ΓΙΑΤΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ JIM MORRISON EXEI EΛΛHNIKH EΠIΓΡΑΦΗ: «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»;
ΒΙΝΤΕΟ
της Σοφίας Ντρέκου
Ο Τζιμ Μόρισον (Jim Morrison 8 Δεκεμβρίου 1943 - 3 Ιουλίου 1971) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας, ποιητής και ο τραγουδιστής, στιχουργός του δημοφιλούς αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος «The Doors».
Είχε σκωτσέζικη και ιρλανδική καταγωγή και ήταν γιος του ναυάρχου Τζωρτζ Στίβεν Μόρισον και της Κλάρα Κλαρκ Μόρισον, που γνωρίστηκαν το 1941 στη Χαβάη. Ο Τζιμ γεννήθηκε 11 μήνες μετά, στη Μελβούρνη της Φλόριντα.
Θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Έγραψε επίσης αρκετά βιβλία ποίησης, ένα μικρό ντοκιμαντέρ και δύο βίντεο κλιπ («The Unknown Soldier» και «People are Strange»).
Στις 3 Ιουλίου του 1971 πέθανε ο ποιητής της ροκ Τζιμ Μόρισον.
Μια βιαστική κηδεία χωρίς κανείς να ξέρει ότι ο Morrison πέθανε…Τέσσερα πέντε άτομα ήταν συνολικά στην κηδεία και αυτοί ήταν που έθαψαν το φέρετρο στο νεκροταφείο Pere La Chaise στο Παρίσι. Μετά την κηδεία μαθαίνει ο κόσμος ότι ο τραγουδιστής Jim Morrison είναι νεκρός!
Ο θάνατός του σε ηλικία 27 ετών στο Παρίσι της Γαλλίας ξάφνιασε τους θαυμαστές του. Οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες πέθανε και ο μυστικός ενταφιασμός του, έγιναν αφορμή για ...ατελείωτες φήμες και παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυστήριο που εξακολουθεί να τον περιβάλλει.
Το 1971, ο Μόρισον μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι μαζί με την Πάμελα Κούρσον. Είχε πάει στη Γαλλία για να απομακρυνθεί απ’ τα φώτα της δημοσιότητας και το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί για αυτόν στις Η.Π.Α, όπου τον κατηγορούσαν για προσβολή της δημοσίας αιδούς.
Του άρεσε η αρχιτεκτονική της πόλης και έκανε μεγάλους περιπάτους εκεί, όμως λέγεται ότι έπαθε κατάθλιψη και ήθελε να επιστρέψει στην Αμερική.
Ο Μόρισον ένιωθε την ανάγκη να ανασυνταχθεί και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ποίηση την οποία είχε παραμελήσει και ήθελε να αφοσιωθεί. Έτσι επέλεξε να ζήσει στην πόλη των τεχνών και των γραμμάτων.
Κάθε μέρα περπατούσε ατελείωτες ώρες στους δρόμους του Παρισιού και επισκεπτόταν τα στέκια όπου σύχναζαν προσωπικότητες των τεχνών και της διανόησης. Θαύμαζε τον Όσκαρ Γουάιλντ που είχε πεθάνει στο Παρίσι και η σορός του βρισκόταν στο ίδιο νεκροταφείο που επρόκειτο να ταφεί και ο ίδιος.
Η έμπνευση όμως που τόσο επιθυμούσε δεν ερχόταν. Η αλλαγή του τόπου διαμονής δεν τον βοήθησε όσο περίμενε. Η απογοήτευση τον αποδιοργάνωσε και συνέχισε να πίνει μέχρι τελικής πτώσεως. Η καθημερινή του κατανάλωση μπορεί να έφτανε και τα δύο μπουκάλια ουίσκι.
Στο Παρίσι έκανε και την τελευταία του ηχογράφηση σε στούντιο με δυο Αμερικανούς μουσικούς του δρόμου. Ο Μάνζαρεκ (κιμπορντίστας και πιανίστας των Doors) απέρριψε αυτή την ηχογράφηση ως «ασυναρτησίες μεθυσμένων». Ένα τραγούδι από αυτήν, το «Orange County Suite» ακούγεται στο bootleg «Lost Paris Tapes».
Αγαπούσε ιδιαίτερα το αλκοόλ και την κοκαΐνη, αλλά αντιμετώπιζε την ηρωΐνη με μεγάλη επιφύλαξη. Μάλιστα συγκρούονταν συχνά με τη φίλη του, Πάμελα Κούρσον, επειδή αυτή έκανε συχνά χρήση ηρωίνης.
Έτσι περνούσε τις μέρες του ο Μόρισον στο Παρίσι και η 2α Ιουλίου, δεν διέφερε σημαντικά. Τον επισκέφτηκε ο φίλος του απ’ το πανεπιστήμιο, Αλέν Ρενέ και πήγαν για έναν ακόμη περίπατο στην πόλη.
Ο Ρενέ παρατήρησε ότι ο Μόρισον φαινόταν ανήσυχος και χλωμός, ενώ τον έπιαναν συχνά κρίσεις λόξιγκα. Σταμάτησαν σε ένα εστιατόριο για φαγητό, αλλά ο τραγουδιστής δεν αισθανόταν καλά. Είχαν υπάρξει και κάποιες περιπτώσεις τους τελευταίους μήνες όπου ο Μόρισον έκανε κάποιες αιμοπτύσεις. Φαίνεται ότι οι καταχρήσεις είχαν προκαλέσει σοβαρές βλάβες στον οργανισμό του.
Λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, ο φίλος του αποχώρησε και ο Μόρισον έμεινε μόνος του. Δεν του άρεσε η μοναξιά, αν και βρισκόταν στο Παρίσι όπου ταξίδεψε ώστε να απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Συναντήθηκε με την Πάμελα και συνέχισαν τη βόλτα τους, πριν να επιστρέψουν στο διαμέρισμά τους. Ήταν η τελευταία νύχτα που θα περνούσαν μαζί. Εκείνο το βράδυ, ο Μόρισον και η Πάμελα δοκίμασαν ηρωίνη, ενώ παρακολουθούσαν ερασιτεχνικά βίντεο από παλιότερες διακοπές τους. Έκαναν τακτικά διαλείμματα για περισσότερα ναρκωτικά, μέχρι που αποκοιμήθηκαν.
Η Πάμελα ξύπνησε τη νύχτα από το βήχα του Μόρισον. Βρισκόταν στη μπανιέρα και έφτυνε αίμα. Όταν πέρασε η κρίση, η Πάμελα τον ρώτησε αν ήθελε να καλέσουν γιατρό, αλλά ο τραγουδιστής ένιωθε καλύτερα και της είπε να συνεχίσει τον ύπνο της. Η Πάμελα τον άφησε, χωρίς να ξέρει ότι αυτές ήταν οι τελευταίες του στιγμές.
Όταν ξύπνησε, στις 6 το πρωί της 3η Ιουλίου του 1971, ο Τζιμ Μόρισον ήταν νεκρός στη μπανιέρα. Ήταν μόλις 27 χρόνων. Ετάφη με ταχύτατες διαδικασίες στο νεκροταφείο «Pere Lachaise» του Παρισίου.
Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Κούρσον τον βρήκε νεκρό στη μπανιέρα. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου.
Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της.
Η ιστορία με την αθέλητη λήψη ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Μόρισον πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Κούρσον κι ότι εκείνη άθελά της αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική βοήθεια.
Στον τάφο του υπάρχει η Ελληνική επιγραφή Κατά τον δαίμονα εαυτού.
Οι θεωρίες για το ποιος έχει γράψει την επιγραφή είναι πολλές.
Ο Jim Morrison πριν δημιουργηθεί το συγκρότημα είχε πει το 1965:
«Ή θα κάνουμε ένα φόνο ή θα δημιουργήσουμε μια θρησκεία».
Τελικά τα κατάφεραν και στα δύο: πρώτον οι DOORS έγιναν «θρησκεία» κατά πολλούς θαυμαστές του και δεύτερον ο φόνος έγινε με τον θάνατό του. Ένα θάνατο που ο Morrison δεν φοβήθηκε ποτέ.
Τον μόνο φόβο που είχε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός και η επιγραφή στον τάφο του γράφτηκε, λέγεται, κατά δική του παραγγελία μια και αγαπούσε όπως έλεγε την ελληνική φιλοσοφία.
Γι’ αυτό και στο τραγούδι του «The End» περιγράφει με έναν δικό του μοναδικό τρόπο που μόνο αυτός κατείχε το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα.
Η επιγραφή είναι «κανονική» δηλαδή όπως είναι γραμμένο το όνομα του έτσι και από κάτω γράφει αυτό που προέγραψα. Δεν είναι π.χ κάτι που έγραψε κάποιος τυχαία. Υπάρχουν πολλές τέτοιες τριγύρω στο χώρο αλλά με μαρκαδόρους κ.λ.π.
Φαινόταν να είναι με τον ίδιο τύπο fonts όπως και το όνομά του. Οπότε μάλλον γράφτηκε μαζί με την κατασκευή του τάφου. Άραγε ο ίδιος ο Jim το ζήτησε ή κάποιος δικός του; Από ότι έχω διαβάσει στις βιογραφίες του, δεν είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα του, ο οποίος μάλιστα δεν τον ήθελε τον γιό του.
Ο Jim σίγουρα είχε μυηθεί σε «περίεργα» πράγματα και καταστάσεις.
Γιατί να μπει η ελληνική επιγραφή εκεί όμως…;
Η λέξη «δαίμων» δεν έχει καμία σχέση όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα (οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν Διάβολο). «Δαίμων» ήταν αρχικά η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε την μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) και μετά ονομαζόταν οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές.
«Δαίμων εαυτού» ονομαζόταν η θεότητα-προστάτης που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως το θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη κι ευημερία, κάτι σαν το αντίστοιχο σημερινό χριστιανικό «Φύλακας-άγγελος», αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα «δίαυλο» μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των θεών.
«Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού» ουσιαστικά σημαίνει «πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό», αδιαφορώντας ίσως για το τί θα πουν οι άλλοι. Είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι.
Έτσι λοιπόν, η φράση «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ» γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors, έπραττε στη σύντομη ζωή του, πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο «προσωπικός του θεός», κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.
Στα τελευταία του γραπτά αναφέρει: https://www.sophia-ntrekou.gr/2020/07/a-feast-of-friends-severed-garden-doors.html
Πληροφορίες αντλήθηκαν από:
• «Τζιμ Μόρισον: Η γέννηση ενός μεγάλου ποιητή».
• Μόρισον: Η παράξενη ζωή και ο θάνατος του ποιητή της ροκ
• «L'Humanité». (Γαλλικά) Ουμανιτέ. 4 Δεκεμβρίου 1993.
• Paul Bauer: «Deux siècles d'histoire au Père Lachaise» (Γαλλικά) Βερσαλλίες. 2006. σελ. 575.
• Cherry, Jim (11 Ιανουαρίου 2017). «January 12, 1993: The Doors Enter the Rock & Roll Hall of Fame». The Doors Examiner, Redux.
Video: Jim Morrison (Doors) - The Severed Garden
Στο βίντεο ακούγεται η διασκευή ενός κλασσικού κομματιού του Tomaso Albinoni, «Adagio in G Minor» από τους «Doors» και σε υπέροχους στίχους του Jim Morrison που τους αφηγείται ο ίδιος, με τον τίτλο: «The Severed Garden», νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα σήμερα.
Μια κλασική μελωδία θλίψης, σήμα κατατεθέν του συναισθήματος της απώλειας, δοσμένη μέσα από τα μάτια, μίας από τις πιο χαρισματικές μουσικές μπάντες, που έχουν περάσει ποτέ... «The Doors»! Το «Αdagio - The Severed Garden - Feast Of Friends» που ακούμε στο παρακάτω βίντεο, αποτέλεσε ίσως το ρέκβιεμ της ζωής και του έργου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου