ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ
Η κινηματογραφική αποκάλυψη έφτασε επιτέλους και οι αυτοαποκαλούμενοι λάτρεις του κινηματογράφου στο Youtube μένουν να ξύνουν το κεφάλι τους, σαστισμένοι από την κατάρρευση της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Μαζεύονται γύρω από την ψηφιακή φωτιά, ανταλλάσσοντας μισοψημένες θεωρίες και απλοϊκές οικονομικές κοινοτοπίες, απελπισμένοι να εξηγήσουν τις τελευταίες τους αποτυχίες στο box office.
Καθώς ψάχνουν μέσα από το διανοητικό τους Rolodex των δικαιολογιών, αναπόφευκτα προσγειώνονται στην πανδημία COVID-19, υποθέτοντας ότι κατά κάποιο τρόπο καθόρισε το κοινό να προτιμά την άνεση των υπηρεσιών ροής.
Θρηνούν επίσης για τις απογοητεύσεις της θεατρικής εμπειρίας, επικαλούμενοι τους απερίσκεπτους φλύαρους που τολμούν να διαταράξουν την κινηματογραφική ονειροπόλησή τους.
Αλλά, φυσικά, αυτά είναι απλώς συμπτώματα μιας πολύ πιο ύπουλης ασθένειας. Ο πραγματικός ελέφαντας στο δωμάτιο, αυτός που δεν τολμούν να πουν το όνομά του, είναι ο πολιτιστικός πόλεμος.
Είναι σχεδόν σαν να αγνοούν εσκεμμένα το γεγονός ότι η κινηματογραφική βιομηχανία έχει καταληφθεί από ιδεολόγους που πλασάρουν ένα τοξικό είδος πολιτικής ταυτότητας, αναδεύοντας άψυχες, καθοδηγούμενες από την ατζέντα ανοησίες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη του κοινού παγκοσμίως.
Η ιδέα ότι οι πρόσφατες μεγάλες αποτυχίες στον προϋπολογισμό ήταν κατά κάποιο τρόπο θύμα των περιστάσεων, παρά υπολογισμένες προσπάθειες να επιβληθεί μια διχαστική, ρατσιστική αφήγηση σε ένα ανυποψίαστο κοινό, δεν είναι τίποτα λιγότερο από γελοία.
Το γεγονός ότι δεν μπορούν να δουν το δάσος αντί για τα δέντρα, ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση του δικού τους woke marshmallow κόσμου παρά για την αντιμετώπιση του ελέφαντα στο δωμάτιο, είναι ένα καταδικαστικό κατηγορητήριο για τις κριτικές τους ικανότητες.
Η ηθελημένη άγνοια αυτών των κριτικών κινηματογράφου μας υπενθυμίζει ότι ο πολιτιστικός πόλεμος είναι μια πραγματικότητα που πολλοί είναι απελπισμένοι να αγνοήσουν.
Απορρίπτοντας την ιδέα ότι οι άνθρωποι μποϊκοτάρουν το Χόλιγουντ για λόγους αρχής, ουσιαστικά κολλάνε το κεφάλι τους στην άμμο, προσποιούμενοι ότι οι σεισμικές αλλαγές στο πολιτιστικό τοπίο δεν συμβαίνουν.
Είναι μια συγκλονιστική επίδειξη γνωστικής ασυμφωνίας, μια άρνηση αναγνώρισης των πολύ πραγματικών και πολύ σκόπιμων προσπαθειών αναμόρφωσης της πολιτιστικής αφήγησης.
Και όμως, αυτή η λήθη δεν είναι μοναδική σε αυτούς τους κριτικούς κινηματογράφου. Υπάρχουν αμέτρητα άτομα που επιλέγουν να παραμείνουν μακάρια αγνοώντας τον πολιτιστικό πόλεμο, επιλέγοντας αντ 'αυτού μια άνετη, απολίτικη ύπαρξη.
Βλέπουν τους εαυτούς τους υπεράνω της φθοράς, ανώτερους από εκείνους που τολμούν να ασχοληθούν με τον ακατάστατο, περίπλοκο κόσμο της πολιτικής και των κοινωνικών ζητημάτων.
Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν μηχανισμό αντιμετώπισης, ένας τρόπος για να αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσάρεστη αλήθεια ότι ο πολιτισμός μας πράγματι διαλύεται στις ραφές.
Ο πολιτιστικός πόλεμος δεν είναι κάποιο περιθωριακό φαινόμενο, μια παράπλευρη επίδειξη στο κύριο γεγονός. Είναι το κύριο γεγονός.
Είναι η σκόπιμη, συστηματική προσπάθεια να διαλυθεί ο ίδιος ο ιστός της κοινωνίας μας, να αντικατασταθούν οι παραδοσιακές αξίες και νόρμες με μια ριζοσπαστική, ιδεολογικά καθοδηγούμενη ατζέντα. Και όλοι, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους τάσεις ή το επίπεδο εμπλοκής τους, θα επηρεαστούν από τις συνέπειες αυτού του πολέμου.
Το χάος που εκτυλίσσεται δεν είναι τυχαίο. Είναι μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη εκστρατεία για την αναμόρφωση του πολιτιστικού τοπίου κατ' εικόνα της ριζοσπαστικής «αριστεράς».
Το να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα είναι σαν να προσκαλούμε την καταστροφή, να υπνοβατούμε σε ένα μέλλον που σχεδιάζεται σκόπιμα για να είναι εχθρικό προς τις παραδοσιακές αξίες και ελευθερίες.
Ο κόσμος του κινηματογράφου, που συχνά απορρίπτεται ως ασήμαντος, είναι στην πραγματικότητα μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης στην πολιτιστική σύγκρουση.
Είναι ένα παράθυρο στα ιδεολογικά θεμέλια της κοινωνίας μας, μια αντανάκλαση των αξιών και των αφηγήσεων που διαμορφώνουν τη συλλογική μας συνείδηση. Και επιπλέον, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την προπαγάνδα του κατεστημένου, ένα μέσο διάδοσης προσεκτικά επεξεργασμένων μηνυμάτων σε ένα αιχμάλωτο κοινό.
Η καταστροφική αποτυχία των προσπαθειών της Disney να εισάγει woke cultism στο franchise Star Wars είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Το Acolyte είναι μια γελοία καταστροφή, ένα χάος ηθικά σχετικών λεσβιών μαγισσών στο διάστημα που έχει καθολικά πανηγυριστεί από το κοινό.
Και ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με έναν λεσβιακό κύριο χαρακτήρα από μόνο του, το πρόβλημα προκύπτει όταν ο μοναδικός σκοπός της συμπερίληψης ενός τέτοιου χαρακτήρα είναι να υποκύψει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα.
Αυτή η ατζέντα χρησίμευσε μόνο για να δημιουργήσει ένα τοξικό περιβάλλον όπου εγώ, ως λεσβία η ίδια, αισθάνομαι όλο και πιο διστακτική να αναφέρω έστω και εξ αποστάσεως ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για τους άνδρες.
Ο συνεχής βομβαρδισμός της αναγκαστικής αντιπροσώπευσης και της σηματοδότησης της αρετής έχει οδηγήσει σε μια κοινωνία που είναι όλο και πιο ενοχλημένη και εχθρική, καθιστώντας την ένα θέαμα που δεν είναι μόνο προσβλητικό για μένα, αλλά και επιζήμιο για την ίδια την ομάδα ανθρώπων που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Αντί να αναγνωρίσουν τη δική τους δημιουργική χρεοκοπία, η Disney και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπεύδουν να μετατοπίσουν την ευθύνη στους ίδιους τους καταναλωτές. Δεν είναι ότι το προϊόν είναι κακό, βλέπετε. Είναι ότι εσείς, το κοινό, είστε κατά κάποιο τρόπο ελαττωματικοί που δεν θέλετε να το παρακολουθήσετε.
Αυτό είναι το κλασικό εγχειρίδιο του προπαγανδιστή: όταν το μήνυμα πέσει επίπεδο, κατηγορήστε τον αγγελιοφόρο. Όταν το προϊόν δεν έχει απήχηση, κατηγορήστε τον καταναλωτή ότι δεν είναι αρκετά φωτισμένος για να το εκτιμήσει.
Είναι μια εκπληκτική επίδειξη ελιτίστικης συγκατάβασης, μια συγκαταβατική στάση που υποθέτει ότι το κοινό είναι πολύ ηλίθιο για να ξέρει τι είναι καλό για αυτούς.
Newsflash! Αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να παρακολουθήσουν τη ρατσιστική σας ανοησία με τη DEI, δεν είναι επειδή είναι μισαλλόδοξοι ή φιλισταίοι. Είναι επειδή το προϊόν σας είναι σκουπίδια!
Αλλά φυσικά, αυτή είναι μια αλήθεια που η Disney και τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν απεγνωσμένα να αποφύγουν, επειδή θα απαιτούσε από αυτούς να αντιμετωπίσουν την αβυσσαλέα αποτυχία της δικής τους ιδεολογικής ατζέντας.
Η κομμουνιστική διαγραφή της καταναλωτικής επιλογής είναι ένα φαινόμενο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς μεγάλες εταιρείες έχουν ξεκινήσει μια αμείλικτη σταυροφορία για να επιβάλουν τον ακροαριστερό εξτρεμισμό στον δυτικό κόσμο.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ένα παλιρροϊκό κύμα πολέμου αφύπνισης, με εταιρείες όπως η Bud Light να θυσιάζουν την πελατειακή τους βάση στο βωμό της ιδεολογικής καθαρότητας. Το θράσος αυτής της εταιρικής εξέγερσης είναι συγκλονιστικό, καθώς επιδιώκουν να υπαγορεύσουν τι σκεφτόμαστε, τι πιστεύουμε και τι εκτιμούμε.
Το ετήσιο θέαμα του «Μήνα Υπερηφάνειας» είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Αυτό δεν είναι ένα λαϊκό κίνημα, αλλά μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη εκστρατεία από διεθνείς εταιρείες και μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς για να επιβάλουν την ιδεολογία τους στις μάζες.
Η LGB κοινότητα, έχοντας ήδη εξασφαλίσει ίσα δικαιώματα βάσει του νόμου, εκμεταλλεύεται τώρα ως δούρειο ίππο για να προωθήσει μια ριζοσπαστική ατζέντα που στοχεύει στην αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών και κανόνων.
Αυτή η ατζέντα επιδιώκει να τους αντικαταστήσει με μια τρανς ιδεολογία ριζωμένη στην ψευδοεπιστήμη, η οποία έχει γίνει τόπος συγκέντρωσης για άτομα που επιδιώκουν να ξεφύγουν από την πραγματικότητα της δικής τους αποτυχημένης ύπαρξης.
Ο πολλαπλασιασμός αυτής της ιδεολογίας έχει οδηγήσει στη δημιουργία μιας προσοδοφόρας βιομηχανίας, όπου τα άτομα μπορούν να συσσωρεύσουν φοιτητικά χρέη επιδιώκοντας ένα πτυχίο που τους επιτρέπει να εξηγήσουν τις κατασκευασμένες διαφορές μεταξύ 700 ανύπαρκτων φύλων.
Αυτό είναι ένα αρρωστημένο παράδειγμα του πώς ένα κάποτε νόμιμο κίνημα που είχε ήδη γίνει αποδεκτό από την κοινωνία έχει σφετεριστεί από μια περιθωριακή ιδεολογία που δίνει προτεραιότητα στην επιείκεια της διεστραμμένης φαντασίας και δίνει καταφύγιο και πληρώνει δικαστήριο σε άρρωστα άτομα, αμαυρώνοντας τη φήμη όλων των άλλων.
Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τις πρωτοβουλίες της DEI (Διαφορετικότητα, Ισότητα και Ένταξη), οι οποίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εταιρική προσπάθεια να εισάγουν woke politics σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Αυτές οι πρωτοβουλίες δεν αφορούν την προώθηση της πραγματικής πολυμορφίας ή της συμμετοχικότητας, αλλά τη δημιουργία μιας κουλτούρας ιδεολογικής συμμόρφωσης, όπου η διαφωνία δεν γίνεται ανεκτή και η ελευθερία του λόγου περιορίζεται.
Η πιο ύπουλη πτυχή αυτής της εταιρικής εξέγερσης είναι ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκει να υπαγορεύσει την ηθική στο κοινό. Οι εταιρείες τοποθετούνται τώρα ως διαιτητές των κοινωνικών μας κανόνων, λέγοντάς μας τι είναι αποδεκτό και τι όχι.
Δημιουργούν μια κουλτούρα ηθικού εκβιασμού, όπου όσοι αρνούνται να συμμορφωθούν με την ιδεολογία τους ντρέπονται, εξοστρακίζονται και τιμωρούνται. Αυτή δεν είναι η ελεύθερη αγορά στην εργασία· Αυτός είναι ο εταιρικός ολοκληρωτισμός, όπου τα συμφέροντα των λίγων επιβάλλονται στους πολλούς.
Το ερώτημα είναι, ποιος έδωσε σε αυτές τις εταιρείες το δικαίωμα να υπαγορεύουν τις αξίες και την ηθική μας; Ποιος τους διόρισε ως θεματοφύλακες των κοινωνικών μας κανόνων; Η απάντηση, φυσικά, είναι κανείς. Απλώς ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο, χρησιμοποιώντας τους τεράστιους πόρους και την επιρροή τους για να επιβάλουν την ιδεολογία τους στον κόσμο.
Ήρθε η ώρα να αντισταθούμε σε αυτή την εταιρική εξέγερση και να ανακτήσουμε το δικαίωμά μας να σκεφτόμαστε, να πιστεύουμε και να εκτιμούμε αυτό που επιλέγουμε.
Η εταιρική ολιγαρχία έχει πράγματι υποστεί μια βαθιά μεταμόρφωση, η οποία έχει ανατρέψει την παραδοσιακή σχέση επιχείρησης-καταναλωτή.
Πέρασαν οι μέρες που οι εταιρείες εξυπηρετούσαν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πελατών τους, προσπαθώντας να δημιουργήσουν προϊόντα που θα τους ευχαριστούσαν και θα τους ικανοποιούσαν.
Σήμερα, οι εταιρείες έχουν υιοθετήσει μια πατερναλιστική και αυταρχική προσέγγιση, αντιμετωπίζοντας τους καταναλωτές ως μισθωτούς υπηρέτες που πρέπει να τους λένε τι να σκέφτονται, να αισθάνονται και να πιστεύουν.
Αυτή είναι μια εκδήλωση του σοσιαλιστικού οικοδομήματος που βρίσκεται πίσω από τον εταιρικό κόσμο. Δεν αρκούνται πλέον στο να χειραγωγούν απλώς τους καταναλωτές μέσω έξυπνου μάρκετινγκ, οι εταιρείες επιδιώκουν τώρα να υπαγορεύσουν τις αξίες τους, την πολιτική τους και την ίδια τους την ταυτότητα.
Ο πελάτης δεν είναι πλέον βασιλιάς. Η εταιρεία είναι ο ανώτατος διαιτητής του τι είναι αποδεκτό και τι όχι.
Οι συνέπειες αυτής της μετατόπισης είναι κραυγαλέες. Όταν οι καταναλωτές τολμούν να αντισταθούν στην ιδεολογία woke ή στα μηνύματα της ΔΕΗ που τόσο αγαπούν οι εταιρείες, αντιμετωπίζουν μια φαύλη αντίδραση.
Η εταιρεία, με τη βοήθεια και την υποκίνηση των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, εξαπολύει έναν χείμαρρο ύβρεων και βιτριολιού, χαρακτηρίζοντας τους διαφωνούντες πελάτες ως ρατσιστές, μισαλλόδοξους, μισογύνηδες ή φασίστες. Το μήνυμα είναι σαφές: συμμορφωθείτε με την ιδεολογία μας, ή πετάξτε έξω στην έρημο.
Και όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο και τα προϊόντα της εταιρείας αποτυγχάνουν να έχουν απήχηση στους καταναλωτές, ποιον κατηγορούν; Όχι οι ίδιοι, φυσικά.
Όχι, κατηγορούν τους «μισαλλόδοξους και ρατσιστές» που τόλμησαν να αντισταθούν στην ιδεολογική τους ατζέντα. Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση ψυχολογικής προβολής, όπου οι αποτυχίες της ίδιας της εταιρείας αποδίδονται στους ίδιους τους ανθρώπους που προσπαθούν να ελέγξουν.
Η ειρωνεία είναι ότι οι εταιρείες εξακολουθούν να προσπαθούν να πλασάρουν τον μύθο ότι είναι πρωταθλητές του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από εργαλεία κοινωνικού ελέγχου.
Είναι η εμπροσθοφυλακή μιας νέας μορφής ολοκληρωτισμού, που επιδιώκει να ρυθμίσει κάθε πτυχή της ζωής μας, από αυτό που σκεφτόμαστε μέχρι αυτό που αγοράζουμε. Και αν δεν συμμορφωθούμε, θα τιμωρηθούμε, θα εξοστρακιστούμε και θα δαιμονοποιηθούμε.
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι εταιρείες φαίνεται να έχουν εγκαταλείψει την παραδοσιακή επιδίωξη των κερδών και της ικανοποίησης των πελατών είναι ένα ερώτημα που έχει προβληματίσει πολλούς παρατηρητές.
Ενώ είναι αλήθεια ότι αυτές οι εταιρείες μπορεί να αυτοκαταστρέφονται, υπάρχουν εναλλακτικές θεωρίες που υποδηλώνουν μια πιο απειλητική και σκόπιμη στρατηγική.
Η Θεωρία 1 προτείνει ότι το πλαίσιο ESG (Environmental, Social, and Governance), το οποίο αρχικά παρουσιάστηκε ως εργαλείο για την προώθηση βιώσιμων και υπεύθυνων επιχειρηματικών πρακτικών, μπορεί να ήταν ένα beta test για ένα πιο ολοκληρωμένο και καταναγκαστικό σύστημα.
Τι γίνεται αν ο απώτερος στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα κομμουνιστικού τύπου σύστημα όπου οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες θα γίνουν η κύρια πηγή χρηματοδότησης για εταιρείες που συμμορφώνονται με το ESG;
Σε αυτό το σενάριο, οι εταιρείες που ακολουθούν τη γραμμή της προοδευτικής πολιτικής θα ανταμειφθούν με διαρκείς διασώσεις, ενώ εκείνες που δεν το κάνουν θα αφεθούν να καταρρεύσουν.
Η θεωρία 2 υποδηλώνει ότι οι ηγέτες των επιχειρήσεων μπορεί να έχουν ενημερωθεί ότι το σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ότι τα κέρδη δεν έχουν πλέον σημασία.
Εάν η οικονομία οδεύει πράγματι προς μια αποσταθεροποίηση τύπου Μεγάλης Ύφεσης, τότε είναι πιθανό οι διευθύνοντες σύμβουλοι να έχουν εγκαταλείψει την παραδοσιακή εντολή τους να επιδιώκουν κέρδη και αντ 'αυτού να έχουν γίνει έμποροι προπαγάνδας.
Αυτό θα εξηγούσε γιατί φαίνεται να επικεντρώνονται περισσότερο στην προώθηση της ιδεολογίας woke παρά στη δημιουργία προϊόντων που πραγματικά θέλουν οι καταναλωτές.
Η θεωρία 3 προτείνει ότι η έννοια του πελάτη ως μισθωτού υπηρέτη της εταιρείας είναι ένα σκαλοπάτι προς ένα πιο οργουελιανό μέλλον. Η ιδέα της «Οικονομίας του Διαμοιρασμού» που προωθείται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, όπου η κυβέρνηση παρέχει τα πάντα και τα άτομα δεν κατέχουν τίποτα, μπορεί να είναι ο απώτερος στόχος.
Σε αυτό το σενάριο, το κοινό θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με οποιαδήποτε προϊόντα και υπηρεσίες του παρέχονται, χωρίς καμία επιλογή ή αυτονομία. Η τρέχουσα τάση ντροπής των καταναλωτών ώστε να αποδεχτούν οποιαδήποτε προϊόντα τους δίνονται μπορεί να είναι ένας τρόπος εγκλιματισμού του πληθυσμού σε αυτό το είδος κουλτούρας.
Και οι τρεις θεωρίες υποδηλώνουν ότι η τρέχουσα συμπεριφορά των εταιρειών δεν είναι απλώς αποτέλεσμα ανικανότητας ή μυωπίας, αλλά μάλλον μια σκόπιμη στρατηγική για τη δημιουργία ενός νέου είδους οικονομικής και κοινωνικής τάξης. Αυτό που χαρακτηρίζεται από έλλειψη επιλογής, έλλειψη αυτονομίας και πλήρη εξάρτηση από το κράτος.
Το τελικό παιχνίδι είναι ένα ζοφερό παιχνίδι, όπου οι γραμμές μεταξύ της εταιρικής και της κυβερνητικής εξουσίας είναι ασαφείς, και το άτομο περιορίζεται σε έναν απλό δουλοπάροικο, αναγκασμένο να δεχτεί ό,τι του δίνεται χωρίς αμφισβήτηση ή παράπονο.
Το Οικονομια Διαμοιρασμού, με την υπόσχεσή της για ευκολία και αποτελεσματικότητα, είναι στην πραγματικότητα ένας δούρειος ίππος για ένα σύστημα ελέγχου και καταπίεσης.
Ο πολιτισμικός πόλεμος δεν αφορά μόνο αφηρημένες ιδέες ή ιδεολογίες. αφορά τον ίδιο τον ιστό της κοινωνίας μας. Έχει να κάνει με το αν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα άτομα είναι ελεύθερα να κάνουν τις δικές τους επιλογές ή σε έναν κόσμο όπου το κράτος και οι εταιρείες υπαγορεύουν κάθε πτυχή της ζωής μας.
Η woke cult, με έμφαση στην ομαδική σκέψη και τη συμμόρφωση, αποτελεί βασικό συστατικό αυτού του δυστοπικού συστήματος.
Είναι ένας τρόπος να διαμορφώσουμε τους ανθρώπους να αποδεχτούν το απαράδεκτο, να παραδώσουν την ατομικότητα και την αυτονομία τους στο συλλογικό. Και εκείνοι που αντιστέκονται, που αρνούνται να συμμορφωθούν, χαρακτηρίζονται ως εχθροί του κράτους.
Αλλά υπάρχουν ακόμα εκείνοι που βλέπουν μέσα από αυτή την παρωδία, που αναγνωρίζουν το κακό που διαπράττεται στο όνομα της προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αυτοί που αντιστέκονται, που μποϊκοτάρουν τη λατρεία woke και αρνούνται να συμμετάσχουν στην Οικονομία Διαμοιρασμού. Είναι αυτοί που κρατούν την ελευθερία τους, την ατομικότητά τους και την ανθρωπιά τους.
Οι σκεπτικιστές, οι οποίοι παραμένουν ανίδεοι για αυτόν τον πόλεμο, μπορεί να πιστεύουν ότι δεν τους επηρεάζει, ότι είναι πάνω από τη διαμάχη. Αλλά κάνουν λάθος. Αυτός ο πόλεμος αφορά το ίδιο το μέλλον της κοινωνίας μας και όλοι θα επηρεαστούν από την έκβασή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου