριστούμε μόνο στα γεγονότα του 20ου αιώνα.

Σήμερα προκύπτουν σύγχρονα ερωτήματα, κυρίως χρηματοοικονομικά, πέρα από τα περί δημογραφικής αλλοίωσης .

Αν μια ξένη εταιρεία, τράπεζα, found κλπ. αγοράζει και κατέχει κτήματα, εγκαταστάσεις, στο έδαφος που εγγυάται ο στρατός μας και αλλάξουν τα σύνορα γιατί υπήρξε στρατιωτική ήττα, τι γίνεται περνούν νόμιμα, αλλάζοντας τίτλους, στο νέο καθεστώς.

Αν όμως δεν συντρέχουν τέτοιοι οριακοί λόγοι στρατιωτικής εμπλοκής για την υπεράσπιση της κρατικής υπόστασης και του εθνικού συμφέροντος, ποιος νομιμοποιείται να υπερασπισθεί το γενικό λαϊκό -εθνικό συμφέρον πλειοψηφικά, όπως αισθανόμαστε και ζούμε όλοι τα τελευταία χρόνια μετά τα μνημόνια και τις όποιες συμφωνίες ή αφωνίες του πολιτικού συστήματος και τις τυχόν παραβιάσεις του συντάγματος.

Επειδή είναι πάρα πολλά τα αν, που μπορούν να προστεθούν καταλήγω επιγραμματικά σε μια παραδοχή και ένα ερώτημα

με την ευκαιρία των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821.

Η πενιχρή ισχύς των όπλων και η μεγάλη τρελή πίστη των επαναστατών ηρώων προγόνων μας, δεν υπάκουσε και μας απελευθέρωσε αρχικά από τον Τούρκο, πριν την βαυαροκρατία.

Σήμερα διαθέτουμε σεβαστή και υπολογίσιμη στρατιωτική ισχύ για προστασία και άμυνα για κάθε ενδεχόμενο.

Αλλά ελάχιστη πίστη και «τρέλα» γιατί φοβόμαστε και υπακούμε σε εξουσίες εθνικές και υπερεθνικές..

Αν είναι έτσι. 

Τι χρειαζόμαστε τον εθνικό μας στρατό και στο κάτω κάτω, τι έμεινε να υπερασπιστούμε.

Τις ζωές μας;

Γιατί, ζούμε;