G. D. B.:«ΓΙΑΤΙ AΠΟΦΕΥΓΩ ΣΦΟΔΡΑ ΤΙΣ EΤΙΚΕΤΕΣ "EΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ" ΚΑΙ "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ";»
Του Gary D. Barnett
Μετάφραση: Απολλόδωρος
«Αν οι αναρχικοί είναι ιδεαλιστές, μπορούν απλώς να παρομοιαστούν με κάποιον που βρίσκει τον εαυτό του να κολυμπάει σε έναν βόθρο και, αντί να κωπηλατεί ψάχνοντας την περιοχή με τα λιγότερα επιπλέοντα περιττώματα, προσπαθεί να βγει εντελώς από την πισίνα».
~ Robert Higgs
Πρέπει να προλογίσω τις παρατηρήσεις μου λέγοντας ότι αυτό το δοκίμιο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μια προσπάθεια απαξίωσης του " ελευθεριασμού " καθεαυτού, ούτε έχει σκοπό να ασκήσει κριτική σε πολλούς από εκείνους που υποστηρίζουν αυτή τη θέση.
Πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι θεωρούσαν τους εαυτούς τους, και πολλοί εξακολουθούν να το κάνουν, ως "ελευθεριακούς" και εφαρμόζουν την ιδεολογία της ελευθερίας.
Στις μερικές φορές συγκεχυμένες στιγμές της ζωής μου στο μακρινό παρελθόν, έχω απομακρυνθεί από τις βαθιές αναρχικές ρίζες, και στην πραγματικότητα, κάποτε αποκάλεσα τον εαυτό μου ρεπουμπλικάνο.
Πολύ αργότερα, αυτοχαρακτηρίστηκα ελευθεριακός, αν και έδωσα έμφαση στον όρο "καθαρός ελευθεριακός". Αυτό που με κρατούσε πάντα στη γραμμή είναι ότι ήξερα ότι για πρώτη φορά μισούσα την κυβέρνηση ήδη από την ηλικία των 16 ετών.
Τότε ήταν που αποφάσισα για πρώτη φορά ότι όλες οι κυβερνήσεις ήταν παρεμβατικές, βίαιες και κακές. Αυτή ήταν μια καθοριστική στιγμή στη ζωή μου.
Ανεξάρτητα από το πώς αποκαλεί κανείς τον εαυτό του ή ποια ετικέτα συνδέεται με το όνομά του, κάποια στιγμή θα δεχτεί επίθεση, κριτική, κατάρες, απειλές ή ακόμα και επαίνους. Ίσως η επιζήμια πλευρά αυτού να είναι απλώς η ανθρώπινη φύση, αλλά αν είναι έτσι, συνήθως περιλαμβάνει άγνοια ή απλώς κακή πρόθεση.
Ξέρω ότι είμαι αναρχικός, αλλά ο όρος αυτός έχει βάναυσα αλλοιωθεί, και η πραγματική του σημασία έχει σκόπιμα αλλάξει με την πάροδο του χρόνου από κρατικές δυνάμεις που έχουν αλλάξει τον ορισμό για να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Αναρχία σημαίνει απλά, "χωρίς κανόνες" ή "χωρίς κυβερνήτες". Δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το χάος, τη δυστοπία, τη βία, τις ταραχές ή την ανομία, αλλά λίγοι σήμερα έχουν κάποια αντίληψη της πραγματικής γλώσσας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί έχουν αποφασίσει να αυτοαποκαλούνται " εθελοντιστές", που στην πραγματικότητα μοιάζει πολύ με τον όρο αναρχικός.
Η λέξη εθελοντισμός επινοήθηκε και περιγράφηκε από τον Βρετανό φιλόσοφο του 19ου αιώνα, τον Auberon Herbert, και σημαίνει με απλά λόγια: "όλες οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να είναι εθελοντικές".
Υποτίθεται ότι ο εθελοντισμός με μια "περιορισμένη" κυβέρνηση, σημαίνει ότι δεν υπάρχει βία. Αυτό φυσικά δεν είναι δυνατόν, καθώς το κράτος μπορεί να υπάρξει μόνο σε ένα περιβάλλον βίας, το οποίο βασίζεται μόνο στην επιθετικότητα και τη βία.
Αν και η αναρχία σημαίνει ότι δεν υπάρχει εξουσία ή δεν υπάρχουν κυβερνήτες, και επομένως δεν υπάρχει επιθετικότητα, θεωρείται σήμερα από τους περισσότερους ότι η βία είναι ο κατάλληλος τρόπος για την επίτευξη της ελευθερίας.
Αυτή είναι μια λανθασμένη εκτίμηση και ένας από τους λόγους που πολλοί κρύβονται από τον όρο αναρχία. Επέλεξα να χρησιμοποιήσω τον αναρχισμό για να περιγράψω τις πεποιθήσεις μου, παρόλο που είναι παρεξηγημένος από πολλούς.
Μου έχουν ζητήσει πολλές φορές να αποκαλώ τον εαυτό μου εθελοντή ή ελευθεριακό, επειδή "ακούγεται καλύτερα" και δεν είναι τόσο "απειλητικό".
Αρνούμαι να κρυφτώ πίσω από τις λέξεις και γι' αυτό καλωσορίζω την κριτική και τον ανταγωνισμό, ώστε να μπορέσω να ξεκαθαρίσω τον αέρα σχετικά με το τι είναι πραγματικά η αναρχία, αντί για αυτό που οι μάζες έχουν προπαγανδιστεί και υποστεί πλύση εγκεφάλου για να πιστέψουν.
Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε αυτούς τους όρους, γι' αυτό θεωρώ σημαντικό να συζητήσουμε αυτές τις διαφορές. Τόσο ο φιλελευθερισμός όσο και ο εθελοντισμός βασίζονται στην παραδοχή ότι ένα κράτος πρέπει να υπάρχει, αλλά να επιτρέπει στον εαυτό του μόνο να αμύνεται έναντι της επίθεσης.
Η αξιολόγηση της αναρχίας από τον Herbert επιβεβαιώνει το σκεπτικό του για την απόρριψή της, αλλά εγώ τη βρίσκω ακατάλληλη. Δήλωσε: "Ο Ανεξαρτησία είναι η μόνη λύση που μπορεί να οδηγήσει σε μια τέτοια κατάσταση:
"Η κατηγορία μου κατά του αναρχισμού είναι ότι υπάρχουν πολλές μορφές εγκλήματος στον κόσμο και αρνείται να καταλήξει σε κάποια σταθερή γνώμη ως προς το τι θα κάνει στο θέμα αυτό. Αν λέει ότι δεν θα κάνει τίποτα, τότε πρέπει να ζήσουμε κάτω από την κυριαρχία του δολοφόνου..., αν λέει ότι θα έχει κάποια μορφή τοπικών ενόρκων, τότε επιστρέφουμε αμέσως και πάλι στην κυβέρνηση.
Αντίθετα, "[στον] εθελοντισμό το κράτος χρησιμοποιεί βία μόνο για να αποκρούσει τη βία - για να προστατεύσει το πρόσωπο και την περιουσία του ατόμου από τη βία και την απάτη- υπό τον εθελοντισμό το κράτος θα υπερασπιζόταν τα δικαιώματα της ελευθερίας, δεν θα επιτίθετο ποτέ εναντίον τους".
Ο Herbert προφανώς γνώριζε ότι η αυτοάμυνα για την προστασία της ιδιοκτησίας ήταν θεμιτή, αλλά θεωρούσε επίσης μια συγκεντρωτική κυβέρνηση (το κράτος) απαραίτητη για την απόκρουση της βίας και πίστευε ότι θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί αποκλειστικά από μια "εθελοντική φορολογία".
Κάποια στιγμή μάλιστα επιχείρησε να ενταχθεί στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ενώ θεωρώ ότι ο Herbert ήταν λαμπρός, ένας άνθρωπος της ειρήνης και της αρμονίας, και ο αγώνας του ενάντια σε μια ισχυρή κυβέρνηση ήταν εξαιρετικός, θεωρώ ότι η κατηγορία του κατά του αναρχισμού και η αποδοχή ενός "καλοπροαίρετου" κράτους είναι και αντιφατικές, και στην περίπτωση ενός κράτους χωρίς εξουσία, φαντασίωση.
Ο αληθινός εθελοντισμός, ένας χωρίς κυβέρνηση, θα ήταν θεόσταλτος, αλλά είναι η εκτίμησή μου μετά από μια ζωή μελέτης και σκέψης, ότι η κυβέρνηση, όλες οι κυβερνήσεις, είναι πραγματικά κακές, οπότε για μένα, οποιαδήποτε αποδοχή ενός κυβερνητικού συστήματος δεν είναι μόνο μια υπόθεση ότι ένας κύριος είναι απαραίτητος, ανεξάρτητα από οποιουσδήποτε ισχυριζόμενους περιορισμούς στο κράτος που λέγεται ότι υπάρχουν, αλλά είναι μια πλήρως επιθετική προσβολή της ατομικής ελευθερίας.
Η ιδέα μιας καθ' όλα εθελοντικής ύπαρξης είναι μεγαλειώδης και αποτελεί πραγματικά αναρχία, αλλά οποιαδήποτε εξάρτηση από το κράτος ως διαιτητή καταστρέφει την ουσία αυτής της φιλοσοφίας.
Η λογική και ο λόγος πρέπει να ληφθούν υπόψη, και με την ανθρώπινη φύση να είναι αυτή που είναι, προκειμένου να ζήσουμε και να επιβιώσουμε ως πραγματικά ελεύθερα άτομα, πρέπει να υπάρξει απαίτηση για προσωπική ευθύνη. Τίποτα δεν θα είναι ποτέ τέλειο, αλλά η πορεία δράσης πρέπει να είναι απουσία οποιουδήποτε κράτους για όσους επιλέγουν να είναι ελεύθεροι.
Εδώ είναι που ο ελευθεριανισμός καταρρέει εντελώς κατά τη γνώμη μου, καθώς βασίζεται στην ύπαρξη ενός κράτους, όπως το όρισαν οι λεγόμενοι "ιδρυτές", προκειμένου να επιβιώσει η ελευθερία. Αυτός ο τρόπος σκέψης αποτελεί πλήρη αντίφαση στο μυαλό μου.
Πριν μου επιτεθούν οι ελευθεριακοί κάθε είδους, ορίζω τον ελευθεριανισμό από πολλαπλές και αξιόπιστες πηγές όσων ισχυρίζονται ότι είναι αληθινοί ελευθεριακοί.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε προσπαθεί να εξετάσει αντικειμενικά αυτό το θέμα, είναι ότι υπάρχει ένας οποιοσδήποτε αριθμός μεταβαλλόμενων ορισμών από τους ίδιους τους ελευθεριακούς, με εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφορετικές πεποιθήσεις και διαφορετικές ιδέες. Αυτό καθιστά δύσκολη τη σωστή αντιμετώπιση του θέματος.
Οι "ακλόνητοι" ελευθεριακοί (κλασικοί ελευθεριακοί) θα ισχυρίζονταν με απλά λόγια ότι ο ελευθεριανισμός βασίζεται σε μια "ασυμβίβαστη υπόθεση υπέρ της ελευθεριακής φιλοσοφίας ή της ατομικής ελευθερίας, των ελεύθερων αγορών και της περιορισμένης κυβέρνησης".
Πρέπει να είναι συνεπής με το όραμα των "ιδρυτών πατέρων", ένα όραμα όπου ακολουθούνται οι "αρχές του Συντάγματος, έτσι ώστε να μπορεί να επιτευχθεί μια επιστροφή σε αυτές τις "αρχές" και να εφαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες.
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι για να αποδεχτεί κανείς αυτή την εκδοχή του ελευθεριανισμού, πρέπει να αγκαλιάσει το κράτος, να αποδεχτεί την αποτρόπαια απάτη που ονομάζεται ψήφος, να διαλέξει αφέντες για να τον κυβερνούν που ονομάζονται "αντιπρόσωποι", να τους επιτρέψει όλες τις εξουσίες που δίνονται στο άρθρο 1, παράγραφος 8 του Συντάγματος που αρπάζει τη συγκεντρωτική εξουσία, συμπεριλαμβανομένης της εξουσίας να κλέβει με τη φορολογία, και να περιμένει από αυτούς τους "αντιπροσώπους" να παρακολουθούν και να αστυνομεύουν τους εαυτούς τους, έτσι ώστε να προστατεύουν και να υπερασπίζονται μόνο τον λαό και τα απατηλά "συνταγματικά δικαιώματά" του.
Διαβάζοντας αυτό δυνατά θα πρέπει να κάνει κάθε ευφυές άτομο να αλληθωρίζει και να γουρλώνει τα μάτια του έκπληκτος, καθώς η μία αντίφαση μετά την άλλη αναδύεται στο μάτι του νου.
Τώρα στην ουσία του θέματος, ώστε να είναι εμφανής η σωστή κατανόηση της αναρχίας και των άλλων επιλογών. Η αναρχία δεν είναι πολιτικό σύστημα, δεν είναι εθνικό, δεν είναι για όλους και δεν απαιτεί κανενός είδους κυβέρνηση. Βασίζεται στην ατομική ελευθερία, στην πλήρη μη επίθεση, στην εθελοντική ανταλλαγή και στην πλήρη προσωπική ευθύνη. Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι θέλουν μια κυβέρνηση πρέπει να την έχουν.
Κανένας πραγματικός αναρχικός δεν θα προσπαθούσε ποτέ να εμποδίσει τους άλλους να ζήσουν κάτω από οποιοδήποτε σύστημα επιλέγουν οικειοθελώς, είτε πρόκειται για δημοκρατία, "δημοκρατία", (αντιπροσωπευτική δημοκρατία) κομμουνισμό, φασισμό ή οποιαδήποτε άλλη μορφή διακυβέρνησης, αρκεί να τους αφήσουν ήσυχους και να έχουν κάθε ευκαιρία να ζήσουν μια ζωή εθελοντικής συνεργασίας, όπως αυτοί θεωρούν σωστό- στην ουσία, επιλέγοντας να εξαιρεθούν από οποιαδήποτε ελεγκτική κυβερνητική τρέλα.
Αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος των ανακατωσούρηδων, τεμπέληδων, εξαρτημένων, πολεμοκάπηλων, προνοιακών, εθνικιστών και των κυβερνώντων αφεντικών τους- αυτών που θεωρούν ότι κάθε άτομο πρέπει να ανήκει στην ίδια πολιτική αίρεση που αποτελεί σήμερα το κράτος και τη λατρευτική ορδή του που ονομάζεται μάζα.
Ζήστε ως σκλάβοι αν θέλετε, έχετε όποια κυβέρνηση θέλετε, αλλά αφήστε όλους όσους διαφωνούν με αυτές τις ψυχοπαθείς σχέσεις αφέντη/σκλάβου ήσυχους να ζήσουν τη ζωή που επιθυμούν ελεύθερα. Εγώ επιλέγω να κολυμπήσω εντελώς έξω από τον βόθρο των περιττωμάτων, και να αφήσω όλους εσάς που χρειάζεστε τη λεκάνη της τουαλέτας της κυβέρνησης να την έχετε, αρκεί να μείνω μόνος μου.
"Το να κυβερνάσαι σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν, να σε καθοδηγούν οι νόμοι, να σε αριθμούν, να σε ρυθμίζουν, να σε εγγράφουν, να σε κατηχούν, να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε ελέγχουν, να σε εκτιμούν, να σε αξιολογούν, να σε καυτηριάζουν, να σε διατάζουν, από πλάσματα που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα, ούτε τη σοφία, ούτε την αρετή να το κάνουν.
Το να ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΘΕΙΣ σημαίνει ότι σε κάθε πράξη, σε κάθε συναλλαγή σημειώνεται, καταγράφεται, μετράται, φορολογείται, σφραγίζεται, μετριέται, αριθμείται, εκτιμάται, αδειοδοτείται, εξουσιοδοτείται, νουθετείται, εμποδίζεται, απαγορεύεται, μεταρρυθμίζεται, διορθώνεται, τιμωρείται.
Είναι, υπό το πρόσχημα της δημόσιας ωφέλειας και στο όνομα του γενικού συμφέροντος, να τίθεται υπό εισφορά, να τρυπιέται, να καταληστεύεται, να εκμεταλλεύεται, να μονοπωλείται, να εκβιάζεται, να συμπιέζεται, να εξαπατάται, να κοροϊδεύεται, να ληστεύεται, στη συνέχεια, με την παραμικρή αντίσταση, την πρώτη λέξη διαμαρτυρίας, να καταπιέζονται, να επιβάλλεται πρόστιμο, να διασύρονται, να παρενοχλούνται, να κυνηγιούνται, να κακοποιούνται, να χτυπιούνται, να αφοπλίζονται, να δένονται, να πνίγονται, να φυλακίζονται, να δικάζονται, να καταδικάζονται, να πυροβολούνται, να απελαύνονται, να θυσιάζονται, να πωλούνται, να προδίδονται- και για να επισφραγιστούν όλα, να χλευάζονται, να γελοιοποιούνται, να χλευάζονται, να εξοργίζονται, να ατιμάζονται.
Αυτή είναι η κυβέρνηση- αυτή είναι η δικαιοσύνη της- αυτή είναι η ηθική της".
~ Pierre-Joseph Proudhon, Γενική Ιδέα της Επανάστασης στον 19ο αιώνα
Σύνδεσμοι αναφοράς:
Πλατφόρμα του Ελευθεριακού Κόμματος
ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου