Ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Του Daniel Lacalle
Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Κίνα, οι αυξήσεις των επιτοκίων, ή ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η κατάρα της ευρωζώνης είναι ο κεντρικός σχεδιασμός. Η επιδότηση απαρχαιωμένων τομέων της οικονομίας και εταιρειών ζόμπι, οι διογκωμένες κρατικές δαπάνες και οι υψηλοί φόροι.
Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι κάτι παραπάνω από αδύναμη. Βρίσκεται σε βαθιά συρρίκνωση και τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά.
Ο δείκτης δαπανών (PMI) στον τομέα της μεταποίησης στην Ευρωζώνη, που καταρτίζεται από την S&P Global, υποχώρησε σε χαμηλό τριών μηνών, στο 43,1 τον Οκτώβριο, ο 16ος συνεχής μήνας συρρίκνωσης.
Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι αναλυτές τείνουν να αγνοούν την πτώση της μεταποίησης, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι ο τομέας των υπηρεσιών είναι μεγαλύτερος και ισχυρότερος από το αναμενόμενο, ωστόσο αυτό δεν ισχύει.
Ο συνολικός δείκτης PMI της Ευρωζώνης βρίσκεται επίσης σε βαθιά συρρίκνωση στο 46,5, σε χαμηλό 35 μηνών, και ο τομέας των υπηρεσιών κατρακύλησε σε επίπεδα ύφεσης στο 47,8, σε χαμηλό 32 μηνών.
Ορισμένοι αναλυτές κατηγορούν την ενεργειακή κρίση και τις αυξήσεις των επιτοκίων της ΕΚΤ, όμως αυτό δεν έχει λογική. Η ευρωζώνη θα έπρεπε να έχει καλύτερες επιδόσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, επειδή η ενεργειακή κρίση ανεστράφη σχεδόν αμέσως.
Μεταξύ Μαΐου 2022 και Ιουνίου 2023, όλα τα εμπορεύματα, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού αερίου, του πετρελαίου και του άνθρακα, καθώς και το σιτάρι, σημείωσαν πτώση και έπεσαν στα επίπεδα πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο ήπιος χειμώνας και ο αντίκτυπος της νομισματικής συρρίκνωσης δημιούργησαν ένα ισχυρό ερέθισμα, που θα έπρεπε να είχε βοηθήσει την ευρωζώνη, και δεν υπήρξαν διαταραχές της προσφοράς.
Στην πραγματικότητα, η συμβολή του εξωτερικού τομέα (σ.σ. χώρες εκτός Ε.Ε.) στο ΑΕΠ βοήθησε τη ευρωζώνη να αποφύγει την ύφεση, καθώς οι εξαγωγές παρέμειναν υγιείς, ενώ οι εισαγωγές μειώθηκαν. Η απόδοση της ευθύνης για την ύφεση της ευρωζώνης στη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ είναι επίσης άδικη.
Ο πληθωρισμός της ευρωζώνης είναι απαράδεκτος και, όπως αποδεικνύουν οι μελέτες του Borio (BIS, 2023) και των Congdon και Castañeda (2022), ο πληθωρισμός προκλήθηκε από την υπέρμετρη αύξηση του χρήματος. Επιπλέον, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ παραμένει εξαιρετικά διευκολυντική (σ.σ. για κυβερνητικές σπατάλες).
Στην πραγματικότητα, το εσφαλμένο πρόγραμμα κατά του χρηματοπιστωτικού κινδύνου συνεχίζει να στηρίζει το χρέος των δημοσιονομικά ανεύθυνων χωρών. Ο ισολογισμός της ΕΚΤ υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ, σε σύγκριση με το 30% της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Η δημοσιονομική και η νομισματική πολιτική παραμένουν επεκτατικές. Οι κυβερνήσεις μπορούν να ξοδεύουν κατά βούληση, καθώς οι δημοσιονομικοί κανόνες και τα όρια έχουν ανασταλεί. Ως εκ τούτου, οι δημοσιονομικές και νομισματικές συνθήκες είναι το όνειρο των κεϋνσιανών.
Υπάρχουν και άλλα, διότι το πολυδιαφημισμένο Ταμείο της Επόμενης Γενιάς της ΕΕ, ένα πακέτο τόνωσης ύψους 750 δισεκατομμυρίων ευρώ με στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης και της παραγωγικότητας, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Τώρα βάλτε τα όλα αυτά μαζί. Τα τεράστια πακέτα «τόνωσης», τις δαπάνες που δημιουργούν ελλείμματα, την διευκολυντική νομισματική πολιτική, και την έξωθεν στήριξη χάρη στο φθηνό φυσικό αέριο και τον άνθρακα… Και δεν υπάρχει ανάπτυξη. Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στην επιβράδυνση της Κίνας φανερώνει διανοητική οκνηρία.
Αν η ανάπτυξη της ευρωζώνης υποκινείτο από τις εξαγωγές προς την Κίνα, η Γερμανία δεν θα βρισκόταν στα πρόθυρα της ύφεσης, με τη Γαλλία και την Ιταλία να έχουν μηδενική ανάπτυξη το 2019, για παράδειγμα. Επιπλέον, η χαμηλή ανάπτυξη της ευρωζώνης μεταξύ 2011 και 2019 συνέπεσε με μια περίοδο εξαιρετικής επέκτασης στην Κίνα.
Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Κίνα, οι αυξήσεις των επιτοκίων ή ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η κατάρα της ευρωζώνης είναι ο κεντρικός σχεδιασμός.
Η επιδότηση παρωχημένων τομέων και επιχειρήσεων-ζόμπι, η διόγκωση των κρατικών δαπανών και η μαζική αύξηση των φόρων στους πιο παραγωγικούς τομείς απομακρύνουν την τεχνολογία, τη βιομηχανία και τους τομείς υψηλής παραγωγικότητας.
Οι τρέχουσες κρατικές δαπάνες αποτελούν πλέον την κύρια συνιστώσα του ΑΕΠ σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο και αυξάνονται σε όλη την ευρωζώνη. Η εφαρμογή των πολιτικά επιβαλλόμενων οικονομικών αποφάσεων έχει παραλύσει τις ευκαιρίες στην ευρωζώνη και η ενεργειακή πολιτική αποτελεί βασικό τομέα στασιμότητας της οικονομίας.
Μια λανθασμένη ενεργειακή πολιτική καθιστά τη βιομηχανία λιγότερο ανταγωνιστική και την οικονομία πιο ευάλωτη, καθώς οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου για τα νοικοκυριά και τις βιομηχανίες είναι σημαντικά ακριβότερες από ό,τι στην Κίνα ή τις ΗΠΑ, λόγω της συσσώρευσης φόρων και ρυθμιστικών επιβαρύνσεων.
Η ΕΚΤ δεν χρειάζεται να αποφασίσει μεταξύ πληθωρισμού και ανάπτυξης. Αυτό είναι ένα ψευδοδίλημμα. Υπάρχει άφθονη ανάπτυξη χωρίς πληθωρισμό στις οικονομίες υψηλής παραγωγικότητας.
Το πρόβλημα είναι ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πιστεύουν ότι όλες οι δημοσιονομικές ανισορροπίες τους θα συγκαλυφθούν με τη νομισματική πολιτική και απαιτούν αρνητικά πραγματικά επιτόκια και συνεχή νομισματοποίηση του χρέους. Έτσι, η ΕΚΤ θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ στασιμότητας και στασιμοπληθωρισμού, επειδή οι κυβερνήσεις της το επιβάλλουν.
Ο Daniel Lacalle, PhD, οικονομολόγος και διαχειριστής κεφαλαίων, είναι ο συγγραφέας των ευπώλητων βιβλίων Freedom or Equality (2020), Escape from the Central Bank Trap (2017), The Energy World Is Flat (2015) και Life in the Financial Markets ( 2014) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου