ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΜΙΛΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;
Του Απόστολου Αποστόλου*
Είμαστε στην αρχή του προεκλογικού αγώνα των ευρωεκλογών και ακόμη καμιά αναφορά δεν έχει γίνει για το ποια Ευρώπη θέλουμε. Όλοι μουρμουρίζουν σπασμένες ευχές της εσωτερικής πολιτικής, αδιαφορώντας για το τι γίνεται στις Βρυξέλλες.
Κανείς δεν έχει αναφερθεί στο κενό ή καλύτερα στην αδυναμία κατανόησης της σύμπλεξης και του ιδιαίτερου χαρακτήρα που διέπει την Ευρώπη, απόρροια της αδυναμίας να επιτευχθεί μια διακυβέρνηση με στόχους ευρωπαϊκής κατεύθυνσης και όχι μια κοσμοπολίτικη εξουσία, η οποία απαρτίζεται από τεχνοκράτες, λόμπι και μεγάλα διατλαντικά συμφέροντα που κινούνται κάτω από τους νόμους του κέρδους και της αγοράς.
Τελικά οι πραγματικές προθέσεις του Ευρωκοινοβουλίου ενισχύουν μόνο τις προθέσεις του κέρδους των πολυεθνικών, επιταχύνουν τις πιέσεις των λαών μέσω της λιτότητας και εκπροσωπούν την Ατλαντική Συμμαχία στις εμπόλεμες ζώνες.
Το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί ένα σύμπλεγμα συμφερόντων που λειτουργεί ως πυρήνας εκμαυλισμού. Ο πληθυντικός «συμφεροντισμός» του Ευρωκοινοβουλίου συντονίζει όλες τις ισορροπίες μεταξύ ελιτιστών και λαϊκιστών. Να γιατί υπάρχει μια μονότονη μονοφωνία και μεταβάλλει κάθε αξιόπιστη αρχή.
Τα σκάνδαλα των Βρυξελλών ουδέποτε τιμωρήθηκαν. Το σύστημα του Ευρωκοινοβουλίου υπερβαίνει τα κριτήρια ελέγχου. Οι βασικές αρχές της Ε.Ε. και του Ευρωκοινοβουλίου, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, λειτουργούν ως αναβαλλόμενες αναπτύξεις.
Οι αρχές οι οποίες ενσαρκώνονται στις ευρωπαϊκές συνθήκες και οριοθετούν αυτό το πνεύμα της δημοκρατίας αποτελούν επιφάσεις ενός πολιτικού κοσμοπολιτισμού (βρισκόμενου σε κρίση υπεροψίας) και ακυρώνονται. Η κυρίαρχη πηγή εξουσίας δεν είναι πια οι λαοί της Ευρώπης αλλά οι ταχυδακτυλουργικές κινήσεις των τεχνοκρατών.
Το Ευρωκοινοβούλιο αποτελεί ένα διευθυντήριο άξιο της διαδρομής όλων των διευθυντηρίων που έδρασαν κατά καιρούς στην Ευρώπη.
Από την Ιερά Συμμαχία, έως τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, και από εκεί στα πνιγμένα με αίμα οράματα του Χίτλερ για την ίδρυση μιας Νέας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, με προτάσεις ενιαίου νομίσματος, κεντρικής τράπεζας και δημοσιονομικές σταθερότητες.
Αυτό ήταν το επισυναπτόμενο σχέδιο του ναζιστή Ρένθε Φινκ προς τον Χίτλερ το 1943 για Νέα Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Όλα αυτά έγιναν πρωτόλεια σκέψη από τον επίσης νομικό ναζιστή της AGFARBEN Βάλτερ Χόλσταϊν τόσο κατά την περίοδο που ήταν επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπίας στη διάσκεψη Σουμάν για τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1950, όσο και κατά την 9ετή προεδρία του από το 1958 έως το 1967.
Ο Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ζαν Μποντριγιάρ υποστήριζε: «Η Ευρώπη είναι ο τόπος μια διεθνικής ψευδοομοσπονδίας, με ολοένα και μεγαλύτερη επανιδιοποίηση. Δηλαδή, το αντίθετο της εναρμόνισης…
Επίσης, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η διάκριση μεταξύ της ελίτ -των τεχνοκρατών, αυτών που βρίσκονται στην εξουσία, που επινοούν αυτή την αφηρημένη γενικότητα της Ε.Ε. και διαχειρίζονται πράγματα- και των πολλών. Εκεί υπάρχει πραγματικά ένα αυξανόμενο χάσμα».
Για ποια λοιπόν Ε.Ε. μπορούμε να μιλάμε σήμερα;
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου