ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΥΨΗΛΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ;
Του Dr. Peter F. Mayer
Οι πολιτικοί και οι ιολόγοι μας λένε εδώ και ενάμιση χρόνο ότι τα μη φαρμακευτικά μέτρα και ο “εμβολιασμός” είναι η σωτηρία και ο “game changer“. Ορισμένες επιδημιολογικές μελέτες έχουν ήδη δείξει ότι τα lockdown, οι υποχρεωτικές μάσκες και το κλείσιμο των σχολείων, των εστιατορίων και των καταστημάτων δεν επέφεραν ακριβώς καμία διαφορά.
Εξετάζοντας τις χώρες που έχουν επιβάλει αυστηρότερα τον εμβολιασμό και τα περιοριστικά μέτρα, είναι λογικό ότι το lockdown και ο εμβολιασμός στην πραγματικότητα προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά.
Το Ισραήλ έχει επανειλημμένα επαινεθεί ως χώρα-πρότυπο για τα αυστηρά του μέτρα και την ταχύτητα των εκστρατειών εμβολιασμού του.
Στην πραγματικότητα, το 80% των ενηλίκων έχει εμβολιαστεί, ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς τώρα ακόμη και τρεις φορές, και τα lockdown, οι κάρτες εμβολιασμού καθώς και οι υποχρεωτικές μάσκες έχουν επιβληθεί ανελλιπώς. Ιδού το αποτέλεσμα:
Το Ισραήλ έχει νέο ρεκόρ σε εμβολιασμούς και αυστηρά μέτρα. Το Ισραήλ δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά ούτε σε σύγκριση με τις γειτονικές χώρες:
Ωστόσο, το γεγονός ότι η Ιορδανία ειδικότερα, αλλά και ο Λίβανος, έχουν πολύ καλύτερες “επιδόσεις” δεν μπορεί να οφείλεται στον εμβολιασμό:
Φαίνεται ότι ο “εμβολιασμός” κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Το πείραμα ZeroCovid
Πού δεν επιτρέπεται σε μια γυναίκα να βγει από το σπίτι της για περισσότερα από 5 χιλιόμετρα και πρέπει πάντα να καλύπτει το πρόσωπό της; Αφγανιστάν;
Όχι Αυστραλία. Η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία έχουν εξυμνηθεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τους πολιτικούς για την προσπάθειά τους να αποτρέψουν πλήρως την Covid.
Υπάρχουν τώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης που φυλάσσονται από στρατιωτικούς και στις δύο χώρες. Στην Αυστραλία, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας ελέγχονται από τον στρατό και την αστυνομία.
Πρόσφατα, 24.000 παιδιά εμβολιάστηκαν με τη βία σε ένα στάδιο χωρίς την παρουσία των γονέων τους. Η Αυστραλία έχει μετατραπεί σε αστυνομικό κράτος.
Και αυτά είναι τα αποτελέσματα:
Ποιοι είναι οι λόγοι για την αποτυχία του lockdown και του εμβολιασμού;
Σε ένα άρθρο που αξίζει να διαβάσετε στο Respekt.Plus (στα Γερμανικά), ο καθηγητής Christian Schubert αναλύει την πανδημία, τον κίνδυνο μόλυνσης και την άμυνά μας από βιολογική, ψυχολογική, κοινωνική και ανοσολογική άποψη.
Όπως είναι αναμενόμενο, οι τομείς είναι στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Από βιοψυχοκοινωνική άποψη, ο ανθρώπινος ψυχισμός διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στον κίνδυνο μόλυνσης και ασθένειας. Μια ψυχολογική πτυχή που παίζει ρόλο στον προσδιορισμό του κινδύνου μόλυνσης/ασθένειας και συνεπώς στην ανάπτυξη μιας πανδημίας είναι το λεγόμενο συμπεριφορικό ανοσοποιητικό σύστημα.
Η έννοια του συμπεριφορικού ανοσοποιητικού συστήματος βασίζεται στην υπόθεση ότι οι άνθρωποι είναι ανοσολογικά ενεργοί στην άμυνα κατά των παθογόνων μικροβίων όχι μόνο όταν υπάρχει άμεση φυσική επαφή με το μικρόβιο, δηλαδή με υλικό-βιολογικό τρόπο, αλλά και με μη υλικό ψυχοκοινωνικό τρόπο, όταν ένα άτομο αναγνωρίζει ένα μολυσμένο άτομο ως μολυσμένο (π.χ. επειδή φτερνίζεται, φαίνεται άρρωστο), αηδιάζει από αυτό ή αισθάνεται φόβο και απομακρύνεται, δηλαδή προστατεύεται με ψυχοκοινωνικά μέσα από τον κίνδυνο να μολυνθεί.
Οι βιολογικοί και οι ψυχολογικοί/ψυχοκοινωνικοί μηχανισμοί άμυνας είναι άρρηκτα συνυφασμένοι. Για παράδειγμα, αν κοιτάξετε μια φωτογραφία ενός εμφανώς άρρωστου ατόμου, η συγκέντρωση της ιντερλευκίνης (IL)-6 αυξάνεται στον παρατηρητή (Schubert 2017).
Επομένως, οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί παράγοντες προκαλούν μια μετρήσιμη βιοχημική αντίδραση. Παρόλο που αυτό δεν ταιριάζει με τη μηχανιστική εικόνα της ορθόδοξης ιατρικής (μηχανιστική με την έννοια του “η μηχανή ζεσταίνεται, οπότε συμπληρώστε με λάδι”), πρόκειται για μια σοφία που οι Ρωμαίοι είχαν ήδη περιγράψει ως “mens sano in corpore sano“, επειδή είχαν κατανοήσει την ολιστική ελληνική ιατρική παράδοση από τον Ιπποκράτη.
Παρεμπιπτόντως, οι ιντερλευκίνες ρυθμίζουν τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού. Η IL-6, λόγω της φύσης της πολύπλοκης ρύθμισής της και των λειτουργιών της στην ορχήστρα άλλων κυτταροκινών και κυττάρων, διαδραματίζει βασικό ρόλο στη μετάβαση από τους μηχανισμούς της έμφυτης ανοσίας στους μηχανισμούς της επίκτητης ανοσίας στο πλαίσιο της φλεγμονώδους διαδικασίας.
Και ο Schubert περιγράφει άλλες βιοχημικά μετρήσιμες αντιδράσεις σε ψυχολογικές και κοινωνικές διεργασίες:
Το γεγονός ότι ένα άτομο κάνει την εμφάνιση μιας λοίμωξης ή ασθένειας, δηλαδή σηματοδοτεί στους άλλους να κρατήσουν τις αποστάσεις τους, μπορεί να δικαιολογηθεί ανοσο-νευροψυχολογικά.
Σε περίπτωση λοίμωξης, οι προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες (π.χ. IL-1β, IL-6, TNF-α) διασχίζουν τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό και πυροδοτούν μια σειρά από νευροβελτιωτικά (συμπεριλαμβανομένης της εξάντλησης, της απώλειας όρεξης) και ψυχιατρικά (συμπεριλαμβανομένης της ευερεθιστότητας, της κοινωνικής απόσυρσης) συμπτώματα (“συμπεριφορά ασθένειας”) στον εγκέφαλο.
Αυτό εξυπηρετεί τη ρύθμιση της εμπειρίας και της συμπεριφοράς του μολυσμένου ατόμου με τέτοιο τρόπο ώστε, αφενός, να εξοικονομείται ενέργεια για τη διαδικασία άμυνας και, αφετέρου, να σηματοδοτείται στον άλλον λεκτικά (“αισθάνομαι άρρωστος”) και μη λεκτικά (κάποιος φαίνεται άρρωστος) ότι κάποιος έχει μολυνθεί (Schubert 2017).
Το άγχος αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης ασθενειών. Ο Schubert αναφέρει σχετικά με αυτό:
Για παράδειγμα, αποδείχθηκε ότι η πιθανότητα να μολυνθούν και να αρρωστήσουν μετά τη χορήγηση ρινικών σταγόνων που περιείχαν έναν από 5 ιούς (ρινοϊός τύπου 2, 9, 14, συγκυτιακός ιός, κοροναϊός τύπου 229E) αυξάνεται γραμμικά με το χρόνιο στρες που είχαν δηλώσει εκ των προτέρων οι ενδιαφερόμενοι.
Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι η έκταση των διαφορετικών ατόμων (ομάδων) με τα οποία είχε κανείς επαφή τις τελευταίες 2 εβδομάδες (κοινωνική ποικιλομορφία) μείωσε σημαντικά τον κίνδυνο να προσβληθεί από κρυολόγημα (Cohen 2020).
Θα θέλαμε να τονίσουμε ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι βιοχημικά μετρήσιμες, δηλαδή πρόκειται για ακριβή φυσική επιστήμη και όχι για κάποιες διπλοτυφλές συγκριτικές μελέτες, όπου στη συνέχεια κάτι ενδεχομένως συσχετίζεται, όπως μπορεί κανείς συχνά να διαβάσει σε ιατρικές μελέτες.
Όχι, η σηματοδότηση στο ανοσοποιητικό σύστημα μπορεί να μετρηθεί ως βιοχημικές διεργασίες, για παράδειγμα μέσω των ιντερλευκινών ή του παράγοντα νέκρωσης όγκων (TNF-α, μια πολυλειτουργική σηματοδοτική ουσία του ανοσοποιητικού συστήματος που εμπλέκεται στην τοπική και συστηματική φλεγμονή).
Lockdown και εμβολιασμός ως παράγοντες μόλυνσης και ασθενειών
Ο Schubert περιγράφει εδώ ακριβώς αυτό που βλέπουμε στα παραπάνω γραφήματα. Το χρόνιο στρες αυξάνει την πιθανότητα μόλυνσης και ασθένειας. Η αύξηση είναι ακόμη και γραμμική. Αντίθετα, οι πολλές επαφές μειώνουν τον κίνδυνο μόλυνσης και ασθένειας. Αλλά οι επαφές είναι υποτίθεται κακές, απαγορεύονται και όταν επιτρέπονται, τότε μόνο σε απόσταση δύο μέτρων.
Τι συμβαίνει εδώ και 18 μήνες; Ο φόβος εξαπλώνεται, γίνεται συνεχώς λόγος για μόλυνση και ασθένεια, τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης ακόμη και ενδιάμεσα και όχι μόνο στις ειδήσεις διαδίδουν μηνύματα όπως “εμβολιαστείτε για να προστατέψετε τους παππούδες σας”.
Έχουμε 18 μήνες μαζικού άγχους, ανασφάλειας και εμβολιασμών που φαίνεται να βοηθούν ελάχιστα και μάλιστα μόνο για μικρό χρονικό διάστημα, αλλά έχουν σοβαρές παρενέργειες και προφανώς βλάπτουν και το ανοσοποιητικό σύστημα.
Αυτό φάνηκε πρόσφατα, για παράδειγμα, στη μελέτη των Hippisley-Cox. Η συγγραφέας αποκρύπτει το πραγματικό δραματικό γεγονός στο έργο της, μη αναφέροντας ότι μια μαζική συσσώρευση και εντατικοποίηση των θρομβώσεων στην ασθένεια των κολοβακτηριδίων σε εμβολιασμένους ανθρώπους δεν θα έπρεπε στην πραγματικότητα να συμβεί και ότι αυτό θα είναι το μεγάλο πρόβλημα στο μέλλον: ένας 25 έως 100 φορές αυξημένος κίνδυνος αυτών των παρενεργειών σε “επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις”.
Το βλέπουμε πολύ καθαρά στα γραφήματα του Ισραήλ και της Αυστραλίας: η υγεία του πληθυσμού έχει επιδεινωθεί, έχει γίνει περισσότερο ευάλωτη λόγω των μέτρων και των εμβολιασμών.
Ένας άλλος παράγοντας που συμβάλλει είναι η προβλεπόμενη έλλειψη σωματικής δραστηριότητας. Μελέτη του JAMA δείχνει σημαντική αύξηση του σωματικού βάρους στους εφήβους, ιδίως στα μικρότερα παιδιά, λόγω του κλεισίματος των σχολείων και του lockdown.
Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι το υπερβολικό βάρος και η παχυσαρκία (ΔΜΣ- Δείκτης Μάζας Σώματος> 30) οδηγούν σε σοβαρότερες ασθένειες. Η παχυσαρκία ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας στο 70% των θανάτων.
Πρόσφατη μελέτη επιβεβαιώνει ότι τα παιδιά υφίστανται σοβαρή βλάβη από τα μέτρα. Ωστόσο, τα μέτρα προκάλεσαν επίσης σημαντική ζημία στην υγεία των γονέων.
Από τις πρώτες αναφορές των νέων κορονοϊών το 2020, οι οργανώσεις δημόσιας υγείας έχουν ταχθεί υπέρ της λήψης προληπτικών μέτρων για τον περιορισμό του ιού, συμπεριλαμβανομένων των διαταγών παραμονής στο σπίτι που οδήγησαν στο κλείσιμο καταστημάτων, παιδικών σταθμών, σχολείων και παιδικών χαρών και περιόρισαν τη μάθηση και τις τυπικές δραστηριότητες των παιδιών.
Ο φόβος της μόλυνσης και της πιθανής απώλειας της εργασίας έθεσε τους γονείς υπό πίεση, ενώ οι γονείς που είχαν τη δυνατότητα να εργάζονται από το σπίτι αντιμετώπιζαν την πρόκληση να εργάζονται και ταυτόχρονα να παρέχουν πλήρη και προσεκτική φροντίδα των παιδιών.
Για τις έγκυες γυναίκες, το στρες σχετικά με τη συμμετοχή τους στις προγεννητικές εξετάσεις οδήγησε σε αυξημένη πίεση, άγχος και κατάθλιψη μεταξύ των μητέρων.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι έχει γίνει σκέψη για το πώς αυτοί οι παράγοντες, καθώς και οι χαμένες εκπαιδευτικές ευκαιρίες και η μειωμένη αλληλεπίδραση, η διέγερση και το δημιουργικό παιχνίδι με άλλα παιδιά, μπορεί να επηρεάσουν τη νευροανάπτυξη του παιδιού.
Με βάση μια μεγάλη διαχρονική μελέτη της νευροανάπτυξης των παιδιών, εξετάσαμε τις συνολικές γνωστικές βαθμολογίες των παιδιών το 2020 και το 2021 σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία (2011-2019).
Διαπιστώνουμε ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας έχουν σημαντικά χαμηλότερες λεκτικές, κινητικές και γενικές γνωστικές βαθμολογίες σε σύγκριση με τα παιδιά που γεννήθηκαν πριν από την πανδημία.
Επιπλέον, διαπιστώνουμε ότι οι άνδρες και τα παιδιά από οικογένειες με χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο επηρεάζονται περισσότερο.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι περιβαλλοντικές αλλαγές που σχετίζονται με την πανδημία COVID-19 έχουν σημαντικό και αρνητικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη των βρεφών και των παιδιών, ακόμη και χωρίς άμεση μόλυνση από SARS-CoV-2 και ασθένεια COVID-19.
Έτσι, η μελέτη επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό που εξηγεί ο καθηγητής Schubert. Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα τραγικό όταν τα νεογέννητα και τα πολύ μικρά παιδιά υφίστανται τόσο μαζική βλάβη από τα ανεύθυνα μέτρα που ούτως ή άλλως δεν βοηθούν κανέναν.
Η Σουηδία και η Δανία έχουν εντελώς διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των ανθρώπων. Και αυτό αντικατοπτρίζεται στην πληρότητα των μονάδων εντατικής θεραπείας:
Δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς πλήρως με το συμπέρασμα του καθηγητή Schubert:
Τι κοινό έχουν η ευλογιά, η πανώλη, η ισπανική γρίπη, ο HIV και – επί του παρόντος – η COVID-19;
Η επί αιώνες ιδεολογική προσκόλληση στον παραδειγματικό προσανατολισμό της ιατρικής και η συναφής μονοδιάστατη και χρονικά περιορισμένη θεώρηση του προβλήματος των πανδημιών.
Το να εξετάζουμε μόνο την υλική-βιολογική πτυχή του παθογόνου για την αντιμετώπιση των πανδημιών και να δίνουμε προτεραιότητα στα μέτρα που αποσκοπούν στην εξάλειψη του παθογόνου και στην απομόνωση του ξενιστή είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν, διότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην πολυπλοκότητα του προβλήματος.
Μια αλλαγή παραδείγματος στην ιατρική, από την άλλη πλευρά, θα τοποθετούσε την πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ παθογόνου, ανθρώπου και περιβάλλοντος στο προσκήνιο της διάγνωσης, της θεραπείας και της πρόληψης των πανδημιών.
Θα έκανε τους ανθρώπους πιο υπεύθυνους και θα εστίαζε στις έμφυτες και επίκτητες ανοσολογικές τους ικανότητες προστασίας και άμυνας, οι οποίες επεκτείνονται πέρα από το βιολογικό και στο ψυχολογικό και κοινωνικό, ακόμη και στο πολιτισμικό πεδίο.
Ίσως αυτό να σήμαινε το τέλος των πανδημιών όπως τις γνωρίζουμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου