ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΟ (ΑΛΛΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ...)

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΑΡΘΡΟ 
AUF WIEDERSEHEN

 

Γράφει ο Κώστας Καλιμαυκίδης

Σπάστηκα από τον φόβο των κυριλέδων στο σημερινό άρθρο.

Έχω την αίσθηση λέει ο άλλος και το βουλώνει.

Τι δουλεία έχει το αλάνι με τους ελεγκαντ

γεια σου αθηναίε ντερβίση

δεν έπεσα έξω με σένα

να είσαι καλά, τα λέμε...

Και να το βάλεις κανείς δε θα τολμήσει να σχολιάσει μπροστά στον καθρέφτη τη φάτσα του

Auf Wiedersehen

Στο επανιδείν αξιότιμε και εξαίρετε Ρωμανέ

ευχαριστώ για την φιλοξενία και τους υπέροχους διαλόγους μας.

Ευχαριστώ φίλτατοι αρθρογράφοι, σχολιαστές και αναγνώστες

όσοι διαβάσατε τα κείμενα μου, είτε τα δεχθήκατε, είτε προβληματισθήκατε, είτε τα απορρίψατε, είτε πικραθήκατε είτε μειδιάσατε.

Γράφω για σοβαρά θέματα με φαιδρότητα λόγου, δεν παίζω, δεν κοροϊδεύω.

Ότι έγραψα κατά καιρούς ήταν αυτά που θεωρώ ότι αφορούν και εκφράζουν τα προβλήματα του μέσου πολίτη, του απλού βιοπαλαιστή, του εργάτη του μεροκαματιάρη, του λαϊκού απλού καθημερινού ανθρώπου.

Αναφέρθηκα σε πολλά θέματα με γνώσεις και κριτήρια προσωπικά και μνήμες ή βιώματά, όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι.

Δεν είμαι ειδικός ή επιστήμονας για να παραθέτω παραπομπές, βιβλιογραφίες για απόδειξη ή τεκμηρίωση ή για να αναδειχθώ.

Απλά καταθέτω προς κρίση και συζήτηση.

Διαπίστωσα όλο αυτό το διάστημα που εκθέτω τις απόψεις μου, ότι υπάρχουν ανάμεσα μας πολλοί κακόβουλοι και κακοπροαίρετοι και λύκοι με δορά προβάτου, ελεύθερα ανοιχτά μυαλά, πιστοί και στόκοι κολλημένοι, πολιτικά και θρησκόληπτοι.

Όπως υπάρχουν παντού.

Αλλά εγώ ήρθα εδώ γιατί πιστεύω ότι βρίσκομαι πλειοψηφικά ανάμεσα σε ομοίους μου και θα κάνω καλή και επωφελή παρέα.

Νόμισα ότι θα αναπτύξω διαλόγους αληθινούς, όμως έσφαλα.

Το διαδίκτυο και η ανωνυμία δεν συνηγορούν πάντα με την ελευθερία και την αλήθεια.

Κατάλαβα ίσως στραβά, ότι οι στόκοι κυριαρχούν και η έξις του πληκτρολογίου.

Για αυτό αποχωρώ για να μη χαλάω την ζαχαρένια μου .

Παίξτε εσείς και εγώ θα είμαι στην κερκίδα.

Να είστε καλά και να συνεχίσετε παίζετε όπως σας αρέσει.

το κειμενάκι αυτό το είχα στο ράφι σε αναμονή, αχρείαστο νάναι.

Να που με χρειάστηκε.

Σε ευχαριστώ Ρωμανέ για τον χώρο που μου παραχώρησες δεκάδες φορές μα κυρίως για τον χρόνο σου που μου διέθεσες.

Είχα γράψει δειλά ως Μπαγιάτης ένα κειμενάκι για την αμοιβή μου σαν παιδί σε στερλίνες του 1970.

Σιγά σιγά με την ενθάρρυνση σου έφτασα να είμαι τακτικός σε άρθρα, αν και πάντα από διαφορετικό πρίσμα και ύφος,.

Πιστεύω όχι πολύ βαρετός ή ανούσιος.

Ελπίζω να μην ανακαλέσω την απόφαση μου και αυτοδιαψευσθώ όπως άλλοι.

Κόβομαι λοιπόν διαδικτυακά και μαζί ξεκινώ να κόψω και το τσιγάρο. Πιστεύω αξίζει τον κόπο.

Μόνο που στάθηκα πολύ άτυχος που δεν σε γνώρισα από κοντά

Σι γιου λέιτερ αλιγκέιτορ

Με εκτίμηση

Κώστας Καλιμαυκίδης

Θεσσαλονίκη

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ

Χρεωστικώς θα γράψω δυό γραμμές, όχι πολλά λόγια γιατί  

εδώ δεν θα αποχαιρετίσω τον Κώστα, απλά θα χαιρετίσω την απόφασή του να διακόψει (για λίγο ελπίζω) την όντως βασανιστική μετοχή στα ηλεκτρονικά δρώμενα και να κάτσει αναπαυτικά  στην εξέδρα, όπως λέει. 

Κώστα δεν σε ανέδειξα ούτε εγώ ούτε το παρόν ιστολόγιο. Η δική σου σοβαρή φάρσα, ο σκαμπρόζικος τρόπος να λες τις πιο πικρές αλήθειες αλλά πάνω απ΄όλα η αγάπη κι ο πόνος σου για τον άνθρωπο, αυτά σε ανέδειξαν. Και αυτά σε υποχρεώνουν να συνεχίσεις μετά από ένα διάλειμμα, όσο χρόνο θελήσεις να μείνεις στην εξέδρα...

Δεν χάνεις τίποτε που δεν με γνώρισες, ποτέ όμως δεν ξέρεις...

 Κρατάω το «See you later alligator» ως υπόσχεση επανόδου
και σε ασπάζομαι με αγάπη Χριστού.

Χαίρε εν Κυρίω Πάντοτε

Ρωμανός