ΤΑ 5 ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
Του Walker Larson
Οι φόβοι για μια αυξανόμενη ολοκληρωτική τάση στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διογκωθεί κατά τη διάρκεια του 2020-2022. Πόσο κοντά όμως βρισκόμαστε πραγματικά σε ένα ολοκληρωτικό κράτος; Πώς έχουν προκύψει ιστορικά τέτοια καθεστώτα και ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια;
Αυτό το άρθρο θα απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα εξετάζοντας τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατά τον δέκατο όγδοο και τον εικοστό αιώνα και το σχέδιο με το οποίο ήρθαν στην εξουσία.
Κάθε νέα τάξη πραγμάτων υψώνεται πάνω στα ερείπια της παλιάς.
Εκείνοι που θα εγκαθιδρύσουν ένα νέο καθεστώς πρέπει να αξιοποιήσουν ή να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια για το status quo. Όσο κι αν αυτοί που επιθυμούν μια επανεκκίνηση απεχθάνονται την παλιά τάξη πραγμάτων, δεν μπορούν να πετύχουν πολλά χωρίς να αξιοποιήσουν ή να κατασκευάσουν μια παρόμοια στάση στο κοινό. Τότε ο επαναστατικός ολοκληρωτισμός εμφανίζεται ως η λύση σε αυτά τα προβλήματα.
Η Περίοδος της Τρομοκρατίας στην επαναστατική Γαλλία, για παράδειγμα, δεν ξεκίνησε με αίμα αλλά με ψωμί. Μεταξύ του 1715 και του 1800, ο πληθυσμός της Ευρώπης διπλασιάστηκε, δημιουργώντας ελλείψεις τροφίμων στους Γάλλους.
Πολλοί Γάλλοι δυσανασχετούσαν με την αυξανόμενη συγκεντρωτική εξουσία του βασιλιά. Επιπλέον, οι ιδέες των διανοητών του «Διαφωτισμού» ξεσήκωναν επαναστατικά αισθήματα. Τέλος, η γαλλική κυβέρνηση ήταν βαθιά χρεωμένη λόγω των πολλών πολέμων του 18ου αιώνα και αύξησε τη φορολογία ακόμη και στους ευγενείς.
Ήταν αυτά τα βάσανα και οι φόβοι, σε συνδυασμό με τις μηχανορραφίες των μυστικών αδελφοτήτων (που παραδέχτηκε ο Μαρκήσιος ντε Ροζανμπό στη συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων την 1η Ιουλίου 1904) που οδήγησαν στην επανάσταση και στην ολοκληρωτική κυβέρνηση των Ιακωβίνων.
Η Περίοδος της Τρομοκρατίας ήρθε μετά την πτώση του βασιλιά και του Ancien Régime (Παλαιού Καθεστώτος), την οποία οι επαναστάτες πέτυχαν εν μέρει λόγω των προβλημάτων και των δεινών της γαλλικής κοινωνίας πριν από την επανάσταση.
Η Επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία το 1917 -η οποία εγκαθίδρυσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς τόσο αιματηρό που θα έκανε την Περίοδο της Τρομοκρατίας να μοιάζει με απλή κόκκινη σταγόνα στον κουβά της γκιλοτίνας- ακολούθησε ένα παρόμοιο σχέδιο. Οι μπολσεβίκοι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν τα βάσανα του ρωσικού λαού για επαναστατικούς σκοπούς.
Ποια ήταν αυτά τα βάσανα; Ο ρωσικός λαός είχε χάσει την πίστη του στον τσάρο Νικόλαο Β’ και την κυβέρνησή του, η Ρωσία περιείχε ανήσυχες εθνικές μειονότητες και οι ανεπαρκώς εξοπλισμένοι και καθοδηγούμενοι ρωσικοί στρατοί έχαναν από τους Γερμανούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Ιανουάριο του 1917, οι μεταφορές εμπορευμάτων σε πόλεις όπως η Αγία Πετρούπολη διακόπηκαν, και αυτό προκάλεσε ελλείψεις τροφίμων και καυσίμων και, τελικά, ταραχές.
Λίγο καιρό μετά την άνοδο του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, ο Αδόλφος Χίτλερ ενεπλάκη με το ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η δοκιμαζόμενη μεταπολεμική Γερμανία έσφυζε από δυσαρέσκεια.
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν σκληρή: Η Γερμανία αναμενόταν να αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τον πόλεμο, να πληρώσει τεράστιες αποζημιώσεις στους Συμμάχους, να παραδώσει μεγάλες εδαφικές εκτάσεις, να μην διαθέτει αξιόμαχο στρατό και να παρακολουθείται από συμμαχικά στρατεύματα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο και τη συνθήκη, η γερμανική οικονομία υπέφερε πολύ, μεταξύ άλλων και από υπερπληθωρισμό. Όταν η Γερμανία αθέτησε ορισμένες από τις πληρωμές της, γαλλικά και βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν την πλουσιότερη βιομηχανική περιοχή της Γερμανίας, την περιοχή του Ρουρ, γεγονός που έκανε τη Γερμανία φτωχότερη και τον λαό πιο θυμωμένο.
Στάδιο 2: Ο ψεύτικος σωτήρας και η πρώτη επανάσταση
Αφού εντοπίζει και επικαλείται τη δυσαρέσκεια του λαού, ο δικτάτορας παρουσιάζεται ως σωτήρας. Στο δεύτερο στάδιο, ο επαναστατικός ολοκληρωτικός θεσπίζει μια δραματική αλλαγή για να «λύσει» τα προβλήματα και τη δυσαρέσκεια του πρώτου σταδίου.
Για να βρει μια λύση για την κρίση χρέους της, η γαλλική κυβέρνηση συγκάλεσε τη γενική συνέλευση των Τάξεων για να συμβουλεύσει τον βασιλιά σχετικά με το τι πρέπει να κάνει. Η Τρίτη Τάξη διεκδίκησε γρήγορα πλήρη κυβερνητική εξουσία ως «Εθνοσυνέλευση».
Η Εθνοσυνέλευση ήθελε να συντάξει ένα νέο σύνταγμα που θα άλλαζε τη φύση της κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει τις αδικίες. Μετά την έφοδο στη Βαστίλη, οι αγρότες στις αγροτικές περιοχές εξεγέρθηκαν εναντίον των αρχόντων τους. Η Εθνοσυνέλευση κήρυξε την κατάργηση της φεουδαρχίας και εισήγαγε τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη.
Με την εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ στις 21 Ιανουαρίου 1793, το πρώτο στάδιο της επανάστασης ολοκληρώθηκε. Η βασιλοκτονία άφησε ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Διάφορες ομάδες αγωνίστηκαν να καλύψουν αυτό το κενό, αλλά τελικά οι Ιακωβίνοι -οι ριζοσπάστες- κυριάρχησαν στη νέα επαναστατική κυβέρνηση.
Στη Ρωσική Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι εκμεταλλεύτηκαν τις επισιτιστικές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν στις αρχές του 1917. Όταν ο στρατός άρχισε να παίρνει το μέρος των εξεγερμένων εργατών, αντί να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη, ο τσάρος Νικόλαος κατάλαβε ότι όλα είχαν χαθεί. Παραιτήθηκε στις 2 Μαρτίου 1917 (και αργότερα εκτελέστηκε).
Το Σοβιέτ της Πετρούπολης που διοικούνταν από τους Μπολσεβίκους ανέλαβε γρήγορα τον έλεγχο της μετατσαρικής Ρωσίας. Το σύνθημά τους -Ειρήνη, Γη και Ψωμί- προσέλκυσε πολλούς φοβισμένους και οργισμένους ανθρώπους σε αυτούς που έψαχναν σωτηρία. Στις 6-7 Νοεμβρίου πραγματοποίησαν πραξικόπημα που ανέτρεψε τελικά την προσωρινή κυβέρνηση.
Η αρχική άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία ήταν λιγότερο αιματηρή, αλλά βασίστηκε επίσης σε μεσσιακές υποσχέσεις. Εκμεταλλευόμενο τη δυσαρέσκεια στη Γερμανία λόγω της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης το 1929, το Ναζιστικό Κόμμα μεγάλωσε σε μέγεθος και επιρροή.
Οι Ναζί είχαν επιχειρήσει ένα βίαιο πραξικόπημα τον Νοέμβριο του 1923, αλλά απέτυχαν, και στράφηκαν σε νόμιμα μέσα για να αποκτήσουν τον έλεγχο της κυβέρνησης. Λόγω της δεξιοτεχνίας του Χίτλερ στην προπαγάνδα, το Ναζιστικό Κόμμα κέρδιζε όλο και μεγαλύτερο μέρος των ψήφων μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930.
Τελικά, έγινε το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας. Σε αυτό το σημείο, ο Χίτλερ απαίτησε από τον πρόεδρο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ να τον διορίσει καγκελάριο, κάτι στο οποίο ο Χίντενμπουργκ συμφώνησε το 1933. Δεν επρόκειτο για βίαιη επανάσταση, αλλά η αποτυχημένη προσπάθεια του 1923 δείχνει τις βίαιες τάσεις του κόμματος.
Στάδιο 3: Λογοκρισία, διώξεις, προπαγάνδα και τερματισμός της αντιπολίτευσης
Στο τρίτο στάδιο, η αρχική αναταραχή του δεύτερου σταδίου έχει παρέλθει. Η παλιά τάξη πραγμάτων έχει αλλάξει ριζικά και τώρα αρχίζουν να αντιδρούν διάφορες δυνάμεις. Η ανερχόμενη ολοκληρωτική κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλούς εχθρούς, που συχνά βαφτίζονται «αντεπαναστάτες» ή «εξτρεμιστές».
Εδώ στα σπάργανα, η νέα τάξη πραγμάτων πρέπει να παλέψει για να αποκτήσει περισσότερη εξουσία και να διατηρήσει αυτό που έχει αποκτήσει. Για το λόγο αυτό, ξεκινά την καταπολέμηση των εχθρών της μέσω της λογοκρισίας και των διώξεων.
Μόλις κέρδισαν την κυριαρχία στις χώρες τους, η πρώτη κίνηση των δικτατόρων όπως ο Χίτλερ και ο Βλαντιμίρ Λένιν ήταν να λογοκρίνουν την αντιπολίτευση και να βγάλουν προπαγάνδα. Καθένας από αυτούς τους ολοκληρωτικούς ηγέτες απέκτησε επίσης τον έλεγχο της εκπαίδευσης και διέθετε μυστικές αστυνομικές δυνάμεις που παρακολουθούσαν και σκότωναν ακόμη και οποιονδήποτε χαρακτηριζόταν ως εχθρός.
Μια άλλη στρατηγική ήταν η δημιουργία οργανώσεων νεολαίας για να κατηχήσουν τους πολίτες στην προπαγάνδα του κράτους από μικρή ηλικία και να αποσπάσουν την πίστη τους από την οικογένεια ή τη θρησκεία. Η θρησκεία διώχθηκε σχεδόν καθολικά μόλις αυτά τα καθεστώτα ανέβηκαν στην εξουσία.
Τέλος, ο Χίτλερ και ο Λένιν έθεσαν εκτός νόμου (είτε de jure είτε de facto) όλα τα πολιτικά κόμματα και τις απόψεις εκτός των δικών τους μετά την ανάληψη της εξουσίας. Οι δικτάτορες δημιουργούν ένα μονοκομματικό σύστημα που συχνά διατηρεί μια πρόσοψη δημοκρατίας.
Στάδιο 4: Η κρίση
Το τέταρτο στάδιο προετοιμάζει το έδαφος ώστε η ολοκληρωτική κυβέρνηση να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο σε όσους βρίσκονται υπό την εξουσία της. Αποτελείται από μια στιγμή κρίσης, η οποία μπορεί να είναι είτε μια πραγματική απειλή είτε αντιπερισπασμός που φαίνεται να απειλεί το έθνος.
Το 1793, η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν σε σημείο κρίσης. Οι υπερασπιστές της παλιάς τάξης ξεσηκώθηκαν από όλες τις πλευρές για να συντρίψουν τη νέα τάξη. Αυστριακοί και πρωσικοί στρατοί περικύκλωσαν τη Γαλλία, ενώ οι αγρότες της Βεντέα εξεγέρθηκαν εναντίον της επαναστατικής κυβέρνησης και του στρατού.
Και έτσι, στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας», η κυβέρνηση αποφάσισε να λάβει σκληρά μέτρα εναντίον όλων των εχθρών της επανάστασης. Και έτσι, φυσικά, χρειάζονταν περισσότερο έλεγχο. Αυτό ήταν το καθήκον της Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας, και δεν είχε καμία ηθική αναστολή για τις μεθόδους της.
Στις 3 Αυγούστου 1918, ο Λένιν πυροβολήθηκε μετά από ομιλία του σε ένα εργοστάσιο. Ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο, έγραψε σε έναν υφιστάμενό του: «Είναι απαραίτητο κρυφά -και επειγόντως- να προετοιμάσουμε την τρομοκρατία». Αυτό ξεκίνησε μια εκστρατεία μαζικών δολοφονιών και συλλήψεων από την κυβέρνηση, γνωστή στην ιστορία ως Κόκκινη Τρομοκρατία.
Όπως πάντα, η δικαιολογία για τις πράξεις αυτές ήταν η «έκτακτη ανάγκη» που υποδείκνυε η απόπειρα δολοφονίας. Οι «ριζοσπάστες» και οι «αντεπαναστάτες» ήταν δήθεν «στην πύλη» και ήταν απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν ακραία μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της επικείμενης «απειλής». Έτσι έλεγε το αφήγημα. Και έτσι γίνεται πάντα.
Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε επίσης μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δικαιολογήσει την καταστολή του. Στις 27 Φεβρουαρίου 1933, το Ράιχσταγκ τυλίχθηκε στις φλόγες.
Ως απάντηση, ο Χέρμαν Γκόριν, υπουργός Εσωτερικών, διέταξε έφοδο στα κεντρικά γραφεία των κομμουνιστών, δήθεν για στοιχεία εξέγερσης και κομμουνιστικής συνωμοσίας για επιθέσεις σε δημόσια κτίρια. Αυτό, στο μυαλό του Χίτλερ, ήταν το σήμα για την κατάληψη του πλήρους ελέγχου.
Στις 28 Φεβρουαρίου, το υπουργικό συμβούλιο κατήργησε την ελευθερία του λόγου, του συνέρχεσθαι, της ιδιωτικής ζωής και του Τύπου. Περίπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν εκείνη τη νύχτα. Αυτή η «κρίση», με τη συνήθη γλώσσα περί ασφάλειας και αντιμετώπισης των απειλών, εγκαινίασε τον ολοκληρωτισμό στη Γερμανία.
Στάδιο 5: Εκκαθαρίσεις, γενοκτονία και απόλυτος έλεγχος
Χρησιμοποιώντας την κρίση του τέταρτου σταδίου ως δικαιολογία, η ολοκληρωτική κυβέρνηση καταλαμβάνει τώρα τον απόλυτο έλεγχο της ζωής των πολιτών της. Το καθεστώς ξεπερνά τους εχθρούς των σταδίων τρία και τέσσερα. Αρχίζει να επιβάλλει βάναυσα την «ουτοπία» και την ιδεολογία του στον πληθυσμό.
Σε αυτό το στάδιο διαπράττονται επίσης οι μεγαλύτερες φρικαλεότητες εναντίον του πληθυσμού, επειδή η αντίσταση στο ολοκληρωτικό καθεστώς έχει συντριβεί. Ο λαός είναι ανυπεράσπιστος και αποθαρρυμένος.
Τίποτα δεν στέκεται ανάμεσα στο καθεστώς και τα θύματά του. Αυτό το στάδιο περιλαμβάνει μαζικές δολοφονίες, καθώς το καθεστώς εξοντώνει κάθε εναπομείναντα εχθρό, ενώ επιδιώκει να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της ζωής των πολιτών.
Κατά τα τελευταία στάδια της Γαλλικής Επανάστασης, η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας (Committee of Public Safety-CPS) έλαβε δικτατορικές εξουσίες για να νικήσει οποιονδήποτε αντιδρούσε στην επαναστατική κυβέρνηση.
Κατά τη διάρκεια του 1793-1794, η CPS εξουδετέρωσε αντίπαλες επαναστατικές ομάδες προτού ψηφίσει νόμο που ανέστειλε τα δικαιώματα των πολιτών σε δημόσια δίκη ή νομική συνδρομή και έδωσε στους ενόρκους μόνο δύο επιλογές, αθώωση ή θάνατο. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό: σε όλη τη Γαλλία, 300.000 ύποπτοι συνελήφθησαν, 17.000 εκτελέστηκαν και περίπου 10.000 πέθαναν στη φυλακή ή χωρίς δίκη.
Αλλά δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την Κόκκινη Τρομοκρατία και τις εκκαθαρίσεις του Ιωσήφ Στάλιν. Το κόμμα χρησιμοποίησε την απόπειρα δολοφονίας του Λένιν ως δικαιολογία για την έντονη δίωξη των εχθρών του.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έπεσαν θύματα, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Πάιπς «Η Ρωσική Επανάσταση»(Richard Pipes’s “The Russian Revolution”) .
Αλλά το έργο του Λένιν ήταν μόνο ο πρόδρομος των «εκκαθαρίσεων» του Στάλιν κατά των πολιτικών εχθρών. Οι ιστορικοί διχάζονται για το πόσους ακριβώς ανθρώπους σκότωσε ο Στάλιν, αλλά οι εκτιμήσεις φτάνουν τα 60 εκατομμύρια.
Οι εκτιμήσεις για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τον Χίτλερ και το ναζιστικό κόμμα του ποικίλλουν επίσης. Σύμφωνα με το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αριθμός ανέρχεται σε 17 εκατομμύρια, αλλά μόνο ο Θεός γνωρίζει με βεβαιότητα.
Εκτός από τη διενέργεια μαζικών δολοφονιών, τα καθιερωμένα ολοκληρωτικά καθεστώτα προσπαθούν να ελέγχουν την καθημερινή ζωή με μέτρα όπως η λογοκρισία, η προπαγάνδα, ο έλεγχος των όπλων και τα εσωτερικά διαβατήρια.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες το 2023
Οδεύουν λοιπόν οι Ηνωμένες Πολιτείες προς τον ολοκληρωτισμό; Εδώ περνάμε από τα γεγονότα στις εικασίες – μια επικίνδυνη υπόθεση. Η απάντηση δεν είναι απλή. Αλλά αν προσέξουμε να αποφύγουμε τις υπερβολές, μπορούν να γίνουν κάποιες χρήσιμες συγκρίσεις:Έχουν εκμεταλλευτεί οποιεσδήποτε δυνάμεις στις Ηνωμένες Πολιτείες τα πραγματικά ή φανταστικά προβλήματα της χώρας για να υποκινήσουν τη δυσαρέσκεια, ακόμη και τη βία;
Ο θάνατος του Τζορτζ Φλόιντ και οι συναφείς ισχυρισμοί περί συστημικού ρατσισμού το 2020 προκάλεσαν βίαιες και καταστροφικές ταραχές. Ευτυχώς, αυτό έχει καταλαγιάσει, αλλά, όπως και στην προ-σοβιετική Ρωσία, οι συνεχιζόμενες εντάσεις γύρω από τις φυλετικές μειονότητες εξακολουθούν να απειλούν με περισσότερες κοινωνικές αναταραχές.
Η αναταραχή αυτή θα μπορούσε να ενταθεί εάν οι προβλέψεις για ελλείψεις τροφίμων και αυξανόμενο πληθωρισμό επαληθευτούν τους επόμενους μήνες και χρόνια.
Έχει παρουσιαστεί κάποια μορφή ή ομάδα ως σωτήρας με τη λύση στα προβλήματά μας, μια λύση που θα απαιτήσει τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων; Η ελευθερία του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του λόγου, η δίκαιη διαδικασία ή τα θρησκευτικά δικαιώματα δέχονται επίθεση;
Η πανδημία COVID χρησιμοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο για να δικαιολογήσει τεράστιους περιορισμούς στην προσωπική ελευθερία, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών στην ελευθερία του συνέρχεσθαι, του κλεισίματος θρησκευτικών κέντρων και της λογοκρισίας πληροφοριών ή απόψεων που αντιτίθενται στο επίσημο αφήγημα και τις επιταγές του COVID.
Πολλοί από αυτούς τους δημόσιους λειτουργούς παρουσιάστηκαν ως «ειδικοί», των οποίων οι δυναμικές πολιτικές ήταν «αναγκαίες» για τη «δημόσια ασφάλεια». Φορείς όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum) και πολλοί παγκόσμιοι ηγέτες συνεχίζουν να συζητούν την ανάγκη για μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση»(“Great Reset”), εν μέρει ως απάντηση στην «απειλή» του COVID.
Αυτή η επαναφορά περιλαμβάνει τα πάντα, από τον επανασχεδιασμό των συστημάτων υγείας και της εκπαίδευσης έως την εφαρμογή διαβατηρίων εμβολίων. Αυτό μας παρουσιάζεται ως η «σωτηρία» μας από το COVID και άλλους κινδύνους, συμπεριλαμβανομένου του ρατσισμού.
Βιώνουμε κάποια λογοκρισία στις Ηνωμένες Πολιτείες; Είναι οι πηγές των μέσων ενημέρωσης μας ανεξάρτητες και αντικειμενικές ή εξαναγκασμένες και ελεγχόμενες; Όπως ανέδειξε το πρόσφατο φιάσκο Musk/Twitter, οι Μεγάλες Εταιρείες Τεχνολογίας φέρουν ευθύνη για τη λογοκρισία ορισμένων πληροφοριών και απόψεων με αυξανόμενη συχνότητα τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα κατά των συντηρητικών φωνών.
Ζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες κάτω από ένα μονοκομματικό σύστημα; Από όσο μπορούμε να πούμε, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι όχι. Ωστόσο, αν οι ισχυρισμοί για εκλογική απάτη που αφθονούν από τις εκλογές του 2020 είναι αληθείς και η απάτη δεν αποκατασταθεί, ζούμε ουσιαστικά σε μονοκομματικό σύστημα, αφού ένα κόμμα μπορεί να διατηρεί την εξουσία επ’ αόριστον με παράνομα μέσα.
Αλλά αυτό είναι ένα σημαντικό «αν».
Γινόμαστε μάρτυρες μαζικών συλλήψεων ή μαζικών δολοφονιών; Σαφώς και δεν έχουμε προχωρήσει σε μαζικές συλλήψεις και δολοφονίες τύπου σταδίου πέντε αυτή τη στιγμή, αν και τα δεδομένα για τις ανεπιθύμητες ενέργειες γύρω από το εμβόλιο COVID είναι ανησυχητικά.
Παρόλα αυτά, τα δεδομένα, ακόμη και αν είναι ακριβή, δεν δείχνουν οριστικά ότι η προμελέτη ή ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ο ένοχος πίσω από αυτές τις ζημιές και τους θανάτους. Ωστόσο, νομίζω ότι η πιθανότητα αυτή δεν πρέπει να αποκλειστεί εντελώς.
Πρέπει να επισημανθεί ένα τελευταίο σημείο. Αν και υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ της πορείας των Ηνωμένων Πολιτειών και των ιστορικών παραδειγμάτων ολοκληρωτισμού που περιγράφηκαν παραπάνω, πρέπει να αποφύγουμε τόσο τα άκρα της κινδυνολογίας και της μοιρολατρίας όσο και της ρομαντικής άρνησης.
Από τη μία πλευρά, τα γεγονότα των τελευταίων ετών στις ΗΠΑ είναι ζοφερά. Από την άλλη, η ιστορία δεν λειτουργεί σαν μηχανή, και πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο εδώ. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω το μέλλον και δεν πιστεύω στον ιστορικό αιτιοκρατισμό.
Τελικά, το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες οδεύουν προς τον ολοκληρωτισμό ή όχι εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον κόσμο και από το αν θα αντισταθεί ή όχι σε αυτές τις τάσεις.
*Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της Prime News.
**Ο Walker Larson διδάσκει λογοτεχνία και ιστορία σε μια ιδιωτική ακαδημία στο Ουισκόνσιν, όπου διαμένει με τη σύζυγό του. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην αγγλική λογοτεχνία και γλώσσα, και τα γραπτά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά The Hemingway Review, Intellectual Takeout και στο Substack του, “TheHazelnut“.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου