Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΛΑΘΟΣ ΑΓΩΝΩΝ, ΣΤΗ ΛΑΘΟΣ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΜΕΤΩΠΟ, ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ

ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΣΕΤΑΣ: «ΝΙΚΑΜΕ ΑΔΕΡΦΙΑ – ΛΥΣΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΕΤΣΕΤΑ ΜΑΣ!» 

Αν η ψυχή της Ελλάδας είχε φωνή για να εκφραστεί, τούτες τις μέρες θα έλεγε: «Ελληνικέ λαέ, έλυσες όλα τα προβλήματά σου και σου έμεινε να διευθετήσεις το πού θα απλώσεις την πετσέτα σου»;

Τόση είναι η φούρια σου για να πηγαίνεις στις παραλίες ακόμα και όταν έχουμε εθνικές εκλογές, που δημιούργησες και κίνημα αγανακτισμένων… λουόμενων; 

Πολεμάς για 1-2 αξιοπρεπείς εβδομάδες διακοπών τον χρόνο, ενώ όλο το υπόλοιπο έτος είσαι αλυσοδεμένος από παντού; Σου έχουν κλέψει ελευθερίες, αξιοπρέπεια, εισόδημα, ποιότητα ζωής και όνειρα για το μέλλον και αποφάσισες να επαναστατήσεις για την πετσέτα που έμεινε να καλύπτει το ξεγύμνωμά σου;

Δεν λέμε, είναι σημαντικό θέμα και η ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες. Δικαίως εξοργίζονται οι πολίτες με τους κατσαπλιάδες επιχειρηματίες που με τις πλάτες του κράτους κλέβουν από τους Έλληνες, αναρίθμητα στρέμματα ακτογραμμής. 

Άλλα μήπως μας διαφεύγουν καμία… εκατοστή από ζητήματα ζωής ή θανάτου που ολοένα και επιδεινώνονται, και κανένας δεν ξεσηκώνεται γι’ αυτά;

Αγωνιστή της πετσέτας, δημιούργησες κανένα κίνημα διαμαρτυρίας για τον μαυραγοριτισμό που κυριαρχεί στα σούπερ μάρκετ; Σε απασχολεί καθόλου ότι το λάδι κοντεύει να φτάσει 10 ευρώ το λίτρο και τα τυριά 20 ευρώ το κιλό; 

Έχεις συνειδητοποιήσει ότι τα οπωροκηπευτικά, αλλά ακόμη και τα εποχικά φρούτα έχουν αρχίσει να γίνονται απλησίαστα;

Σε απασχολεί ότι κατάντησες να ζεις με κουπόνια και προσφορές, και ότι αναγκάζεσαι να κόβεις τρόφιμα από τη διατροφή σου ή να ψωνίζεις «σαβούρα» για το πιάτο σου, προκειμένου να βγάλεις το μήνα;

 Ανταποκρίθηκες στα καλέσματα για μποϊκοτάζ στα πανάκριβα τρόφιμα που έκανε από τον Φεβρουάριο το ΙΝΚΑ ή ήσουν απασχολημένος με το να μετράς μέρες μέχρι να απλώσεις την πετσέτα στην παραλία;

Πήρες χαμπάρι καθόλου ότι τα πανάκριβα ναύλα και τα συνολικά έξοδα για να κάνεις ολιγοήμερες διακοπές σε ένα νησί της πατρίδας ΣΟΥ, στοιχίζουν το ίδιο με ένα εξαήμερο στο Λονδίνο, το Παρίσι ή την Πράγα; Ποιες ελεύθερες παραλίες θα διεκδικήσεις, αν δεν έχεις ούτε καν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψεις στα μέρη του τόπου σου;

Πήρες κανένα πλακάτ στο χέρι όταν διάβασες στις ειδήσεις ότι – εν μέσω πυρκαγιών σε όλη τη χώρα – η κυβέρνηση αποφάσισε να σου δίνει σύνταξη στα 74, ενώ ο μέσος όρος υγιούς ζωής στην Ελλάδα δεν ξεπερνά τα 65 με 67 χρόνια;

 Η Γαλλία καιγόταν για εβδομάδες επειδή ο Μακρόν αύξησε το όριο συνταξιοδότησης στα 64 (από 62 που ήταν πριν), και στην Ελλάδα μας ανακοινώνουν ότι θα δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε και δεν κουνιέται ούτε φύλλο.

 Θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο εν ώρα εργασίας, άλλα τουλάχιστον θα κλείσουμε τα μάτια με την… ικανοποίηση πως έχουμε ελεύθερες παραλίες (αν και αυτό «χλωμό» είναι).

Μας ενοχλούν (δικαίως) οι καταπατητές επειδή μας στερούν τετραγωνικά μέτρα από την παραλία που θέλουμε να αναπαύσουμε την αφεντιά μας, άλλα δεν μας ενοχλούν τόσο ώστε να αντιδράσουμε, οι υπόγειες συμφωνίες για παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε στεριά, θάλασσα και αέρα! 

Η πετσέτα μας να είναι ελεύθερη, και – δεν βαριέσαι – ας δώσουμε και κανένα… νησί για να μην έχουμε πόλεμο και να μη διαταραχθούν οι διακοπές μας!

Και μιας και μιλάμε για τον αγώνα για ελεύθερο δημόσιο χώρο που αποτελεί το κίνημα της Πετσέτας, να θυμηθούμε λίγο πόσο «ελεύθεροι» και πόσο «δημόσιοι» ήταν οι χώροι κατά την περίοδο της πανδημίας; 

Ξεχάσαμε την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 21:00; Ξεχάσαμε τα lockdown και τις μετακινήσεις μόνο με SMS; Ξεχάσαμε τις απαγορεύσεις μετακίνησης σε πάρκα, σε πλατείες, σε παραλίες και εθνικούς δρυμούς;

 Ξεχάσαμε την απαγόρευση συναθροίσεων και διαδηλώσεων με απόφαση Χρυσοχοΐδη; Ξεχάσαμε πως πηγαίναμε μέχρι τα καταστήματα μόνο με «click away»;

Γι’ αυτούς τους «κατοχικούς» περιορισμούς που επιβλήθηκαν από το κράτος στο δικαίωμα πρόσβασης και χρήσης του δημόσιου χώρου, πού ήταν τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας; 

Ξεχάσαμε πως σε εκείνη την περίοδο δεν μας στερήθηκε μόνο ο δημόσιος χώρος, άλλα καταπατήθηκε ακόμα και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος μας, μέσω της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού; 

Για το απόλυτο ψηφιακό φακέλωμα που μεθοδεύεται με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, ποια θα είναι η απάντηση του ελληνικού λαού; Ο Μεγάλος Αδερφός επελαύνει και εμείς θα μείνουμε να φιλονικούμε πάνω από τις ξαπλώστρες; Μια ελεύθερη πετσέτα είναι σημαντικότερη από έναν ελεύθερο άνθρωπο;

Όταν περάσει το καλοκαίρι, σε τι θα μετασχηματιστεί αυτό το κίνημα; Η δυναμική του θα κρατήσει όσο κρατούν οι διακοπές; Πώς θα επιβιώσει η οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση χωρίς αξιακή βάση και χωρίς ορθή ιεράρχηση των μαχών που πρέπει να δοθούν;

Η νοοτροπία των λάθος αγώνων, στη λάθος στιγμή και στο λάθος μέτωπο, είναι γέννημα μιας κοινωνίας που έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της. Δεν αγωνίζεται για να αποτινάξει το ζυγό της δουλείας, άλλα για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εντός αυτής. 

Φτάσαμε στο σημείο η πετσέτα να μας νοιάζει περισσότερο από τη σημαία. Η πετσέτα να μας νοιάζει περισσότερο από το σύνταγμα, που γίνεται κουρελόπανο. Ο Έλληνας πολίτης γίνεται σκλάβος που ικανοποιείται με τις λιγότερες δυνατές απαιτήσεις. 

Σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι αντί να παίρνουμε πίσω τις ζωές μας, διαπραγματευόμαστε τα ψίχουλα που θα πέσουν κάτω από το τραπέζι…

ΠΗΓΗ