ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Γράφει ο Γιάννης Σφακιωτάκης
Ο λαός θα αποφασίσει με δημοψήφισμα το είδος του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, το οποίο θα εφαρμόσουμε αμέσως μετά την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο κείμενό μου με τίτλο «Η ουτοπία της λύσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης» προσπάθησα να καταδείξω ότι η αιτία της καταστροφής της χώρας μας είναι η ένταξη, παρά τη χαμηλή ανταγωνιστικότητά της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση (τότε ΕΟΚ).
Η κεντρική ιδέα του κειμένου είναι, ότι, στις περιπτώσεις στις οποίες χώρες διαφορετικού επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης, ανταγωνίζονται σε καθεστώς ανοικτών (ελευθερία κίνησης αγαθών, κεφαλαίων, υπηρεσιών, εργαζομένων) και απελευθερωμένων αγορών, οι ασθενείς οικονομίες εξασθενούν περαιτέρω, ενώ οι ισχυρές ισχυροποιούνται περαιτέρω.
Στο κείμενό μου με τίτλο «Η στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων» προσπάθησα να καταδείξω τη σημερινή μορφή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, η οποία στην περιοχή μας εκφράζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο στόχος μου είναι να τεκμηριώσω γιατί η μη αποσύνδεση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (στην περίπτωσή μας από την ΕΕ) δεν αφήνει περιθώριο να ακολουθήσουμε διαφορετική πολιτική από αυτήν που ακολουθείται όλα αυτά τα χρόνια, αφού το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών καθώς και η ιδιωτικοποίηση των πάντων δεν είναι ιδεολογική επιλογή, αλλά απαράβατος όρος για να συνεχίσουν οι πολυεθνικές (οι οποίες ελέγχουν απόλυτα την ΕΕ) να λειτουργούν και να επιβιώνουν στον ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες πολυεθνικές που εφορμούν από την Ασία και την Αμερική.
Φυσικά δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα στις πολυεθνικές που εδράζονται στην Ευρώπη και στις πολυεθνικές της Ασίας και της Αμερικής, δηλαδή δεν μπορούμε να μιλήσουμε για Ευρωπαϊκές πολυεθνικές αλλά το θέμα αυτό δεν είναι αντικείμενο του παρόντος κειμένου.
Στο κείμενό που ακολουθεί, αφού σας παραθέσω ορισμένα ακόμα δεδομένα θα σας περιγράψω τη μόνη, κατά τη γνώμη μου, λύση υπέρ της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Είμαι της άποψης ότι πρέπει να δραπετεύσουμε από τη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού εντός αυτής μας περιμένει η πλήρης καταστροφή.
Δεν φοβάμαι την έξοδο (έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων) διότι υπάρχουν τρόποι για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα τα οποία θα προκύψουν.
Επειδή κρίνεται η επιβίωσή μας, οι αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν μόνο με αυτό το κριτήριο και όχι με βάση τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης το χρέος, το οποίο έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να πληρωθεί, πρέπει στο μεγαλύτερο μέρος του να διαγραφεί, ακόμα και μονομερώς.
Επιπρόσθετα δεδομένα.
Έχει γίνει φανερό πια ότι το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως εκβιαστικό μέσο για να γίνει βίαιη ενσωμάτωση της Ελλάδας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς (ανοικτές και απελευθερωμένες από κοινωνικούς ελέγχους αγορές αγαθών, υπηρεσιών, εργαζομένων, κεφαλαίων, καθώς και ιδιωτικοποίηση των πάντων).
Είναι αδύνατη η διόρθωση του προβλήματος της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος, διότι το κυρίως πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας είναι η έλλειψη αναπτυξιακών επενδύσεων καθώς και επενδύσεων στην έρευνα και την καινοτομία (εδώ και δεκαετίες) προκειμένου να παραχθούν προϊόντα υψηλής ποιότητας και εξειδίκευσης.
Αυτό βέβαια απαιτεί και προστασία της εγχώριας παραγωγής. Η μεταβολή του μεγέθους των εξαγωγών της χώρας μας τα τελευταία χρόνια δεν αποτελεί καθοριστικό δείκτη εξαιτίας του πολύ χαμηλού μεγέθους τους ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Δεν υπάρχει παράδειγμα στο οποίο να κατάφερε μια χώρα να οργανώσει και να αναπτύξει το δευτερογενή τομέα της οικονομίας της (βιομηχανία) χωρίς προστασία της εγχώριας παραγωγής από το διεθνή ανταγωνισμό. Η δασμοβίωτη Ελληνική βιομηχανία καταστράφηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 και τη σταδιακή άρση των προστατευτισμού.
Συνεπώς, η πρόταση να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή σε καθεστώς ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, με απαγόρευση οποιασδήποτε προστασίας των εγχώριων προϊόντων, με ιδιωτικοποιημένα τα πάντα και με τις επενδύσεις να τις κάνουν μόνο οι πολυεθνικές) και με τα κέρδη τα οποία θα έχουμε από τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τη γεωργία και τον ορυκτό μας πλούτο, να επενδύσουμε και να αναπτύξουμε τη βιομηχανία, δεν έχει καμιά πιθανότητα για θετική έκβαση.
Ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας καταστράφηκε επειδή βρισκόμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα είναι αδύνατη η ανασύνθεσή του εντός αυτής.
Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αφαιρεθεί από τα κράτη η δυνατότητα άσκησης συναλλαγματικής, νομισματικής και τώρα και δημοσιονομικής πολιτικής (αφού οι προϋπολογισμοί όλων των κρατών ελέγχονται πια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή).
Έχουμε δηλαδή απώλεια της οικονομικής και άρα και της Εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών. Επίσης απώλεια της εθνικής κυριαρχίας έχουν τα κράτη μέλη επειδή ανοίγουν, απελευθερώνουν τις αγορές τους και ιδιωτικοποιούν τα πάντα.
Συνεπώς δεν έχει μείνει κανένα εργαλείο για ανάταξη της Εθνικής οικονομίας εντός της Ένωσης όπου εφαρμόζονται στην ουσία μόνο οι απαιτήσεις των πολυεθνικών (υπερεθνικών) εταιρειών.
Η μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι η εφαρμογή των απαιτήσεών τους έτσι ώστε να γίνουμε ελκυστικοί για τις επενδύσεις τους.
Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορείς να εναντιωθείς στις απαιτήσεις της διότι το εκβιαστικό όπλο της διακοπής παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν αντιμετωπίζεται.
Η συζήτηση για το χρέος, το υπερτροφικό σε κάποιους τομείς δημόσιο, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τα υπόλοιπα συμπτώματα (και όχι αίτια) της οικονομικής κρίσης δεν επιλύει τα προβλήματα.
Η βασικές αιτίες κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η χαμηλή (για ιστορικούς λόγους) ανταγωνιστικότητα σε καθεστώς ανοικτής οικονομίας, καθώς επίσης και το καταναλωτικό πρότυπο το οποίο αναπτύχθηκε στη χώρα (η οποία δεχόταν για δεκαετίες εμβάσματα από το εξωτερικό ως μεταναστευτικό και ναυτιλιακό συνάλλαγμα, τα οποία καταναλώνονταν στην Ελλάδα) δεν απασχολούν σχεδόν κανέναν στη χώρα.
Η έξοδος μόνο από το κοινό νόμισμα και η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί μόνο βραχυπρόθεσμα να βοηθήσει την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας μέσω της υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος (η συνακόλουθη μείωση των εισαγωγών λειτουργεί και ως κίνητρο για κάλυψη αυτών από εγχωρίως παραγόμενα προϊόντα).
Θα παραμείνουν όμως όλοι οι υπόλοιποι κανόνες και απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ανοικτές και απελευθερωμένες από κοινωνικούς ελέγχους αγορές και ιδιωτικοποιήσεις των πάντων) οι οποίοι δεν είναι επιθυμητοί από κανένα φυσιολογικό άνθρωπο και σηματοδοτούν όπως έχουμε δει μακροπρόθεσμα την εκ’ νέου κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει ότι θα συνεχίσει να ισχύει η συνθήκη του Δουβλίνου με την οποία οι χώρες του Ευρωπαϊκού κέντρου μας επέβαλαν να συγκεντρώνουμε στη χώρα μας τη μαζική μετανάστευση την οποία αυτές προκάλεσαν με τις εγκληματικές στρατιωτικές τους επεμβάσεις εδώ και εκεί.
Επίσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αδύνατη η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (όπως απαιτείται) και συνεχίζουμε να υπαγόμαστε στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Λόγω των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών οι οποίες είναι υποχρεωτικές εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αδύνατη η πολιτική της οικονομικής αυτοδυναμίας, οπότε για την παραγωγική ανασυγκρότηση θα πρέπει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις αγορές, οι οποίες όμως δανείζουν με τους όρους που απαιτούν οι πολυεθνικές, αφού αυτές μόνο επενδύουν σ’ αυτό το περιβάλλον.
Συνεπώς η έξοδος μόνο από το ευρώ και η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι λύση. Απαιτείται οπωσδήποτε έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση κάποιοι ισχυρίζονται (σοφά κατά τη γνώμη μου) ότι απαιτείται γενικότερη αποσύνδεση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
Η υπερεθνική ελίτ η οποία διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση δεν έχει εθνικά χαρακτηριστικά παρά το ότι χρησιμοποιεί ως βασικά εργαλεία της, εκτός από τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις κυβερνήσεις των ισχυρότερων κρατών αυτής, δηλαδή την κυβέρνηση της Γερμανίας και αυτήν της Γαλλίας.
Στον οικονομικό τομέα η ελίτ αυτή αποτελείται από τους μετόχους και τα στελέχη των κυριότερων πολυεθνικών (βλέπε Ευρωπαϊκή στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων) καθώς και από τα στελέχη των διεθνών οικονομικών ιδρυμάτων (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΟΟΣΑ).
Στον πολιτικό τομέα η ελίτ αυτή αποτελείται από τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κυβερνήσεις των κρατών στα οποία εδράζονται οι κυριότερες πολυεθνικές.
Στον πολιτιστικό – ιδεολογικό τομέα η ελίτ αποτελείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους πανεπιστημιακούς που σχετίζονται με όλους τους παραπάνω παράγοντες (κυρίως με τις Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις) και τον πνευματικό-καλλιτεχνικό βραχίονα.
Έργο της υπερεθνικής αυτής ελίτ είναι η επιβολή ενός ελάχιστου κοινού οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο μισθοί πρότυπο είναι οι μισθοί των Κινέζων εργαζόμενων, κοινωνική πρόνοια πρότυπο είναι αυτή των ΗΠΑ, φορολόγηση πρότυπο είναι αυτή των ΗΠΑ και οι εργασιακές σχέσεις είναι ελαστικές.
Αυτό το περιβάλλον εξασφαλίζει ισότιμο ανταγωνισμό μεταξύ των πολυεθνικών και όποιες χώρες το καθιερώσουν γίνονται ελκυστικές για τις επενδύσεις τους.
Οι ετήσιες καθαρές εισροές από την Ευρωπαϊκή Ένωση στη χώρα μας, κατά μέσο όρο 4,7 δις ευρώ, αποτελούν το 20% περίπου του ετήσιου ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο (περίπου 20 δις ευρώ). Δηλαδή χρησιμοποιήθηκαν στην ουσία για να καλύψουν μικρό μόνο μέρος της καταστροφής που επήλθε στη χώρα λόγω της συμμετοχής της στην ενιαία αγορά.
Μεγάλο μέρος από αυτά τα 4,7 δις ευρώ κατευθύνθηκε στην αγορά μηχανημάτων κάθε είδους (τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια, υγεία, γεωργία, βιομηχανία, στρατός κ.τ.λ.) από τις αναπτυγμένες χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά (δηλαδή επέστρεψαν σ’ αυτούς που μας τα έδωσαν) καθώς και στην κατασκευή δρόμων, λιμανιών και αεροδρομίων για να έρχονται πιο εύκολα και γρήγορα τα προϊόντα των χωρών αυτών στην Ελλάδα.
Σημαντικό τμήμα αυτών των κατασκευών ανατέθηκε σε εταιρείες των χωρών του Ευρωπαϊκού κέντρου. Επίσης δεσμεύθηκε στις παραπάνω δαπάνες και η Ελληνική οικονομική συμμετοχή η οποία φυσικά εξασφαλίστηκε με δανεισμό.
Κίνδυνος εκφασισμού της Ελληνικής κοινωνίας.
Αρκετοί συνάνθρωποί μας, συνήθως βολεμένοι, πιστεύουν ότι η καλή κατάστασή τους (την ώρα που μεγάλο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας περνά δύσκολες στιγμές) οφείλεται στις ικανότητές τους (μόρφωση, επιχειρηματικότητα, συνέπεια κ.τ.λ.) και ότι οι υπόλοιποι εποφθαλμιούν και ζηλεύουν τον πλούτο τους.
Συνήθως οι ίδιοι, παρά τη μόρφωση την οποία διατυμπανίζουν ότι έχουν, αδυνατούν να κατανοήσουν πως λειτουργεί το ελεγχόμενο από τις πολυεθνικές σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.
Έτσι καταφεύγουν σε όρους χωρίς περιεχόμενο, όπως π.χ. λαϊκισμός, ενώ ο βασικό τους στόχος (κατά τη γνώμη μου) είναι η διατήρηση των προνομίων τους.
Απαιτούν λοιπόν από το κράτος να τους διασφαλίσει τα απειλούμενα από τους «λαϊκιστές» προνόμιά τους, αφού οι τελευταίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (δηλαδή οι ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις των πάντων) είναι Θεού θέλημα.
Μύθοι οι οποίοι αποπροσανατόλισαν τον Ελληνικό λαό:
Εάν φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχουμε ελλείψεις σε βασικά αγαθά.
Όμως πριν από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχαμε ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Μετά την ένταξη καταστράφηκε η παραγωγική δομή της Ελλάδας και για να καλύπτουμε τις ελλείψεις μας δανειζόμασταν, με αποτέλεσμα τη χρεωκοπία.
Σε περίπτωση εξόδου μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα προκληθεί πανικός και θα αποσυρθούν οι καταθέσεις. Στην πραγματικότητα όμως θα εισάγουμε ελέγχους κεφαλαίων και μέγιστου ποσού αναλήψεων ώστε να μην γίνουν μαζικές αναλήψεις από τα ΑΤΜ και καταρρεύσουν οι τράπεζες, οι οποίες μπορούν να κρατικοποιηθούν.
Λόγω της εξόδου μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και της εισαγωγής εθνικού νομίσματος θα προκληθεί υψηλός πληθωρισμός και πτώση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών.
Αυτό όμως θα συμβεί εάν αφήσουμε ελεύθερες τις αγορές. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μας υποχρεώνει κανείς ν’ αφήσουμε ελεύθερες τις αγορές, συνεπώς θα επιβάλουμε διατιμήσεις εκεί που πρέπει.
Στη συνέχεια με την αναδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, θα καλύπτουμε όσες μπορούμε από τις βασικές και μη βασικές ανάγκες με Ελληνικά προϊόντα και όσες δεν μπορούμε με εισαγωγές, οι οποίες θα καλύπτονται από ίσης αξίας εξαγωγές προϊόντων (πχ αγροτικά) καθώς και από εξαγωγές υπηρεσιών (τουρισμό).
Με αυτόν τον τρόπο ούτε θέμα πληθωρισμού θα αντιμετωπίζαμε ούτε θέμα αγοραστικής δύναμης των πολιτών σε σχέση με τις ανάγκες τους. Τα πολύ προνομιούχα και βολεμένα στρώματα με μια προοδευτική φορολογία την οποία θα εφαρμόζαμε θα έχαναν σημαντικό μέρος της αγοραστικής τους δύναμης.
Απαιτούμενες δράσεις για τη λύση του προβλήματος.
Δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, κομουνιστές, πρέπει να συμπήξουν συμμαχία για να διοργανωθεί μια γενική απεργία διαρκείας έως ότου καταρρεύσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Εισαγωγή ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων καθώς και ελέγχων στην κίνηση εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων.
Εισαγωγή δασμών, περιορισμών και γενική οποιουδήποτε μέτρου απαιτείται για την προστασία της εγχώριας παραγωγής.
Αποδέσμευση από τη συνθήκη του Δουβλίνου.
Άμεση (εντός λίγων ωρών) εκδίωξη από τη χώρα όλων των εκπροσώπων των δανειστών και έναρξη διαδικασιών ελέγχου για ποινικές πράξεις κατά της χώρας κατά τη διάρκεια της οκταετίας.
Επανεξέταση όλων των συμβάσεων παραχώρησης δημόσιας περιουσίας και όλων των πράξεων εκποίησης ιδιωτικής περιουσίας, που προήλθαν από τις απαιτήσεις (εκβιασμούς) των δανειστών ή από τις συνέπειες των δράσεων των δανειστών και των εγχώριων εκπροσώπων τους.
Διακοπή πληρωμής του χρέους και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους αυτού με αξίωση αποζημίωσης από όσους έβλαψαν τη χώρα.
Σχεδιασμένη ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής με μαζικές επενδύσεις οι οποίες θα χρηματοδοτηθούν κυρίως από το κράτος (με κρατική κεντρική τράπεζα και εθνικό νόμισμα πρόβλημα ρευστότητας δεν υπάρχει, ενώ και η ισοτιμία του νομίσματός μας το οποίο θα κρατήσουμε μακριά από την αγορά νομισμάτων θα καθορισθεί τελικά από τη δυναμική της οικονομίας μας).
Στόχος των αναπτυξιακών επενδύσεων θα είναι η ανάπτυξη σοβαρής βιομηχανίας αφού χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή και σταθερή οικονομία.
Ο τελικός στόχος είναι η δημιουργία μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας με τη μορφή που έχω περιγράψει σε άλλα σημεία των κειμένων μου.
Ενέργειες για ένταξη της χώρας μας στην Ευρασιατική Ένωση εφόσον αυτή εξελιχθεί όπως προβλέπεται σε ένωση κυρίαρχων κρατών.
Για όλα τα παραπάνω θα πρέπει ο λαός να κληθεί ν’ αποφασίσει με δημοψήφισμα, πράξη που κατά τη γνώμη μου θα αντικρούσει σε σημαντικό βαθμό όλους εκείνους οι οποίοι θα σκεφτούν να κινηθούν κατά της χώρας.
Επίσης ο λαός θα αποφασίσει με δημοψήφισμα το είδος του πολιτικού και οικονομικού συστήματος το οποίο θα εφαρμόσουμε αμέσως μετά την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιάννης Σφακιωτάκης
Χανιά, Γεωργός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου