ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΝΕΟ 1922:ΔΙΝΟΥΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΟΖ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΤΟΥΣ;
Του Στρατή Μαζίδη
Η απάθεια ετών μας εξέπληττε. Η εγκατάλειψη της εθνικής άμυνας μας προβλημάτιζε. Η μη προετοιμασία απέναντι στις εκάστοτε τουρκικές εξαγγελίες μας ανησύχησε. Η αδράνεια μετά την παράνομη αλλά υπαρκτή συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης μας υποψίασε. Η συμφωνία για τον καθορισμό ΑΟΖ με την Ιταλία μας επιβεβαίωσε.
Τι είδους "αποκλειστική ζώνη" είναι αυτή όταν επιτρέπει σε ψαράδες άλλης χώρας να αλιεύουν όχι απλά εντός της αλλά ακόμη σε μια ζώνη πιθανών μελλοντικών χωρικών υδάτων [6-12 ν.μ.];
Της Συμφωνίας με την Ιταλία, ακολούθησε η επίσκεψη Ντι Μάιο στην Τουρκία όπου ούτε λίγο ούτε πολύ τόσο από την πλευρά της Αγκυρας, όσο και από Ελληνες δημοσιογράφους [Κύρα Αδάμ] επικαλούμενοι πηγές τους, ο Ιταλός υπουργός ανέλαβε με πρωτοβουλία της Αθήνας ρόλο διαμεσολαβητή για να...κουβεντιάσουμε για το Καστελλόριζο.
Είναι προφανές από καιρό ότι η Αθήνα "κουβεντιάζει" το Καστελλόριζο και επομένως αποδέχεται το σπάσιμο του Ελληνισμού μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου.
Μας είχε προϊδεάσει η αδερφή του πρωθυπουργού προ μηνών λέγοντας πως ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της ΑΟΖ του Καστελόριζου, αλλά θα μπορέσει να κατοχυρώσει δικαιώματα άλλων νησιών, όπως της Ρόδου και της Λέρου, και για αυτό το λόγο θα πρέπει να οδηγηθεί η ελληνοτουρκική διαμάχη στο διεθνές δικαστήριο.
Ωστόσο η επίσκεψη Δένδια στο Κάιρο έδειξε ότι ακόμη και η ΑΟΖ της Ρόδου μόνο...κατοχυρωμένη δεν είναι. Τόσο η κ. Αδάμ όσο και ο εκδότης της ΕΣΤΙΑΣ, Μανώλης Κοττάκης μιλώντας σε Γιώργο Τράγκα και Γιώργο Σαχίνη αντίστοιχα ανέφεραν ότι η Αίγυπτος δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στο σύμπλεγμα του Καστελλορίζου, δέχεται...1% [!] στη Ρόδο, 20% [!] στην Κρήτη και 10% στην Κάρπαθο. Κι αυτά από την υποτιθέμενη "φίλη και σύμμαχο" Αίγυπτο των τριμερών, των πενταμερών και των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων "Μέδουσα".
Το ακόμη όμως χειρότερο, πάντα σύμφωνα με την έμπειρη συντάκτρια, είναι ότι η ελληνική πλευρά όχι μόνο δε σηκώθηκε να φύγει από το Κάιρο, αλλά πήγε στην Αίγυπτο παζαρεύοντας το 50% [περίπου] της επήρειας των ελληνικών νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Ας συλλάβουμε λίγο στο νου μας την εικόνα:
Ενώ μιλάς διαρκώς για Διεθνές Δίκαιο, πας σε μια χώρα αποδεχόμενος εκ των προτέρων να μην το τηρήσεις [!] σε βάρος σου [!!] για ακόμη μια φορά όπως με την επέκταση των χωρικών υδάτων και τελικά σου λένε, διαπιστώνεις τελικά πως ούτε αυτό είναι αρκετό.
Αλλά κι αν ακόμη τα παραπάνω δεν ισχύουν, η αποστροφή Δένδια στον alpha ότι " πάντα μπορεί να υπάρξει μια καινούρια αρχή και μια καινούρια προσπάθεια" υποδηλώνει πως μεγάλο χάσμα μας χωρίζει με την Αίγυπτο.
Είναι ολοφάνερο ότι η ελληνική κυβέρνηση, άξια συνεχιστής των προκατόχων της, δε θα υπερασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και θα ενδύσει με πανηγυρικό περιτύλιγμα τον ενδοτισμό της. Όταν παραχωρείς το 50% ή όποιο ποσοστό, είναι εμφανέστατο ότι δε θα υπερασπιστείς το 100%.
Το πρόβλημα όμως της σημερινής κυβέρνησης είναι η διαχείριση του ζητήματος σε επίπεδο πολιτικής φθοράς. Κλασσικό παράδειγμα η παράνομη μετανάστευση. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν όμως ο Ερντογάν δοκίμασε να στείλει σε μία ημέρα όσους έστελνε ανενόχλητος σε είκοσι, τότε μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης, η κυβέρνηση αντέδρασε.
Εν προκειμένω η Αθήνα φαίνεται πρόθυμη να κάνει παραχωρήσεις. Είναι 50% όπως ανέφερε η προαναφερθείσα δημοσιογράφος; Είναι λιγότερο; Είναι περισσότερο; Πάντως προθυμοποιείται. Το δυστύχημα για αυτήν είναι ότι οι συνομιλητές της εμφανίζονται ως μαξιμαλιστές. Λογικό.
Όταν κάποιος κάνει πίσω, εσύ γιατί να μην προχωρήσεις κι άλλο; Και αυτό δεν μπορεί να το διαχειριστεί πολιτικά, μιας και για την Ελλάδα και το αν καταλήξει βιλαέτι, ουδείς ενδιαφέρεται.
Κλείνοντας θα επαναλάβω κάτι που είχα γράψει τις προάλλες. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν προετοιμάστηκαν για πόλεμο θέλοντας την ειρήνη, αλλά προετοιμάστηκαν για ειρήνη.
Κι αυτό θα φέρει ένα νέο 1922 είτε δια των όπλων [όταν η χώρα απωλέσει ορισμένα πλεονεκτήματα που σήμερα διαθέτει απέναντι στην Τουρκία πχ την αποκλειστικότητα των Υ/Β 214], είτε δια των συνομιλιών αν η κατάσταση κριθεί πολιτικά διαχειρίσιμη.
Οι πολιτικοί άλλωστε των τελευταίων δεκαετιών δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε για τον τόπο, ούτε για το λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου