Το Χαλιφάτο της Αλ-Κάϊντα και της... Κοντσίτα!
Σκίτσο του Suren
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Καλοκαίρι 2014. Η Ελλάδα, βυθισμένη στην μουντιαλική ραστώνη, ξεχνά για λίγο την ελλοχεύουσα φρίκη και τα όσα θα συμβούν τους επόμενους μήνες. Από τα ραδιόφωνα ακούγεται ο Μάρκος, γενάρχης του μπουζουκιού και πατριάρχης του ρεμπέτικου, που έχει γίνει ξανά της μόδας. Το μήνυμα που εκπέμπει, φτώχεια, ταπείνωση και καταδίωξη, ακόμα και άρνηση της κοινωνίας, είναι ξανά το πραγματικό σουξέ-στόρυ της εποχής.
Η Αθήνα γίνεται πάλι μια «Συνοικία το Όνειρο» Α.Ε., όπως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Το αγκιστρωμένο ψάρι δεν χρειάζεται δόλωμα..., λέει σοφά ο λαός.
Όμως, η ιστορία έχει επιστρέψει σε γνωστά και δοκιμασμένα λημέρια από τον Μακιαβέλλι και τον Πρώσσο στρατηγό Φον Κλαούζεβιτς και τα πολεμικά σύννεφα συσσωρεύονται σε όλη την γειτονιά μας, όπως οι περίεργες καταιγίδες του φετινού καλοκαιριού.
Η σύγχρονη Βαβυλώνα της εικονικής πραγματικότητας είναι πάλι εν δράσει, παράγοντας ψευδαισθήσεις για να αποχαυνώσει τους διαχειρίσιμους της Δύσης και τρόμο για να σπείρει στους απείθαρχους του υπόλοιπου κόσμου.
Τα γενειοφόρα δολώματα τύπου Κοντσίτα δεν ξεκίνησαν με την Eurovision, αφού το αμερικανικό Χόλλυγουντ προηγείται πάντα στις υπερπαραγωγές.
«Στα μέσα του 1988, ο Λευκός Οίκος ρίχνει ακόμα έναν κακό στο παγκόσμιο προσκήνιο: ακούει στο καλλιτεχνικό όνομα Οσάμα Μπιν Λάντεν, είναι ισλαμιστής φονταμενταλιστής, έχει γένεια, φοράει τουρμπάνι και στην αγκαλιά του κρατάει και χαϊδεύει ένα τουφέκι. Θα κάνει άραγε καριέρα αυτό το καινούργιο αστέρι; Θα έχει καλές εισπράξεις; Θα τα καταφέρει να γκρεμίσει τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού ή δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένας κομπάρσος; Στα έργα τρόμου ποτέ δεν ξέρεις». Αυτά έγραφε πριν δεκαπέντε χρόνια, ο Ουγουρουανός διανοούμενος και συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο (Ένας Κόσμος Ανάποδα, εκδ. ΣΤΑΧΥ, Αθήνα 2000).
Σήμερα ο Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκνταντί φαίνεται σαν άξιος συνεχιστής του Μπιν Λάντεν. Ο επικεφαλής του ισλαμιστικού μετώπου ISIS, που προσωποποιεί τη νέα βαρβαρότητα στην Μέση Ανατολή, είναι δημιούργημα της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003, όταν, απόφοιτος της ισλαμικής θεολογίας, ανακατεύτηκε στην ένοπλη αντίσταση.
Κρατήθηκε τρία χρόνια στις φυλακές των Αμερικανών, όπου «εκπαιδεύτηκε» κατάλληλα, για να βγει το 2009 και στην συνέχεια να ηγηθεί της ισλαμικής Αλ-Νούσρα στον πόλεμο εναντίον του Άσσαντ. Ύστερα απ’ αυτόν, το Ιράκ, το οποίο δημιουργήθηκε τεχνητά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με την περίφημη Συμφωνία Σάϊκς-Πικό, κι έμεινε ενωμένο με την βία και με εθνικές και θρησκευτικές εκκαθαρίσεις, δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά ως κράτος. Σε αντίθεση με το Ιράν, το οποίο είναι πάντα ο κεντρικός στόχος των αμερικανο-σιωνιστικών σχεδίων, αλλά... ζει και βασιλεύει και το Ιράκ του Αλ-Μαλίκι κυριεύει!
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο Ιράν και το Ιράκ, τόσο ως προς την φύση του καθεστώτος όσο και ως προς την δομή του πληθυσμού. Στο Ιράν βρίσκεται μεν μια ποικιλία εθνοτήτων και δογμάτων, όμως υπάρχει ένα ισχυρό ενοποιητικό ιστορικό υπόβαθρο, που ενοποιεί αυτή την ποικιλότητα σε μια ενιαία εθνικο-κρατική υπόσταση. Αλλά, πάνω απ’ όλα, -αντίθετα με το Ιράκ- το Ιράν δεν είναι χώρα-δημιούργημα «επί χάρτου» της νεο-αποικιοκρατίας. Είναι ένα ιστορικό έθνος κι αυτό εξηγεί απροκάλυπτα την σημερινή πραγματικότητα.
Αλλά σε μια περίοδο θεσμοποιημένης φονταμενταλιστικής βαρβαρότητας, είναι επόμενο οι όροι κατανόησης της ιστορίας να βυθίζονται και στο εσχατολογικό έρεβος...
Η βία που έχει ξεσπάσει στη γενικότερη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια έχει ανάλογες ρίζες, σύμφωνα με τον Άραβα Fa’iq Da’ud, συγγραφέα του βιβλίου Τα Μεγάλα Γεγονότα που Προηγούνται της Εμφάνισης του Μαχντί, που είναι το μπεστ-σέλερ της Δυτικής Όχθης και όχι μόνον.
Ο Da’ud είναι απλώς ένας από τους συγγραφείς που πραγματεύονται την επικείμενη Αποκάλυψη και θεωρούν την Ιερουσαλήμ ως τη σκηνή όπου θα διαδραματισθούν τα έσχατα πολιτικά γεγονότα. Και φυσικά δεν είναι η μόνη «αποκαλυπτική» άποψη για τις πληγές που απειλούν να πλήξουν την Ιερουσαλήμ. Σε όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν αναπτυχθεί οι αντίστοιχοι μεσσιανισμοί.
Η φονταμενταλιστική εκδοχή του Ισλάμ, που χαρακτηρίζεται ως «ουχχαμπίτικη», δεν πρόκειται τόσο για ένα οργανωμένο κίνημα, αλλά για μια άλλη οπτική του Ισλάμ που δίνει προτεραιότητα σε μια πουριτανική και κατά γράμμα ερμηνεία του Κορανίου!
Ο Σαουδαραβικός Ουαχχαμπιτισμός, που θεμελιώθηκε από τον Αμπντούλ Ουαχχάμπ (1703-1792), ωθεί πολύ μακριά τον σκριπτουραλισμό (βιβλικό, των Γραφών) και έχει εναντιωθεί στις άλλες σχολές με την προτροπή της δυναστείας του Σαούντ.
Οι Βρετανοί και οι Σαουδάραβες έχουν παίξει έναν ρόλο-κλειδί στην εξάπλωση αυτού του φαινομένου αφού έθεσαν όλη την ισχύ τους οι πρώτοι και την οικονομική τους αυτοκρατορία οι δεύτεροι στην υπηρεσία της εξάπλωσης αυτής της ιδεολογίας.
Σε μια παλιότερη διαδικτυακή συνέντευξη με τον βετεράνο διανοούμενο και πολιτικό ακτιβιστή Ταρίκ Αλί, πακιστανικής καταγωγής, μας είχε μιλήσει ξεκάθαρα για την αμερικανική μήτρα του φονταμενταλισμού και την χρησιμοποίησή του για την διεξαγωγή των πολέμων της Αυτοκρατορίας.
Στο πρόσωπο του νεοφονταμενταλισμού, που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες μέσα στο Ισλάμ, έχουν ενσαρκωθεί όλοι οι φόβοι, όλα τα φαντάσματα της δυτικής κοινωνίας που βρίσκεται σε οριστική ηθικοπνευματική κατάπτωση. Ο Δυτικός κόσμος, και ο παγκόσμιος καπιταλισμός, είναι νεκρός και από την σήψη του παράγονται σκουλήκια που τα χρησιμοποιεί σαν δολώματα.
Οι σημερινοί «φονταμενταλιστές» του Ισλάμ ταιριάζουν πολύ περισσότερο στην νοοτροπία όσο και στην πρακτική, τόσο με τις σέκτες των φονταμενταλιστών προτεσταντών στην Αμερική όσο και με τους οπαδούς της Αντι-Μεταρρύθμισης στην Ευρώπη μετά την Αναγέννηση, παρά με τις παραδοσιακές αρχές της μουσουλμανικής ιστορίας.
Στην Ιερά Εξέταση βρίσκουμε αυτό το μοντέλο της αυταρχικής εκκλησιαστικής διακυβέρνησης, ενός κράτους θεοκρατικού, ενός εθνικού συμβουλίου κληρικών και μιας θρησκευτικής αστυνομίας επιφορτισμένης να εξοντώσει κάθε αιρετικό ή βλάσφημο.
Όπως και οι σημερινοί Γιάνκηδες υπερ-στρατιώτες δεν έχουν καμμιά σχέση με τον δημιουργημένο ρομαντικό μύθο της «αγγλοσαξονικής παράδοσης του φιλελευθερισμού». Αντίθετα, είναι η συνέχεια της τάσης για απόλυτη κυριαρχία, κατακτητική μανία, εξουσιαστική πολιτική και πλιάτσικο, που ενσάρκωναν οι Νορμανδοί κατακτητές και ιδρυτές των «αγγλικών» κρατών.
Σήμερα, μια χιλιετία και πάνω μετά από τους αρχικούς κατακτητές, οι απόγονοί τους παρουσιάζουν την αποκορύφωση του έργου...
Κατά βάθος, δεν ήταν ποτέ οι πρωτοπόροι «καπιταλιστές» αλλά μόνο οι «επιδρομείς πλουτοκράτες»...
Ο ιμπεριαλιστικός μεσσιανικός πυρετός είναι επικίνδυνος γιατί είναι η «μητέρα» όλων των φονταμενταλισμών και στηρίζεται από πολύ ισχυρά κέντρα δύναμης.
Για να νικηθεί χρειάζεται όλα τα αντιστασιακά ρεύματα να μετασχηματιστούν και να συγκλίνουν σε ένα παγκόσμιο απελευθερωτικό, αντι-νεοταξικό κίνημα σε ΗΠΑ, Ε.Ε. και τις άλλες χώρες. Χρειάζονται εναλλακτικά οράματα και θέσεις απέναντι σε κάθε ζήτημα και πρόκληση που θέτει η παγκοσμιοποίηση.
Δεν πρέπει ούτε οι ψευδαισθήσεις ούτε ο φόβος να κατακλύσουν την καρδιά μας.
Για να βρεθούμε όλοι από την «έξω» πλευρά του Matrix… «Aqui se queda la clara, / La entranable transparecia / De tu querida presencia, / Comandante Che Guevara».
[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.87, Ιούνιος 2014]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου