MIA MIKΡH OMΟΡΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ...

Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΡΕΛΗΣ...

Όταν ήμουν δόκιμος στο μοναστήρι, ο γέροντάς μου, ο πάτερ Μανασής – καλή του ώρα αν ζεί, ο Θεός ν’ αγιάσει τα κόκαλά του αν πέθανε- μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που έλαχε, λέει, σε ένα φίλο του καλόγερο.

Ο καλόγερος λοιπόν αυτός, ο φίλος του γέροντά μου, ένα μεγάλο καημό είχε στη ζωή του: να τον αξιώσει ο Θεός να πάει στον Άγιο Τάφο να προσκυνήσει. 

Γύριζε λοιπόν τα χωριά, μάζευε ελεημοσύνες, κι ύστερα από χρόνια, γέρος πια, κατάφερε να μαζέψει τριάντα λίρες, όσες χρειάζοντανγια το ταξίδι, έβαλε μετάνοια, πήρε την άδεια του ηγουμένου του και κίνησε.

Δεν είχε καλά καλά βγει από το μοναστήρι, και βλέπει έναν άνθρωπο κουρελή, χλωμό, θλιμμένο, που έσκυβε στη γης και μάζευε χόρτα. Ο άνθρωπος άκουσε το ραβδί του καλόγερου στις πέτρες, σήκωσε το κεφάλι.

-Που πας γέροντά μου;τον ρώτησε

-Στον Άγιο Τάφο, αδερφέ μου, να προσκυνήσω. Να κάνω τρεις γύρους στον Άγιο Τάφο και να προσκυνήσω

.-Πόσα λεφτά έχεις;

-Τριάντα λίρες

-Δώσε μου εμένα τις τριάντα λίρες, γιατί έχω γυναίκα και παιδιά και πεινούνε. Δώστε μου τες, και κάμε τρεις φορές το γύρο μου. Κι ύστερα πέσε και προσκύνησέ με.

Ο καλόγερος έβγαλε το σακούλι του με τις τριάντα λίρες, το΄δωκε στο φτωχό, έκαμε το γύρο του τρεις φορές, κι ύστερα έπεσε και τον προσκύνησε. 

Και γύρισε στο μοναστήρι του. Αργότερα έμαθα πως ο καλόγερος αυτός που’ χε κινήσει για τον Άγιο Τάφο ήταν ο ίδιος ο γέροντάς μου, ο πάτερ Μανασής. 

Μα ντράπηκε να μου το μολοήσει, από ταπεινοσύνη.

 Κι΄απόψε, ύστερα από τόσα χρόνια, κατάλαβα ποιος ήταν ο φτωχός που συναπάντησε απόξω από το μοναστήρι. Ήταν ο Χριστός.

Ν. Καζαντζάκης