Η ΑΘΕΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Γράφει ο Παπα - Ηλίας Υφαντής

Εκείνος περίπου 80χρονος κι εκείνη 25χρονη. Εκείνη καθηγήτρια της ιστορίας σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας κι εκείνος απόφοιτος της 2ας μόλις Δημοτικού. Εκείνη άθεη ή ακριβέστερα μηδενίστρια κι εκείνος ένθεος μέσα στην αγραμματοσύνη του. Φώτιζε, πότιζε και δρόσιζε τα κοπάδια των ανθρώπων, που τον επισκέπτονταν στο Μήλεσι της Αττικής.

Όπου και η καθηγήτρια, αναζητώντας, μέσα στα σκοτάδια της πολυγνωσίας της, τη διέξοδο κάποιου κεριού, οδηγήθηκε στο ερημητήριό του, όπως η Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ.

Η έξοδός της απ’ το κελί του Γέροντα, μετά τη συνομιλία τους, επισφραγίστηκε με δάκρυα ευτυχίας. Διαμαρτυρήθηκε όμως στη σύνοδό της, που της είχε πει πως ο Γέροντας, που τόση ώρα της μιλούσε στα γαλλικά, δεν ήξερε ούτε λέξη από τη γαλλική γλώσσα. Και οι παρευρισκόμενοι έμειναν κατάπληκτοι, όταν άκουσαν ότι και η Γαλλίδα, που ο Γέροντας την άκουγε να του μιλάει ελληνικά, δεν γνώριζε την ελληνική.

Δεν το πιστεύετε; Δικαίωμά σας!

Επιτρέψτε μου όμως να σας πω ότι πρόκειται για τον Άγιο Πορφύριο. Ο οποίος τυφλός στα γεράματά του, έβλεπε το καθετί και μέσα στο σώμα και μέσα στην ψυχή και μέσα στον φυσικό κόσμο, όπως εμείς βλέπουμε το καθετί μέσα σε μια σταγόνα καθαρού νερού. 

Και πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε επανάληψη του θαύματος της Πεντηκοστής. Όταν οι μαθητές του Χριστού μιλούσαν στη δική τους γλώσσα και τους καταλάβαιναν ακόμη κι εκείνοι που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες.

Και βέβαια πρόκειται για τη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος. Αυτήν, που μίλησε ο άνθρωπος, όταν ήταν στον Παράδεισο. Και που μιλούν οι άγιοι σε κάθε εποχή. Και με την οποία, όχι μόνο με όλους τους ανθρώπους μπορούν να συνεννοηθούν, αλλά ακόμη και με τα ζώα και τ’ άψυχα…

Θα έχετε ακούσει για τον Άγιο Παΐσιο, κι άλλους αγίους, που τάιζαν τ’ αγριοπούλια στη φούχτα τους και τ’ άφηναν να παίζουν μαζί τους. Κι άλλους, που, σαν τον Ορφέα ημέρευαν, με τη μουσική της αγάπης τους, τ’ άγρια θηρία-ακόμη και τα πιο επικίνδυνα- και τα έθεταν ακόμη και στην υπηρεσία τους. Όπως ο Άγιος Γεράσιμος Ιορδανίτης το λιοντάρι και ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ την αρκούδα.

Κι άλλους, που ακόμη και με τ’ άψυχα μιλούσαν. Κι επαλήθευαν έτσι τα λόγια του Χριστού, που λέει: «Όταν έχετε πίστη, έστω και σαν το σποράκι του σιναπιού, μπορείτε ακόμη και βουνά να μετακινήσετε! Όμως…

Πώς συμβαίνει οι άγιοι να συνεννοούνται ακόμη και με τ’ άγρια ζώα και τ’ άψυχα, κι εμείς να μη μπορούμε ούτε με τους συνανθρώπους μας να συνεννοηθούμε;

Η απάντηση είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, παρά πολύ απλή: Αρκεί να καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας δεν βρίσκεται στο στόμα μας, αλλά στην καρδιά μας.

Δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να γνωρίζουμε τη γλώσσα των απανταχού της Γης πεινασμένων, για να κατανοήσουμε την αναλγησία των υπερσιτισμένων. Ούτε τη γλώσσα των Ιρακινών, των Αφγανών, των Σύρων, των Λίβυων των Σέρβων, των Κούρδων, των Κύπριων ή στην τωρινή συγκυρία των Ρώσων και Ουκρανών, για να συνειδητοποιήσουμε την αμερικάνικη ή την τουρκική βαρβαρότητα.

Η καρδιά μας, μας πληροφορεί, καθώς ακούει τη γλώσσα του πόνου και της τραγωδίας τους. Όπως μας πληροφορεί και η εμπιστοσύνη, που αισθάνονται τα πετούμενα και τα άγρια θηρία κοντά στους αγίους, για την απέραντη και ασύνορη αγάπη τους.

Οι άνθρωποι έπαψαν να συνεννοούνται, όχι όταν κομματιάστηκε σε διάφορα γλωσσικά ιδιώματα ο προφορικός τους λόγος, αλλά όταν κομματιάστηκε η γλώσσα της καρδιάς τους. Άλλωστε ο Πύργος της Βαβέλ αυτό φαίνεται να υπονοεί: Τη γλώσσα της απανθρωπιάς και της αδικίας. Που θέλει, όχι απλώς να φτάσει στο Θεό, αλλά να τον υποκαταστήσει και να τον εξοβελίσει. Όπως η γλώσσα της εωσφορικής επιβολής των Σβαμπ και Χαράρι.

Και το κωμικοτραγικό είναι πως μας καλούν κάθε φορά να επικροτήσουμε και να χειροκροτήσουμε αυτούς και τη γλώσσα τους. Τη γλώσσα της ύβρης και της βαρβαρότητας. Όπου, συχνά, δεν ντρέπονται να τη χαρακτηρίζουν και γλώσσα της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Και, δυστυχώς, στη λυκόστανη των κοινών θνητών συμμετέχουν και πάμπολλοι λυκοχριστιαανοί. Και μάλιστα με την πνευματική καθοδήγηση κάποιων λυκοποιμένων. Οι οποίοι άλλοτε σιωπούν συνένοχα κι άλλοτε πείθουν το λαό να σκύβει μπροστά στην αυθαιρεσία και την αχρειότητά της άρχουσας αναρχίας. Όπως συμβαίνει σε παρά πολλές περιπτώσεις.

Και ιδιαίτερα στην τωρινή συγκυρία. Με τους κορονοϊούς και τα εμβόλια, που όσοι τα διακινούν και θησαυρίζουν απ’ αυτά είναι ανεύθυνοι. Και μόνοι υπεύθυνοι είναι όσοι υφίστανται τις άμεσες ή διαχρονικές οικονομικές ή υγειονομικές συνέπειές τους.

Πόσο όμως διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν, όλοι μας, πριν από κάθε λόγο και πράξη μας, μεταφερόμασταν απ’ το «εγώ» μας στο «συ» των συνανθρώπων μας, που παντοιοτρόπως υποφέρουν και μπαίναμε στη θέση τους!

Κι αν δεν μπορούμε σαν το Άγιο Πορφύριο, τον Άγιο Παΐσιο ή τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ να μιλήσουμε τη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος, να μιλούσαμε τουλάχιστο τη γλώσσα της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης! Που κι εμείς θέλουμε οι άλλοι να μιλούν για μας.

Γιατί είναι εξωφρενικό, αφού μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας, τουλάχιστο υποφερτή, να τη μεταβάλλουμε σε ανυπόφορο μαρτύριο! Όπως οι χρυσοκάνθαροι γιατροί-Μέγκελε και το σιαβόητο δίδυμο Κούλη και Πλεύρη είχαν κάνει τη ζωή των ανεμβολίαστων υγειονομικών…

ΠΗΓΗ