ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΝΕΑ ΙΑΤΡΙΚΗ® (GNM): ΤΟ ΝΕΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Γράφει η Carolin Markolin, Ph.D
Μετάφραση: Απολλόδωρος
Εισαγωγή
Στις 18 Αυγούστου 1978, ο Ryke Geerd Hamer, τότε επικεφαλής παθολόγος στην ογκολογική κλινική του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Γερμανία, έλαβε τη σοκαριστική είδηση ότι ο γιος του Dirk είχε πυροβοληθεί. Ο Dirk πέθανε τον Δεκέμβριο του 1978.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Dr.Hamer διαγνώστηκε με καρκίνο των όρχεων. Δεδομένου ότι δεν είχε ποτέ αρρωστήσει σοβαρά, υπέθεσε αμέσως ότι η ανάπτυξη του καρκίνου του μπορεί να συνδεόταν άμεσα με την τραγική απώλεια του γιου του.
Ο θάνατος του Dirk και η δική του εμπειρία με τον καρκίνο ώθησαν τον Dr.Hamer να διερευνήσει το προσωπικό ιστορικό των καρκινοπαθών του. Γρήγορα έμαθε ότι, όπως και ο ίδιος, όλοι είχαν περάσει κάποιο εξαιρετικά στρεσογόνο επεισόδιο πριν αναπτύξουν καρκίνο.
Η παρατήρηση της σύνδεσης νου-σώματος δεν αποτέλεσε πραγματικά έκπληξη. Πολυάριθμες μελέτες είχαν ήδη δείξει ότι του καρκίνου και άλλων ασθενειών προηγείται συχνά ένα τραυματικό γεγονός.
Αλλά ο Dr.Hamer πήγε την έρευνά του ένα σημαντικό βήμα παραπέρα. Ακολουθώντας την υπόθεση ότι όλα τα σωματικά γεγονότα ελέγχονται από τον εγκέφαλο, ανέλυσε τις εγκεφαλικές σαρώσεις των ασθενών του και τις συνέκρινε με τα ιατρικά τους αρχεία. Ο Dr.Hamer ανακάλυψε ότι κάθε ασθένεια -όχι μόνο ο καρκίνος! - ελέγχεται από τη δική της συγκεκριμένη περιοχή στον εγκέφαλο και συνδέεται με ένα πολύ συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο, "σοκ σύγκρουσης".
Ο Dr.Hamer έφτασε να ονομάσει τα ευρήματά του: "Οι πέντε βιολογικοί νόμοι της νέας ιατρικής", επειδή αυτοί οι βιολογικοί νόμοι, οι οποίοι είναι εφαρμόσιμοι στην περίπτωση κάθε ασθενούς, προσφέρουν μια εντελώς νέα κατανόηση της αιτίας, της εξέλιξης και της φυσικής θεραπευτικής διαδικασίας των ασθενειών.
(Ως απάντηση στον αυξανόμενο αριθμό παραποιήσεων των ανακαλύψεών του και για να διαφυλάξει την ακεραιότητα και την αυθεντικότητα του επιστημονικού του έργου, ο Dr.Hamer έχει πλέον προστατεύσει νομικά το ερευνητικό του υλικό με την ονομασία German New Medicine® ή GNM). Ο όρος "Νέα Ιατρική" δεν θα μπορούσε να κατοχυρωθεί με πνευματικά δικαιώματα διεθνώς).
Το 1981, ο Dr.Hamer παρουσίασε τα ευρήματά του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen ως μεταδιδακτορική διατριβή. Αλλά μέχρι σήμερα, το Πανεπιστήμιο αρνείται να εξετάσει την έρευνα του Dr.Hamer παρά τη νομική του υποχρέωση να το κάνει. Πρόκειται για μια πρωτοφανή περίπτωση στην ιστορία των πανεπιστημίων. Ομοίως, η επίσημη ιατρική αρνείται να εγκρίνει τις ανακαλύψεις του παρά τις περίπου 30 επιστημονικές επαληθεύσεις τόσο από ανεξάρτητους γιατρούς όσο και από επαγγελματικές ενώσεις
Λίγο μετά την υποβολή της διατριβής του Dr.Hamer, του δόθηκε το τελεσίγραφο να αποκηρύξει τις ανακαλύψεις του ή να του αρνηθούν την ανανέωση του συμβολαίου του στην πανεπιστημιακή κλινική. Το 1986, παρόλο που το επιστημονικό του έργο δεν είχε ποτέ αμφισβητηθεί, πολύ περισσότερο δεν είχε διαψευστεί, ο Dr.Hamer στερήθηκε την ιατρική του άδεια με την αιτιολογία ότι αρνήθηκε να συμμορφωθεί με τις αρχές της κλασικής ιατρικής. Ωστόσο, ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του.
Μέχρι το 1987 ήταν σε θέση να επεκτείνει τις ανακαλύψεις του σχεδόν σε κάθε ασθένεια που είναι γνωστή στην ιατρική.
Ο Dr.Hamer διώκεται και παρενοχλείται για πάνω από 25 χρόνια, ιδίως από τις γερμανικές και γαλλικές αρχές. Από το 1997, ο Dr.Hamer ζει εξόριστος στην Ισπανία, όπου συνεχίζει την έρευνά του και όπου συνεχίζει να αγωνίζεται για την επίσημη αναγνώριση της "Νέας Ιατρικής" του.
Όσο όμως η ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου του Tübingen διατηρεί την τακτική της καθυστέρησης, οι ασθενείς σε όλο τον κόσμο θα στερούνται τα οφέλη των επαναστατικών ανακαλύψεων του Dr.Hamer.
Η προέλευση των ασθενειών στον εγκέφαλο
Ο Dr.Hamer διαπίστωσε ότι: "κάθε ασθένεια προκαλείται από ένα συγκρουσιακό σοκ που πιάνει το άτομο εντελώς απροετοίμαστο" (Πρώτος Βιολογικός Νόμος). Προς τιμήν του γιου του, ο Dr.Hamer ονόμασε αυτό το απρόβλεπτο στρεσογόνο γεγονός Σύνδρομο Dirk Hamer ή DHS.
Από ψυχολογική άποψη, ένα DHS είναι ένα πολύ προσωπικό περιστατικό που εξαρτάται από τις εμπειρίες του παρελθόντος, τις ευπάθειές μας, τις ατομικές μας αντιλήψεις, τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας. Ωστόσο, ένα DHS δεν είναι απλώς μια ψυχολογική αλλά μάλλον μια βιολογική σύγκρουση που πρέπει να κατανοηθεί στο πλαίσιο της εξέλιξής μας.
Τα ζώα βιώνουν αυτά τα βιολογικά σοκ με συγκεκριμένους όρους, για παράδειγμα, μέσω μιας ξαφνικής απώλειας της φωλιάς ή της επικράτειας, της απώλειας ενός απογόνου, του αποχωρισμού από τον σύντροφο ή από την αγέλη, μιας απροσδόκητης απειλής πείνας ή ενός φόβου θανάτου. Δεδομένου ότι με την πάροδο του χρόνου ο ανθρώπινος νους απέκτησε έναν μεταφορικό τρόπο σκέψης, μπορούμε να βιώσουμε αυτές τις βιολογικές συγκρούσεις και με μια μεταφορική έννοια.
Ένα αρσενικό, για παράδειγμα, μπορεί να υποστεί μια "σύγκρουση απώλειας εδαφών" όταν απροσδόκητα χάνει το σπίτι του ή τον χώρο εργασίας του- μια γυναικεία "σύγκρουση ανησυχίας για τη φωλιά" μπορεί να είναι η ανησυχία για την ευημερία ενός "μέλους της φωλιάς"- μια "σύγκρουση εγκατάλειψης" μπορεί να προκληθεί από ένα απρόβλεπτο διαζύγιο ή από το να μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο- τα παιδιά συχνά υποφέρουν από μια "σύγκρουση χωρισμού" όταν η μαμά αποφασίζει να επιστρέψει στη δουλειά της ή όταν οι γονείς χωρίζουν.
Ασπρόμαυρη εικόνα αξονικής τομογραφίας εγκεφάλου- βέλος δείχνει περιοχή με ομόκεντρους δακτυλίους στην αριστερή πλευρά -Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά του Learning GNM
Αναλύοντας χιλιάδες αξονικές τομογραφίες εγκεφάλου (CT) σε σχέση με το ιστορικό των ασθενών του, ο Dr.Hamer ανακάλυψε ότι τη στιγμή που συμβαίνει ένα DHS, το σοκ προσκρούει σε μια συγκεκριμένη, προκαθορισμένη περιοχή του εγκεφάλου, προκαλώντας μια "βλάβη" που είναι ορατή σε μια αξονική τομογραφία ως ένα σύνολο από αιχμηρούς ομόκεντρους δακτυλίους (το 1989, η Siemens, η γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία αξονικών τομογράφων, πιστοποίησε ότι αυτοί οι σχηματισμοί δακτυλίων δεν είναι τεχνουργήματα του εξοπλισμού).
Κατά την πρόσκρουση, τα προσβεβλημένα εγκεφαλικά κύτταρα μεταδίδουν το σοκ στο αντίστοιχο όργανο, το οποίο με τη σειρά του ανταποκρίνεται με ένα ιδιαίτερο - προβλέψιμο! - μεταβολή.
Ο λόγος για τον οποίο συγκεκριμένες συγκρούσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου είναι ότι κατά την ιστορική μας εξέλιξη, κάθε τμήμα του εγκεφάλου προγραμματίστηκε να ανταποκρίνεται άμεσα σε συγκρούσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την επιβίωσή μας.
Ενώ ο "παλιός εγκέφαλος" (εγκεφαλικό στέλεχος και παρεγκεφαλίδα) είναι προγραμματισμένος με βασικά θέματα επιβίωσης που σχετίζονται με την αναπνοή, την τροφή ή την αναπαραγωγή, ο "νέος εγκέφαλος" (εγκεφαλικός μυελός και εγκεφαλικός φλοιός) είναι κωδικοποιημένος με πιο προηγμένα θέματα όπως οι εδαφικές συγκρούσεις, οι συγκρούσεις διαχωρισμού, οι συγκρούσεις ταυτότητας και οι συγκρούσεις αυτοαξιολόγησης.
Η ιατρική έρευνα του Dr.Hamer είναι σταθερά συνδεδεμένη με την επιστήμη της εμβρυολογίας, διότι το αν το όργανο ανταποκρίνεται σε μια σύγκρουση με ανάπτυξη όγκου, τήξη ιστού ή λειτουργική βλάβη καθορίζεται από το εμβρυϊκό βλαστικό στρώμα από το οποίο προέρχεται το όργανο (Τρίτος Βιολογικός Νόμος).
Ο πίνακας του Dr Hamer που απεικονίζει την απώλεια και τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων- Learning GNM
Το "Οντογενετικό σύστημα όγκων" της GNM απεικονίζει ότι τα όργανα που ελέγχονται από το "παλαιό εγκεφαλικό", τα οποία προέρχονται από το ενδοδερμικό ή το παλαιό μεσόδερμα, όπως οι πνεύμονες, το ήπαρ, το παχύ έντερο, ο προστάτης, η μήτρα, το δέρμα του στέρνου, ο υπεζωκότας, το περιτόναιο, το περικάρδιο ή οι αδένες του μαστού, δημιουργούν πάντα κυτταρικό πολλαπλασιασμό μόλις εμφανιστεί η αντίστοιχη σύγκρουση.
Οι όγκοι αυτών των οργάνων αναπτύσσονται, επομένως, αποκλειστικά κατά τη διάρκεια της ενεργού φάσης σύγκρουσης (που ξεκινάει από το DHS).
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον καρκίνο του πνεύμονα: Η βιολογική σύγκρουση που συνδέεται με τον καρκίνο του πνεύμονα είναι μια "σύγκρουση φόβου του θανάτου", επειδή με βιολογικούς όρους ο πανικός του θανάτου ταυτίζεται με την αδυναμία αναπνοής.
Με το σοκ του φόβου θανάτου τα κύτταρα των κυψελίδων του πνεύμονα, τα οποία ρυθμίζουν την αναπνοή, αρχίζουν αμέσως να πολλαπλασιάζονται, σχηματίζοντας έναν όγκο του πνεύμονα.
Σε αντίθεση με τη συμβατική άποψη, αυτός ο πολλαπλασιασμός των πνευμονικών κυττάρων δεν είναι μια άσκοπη διαδικασία, αλλά εξυπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο βιολογικό σκοπό, δηλαδή την αύξηση της χωρητικότητας των πνευμόνων και συνεπώς τη βελτιστοποίηση της πιθανότητας επιβίωσης του οργανισμού.
Οι αναλύσεις σάρωσης εγκεφάλου του Dr.Hamer αποδεικνύουν ότι κάθε άτομο με καρκίνο του πνεύμονα παρουσιάζει μια ξεχωριστή διαμόρφωση δακτυλίου στόχου στην αντίστοιχη περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους και ότι κάθε ασθενής είχε υποστεί έναν απροσδόκητο θάνατο πανικόβλητο πριν από την εμφάνιση του καρκίνου.
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ο πανικός θανάτου προκλήθηκε από ένα σοκ διάγνωσης του καρκίνου που το άτομο βίωσε ως "καταδίκη σε θάνατο".
Δεδομένου ότι το κάπνισμα μειώνεται, αυτό ρίχνει νέο φως στην αινιγματική αύξηση του καρκίνου του πνεύμονα ("Ο Νο 1 δολοφόνος") και θέτει υπό αμφισβήτηση το κατά πόσον το κάπνισμα αποτελεί καθαυτό πραγματική αιτία του καρκίνου του πνεύμονα.
Ο αδενικός καρκίνος του μαστού είναι, σύμφωνα με τα ευρήματα του Dr.Hamer, το αποτέλεσμα είτε μιας σύγκρουσης "μητέρας-παιδιού" είτε μιας σύγκρουσης "συντροφικής ανησυχίας". Αυτού του είδους οι συγκρούσεις επηρεάζουν πάντα τον "παλιό εγκέφαλο" στην περιοχή που ελέγχει τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες. Ένα θηλυκό μπορεί να υποστεί μια σύγκρουση ανησυχίας μητέρας-παιδιού όταν ο απόγονός της τραυματιστεί ξαφνικά ή αρρωστήσει σοβαρά.
Κατά τη διάρκεια της φάσης της σύγκρουσης-ενεργού άγχους, τα κύτταρα των αδένων του μαστού πολλαπλασιάζονται συνεχώς, σχηματίζοντας έναν όγκο. Ο βιολογικός σκοπός του πολλαπλασιασμού των κυττάρων είναι να είναι σε θέση να παρέχουν περισσότερο γάλα για τον πάσχοντα απόγονο και έτσι να επιταχύνουν την επούλωση.
Κάθε θηλυκό άνθρωπος και θηλαστικό γεννιέται με αυτό το πανάρχαιο πρόγραμμα βιολογικής αντίδρασης. Οι πολλές μελέτες περιπτώσεων του Dr.Hamer δείχνουν ότι οι γυναίκες, ακόμη και όταν δεν θήλαζαν, ανέπτυσσαν όγκο στους αδένες του μαστού από την εμμονική ανησυχία για την ευημερία ενός αγαπημένου προσώπου (ενός παιδιού που έχει πρόβλημα, ενός γονέα που είναι άρρωστος ή ενός αγαπημένου φίλου που προκαλεί ανησυχία).
Όσα ειπώθηκαν για τον καρκίνο του πνεύμονα και τον καρκίνο του μαστού ισχύουν εξίσου και για όλους τους άλλους καρκίνους που προέρχονται από τον "παλιό εγκέφαλο".
Καθένας από αυτούς πυροδοτείται από ένα συγκεκριμένο σοκ σύγκρουσης που ενεργοποιεί ένα "Σημαντικό Βιολογικό Ειδικό Πρόγραμμα" (Πέμπτος Βιολογικός Νόμος), το οποίο επιτρέπει στον οργανισμό να παρακάμψει την καθημερινή λειτουργία και να αντιμετωπίσει σωματικά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Για κάθε είδος σύγκρουσης υπάρχει ένας εγκεφαλικός αναμεταδότης από όπου συντονίζεται το συγκεκριμένο βιολογικό πρόγραμμα.
Ενώ τα όργανα που ελέγχονται από τον "παλαιό εγκέφαλο" δημιουργούν ανάπτυξη όγκου κατά τη διάρκεια της ενεργού φάσης σύγκρουσης, το αντίθετο συμβαίνει με όλα τα όργανα που ελέγχονται από τον εγκέφαλο (εγκεφαλικός μυελός και εγκεφαλικός φλοιός).
Όσον αφορά το εμβρυϊκό βλαστικό στρώμα, όλα τα όργανα και οι ιστοί που κατευθύνονται από το εγκεφαλικό σύστημα (ωοθήκες, όρχεις, οστά, λεμφαδένες, επιδερμίδα, επένδυση του τραχήλου της μήτρας, βρογχικοί σωλήνες, στεφανιαία αγγεία, γαλακτοφόροι πόροι κ.λπ.) προέρχονται από το εκτόδερμα ή το νέο μεσόδερμα.
Τη στιγμή που συμβαίνει η σύγκρουση, ο βιολογικά αντίστοιχος οργανικός ιστός αντιδρά με εκφυλισμό των κυττάρων. Οι νεκρώσεις των ωοθηκών ή των όρχεων, η οστεοπόρωση, ο καρκίνος των οστών ή το έλκος του στομάχου, για παράδειγμα, είναι καταστάσεις που εμφανίζονται μόνο όταν το άτομο βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικής δυσφορίας σε σχέση με τη σχετική σύγκρουση. Όπως είναι αναμενόμενο, η απώλεια ιστών έχει βιολογική σημασία.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον ιστό της επένδυσης του γαλακτοφόρου πόρου. Δεδομένου ότι η πλακώδης επιθηλιακή επένδυση των γαλακτοφόρων πόρων αναπτύχθηκε πολύ αργότερα από τους γαλακτοπαραγωγούς αδένες, αυτός ο νεότερος ιστός ελέγχεται από ένα νεότερο τμήμα του εγκεφάλου, δηλαδή από τον εγκεφαλικό φλοιό. Η βιολογική σύγκρουση του βλεννογόνου των γαλακτοφόρων πόρων είναι μια "σύγκρουση αποχωρισμού" που βιώνεται σαν να "ξεριζώθηκε το παιδί μου (ή ο σύντροφός μου) από το στήθος μου".
Ένα θηλυκό θηλαστικό μπορεί να υποστεί μια τέτοια σύγκρουση όταν ο απόγονος της χαθεί ή σκοτωθεί. Ως φυσικό αντανακλαστικό στη σύγκρουση, ο ιστός του βλεννογόνου του γαλακτοφόρου πόρου αρχίζει να ελκώνεται. Ο σκοπός της απώλειας ιστού είναι να αυξηθεί η διάμετρος των αγωγών, διότι με διευρυμένους αγωγούς το γάλα που δεν χρησιμοποιείται πλέον μπορεί να αποστραγγιστεί ευκολότερα και δεν συμφορείται στο στήθος.
Ο εγκέφαλος κάθε γυναίκας είναι προγραμματισμένος με αυτή τη βιολογική αντίδραση. Δεδομένου ότι ο γυναικείος μαστός είναι, βιολογικά μιλώντας, συνώνυμο της φροντίδας και της περιποίησης, οι γυναίκες υφίστανται μια τέτοια σύγκρουση μέσω ενός απροσδόκητου αποχωρισμού από ένα αγαπημένο πρόσωπο που φροντίζουν έντονα. Δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου σωματικά συμπτώματα κατά τη φάση της σύγκρουσης-ενεργού, εκτός από περιστασιακό ελαφρύ τράβηγμα στο στήθος.
Το Μοτίβο των Δύο Φάσεων Κάθε Ασθένειας
Το διάγραμμα του Dr. Hamer που απεικονίζει το Μοτίβο των δύο φάσεων -Learning GNM
Ο Dr.Hamer ανακάλυψε επίσης ότι, εφόσον υπάρχει επίλυση της σύγκρουσης, κάθε ασθένεια εξελίσσεται σε δύο φάσεις (Δεύτερος Βιολογικός Νόμος). Κατά τη διάρκεια της πρώτης, ή ενεργής φάσης σύγκρουσης, ολόκληρος ο οργανισμός προσανατολίζεται στην αντιμετώπιση της σύγκρουσης.
Ενώ μια ουσιαστική κυτταρική αλλοίωση εκτελεί την πορεία της στο φυσικό επίπεδο, ο ψυχισμός και το βλαστικό αυτόνομο νευρικό σύστημα προσπαθούν επίσης να διαχειριστούν την απροσδόκητη κατάσταση.
Μεταπηδώντας σε κατάσταση στρες (συμπαθητικοτονία), ο νους ασχολείται πλήρως με το περιεχόμενο της σύγκρουσης. Οι διαταραχές του ύπνου και η έλλειψη όρεξης είναι τυπικά συμπτώματα. Από βιολογική άποψη, αυτό είναι ζωτικής σημασίας, διότι η εστίαση στη σύγκρουση και οι επιπλέον ώρες εγρήγορσης παρέχουν τις κατάλληλες συνθήκες για την επεξεργασία της σύγκρουσης και την εξεύρεση λύσης. Η φάση της σύγκρουσης-δραστηριοποίησης ονομάζεται επίσης "ψυχρή φάση".
Δεδομένου ότι τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται κατά τη διάρκεια του στρες, τα τυπικά συμπτώματα της δραστηριότητας σύγκρουσης είναι τα κρύα άκρα (ιδιαίτερα τα κρύα χέρια), το ρίγος και οι κρύοι ιδρώτες. Η ένταση των συμπτωμάτων εξαρτάται φυσικά από το μέγεθος της σύγκρουσης.
Εάν ένα άτομο παραμείνει σε έντονη κατάσταση συγκρουσιακής δραστηριότητας για μεγάλο χρονικό διάστημα, η κατάσταση μπορεί να αποβεί μοιραία. Όμως ο Dr.Hamer αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ένας οργανισμός δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει από καρκίνο, από μόνος του. Ένα άτομο μπορεί να πεθάνει ως αποτέλεσμα μηχανικών επιπλοκών ενός όγκου που, για παράδειγμα, αποφράσσει ένα ζωτικό όργανο όπως το παχύ έντερο ή τους χοληφόρους πόρους, αλλά σε καμία περίπτωση τα καρκινικά κύτταρα, ως τέτοια, δεν μπορούν να προκαλέσουν θάνατο.
Στη Γερμανική Νέα Ιατρική η διάκριση μεταξύ "κακοήθων" και "καλοήθων" καρκίνων είναι εντελώς ανούσια. Ο όρος "κακοήθης" είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα που απλώς δείχνει ότι η δραστηριότητα της κυτταρικής αναπαραγωγής έχει υπερβεί ένα ορισμένο αυθαίρετο όριο.
Αν ένα άτομο πεθάνει κατά τη διάρκεια της συγκρουσιακά ενεργής φάσης, αυτό οφείλεται συνήθως στην απώλεια ενέργειας, στην απώλεια βάρους, στη στέρηση ύπνου και στη συναισθηματική και πνευματική εξάντληση.
Συχνά, πρόκειται για μια καταστροφική διάγνωση καρκίνου ή μια αρνητική πρόγνωση - "Έχεις έξι μήνες ζωής!". - που ρίχνει τους καρκινοπαθείς (συμπεριλαμβανομένων των αγαπημένων τους προσώπων) σε κατάσταση απόγνωσης.
Με ελάχιστη ή καθόλου ελπίδα και στερούμενοι τη ζωτική τους δύναμη, μαραζώνουν και τελικά πεθαίνουν από καχεξία, μια βασανιστική διαδικασία που οι συμβατικές θεραπείες του καρκίνου απλώς επιταχύνουν.
Εάν ο ασθενής δεν έχει υποβληθεί σε καμία συμβατική θεραπεία (ιδίως χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία), η GNM έχει ποσοστό επιτυχίας 95 έως 98 τοις εκατό. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτά τα στατιστικά στοιχεία για το αξιοσημείωτο ποσοστό επιτυχίας του Dr.Hamer παραδόθηκαν από τις ίδιες τις αρχές.
Όταν ο Dr.Hamer συνελήφθη το 1997 επειδή έδωσε σε τρία άτομα ιατρικές συμβουλές χωρίς ιατρική άδεια, η αστυνομία κατέσχεσε τους φακέλους των ασθενών του και τους ανέλυσε.
Στη συνέχεια, ένας εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραδεχτεί κατά τη διάρκεια της δίκης ότι, μετά από πέντε χρόνια, 6.000 από τους 6.500 ασθενείς με καρκίνο κυρίως "τελικού σταδίου" ήταν ακόμη ζωντανοί. Με τη συμβατική θεραπεία, οι αριθμοί είναι γενικά ακριβώς το αντίθετο.
Σύμφωνα με τον επιδημιολόγο και βιοστατιστικολόγο Ulrich Abel (Γερμανία):
"η επιτυχία των περισσότερων χημειοθεραπειών είναι τρομακτική... Δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη για την ικανότητά τους να παρατείνουν με αξιοσημείωτο τρόπο τη ζωή των ασθενών που πάσχουν από τον πιο συνηθισμένο οργανικό καρκίνο... Η χημειοθεραπεία για κακοήθειες πολύ προχωρημένες για χειρουργική επέμβαση, η οποία αντιπροσωπεύει το 80% όλων των καρκίνων, είναι μια επιστημονική ερημιά". (Lancet 1991).
Το Σώμα Αυτοθεραπεύεται
Η επίλυση της σύγκρουσης σηματοδοτεί την έναρξη της δεύτερης φάσης του βιολογικού προγράμματος. Τα συναισθήματά μας και ο οργανισμός μας μεταβαίνουν αμέσως σε μια θεραπευτική λειτουργία που υποβοηθείται από την αλλαγή του φυτικού συστήματος σε "βαγοτονία" (“vagotonia”).
Κατά τη διάρκεια της θεραπευτικής φάσης, η όρεξη επιστρέφει, αλλά είμαστε πολύ κουρασμένοι (μπορεί να μην μπορούμε καν να σηκωθούμε από το κρεβάτι). Η ξεκούραση και η τροφοδοσία του οργανισμού με θρεπτικά συστατικά είναι απαραίτητες όσο το σώμα προσπαθεί να θεραπευτεί. Η δεύτερη φάση ονομάζεται επίσης "θερμή φάση", καθώς κατά τη διάρκεια της βαγοτονίας τα αιμοφόρα αγγεία διευρύνονται, προκαλώντας ζεστά χέρια, ζεστά πόδια και ζεστό δέρμα.
Με την επίλυση της σύγκρουσης, υπάρχει επίσης μια άμεση αλλαγή στο επίπεδο των οργάνων. Ο πολλαπλασιασμός των κυττάρων (ανάπτυξη όγκου ελεγχόμενη από τον "παλιό εγκέφαλο") ή η τήξη των κυττάρων (απώλεια ιστού ελεγχόμενη από τον εγκέφαλο) σταματά αμέσως και τίθεται σε κίνηση η κατάλληλη διαδικασία επιδιόρθωσης. Μια περιοχή που νεκρώθηκε ή εξέλκωσε κατά τη διάρκεια της ενεργού φάσης σύγκρουσης τώρα ξαναγεμίζει και αναπληρώνεται με νέα κύτταρα.
Αυτό συνήθως συνοδεύεται από ένα δυνητικά επώδυνο πρήξιμο, που προκαλείται από ένα οίδημα που προστατεύει τον ιστό κατά τη διάρκεια της επούλωσης. Άλλα τυπικά συμπτώματα επιδιόρθωσης είναι η υπερευαισθησία, ο κνησμός, ο σπασμός (εάν εμπλέκεται μυϊκός ιστός) και η φλεγμονή.
Παραδείγματα "ασθενειών" που εμφανίζονται μόνο στη φάση της επούλωσης είναι: ορισμένες δερματικές διαταραχές, αιμορροΐδες, λαρυγγίτιδα, βρογχίτιδα, αρθρίτιδα, αθηροσκλήρωση, διαταραχές της ουροδόχου κύστης ή των νεφρών, ορισμένες ηπατικές παθήσεις και λοιμώξεις (βλ. παρακάτω).
Με βάση την παρατήρηση του πολλαπλασιασμού των κυττάρων (μίτωση) και την καθιερωμένη διάκριση μεταξύ "καλοήθων" και "κακοήθων" όγκων, η συμβατική ιατρική ερμηνεύει τη φυσική κυτταρική παραγωγή των ιστών που επουλώνονται ως "κακοήθεια".
Στην GNM διακρίνουμε ομοίως δύο τύπους όγκων. Όμως οι όγκοι δεν χωρίζονται σε "καλούς" και "κακούς"- μάλλον ταξινομούνται ανάλογα με τον τύπο του ιστού τους και το τμήμα του εγκεφάλου από το οποίο προέρχονται και ελέγχονται.
Υπάρχουν εκείνοι οι όγκοι που αναπτύσσονται αποκλειστικά κατά τη διάρκεια της συγκρουσιακής-ενεργητικής φάσης (όγκος πνεύμονα, όγκος παχέος εντέρου, όγκος ήπατος, όγκος μήτρας, όγκος προστάτη κ.λπ.) και, αντίθετα, εκείνοι που προκύπτουν από τη φυσική διαδικασία επιδιόρθωσης.
Όπως συμβαίνει και με τους καρκίνους που ελέγχονται από "παλιούς εγκεφάλους", η ανάπτυξη του όγκου δεν είναι ούτε τυχαία ούτε χωρίς νόημα, αφού ο πολλαπλασιασμός των κυττάρων σταματά μόλις ο ιστός επιδιορθωθεί.
Ο καρκίνος των όρχεων, ο καρκίνος των ωοθηκών, το λέμφωμα, το λέμφωμα non-Hodgkin, οι διάφοροι τύποι σαρκώματος, το καρκίνωμα των βρόγχων και του λάρυγγα και ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας έχουν θεραπευτικό χαρακτήρα και αποτελούν αποκλειστικά φαινόμενα της φάσης της επούλωσης.
Υπό την προϋπόθεση ότι η διαδικασία επούλωσης δεν διακόπτεται μέσω φαρμακευτικής αγωγής ή μιας συγκρουσιακής υποτροπής, οι όγκοι αυτοί τελικά υποβαθμίζονται κατά την ολοκλήρωση της φάσης επούλωσης.
Ο δεύτερος τύπος καρκίνου του μαστού, το "καρκίνωμα του πόρου in situ" (ductal carcinoma in situ, DCIS), εμπίπτει επίσης σε αυτή την κατηγορία. Ενώ ένας αδενικός καρκίνος του μαστού αποτελεί ένδειξη ότι μια γυναίκα βρίσκεται στην ενεργό φάση μιας σύγκρουσης ανησυχίας, ένας ενδομυελικός καρκίνος είναι ένα θετικό σημάδι ότι η σχετική σύγκρουση διαχωρισμού ("ξεριζώθηκε από το στήθος μου") έχει επιλυθεί.
Μια γυναίκα δεν αναπτύσσει καρκίνο του μαστού χωρίς λόγο! Ούτε αναπτύσσει καρκίνο του μαστού κατά σύμπτωση ακριβώς στο δεξί ή στο αριστερό της στήθος.
Η Σημασία της Βιολογικής μας Πλευρικότητας
Ο Dr.Hamer διαπίστωσε ότι η πλευρικότητά μας καθορίζει αν μια ασθένεια, όπως ο καρκίνος, αναπτύσσεται στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά του σώματος. Αυτός είναι ο κανόνας: ένας δεξιόχειρας ανταποκρίνεται σε μια σύγκρουση με τη μητέρα του ή τα παιδιά του με την αριστερή πλευρά του σώματος, αλλά ανταποκρίνεται σε μια σύγκρουση που αφορά έναν "σύντροφο", π.χ. πατέρα, αδελφό, συγγενή, φίλο, συνάδελφο κ.λπ. με τη δεξιά πλευρά. Για τους αριστερόχειρες, συμβαίνει το αντίστροφο.
Υπάρχει πάντα μια διασταυρούμενη σχέση από τον εγκέφαλο προς το σώμα, επειδή κάθε ημισφαίριο του εγκεφάλου (εξαιρουμένου του εγκεφαλικού στελέχους) κατευθύνει την αντίθετη πλευρά του σώματος.
Ο απλούστερος τρόπος για να προσδιορίσουμε τη βιολογική μας πλευρικότητα είναι το τεστ παλαμάκια. Το χέρι στην κορυφή είναι το ηγετικό χέρι και δείχνει αν είμαστε δεξιόχειρες ή αριστερόχειρες. Έτσι, ένας καρκίνος του μαστού στο δεξί στήθος, μια κύστη ωοθήκης στην αριστερή ωοθήκη, μια δερματική διαταραχή στη δεξιά ή στην αριστερή πλευρά (ή και στις δύο), μια κινητική παράλυση στην αριστερή πλευρά (π.χ. μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο), μας δίνουν μια πρώτη ένδειξη "ποιος" εμπλεκόταν όταν έλαβε χώρα η αρχική σύγκρουση.
Όσον αφορά πιο προχωρημένες συγκρούσεις (και περιοχές του εγκεφάλου), η ορμονική κατάσταση πρέπει επίσης να λαμβάνεται υπόψη για μια ακριβή εκτίμηση.
Ο Ευεργετικός Ρόλος των Μικροβίων
Μια άλλη πτυχή της έρευνας του Dr.Hamer ήταν ο ρόλος των μικροβίων κατά την ανάπτυξη ασθενειών. Αυτό, εν συντομία, είναι αυτό που διαπίστωσε (τέταρτος βιολογικός νόμος):
Τα μικρόβια, όπως οι μύκητες, τα βακτήρια και οι ιοί, είναι ενεργά μόνο κατά τη φάση της επούλωσης και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν είναι πλήρως σύμφωνος με την εξελικτική λογική. Τα φυματιώδη βακτήρια, για παράδειγμα, κατοικούν μόνο σε ιστούς που ελέγχονται από "παλιούς εγκεφάλους".
Η λειτουργία τους κατά τη φάση της επιδιόρθωσης είναι να αποσυνθέτουν όγκους που είναι πλέον περιττοί, π.χ. όγκους του πνεύμονα, όγκους του παχέος εντέρου, όγκους των νεφρών, όγκους του προστάτη, όγκους της μήτρας, όγκους των αδένων του μαστού, μελανώματα και μεσοθηλίωμα.
Τα φυματιώδη βακτήρια είναι απαραίτητα για τη διάσπαση της συσσώρευσης "αναλώσιμων κυττάρων" που πολλαπλασιάστηκαν για βιολογικό λόγο κατά τη διάρκεια της φάσης της σύγκρουσης-δραστηριότητας. Εάν τα απαιτούμενα βακτήρια δεν είναι διαθέσιμα, λόγω εμβολιασμού, υπερβολικής χρήσης αντιβιοτικών ή χημειοθεραπείας, ο όγκος δεν μπορεί να αποσυντεθεί σωστά.
Ως αποτέλεσμα, παραμένει στη θέση του και εγκλωβίζεται ακίνδυνα. Ανιχνεύεται σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ωστόσο, μια τέτοια ενθυλακωμένη ανάπτυξη μπορεί να οδηγήσει σε διάγνωση "καρκίνου" και, ενδεχομένως, σε νέα συγκρουσιακά σοκ με νέα συμπτώματα. Με την κατανόηση των βιολογικών νόμων της ανάπτυξης της νόσου αυτή η προοπτική μπορεί να εξαλειφθεί ουσιαστικά.
Ενώ τα βακτήρια διασπούν τα καρκινικά κύτταρα που δεν χρειάζονται πλέον, οι ιοί φαίνεται να εμπλέκονται στη διαδικασία επούλωσης των ιστών που ελέγχονται - αποκλειστικά - από τον εγκεφαλικό φλοιό (π.χ. βρόγχοι, ρινική μεμβράνη, βλεννογόνος του στομάχου, επένδυση των χοληφόρων οδών και επιδερμίδα).
Η ηπατίτιδα, η πνευμονία, ο έρπης, η γρίπη και η γρίπη του στομάχου,είναι ενδείξεις ότι μια "ιογενής" αλλά φυσική διαδικασία επούλωσης εκτελεί την πορεία της.
Όσον αφορά το ρόλο των ιών, ο Dr.Hamer προτιμά να μιλάει για "υποθετικούς ιούς", αφού τελευταία αμφισβητείται η ύπαρξη των ιών.
Αυτό θα συμφωνούσε με τα προηγούμενα ευρήματα του Dr.Hamer ότι η διαδικασία αναδόμησης και αποκατάστασης των ελκωμένων ή νεκρωμένων ιστών εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν οι σχετιζόμενοι με τους ιστούς ιοί.
Το δίλημμα στο οποίο βρίσκεται η συμβατική ιατρική είναι ότι, αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει το μοτίβο δύο φάσεων κάθε ασθένειας, η πρώτη, η φάση της σύγκρουσης-δραστηριότητας, συνήθως παραβλέπεται.
Δεδομένου ότι τα μικρόβια είναι ενεργά μόνο κατά τη φάση της επούλωσης και δεδομένου ότι η δραστηριότητα των μικροβίων συνοδεύεται συνήθως από οίδημα, πυρετό, πύον, έκκριση και πόνο, τα μικρόβια θεωρούνται κακόβουλα και η αιτία των μολυσματικών ασθενειών.
Όμως τα μικρόβια δεν προκαλούν την ασθένεια. Εξάλλου, ο οργανισμός μας είναι αυτός που χρησιμοποιεί τα μικρόβια για να βελτιστοποιήσει τη διαδικασία επούλωσης.
Τα μικρόβια μπορούν, βέβαια, να μεταδοθούν, αλλά παραμένουν αδρανή μέχρι το άτομο να βρεθεί στη φάση επούλωσης της ίδιας μορφής σύγκρουσης.
Αμφισβητώντας την Μετάσταση
Με βάση το "Οντογενετικό σύστημα των όγκων" της GNM, η ευρέως διαδεδομένη θεωρία της μετάστασης που υποδηλώνει ότι τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω του αίματος ή των λεμφαγγείων και προκαλούν καρκίνο σε νέες θέσεις είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Dr.Hamer, "καθαρή ακαδημαϊκή μυθοπλασία".
Τα κύτταρα γενικά και τα καρκινικά κύτταρα ειδικότερα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν την ιστολογική τους δομή ή να περάσουν το όριο της βλαστικής στιβάδας.
Για παράδειγμα, ένα καρκινικό κύτταρο του πνεύμονα που έχει ενδοδερμική προέλευση, ελέγχεται από το στέλεχος του εγκεφάλου ("παλαιός εγκέφαλος") και πολλαπλασιάζεται κατά τη διάρκεια της συγκρουσιακής ενεργού φάσης δεν μπορεί να μετατραπεί σε οστικό κύτταρο που έχει μεσοδερμική προέλευση, ελέγχεται από τον εγκέφαλο ("νέος εγκέφαλος") και επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια της συγκρουσιακής ενεργού διαδικασίας αποασβεστοποίησης.
Στο σενάριο "ο καρκίνος του πνεύμονα κάνει μετάσταση στα οστά", τα καρκινικά κύτταρα του πνεύμονα θα δημιουργούσαν στην πραγματικότητα μια τρύπα (δηλαδή, τήξη των κυττάρων! - το αντίστροφο του καρκίνου) σε κάποιο οστό του σώματος.
Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε γιατί τα καρκινικά κύτταρα σπάνια "εξαπλώνονται" στον πλησιέστερο γειτονικό ιστό, π.χ. από τη μήτρα στον τράχηλο της μήτρας. Εάν τα καρκινικά κύτταρα ταξιδεύουν μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, γιατί το αίμα που χορηγείται δεν ελέγχεται για καρκινικά κύτταρα; Γιατί δεν εντοπίζονται πολυάριθμοι όγκοι στα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων των καρκινοπαθών;
Στις 19 Αυγούστου 2004, η καναδική εφημερίδα Globe and Mail δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο:
"Ερευνητές κυνηγούν το τεστ αίματος για τον καρκίνο του μαστού", το οποίο περιείχε τις αποκαλυπτικές δηλώσεις:
"Το κυνήγι των καρκινικών κυττάρων στην κυκλοφορία του αίματος έχει διαρκέσει 10 χρόνια..." και "μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε τεχνολογία που να μπορεί να ξεχωρίσει αξιόπιστα τα περίεργα καρκινικά κύτταρα από τα εκατομμύρια ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια που περιέχονται σε ένα μόνο φιαλίδιο ανθρώπινου αίματος".
Εκτός από το γεγονός ότι το "κυνήγι" απέχει πολύ από το να τελειώσει (όπως αναφέρει το άρθρο), αυτό δεν σημαίνει ότι η υπόθεση της "μετάστασης" παραπληροφορούσε το κοινό και τρόμαζε μέχρι θανάτου εκατομμύρια καρκινοπαθείς για πάνω από τέσσερις δεκαετίες;
Ο Dr.Hamer δεν αμφισβητεί, φυσικά, το γεγονός των δεύτερων καρκίνων, αλλά αυτοί οι μεταγενέστεροι όγκοι δεν προκαλούνται από μεταναστευτικά καρκινικά κύτταρα που μεταμορφώνονται ως εκ θαύματος σε διαφορετικό κυτταρικό τύπο, αλλά μάλλον από νέα συγκρουσιακά σοκ. Οι νέες συγκρούσεις μπορούν να ξεκινήσουν από πρόσθετες τραυματικές εμπειρίες ζωής ή από σοκ διάγνωσης.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, μια απροσδόκητη διάγνωση καρκίνου ή η πληροφορία ότι ο καρκίνος κάνει "μετάσταση" μπορεί να προκαλέσει ένα σοκ θανάτου (που προκαλεί καρκίνο του πνεύμονα) ή οποιοδήποτε άλλο είδος σοκ που σχετίζεται με τη διάγνωση, προκαλώντας νέους καρκίνους σε άλλα μέρη του σώματος. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ασθενείς αυτοί δεν καταφέρνουν να περάσουν στη φάση της επούλωσης, επειδή η σοβαρή κατάσταση στρες τους αποδυναμώνει σε σημείο που έχουν πολύ λίγες πιθανότητες να επιβιώσουν από την εξαιρετικά τοξική χημειοθεραπεία.
Ο δεύτερος πιο συχνός καρκίνος μετά τον καρκίνο του πνεύμονα είναι ο καρκίνος των οστών.
Ο Dr.Hamer διαπίστωσε ότι τα οστά μας συνδέονται βιολογικά με την αυτοεκτίμηση και την αυτοεκτίμησή μας. Έτσι, το να λέγεται σε κάποιον ότι έχει μια "απειλητική για τη ζωή ασθένεια", ειδικά μια ασθένεια που υποτίθεται ότι "εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά" στο σώμα, εξισώνεται με: "τώρα είμαι άχρηστος", και τα οστά, δίπλα στο σημείο όπου αισθανόμαστε "άχρηστοι" αρχίζουν να αποασβεστώνονται (στην περίπτωση του καρκίνου του μαστού συχνά στην περιοχή του στέρνου ή των πλευρών). Ακριβώς όπως και με ένα σπασμένο οστό, ο σκοπός του βιολογικού προγράμματος (της "ασθένειας") εμφανίζεται στο τέλος της φάσης επούλωσης.
Όταν ολοκληρωθεί η φάση της αποκατάστασης, το οστό θα είναι πολύ ισχυρότερο στο συγκεκριμένο σημείο, εξασφαλίζοντας έτσι ότι είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για το ενδεχόμενο μιας νέας "σύγκρουσης αυτοαξιολόγησης".
Η Φύση των Όγκων του Εγκεφάλου
Μόλις επιλυθεί η σύγκρουση, η εγκεφαλική βλάβη -μαζί με τον ψυχισμό και το όργανο- εισέρχεται επίσης στη φάση της επούλωσης. Όπως συμβαίνει με κάθε τραύμα που αποκαθίσταται, αναπτύσσεται ένα οίδημα (περίσσεια υγρού) για την προστασία του ανακάμπτοντος νευρικού ιστού.
Στη σάρωση του εγκεφάλου οι αλλαγές είναι ευδιάκριτες: οι ευκρινείς δακτύλιοι-στόχοι βυθίζονται στο οίδημα και εμφανίζονται πλέον ως θολές, δυσδιάκριτες και σκοτεινές.
Στο αποκορύφωμα της φάσης επούλωσης, όταν το οίδημα του εγκεφάλου έχει φτάσει στο μέγιστο μέγεθός του, ο εγκέφαλος προκαλεί μια σύντομη, ισχυρή ώθηση που αποβάλλει το οίδημα. Στην ορολογία του GNM, αυτή η αντιρροπιστική ρύθμιση ονομάζεται "επιληπτοειδής κρίση" (EC).
Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, ολόκληρος ο οργανισμός ωθείται για λίγο σε μια κατάσταση συμπαθητικοτονίας, δηλαδή ξαναζεί τα τυπικά συμπτώματα της συγκρουσιακής ενεργού φάσης, όπως κρύος ιδρώτας, κρύα άκρα, γρήγορος καρδιακός παλμός και ναυτία.
Η ένταση και η διάρκεια αυτής της προσχεδιασμένης κρίσης καθορίζονται από την ένταση και τη διάρκεια της σύγκρουσης που προηγήθηκε. Οι καρδιακές προσβολές, τα εγκεφαλικά επεισόδια, οι κρίσεις άσθματος και οι επιληπτικές κρίσεις είναι μερικά μόνο παραδείγματα αυτής της κρίσιμης καμπής. Το είδος της "κρίσης" εξαρτάται πάντα από τη φύση της σύγκρουσης και την ακριβή περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται.
Αφού το οίδημα του εγκεφάλου έχει πιεστεί, η νευρογλοία, η οποία είναι ο συνδετικός ιστός του εγκεφάλου που παρέχει δομική υποστήριξη στους νευρώνες, συγκεντρώνεται στην περιοχή για να αποκαταστήσει τη λειτουργία των νευρικών κυττάρων που επηρεάστηκαν από το σοκ της σύγκρουσης (DHS). Είναι αυτή η φυσική συσσώρευση γλοίας που η συμβατική ιατρική χαρακτηρίζει ως "όγκο του εγκεφάλου", με συχνά ολέθριες συνέπειες για τον ασθενή.
Ο Dr.Hamer διαπίστωσε ήδη από το 1981 ότι ένας "όγκος στον εγκέφαλο" δεν είναι μια ασθένεια από μόνος του, αλλά σύμπτωμα μιας φάσης επούλωσης που τρέχει παράλληλα στο όργανο (ελεγχόμενη από τη συσχετιζόμενη περιοχή του εγκεφάλου που υφίσταται ταυτόχρονα τη φάση επιδιόρθωσης).
Επομένως, ούτε "μεταστατικοί καρκίνοι του εγκεφάλου" υπάρχουν.
Θεραπεία GNM (με λίγα λόγια)
Το πρώτο κιόλας βήμα στη θεραπεία GNM είναι η κατανόηση της βιολογικής φύσης ενός συμπτώματος, π.χ. ενός συγκεκριμένου καρκίνου, σε σχέση με την ψυχική του αιτία.
Μια σάρωση εγκεφάλου και ένα λεπτομερές ιατρικό ιστορικό είναι ζωτικής σημασίας για να καθοριστεί αν ο ασθενής εξακολουθεί να είναι ενεργός σε συγκρούσεις ή αν έχει ήδη θεραπευτεί.
Εάν εξακολουθεί να βρίσκεται σε ενεργή φάση, η εστίαση είναι να εντοπιστεί η αρχική ΔΥΣ και να αναπτυχθεί μια στρατηγική για την επίλυση της σύγκρουσης. Είναι ζωτικής σημασίας να προετοιμάσετε τον ασθενή για τα συμπτώματα επούλωσης και για πιθανές επιπλοκές.
Τα συμπτώματα αυτά είναι πολύ προβλέψιμα!
Τα ευρήματα του Dr.Hamer μας παρέχουν -για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής- ένα αξιόπιστο σύστημα που μας επιτρέπει όχι μόνο να κατανοήσουμε αλλά και να προβλέψουμε την εξέλιξη και τα συμπτώματα κάθε ασθένειας.
Πρόκειται για πραγματική προληπτική ιατρική, μια πτυχή της Γερμανικής Νέας Ιατρικής που δύσκολα μπορεί να τονιστεί αρκετά. Η αληθινή πρόληψη απαιτεί την κατανόηση της πραγματικής αιτίας μιας ασθένειας, και αυτό είναι που η έρευνα του Χάμερ παρέχει με θαυμάσιες λεπτομέρειες.
Με την κατανόηση των "Πέντε Βιολογικών Νόμων" της αιτίας και της διαδικασίας ίασης της ασθένειας μπορούμε να απαλλαγούμε από το φόβο και τον πανικό που συχνά συνοδεύουν την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Αυτή η γνώση είναι κάτι περισσότερο από δύναμη, μπορεί να σώσει ζωές.
Η Γερμανική Νέα Ιατρική® (GNM): Το Νέο Ιατρικό Παράδειγμα (ο σύνδεσμος είναι εξωτερικός) δημοσιεύθηκε αρχικά στην ιστοσελίδα Learning GNM και στο περιοδικό EXPLORE!, Vol. 16/Nr.2 - 2007. Χρησιμοποιήθηκε με άδεια.
Η Caroline Markolin, Ph.D., έλαβε το διδακτορικό της στη γερμανική λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Αφού μετακόμισε στον Καναδά το 1987, δίδαξε γερμανική γλώσσα και λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Concordia του Μόντρεαλ. Κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής της καριέρας, δημοσίευσε πολλά βιβλία και δοκίμια για τη σύγχρονη αυστριακή λογοτεχνία. Το 1998, η ίδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου