ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ

«Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ 20 ΑΙΩΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» 

Γράφει ο Νικήτας Αποστόλου

Μια τοποθέτησή μου με αφορμή το κείμενο: 

«ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΠΙΟΝΙΑ ΈΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΌΛΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΩΝ ΜΑΖΩΝ»

Η Εκκλησία υπάρχει για να φέρει τον άνθρωπο προς την θέωση σώζοντάς τον, δηλαδή καθιστώντας τον σώον, πλήρη και επί της γης  λειτουργεί με συγκεκριμένη και ορατή μορφή.

Με το δεδομένο αυτό η Εκκλησία και η δομημένη διαχρονικά από τον άνθρωπο Κοινωνία (Κράτος)  είναι δύο οντότητες ενάντιες μεταξύ τους, αφού η μία λειτουργεί με βάση την διακονία ενώ η άλλη με βάση την εξουσία και γι΄αυτό είναι εντελώς ξένες και πολύ απομακρυσμένες.  

Αυτές είναι οι δύο κύριοι, διά τούς οποίους, λέγει ο Χριστός, ότι είναι αδύνατον να υπηρετεί κάποιος συγχρόνως. 

 Έτσι η πρώτη κοινότητα πιστών αυτοπροσδιορίστηκε  με την λέξη “εκκλησία” για να δηλωθεί αυτός ο καινούργιος τρόπος κοινωνικών σχέσεων στον αντίποδα εκείνων που υπήρχαν θεσμοθετημένες στην τότε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

 Σημειώνω και πάλι με έμφαση ότι αντί της εξουσίας που εκδηλώνεται με  τον εξαναγκασμό, η Εκκλησία υιοθέτησε την διακονία που εκδηλώνεται με την πειθώ και την αγάπη.

Η πρώτη αυτή Εκκλησία του Χριστού, αυτοδίκαια και αυτόνομα από κάθε εξουσία, δημιούργησε δικούς της θεσμούς.  Την “διακονία του λόγου”, την “διακονία των τραπεζών”, τα μυστήρια του βαπτίσματος, της “θείας ευχαριστίας”, την  “ομοθυμαδόν” λήψη αποφάσεων, την κοινή προσευχή και την  κοινοκτημοσύνη. 

  Η αυτοδιοίκηση της Εκκλησίας αρχίζει με την αυθεντία των  Αποστόλων, ως εκλεγμένων από τον Κύριον και τους εκλεγέντες από τους πρώτους πιστούς επτά διακόνους. Οι αποφάσεις της Χριστιανικής αυτής κοινότητας λαμβάνονταν  αφού συζητούνταν και επικυρώνονταν από την όλη κοινότητα των πιστών “ομοθυμαδόν”. 

 Οι πρώτοι χριστιανοί επεδείκνυαν την πίστη τους μέσω των αρετών τους . Είχαν κοινωνική συμπεριφορά σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου . 

Η ενότητα μέσα από την πίστη  θεμελίωσε στην κοινωνική ζωή των πρώτων Χριστιανικών Κοινοτήτων μια νέα ηθική. Αυτή φαινόταν στην κοινωνία της Αυτοκρατορίας μέσα από την φροντίδα για τους φτωχούς, τις χείρες , τα ορφανά, τους ανίκανους για εργασία,τους αρρώστους, την πρακτική της κοινοκτημοσύνης των αγαθών και της διανομής των σύμφωνα με τις ανάγκες εκάστου. 

Οι δούλοι γίνονταν δεκτοί στις Χριστιανικές κοινότητες ως αδέλφια παρά το γεγονός ότι ο θεσμός της δουλείας ως κρατικός θεσμός παρέμενε ισχυρός στην όλη κοινωνία. 

 Υπερασπίζονταν λεκτικά την πίστη τους έναντι των καθιερωμένων παγανιστικών θρησκειών . Δεν συμμετείχαν σε τέλεση δημοσίων επισήμων τελετών. Δεν πήγαιναν σε ιππόδρομο και θέατρο ή καύσεις νεκρών. 

Απέρριπταν ως αμαρτία, την θεσμοθετημένη στο ρωμαϊκό δίκαιο, εγκατάλειψη ή πώληση παιδιών καθώς και τις κυνικές φονικές μονομαχίες και θηριομαχίες. Την Αυτοκρατορία την παρομοίαζαν με την “Βαβυλώνα”.

 Έτσι  αρνούνταν να συμμετάσχουν  στην άσκηση της κρατικής εξουσίας ως όργανα της Αυτοκρατορίας και  στις λεγεώνες της. 

Αποδέχονταν τους κρατικούς θεσμούς, εάν αυτοί δεν έρχονταν σε αντίθεση με τις εντολές του Ευαγγελίου. “τράπεζαν κοινὴν παρατίθενται, ἀλλ᾽ οὐ κοίτην…..πείθονται τοις κειμένοις νόμοις και (=αλλά) τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους ” (Προς Διόγνητον 5, 10). 

Αντίθετα με τις διατάξεις του Ρωμαϊκού δικαίου περί ατομικής κυριότητας και ιδιοκτησίας επί των πραγμάτων, δέχοντο ότι “ο μεν γαρ έχων κτήματα και χρυσόν και άργυρον και οικίας ως θεού δωρεάς…..και ειδώς ότι ταύτα κέκτηται δια τους αδελφούς μάλλον ή εαυτόν…” (Κλήμης Αλεξανδρεύς)

 Βλέπουμε λοιπόν ότι είχαν δημιουργήσει οι πρώτοι Χριστιανοί ένα ιδιότυπο είδος Χριστιανικής κοινοπολιτείας των Εκκλησιών των μέσα στην όλη επικράτεια της Αυτοκρατορίας, με δημοκρατική νοοτροπία και πρακτική, αγνοώντας πλήρως τους θεσμούς της Αυτοκρατορίας. 

Τον θεσμό της κοινοκτημοσύνης τον διατηρούσε η Εκκλησία για πάνω από ενάμιση αιώνα, παρά τους διωγμούς,  όπως προκύπτει από την ομολογία του μάρτυρος Ιουστίνου, ο οποίος, αποκεφαλίστηκε περίπου το 165 μ.Χ..  

 Από τα ανωτέρω βλέπουμε πως η δημιουργία της πρώτης Εκκλησίας των επτά χιλιάδων χριστιανών στα Ιεροσόλυμα συνιστούσε και μια προσπάθεια για το πέρασμα  σε έναν  άλλο πρωτόγνωρο, ατομικό και συλλογικό τρόπο ζωής  από τον τότε ιστορικά διαμορφωμένο, αλλά και τον σημερινό που είναι η εξέλιξη του παγανιστικού ατομικού και συλλογικού τρόπου ζωής και όχι η ανατροπή του. 

Η ανωτέρω περιγραφή, μας δίνει την δυνατότητα να αντιληφθούμε το γεγονός ότι η διδασκαλία του Χριστού συνιστά την μόνη πραγματική Επανάσταση μέσα στους 20 αιώνες που έχουν περάσει από τότε και όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς έχουν χρέος να αγωνίζονται για την πραγμάτωσή της επί γης. 
(Ματθ. Κεφ.6 στ. 10 κ.α.)

Νικήτας Αποστόλου