ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ...
H Kενιζέ Μουράτ, είναι Γαλλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της ως ανταποκρίτρια στη μέση ανατολή.
Με βαθειά γνώση του παλαιστινιακού ζητήματος, αποφάσισε να γράψει το εκπληκτικό της βιβλίο,
«LE PARFUM DE NOTRE TERRE. VOIX DE PALESTINE ET D' ISRAEL»
«ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ. ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ»
Παραθέτω απ το βιβλίο αυτό, την ιστορία του Σαλιμ Σαουααμπρεχ που με ανατρίχιασε...
οι γονείς του Σαλιμ ήταν αγρότες απ το Ουμ Σαουαφ, ένα χωρίο που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν στα 1948 οταν τους βομβάρδισε ο στρατός της Χαγκανα
(η Χαγκανα ηταν σιωνιστική παραστρατιωτική οργάνωση που αργότερα ενσωματώθηκε στις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ)
Έφυγαν λοιπόν οι άνθρωποι και μεταφέρθηκαν στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ εδώ γεννήθηκε ο Σαλιμ ο οποίος αφηγείται
Θυμάμαι μια ήρεμη παιδική ζωή με τα παιδιά να παίζουμε στους δρόμους και κάθε Παρασκευή να πηγαίνουμε στο τέμενος Αλ Αξα ο πατέρας μου είχε καφενείο και ζούσαμε καλά όλα αυτά μέχρι τα 1967 που ξέσπασε ο πόλεμος ο Ισραηλινός στρατός κατέλαβε την ανατολική Ιερουσαλήμ.
Το καφενείο μας κατασχέθηκε και εμείς ξαναγίναμε πρόσφυγες
Καταλήξαμε στο στρατόπεδο προσφυγών της Ουφατ, 10 παιδιά και οι δυο γονείς μας μας παραχώρησαν 2 μικρά δωμάτια η μητέρα μου έκλαιγε συνεχώς το όνειρο μας, το όνειρο όλων των Παλαιστινίων που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν σε αυτές τις συνθήκες, είναι να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι το πρόβλημα είναι οτι σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνουν να χτίσουν το σπίτι τους, γιατί τους το γκρεμίζουν οι ισραηλινοί με τη δικαιολογία της μη νόμιμης άδειας
Πάρτε παράδειγμα έμενα -λεει ο Σαλιμ- και αφηγείται αφού ξεκαθαρίζει ότι σαν αυτόν υπάρχουν χιλιάδες παρά τις δυσκολίες κατάφερα να σπουδάσω και στα 1977 πήρα το δίπλωμα του πολιτικού μηχανικού.
Παντρεύτηκα και έφυγα για να δουλέψω στη Σαουδική Αραβία μετά από αιματηρές οικονομίες 10 χρόνων επιστρέψαμε με τη σύζυγο μου και τα 3 μας παιδιά και αγόρασα ενα κομμάτι γης στο χωριό Ανατα, 3 χλμ απ την παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ
Κατέθεσα την πρώτη αίτηση για οικοδομική άδεια στα 1990 και πλήρωσα για την αίτηση αυτή 5.000 δολάρια μετά από ενάμιση χρόνο, του απέρριψαν την αίτηση λέγοντας του ότι το οικόπεδο ήταν εκτός σχεδίου μα αφού δεν υπάρχει κτηματολόγιο...
η κατάσταση παραμένει ίδια απ την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας...
Τίποτα, η ισραηλινή κυβέρνηση χάραξε κάποια όρια στα θεμέλια των σπιτιών έτσι ούτως ώστε να μη μένει καθόλου ελεύθερη ζώνη για οικοδόμηση όταν πήγε και τους είπε ότι εγώ θα χτίσω και εσείς ελάτε να μου το γκρεμίσετε του είπαν εντάξει αλλά να κάνεις αίτηση επειδή είναι έξω από το χωρίο, ότι θες να χτίσεις αγροικία έκανε και αυτή την αίτηση.
Πλήρωσε άλλα 5.000 δολάρια και μετά από ενάμιση χρόνο πάλι ΔΕΝ του έδωσαν άδεια γιατί το οικόπεδο είναι υπερβολικά επικλινές μα θα το ισοπεδώσω με μπουλντόζα...
Αρνήθηκαν...κάνε καινούργια αίτηση ότι θα βάλεις μπουλντόζα
άντε πάλι 5.000 δολάρια και μετά καινούργια άρνηση γιατί η οικία θα βρίσκεται πολύ κοντά σε έναν ισραηλινό δρόμο 3 αιτήσεις, 4 ολόκληρα χρόνια και 15.000 δολάρια στο βρόντο.
Έτσι στα 1994, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο να χτίσει χωρίς άδεια.
όλοι οι Παλαιστίνιοι το ρισκάρουν γιατί δεν παίρνουν ποτέ άδειες.
Σου λέει, ίσως να μη μας ανακαλύψουν για κανα-δυο χρόνια και ίσως μέχρι τότε να έχει γίνει ειρήνη.
Ήταν η εποχή που υπογραφόντουσαν οι συνθήκες του Όσλο και όλοι θεωρούσαν οτι δε θα είναι τόσο αυστηροί οι ισραηλινοί
Προλάβαμε να ζήσουμε στο σπίτι μας 4 χρόνια αφηγείται ο Σαλίμ.
τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα που έφυγαν από εκείνο το στενό δωμάτιο και είχαν πλέον σπίτι με αυλή και καρποφόρα δέντρα μέχρι τις 9 Ιουλίου 1998, τη χειρότερη μέρα της ζωής μου...
Τρώγαμε όταν άκουσα έναν δυνατό θόρυβο,
βγήκα και είδα να είμαστε περικυκλωμένοι απο δεκάδες αστυνομικούς.
Ένας με πολιτικά μου είπε:
- Το σπίτι σου είναι;
- Ναι
- Ε, από εδώ και μπρος δε θα είναι πια το σπίτι σου, έχεις 15 λεπτά να τα μαζέψεις
Διαμαρτυρήθηκα και τότε έπεσαν επάνω μου και άρχισαν να με χτυπάνε.
Με έριξαν κάτω και μου πέρασαν χειροπέδες
Η γυναίκα μου πανικόβλητη κλειδώθηκε μέσα με τα παιδιά μας
Τοτε οι ισραηλινοί έσπασαν ένα τζάμι και πέταξαν μέσα δακρυγόνο.
Η γυναίκα λιποθύμησε και τα παιδιά ουρλιάζανε
Τοτε οι ισραηλινοί έσπασαν την πόρτα και πέταξαν έξω τα παιδιά και τη γυναίκα.
Οι γείτονες μαζεύτηκαν και άρχισαν να φωνάζουν, αλλά οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν.
7 άνθρωποι τραυματίστηκαν ενώ ένα 15χρονο παιδί έχασε το ένα του νεφρό...
Αφού τελικά κατεδάφισαν το σπίτι και ξερίζωσαν όλα τα δέντρα, τους άφησαν ένα λογαριασμό 1500 δολάρια και τα έξοδα κατεδάφισης.
Την επομένη ο ερυθρός σταυρός τους πήγε μια σκηνή για να μείνουνε με τα παιδιά τους
Έπεσαν επάνω κάποιοι γείτονες και φίλοι και κάποια μέλη της ισραηλινής επιτροπής κατά των κατεδαφίσεων και αφού τους έδωσαν κουράγιο υποσχέθηκαν να βοηθήσουν να ξαναχτιστεί το σπίτι
Ξεκινήσαμε όλοι μαζί, και στα 1998 ο εξωτερικός σκελετός ήταν έτοιμος.
Όμως στις 10 Αυγούστου του 1998 στις 4 το ξημέρωμα, το σπίτι ζώστηκε από παντού με πολυβόλα μια μπουλντόζα εμφανίστηκε και πήγε να ρίξει τον σκελετό του σπιτιού...
Ένας Αμερικανός καθηγητής πήγε να δεθεί πάνω στο σπίτι για να μην το κατεδαφίσουν, όμως τον έσπρωξαν, έπεσε και έσπασε 3 πλευρά.
Πάλι κατεδάφιση και άρπαξαν και τη σκηνή, γιατί δεν είχε άδεια να μένει σε αυτή...
Η σύζυγος του δεν άντεξε, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και αναγκάστηκε να τη στείλει στους δικούς της, στην Ιορδανία, να νοσηλευτεί μαζί με τα μικρότερα παιδιά που για πολύ καιρό φοβόντουσαν να πάνε στην τουαλέτα μόνα τους και τη νύχτα τα κάνανε στο κρεβάτι τους.
Οι άνθρωποι απ την ισραηλινή επιτροπή έκαναν τεράστιο θέμα και το ισραηλινό κράτος απάντησε ότι λείπουν 2 υπογραφές για να μπορούν να χτίσουν το σπίτι. Όσο ομως και αν προσπάθησε ο δικηγόρος να μάθει ποιες ήταν αυτές οι υπογραφές δεν τα κατάφερε.
Έτσι μάζεψαν 300 υπογραφές από όλο το χωριό ότι δεν αμφισβητούσαν τη νομιμότατα της ιδιοκτησίας του και ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να χτίσει, όμως όταν ο δικηγόρος πήγε αυτό το έγγραφο, του είπαν ότι δεν αναγνωρίζουν κανέναν απ αυτά τα ονόματα και απέρριψαν και αυτό το έγγραφο.
Για τρίτη φορά εκατοντάδες εθελοντές ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι ακόμα και ξένοι ερχόντουσαν κάθε μέρα και βοηθούσαν για να ξαναφτιαχτεί το σπίτι.
Ο σκελετός τέλειωσε στις 9 Ιουλίου 1999 και στις 3 Απριλίου του 2001, μείνανε πρώτη μέρα μέσα.
Την επόμενη, 4 Απριλίου του 2001, μπουλντόζες με τη συνοδεία του στρατού ήρθαν και ξαναγκρέμισαν το σπίτι...
Η ιστορία συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται, δεν έχει νόημα να γράψω παρακάτω
.
Στην τελευταία ερώτηση της Γαλλίδας:
«τι σκοπεύετε να κάνετε τώρα;»
ο Σαλιμ απάντησε:
«Εδώ και 2 μήνες αρχίσαμε να ξαναχτίζουμε..»
Και τελείωσε με τη φράση
«ΟΠΟΙΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΖΩΟ»!!!
ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου