ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΤΟΥ Γ. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΤΕ ΝΕΟ ΕΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΕΤΙΝΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ...

ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης

Αυτή την χρονιά σκέφτηκα να γράψω κάτι απλό, ο κόσμος κουράστηκε από την πολύπλοκη χρεονομία (γιατί δεν διαχειριζόμαστε πλέον τα του οίκου μας αλλά τα του «χρέους»  μας) και θέλει να απολαύσει τις «γιορτές»   ξένοιαστος χωρίς να σκέφτεται τι τον περιμένει μετά...

Δυστυχώς και αυτή την χρονιά δεν σκέφτηκε πάλι, ούτε Ποιός τον περίμενε, ούτε Ποιόν γιορτάζει....

Έτσι, η πλειονότητα των ανθρώπων έκανε και πάλι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό!

Έχω γράψει ένα σχετικό ποίημα (πρίν από την κρίση) το 2006 που λέγεται «Τα αποφάγια από την άγια νύχτα» (σ.Οίμου:βλέπε εδώ) το οποίο έχει δημοσιευτεί κατ΄ επανάληψη στο διαδίκτυο (σ.Οίμου: βλέπε π.χ. εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ) όπου περιγράφω την σχετική ένδεια της ψυχής που γιορτάζει Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, όμως τώρα με την λεγόμενη οικονομική κρίση ξεχάσαμε εντελώς την Ουράνια Κρίση και τα Θεία Κρίματα!

Έφυγαν τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστού Γέννα, χωρίς το άρωμα της Θείας ενανθρωπήσεως, χωρίς την μέθη των ουρανίων αρωμάτων, μονάχα με την παράλογη μέθη των γήινων παραπτωμάτων αλλά και με την θέα του πολέμου και των πτωμάτων...

Κι έρχεται ο νέος χρόνος, όπως λέει και το τραγουδάκι "με τα δώρα", καινουργής, λαμποκοπώντας και πολλά υποσχόμενος, μιαν άλλη ζωή, λαμπερή, ξένοιαστη, χωρίς βάσανα και σκοτούρες, μια ζωή ανέμελη, μια ζωή που αν μας τύχει και το λαχείο θα γίνει και πλούσια!

Ασφαλώς και αστειεύομαι...Το άκρο αντίθετο συμβαίνει. Φυσικά θα υπάρξουν και κάποιοι "εορτάζοντες" που θα χορεύουν πάνω στα γυαλιά της σπασμένης μας οντότητας, αλλά ο πολύς κόσμος θα νοιώθει ότι με τον νέο χρόνο, απλώς ανανεώνεται η καταρράκωση...

Θυμάμαι τον σπουδαίο ποιητή και πολύτιμο φίλο Νίκο Καρούζο (αιωνία του η μνήμη) και ένα "χριστουγεννιάτικο" ποίημά του με τίτλο "Ψυχόλεθρος" όπου περιγράφει αυτήν την καταρρακωμένη ψυχή:

"Μαύρα Χριστούγεννα, κατεδάφιση και λυπομανία

διαθέτω όμως και ένα λαχείο

δήθεν ελπίζοντας..."

Κι αν ο αξέχαστος Νίκος Καρούζος διέθετε ένα λαχείο "δήθεν ελπίζοντας" τί να πεί ένας ολάκερος Ελληνισμός που διαθέτει σώμα και ψυχή ολότελα απελπισμένη;

Η άνοιξη, έπεται του χειμώνα, το φώς διαδέχεται την νύχτα, όμως εμείς απειλούμεθα να βυθιστούμε ξανά σε ζοφερό σκοτάδι απύθμενης δουλείας!

Για ποιόν καινούργιο χρόνο να γιορτάσουμε; Για ποίαν ελπίδα;

Του αδηφάγου τέρατος της απληστίας την απέραντη γαστέρα πως θα αποφύγουμε; Παντού ληστές!

Εγώ όμως δεν μιλώ ποτέ χωρίς να δείχνω εν τέλει το ίχνος της κάθαρσης, την άκρη της ελπίδας, είναι στη φύση της ψυχής μου να τελειώνει κάθε ομιλία της στο φώς!

Η μόνη ελπίδα είναι να πιαστούμε απο το χέρι του Πατέρα!

Και όσοι δεν βλέπουνε Θεό, ας δουν τον διπλανό τους!

Μαζί, είτε για ένα πιάτο μοιρασμένο φαΐ, είτε για μιαν ευλογημένη επανάσταση σαν του 21...

Μαζί κι ας είναι και στην κόλαση, ο τόπος δεν έχει σημασία, γιατί ο Παράδεισος είναι τρόπος, είναι αυτό το μαζί, είναι ολόκληρη η ύπαρξη του ενός να συγκλονίζεται από την παρουσία του άλλου.

Και τότε ούτε ο θάνατος δεν θα χει πια εξουσία....