Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΑΠΟ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
«Ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι»
Γράφει ο Νικήτας ΑποστόλουΖώντας αυτές τις μέρες την έξαρση της βίας των δύο πολέμων στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, αισθανόμαστε την ανάγκη να στραφούμε προς τον Θεό και Πατέρα μας, να ζητήσουμε την βοήθειά του, να αποφευχθεί ένας νέος Παγκόσμιος Πόλεμος και να φωτίσει τους κοσμικούς ηγέτες στη Γη να σταματήσουν τις πολεμικές συρράξεις.
Τότε ίσως να αναλογιστούμε το γιατί οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις κοινωνίες μας και οι σχέσεις μεταξύ των κρατών είναι εχθρικές έως πολεμικές.
Ευκταίο αλλά και χρήσιμο είναι να ζητήσουμε την λύση προσφεύγοντας στην μόνη αλήθεια, σύμφωνα με την προτροπή Του, “Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς” (Ιωαν. Κεφ.8 στ. 32).
Θα την βρούμε καταχωρημένη στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Μάρκου (Κεφ. Ι ́στ. 42-45) Εκεί θα δούμε ότι δύο ήδη τρόπων λειτουργίας των σχέσεων των ανθρώπων υπάρχουν στην επίγεια ζωή
μας. Η εξουσία και η διακονία.
Για να είναι καλύτερη η κατανόηση των όσων στο κείμενο αυτό θα εκθέτω παρακάτω υποχρεούμαι πρωτίστως να παραθέσω τους ορισμούς των εννοιών εξουσία και διακονία, ώστε να μην υπάρχει
παρανόηση για το περιεχόμενο των, σύμφωνα και με το αρχαίο γνωμικό «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», όπως τις αντιλαμβάνομαι.
Εξουσία είναι η θεσμοθετημένη δύναμη εξαναγκασμού , η ασκουμένη επί των μελών του συνόλου, ομάδων ή ατόμων μιας κοινωνίας, για την συμμόρφωση της συμπεριφοράς των προς θεσμοθετημένους κανόνες.
Διακονία είναι σύνολο ανθρωπίνων έργων βοήθειας από ανθρώπους προς τους συνανθρώπους των, που προσφέρονται ανιδιοτελώς και τα οποία τους βοηθούν στην επί της γης υλική και πνευματική ζωή των, με στόχο να επιτύχουν την ολοκλήρωσή των, δηλαδή να καταστούν τέλειοι.
Η ιστορική πορεία της ανθρωπότητας ξεκίνησε με σχέσεις εξουσίας όσον αφορά στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι σχέσεις αυτές δεν έμειναν στάσιμες. Εξελίχθησαν. Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν βέβαια ευθύγραμμη. Υπήρξαν σκαμπανεβάσματα βαναυσότητας και ηπιότητας.
Η ιδανική πορεία είναι βέβαια μια αέναη πορεία βελτίωσης συρρίκνωσης των σχέσεων εξουσίας και μεταβολής των σε σχέσεις διακονίας.
Η διακονία ήταν ανά τους αιώνες και είναι ο σωστός τρόπος ζωής και των μελών της Εκκλησίας.
Συνίσταται στις πράξεις αγάπης και θυσίας προς τον “πλησίον”, προς το σύνολο των επί γης ανθρώπων, με σκοπό και στόχο την σωτηρία των δηλαδή την ολοκλήρωση την τελείωση των (θέωση). (Ματθ. Κεφ.Ε στ:48, & Λουκ. ΚΒ στ. 26-27).
Ιστορικά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών συνιστά μια διαδικασία, που καλύπτει και την πορεία επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου για την βελτίωση των συνθηκών ζωής (ανάπτυξη) και τις αλλαγές στις κοινωνικές δομές, τις αξίες, τις πολιτισμικές πρακτικές.
Με την έναρξη της ιστορικής πορείας της, η Εκκλησία έδωσε ως πυξίδα ζωής των ανθρώπων μια νέα ηθική μαζί με μια νέα πίστη, που οδηγούν σε πορεία αγώνα (ατομικό και συλλογικό) μετάβασης των σχέσεων των μελών της κοινωνίας από ατομοκεντρικών (εξουσιαστικών) σε κοινωνιοκεντρικών (διακονίας).
Η πορεία αυτή εξελίσσεται διαχρονικά ανοδική αλλά και καθοδική. Το βέβαιο για τον πιστό είναι ότι θα ολοκληρωθεί στα “έσχατα”.
Όλα τα μέλη της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί, εντάσσονται στην επιτέλεση αυτού του έργου.
Με την βάπτιση του ο Χριστιανός αναλαμβάνει την διακονία ως τρόπο ζωής που καλύπτει όλες τις εκδηλώσεις και της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής του.
Η επαγγελματική οικονομική δραστηριότητα του πιστού δεν εξαιρείται βεβαίως γιατί και αυτή εντάσσεται στην όλη ζωή του Χριστιανού.
ΑΥΤΟ ΣΥΝΙΣΤΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ.
Αυτή η Επανάσταση επομένως είναι έργο και χρέος όλων των πιστών ενσυνείδητων Χριστιανών. Έργο συλλογικού των αγώνα, ΣΤΟΧΟΣ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, με πρότυπο την ΕΚΚΛΗΣΙΑ των Ιεροσολύμων που εποιμένετο από τους Αποστόλους και η οποία “αγνοούσε” την έννομη τάξη του
ειδωλολάτρη ΚΑΙΣΑΡΑ , εάν ήταν αντίθετη προς την χριστιανική πίστη.
Αυτή η ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ , ως προαγγελία δεν συνιστά και σήμερα προφητεία, αλλά είναι το συγκεκριμένο ιστορικό χρέος της μακρόχρονης πορείας πράξεων της Εκκλησίας, που για όσους έχουν
πίστη είναι εφικτή και θα εκπληρωθεί, όταν έρθει “το πλήρωμα του χρόνου” και αυτό φαίνεται από την ορθή κατανόηση της ιστορικής Της πορείας των είκοσι και πλέον αιώνων.
Το βεβαιώνει η Ιστορία. Η Εκκλησία αναδείχθηκε πανίσχυρη αν και διωκόμενη τους τρεις πρώτους αιώνες από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Την Αυτοκρατορία την παρομοίαζαν οι πιστοί με την “Βαβυλώνα”.(Αποκάλυψη Ιωάννη Κεφ. ΙΔ στ.8). Αποδέχονταν τους κρατικούς θεσμούς, εάν αυτοί δεν έρχονταν σε αντίθεση με τις εντολές του Ευαγγελίου. “τράπεζαν κοινὴν παρατίθενται, ἀλλ ̓ οὐ
κοίτην...πείθονται τοις κειμένοις νόμοις και (=αλλά) τοις ιδίοις βίοις νικώσι τους νόμους ” (Προς Διόγνητον 5, 10).
Αντίθετα με τις διατάξεις του Ρωμαϊκού δικαίου περί ατομικής κυριότητας και ιδιοκτησίας επί των πραγμάτων, δέχοντο ότι “ο μεν γαρ έχων κτήματα και χρυσόν και άργυρον και οικίας ως θεού δωρεάς...και ειδώς ότι ταύτα κέκτηται δια τους αδελφούς μάλλον ή εαυτόν...” (Κλήμης Αλεξανδρεύς).
Παρά το γεγονός ότι από τα μέσα του 3ου και κυρίως τον 4ο μ.Χ. αιώνα την εμπειρία μετοχής στις σχέσεις αγάπης στο σώμα των πιστών χριστιανών την έχει υποκαταστήσει ο ατομοκεντρικός στόχος της ατομικής σωτηρίας με διενέργεια ατομικών έργων φιλανθρωπίας, όμως το όραμα, ο αγώνας για τον στόχο της αδελφοσύνης των ανθρώπων και των λαών δεν εγκαταλείφθηκε από τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας.
Η κοινωνική πρόνοια για τους φτωχούς, τους αιχμαλώτους, τους ασθενείς ήταν η διακονία που προσέφεραν σε όλη την διάρκεια του Μεσαίωνα έως σήμερα μέσω νοσοκομείων, πτωχοκομείων, γηροκομιών σε ιδρύματα που συντηρούσαν οι κατά τόπους Εκκλησίες και τα Μοναστήρια.
Το παράδειγμα αυτό των Εκκλησιών από τα τέλη του 19ου αιώνα είχαν αρχίσει να το μιμούνται και τα κράτη επεκτείνοντας το πεδίο της δραστηριότητάς των στο λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” μέχρι
προσφάτως.
Από την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα κάτω από την ιδεολογία του νεοφιλευθερισμού άρχισαν αντίστροφη πορεία. Επιδιώκεται υπερσυγκέντρωση του πλούτου παγκοσμίως σε λίγους
ανθρώπους και αδιαφορία για τους λαούς.
Αυτό παραπέμπει προοπτικά σε ένα καθεστώς νέας φεουδαρχίας, όπου οι λίγοι θα μπορούν να καθορίζουν την τύχη και τη μοίρα όλων των ανθρώπων στη Γη.
Η προσπάθεια των εωσφορικών δυνάμεων να επιβάλουν στη Γη την παγκοσμιοποίηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και να υποδουλώσουν τους λαούς θα αποτύχει και η αδελφοσύνη των
ανθρώπων και των λαών μέσω θεσμών, που θα υλοποιούν την διακονία ως τρόπο σχέσεων των ανθρώπων και των λαών στο τέλος θα γίνει.
Οι πιστοί είναι βέβαιοι. Το “γενηθήτω το θελημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης” θα γίνει με τον αγώνα τους και ανάλογα με την έκταση και την δύναμή τους, στο χρονικό διάστημα που απαιτείται.
Είναι αυτό που στην Αγία Γραφή αναφέρεται ως το “πλήρωμα του χρόνου”.
Νικήτας Αποστόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου