Η ΑΧΡΗΣΤΙΑ, ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ Ο ΑΚΡΑΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΩΣ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑ
Γράφει ο Gary D. Barnett
Μετάφραση: Απολλόδωρος
«Γνωρίζω ότι πολλοί αντιτίθενται στην αυστηρότητα της γλώσσας μου- αλλά δεν υπάρχει λόγος για αυστηρότητα; Θα είμαι τόσο σκληρός όσο η αλήθεια και τόσο ασυμβίβαστος όσο η δικαιοσύνη.
Σε αυτό το θέμα, δεν επιθυμώ να σκέφτομαι, να μιλάω ή να γράφω με μετριοπάθεια. Όχι! Όχι!
Πείτε σε έναν άνθρωπο του οποίου το σπίτι καίγεται να σημάνει έναν μέτριο συναγερμό- πείτε του να διασώσει με μέτρο τη γυναίκα του από τα χέρια του βιαστή- πείτε στη μητέρα να απεγκλωβίσει σταδιακά το μωρό της από τη φωτιά στην οποία έχει πέσει- - αλλά παροτρύνετέ με να μη χρησιμοποιήσω μέτρο σε μια υπόθεση όπως η παρούσα.
Μιλάω σοβαρά - δεν θα αμφιταλαντευτώ - δεν θα δικαιολογηθώ - δεν θα υποχωρήσω ούτε σπιθαμή - ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΩ».
~ William Lloyd Garrison
Τι σημαίνει στην πραγματικότητα η συμμετοχή σε μαζική οργανωμένη φυσική διαμαρτυρία;
Ποια είναι η πραγματική χρησιμότητα μιας τέτοιας συλλογικής επίδειξης που είναι σχεδόν πάντα βραχύβια και αντιμετωπίζεται ως σκηνοθετημένο καραγκιοζιλίκι και όχι ως ένα καθημερινό μέρος της ζωής όπου η συνεχής προσπάθεια να παραμείνουμε ελεύθεροι είναι φυσιολογική και σωστή;
Κάποιοι ή πολλοί "διαδηλωτές" τείνουν να εμφανίζονται με πινακίδες, κάποιοι με κοστούμια, κάποιοι ανεμίζουν μια φρικτή σημαία ως σύμβολο ψεύτικου "πατριωτισμού". Κάποιοι φορούν μάσκες, πολλοί γελούν και απολαμβάνουν το θέαμα της παράστασης.
Μόλις σβήσουν τα φώτα και οι κάμερες, το πλήθος διαλύεται και κρύβεται και πάλι στις σκιές της αδιαφορίας και της ανωνυμίας. Οι πινακίδες, οι μεταμφιέσεις, τα καπέλα και οι σημαίες και το πλήθος εξαφανίζονται αμέσως, περιμένοντας μια άλλη ευκαιρία να κερδίσουν την προσοχή για μια σύντομη περίοδο, ζητώντας την αναγνώριση της αγέλης και την αποδοχή του πλήθους.
Πρόκειται για μια κοινωνία βουτηγμένη στην ψευδαίσθηση, στο θέαμα, στο θέατρο- όπου οι άνθρωποι δεν είναι δικαιολογημένα εξοργισμένοι λόγω της ολοκληρωτικής βαρβαρότητας, αλλά απλώς αναζητούν την προσοχή και τη φήμη σε μια προσπάθεια να προσποιηθούν ότι ενδιαφέρονται για την πιο σημαντική πτυχή της ζωής, που είναι η ελευθερία τους.
Φυσικά, αυτό είναι τις περισσότερες φορές απλώς μια παράσταση- ένα θεατρικό παιχνίδι που εκλιπαρεί την ευλογία ενός αφέντη, ώστε να καλοπιάσει την άρχουσα τάξη να μειώσει οικειοθελώς την αυστηρότητα της τυραννίας της- μια πολύ αξιολύπητη πράξη μπερδεμένων, δειλών και απελπισμένων ανθρώπων.
Είναι ευκολότερο να προσποιείσαι ότι επιδιώκεις την ελευθερία παρά να κάνεις πραγματικά κάτι πραγματικά σημαντικό για να την πάρεις και να τη διατηρήσεις.
Η εύκολη διέξοδος αναζητείται σχεδόν πάντα από τον απλό άνθρωπο, ιδίως ως συλλογικός όχλος, όπου η υποτιθέμενη ασφάλεια των αριθμών είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε προσπάθεια για την απόκτηση και τη διατήρηση της ελευθερίας, όπου ο κίνδυνος είναι εγγενής.
Προφανώς, τουλάχιστον όσον αφορά τις μάζες, είναι πολύ πιο σημαντικό να φαίνεται κανείς ότι κάνει κάτι που αξίζει τον κόπο, παρά να αγωνίζεται πραγματικά για κάτι τόσο σημαντικό όσο η ίδια του η ελευθερία, ιδίως όταν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα έκθεσης.
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα αβεβαιότητας, κοινωνικής αμηχανίας, εξοστρακισμού ή απόρριψης ή κινδύνου, οι περισσότεροι αναζητούν την άνεση της αγέλης, κρυμμένοι σε μια θάλασσα αποφυγής και άγνοιας.
Οι περισσότερες διαμαρτυρίες, οι ανούσιες ψηφοφορίες που είναι επιζήμιες για κάθε υπόθεση ελευθερίας, η συγγραφή επιστολών σε εγκληματίες πολιτικούς, που εκλιπαρούν για περισσότερους δρακόντειους νόμους και περιορισμούς, ο εθνικισμός και η κρατική λατρεία, και κάθε συμμόρφωση στις κυβερνητικές εντολές, προκαλεί σε όλες τις περιπτώσεις την ανάπτυξη και την τρομοκρατία του κράτους να επεκταθεί- ακριβώς το αντίθετο από αυτό που "υποτίθεται" ότι είναι επιθυμητό.
Αυτού του είδους οι πράξεις ενδυναμώνουν την κυβέρνηση, δεν μετριάζουν ποτέ το κακό της.
Σχεδόν κάθε διαμαρτυρία με φυσική παρουσία επιφέρει περισσότερο χάος και πιθανή βία. Ως εκ τούτου, εφαρμόζεται περισσότερη κρατική λογοκρισία, πιο περιοριστικοί νόμοι, περισσότερη βιαιότητα στην επιβολή, μεγαλύτερο οικονομικό ρίσκο και έλεγχος, περισσότερη παρακολούθηση και εντοπισμός και περισσότερη ολοκληρωτική νομοθεσία που αποσκοπεί στην απαγόρευση μελλοντικών ειρηνικών συγκεντρώσεων.
Όλοι έχουμε δει αυτό να συμβαίνει ξανά και ξανά. Όλοι έχουμε δει το αποτέλεσμα αυτών των ασήμαντων ψευτοδιαμαρτυριών, όπου οι άδειες και τα χρονοδιαγράμματα από την ίδια την κυβέρνηση που "διαμαρτύρονται" έγιναν υποχρεωτικά προκειμένου οι άνθρωποι να μιλήσουν δημόσια. Αυτό που είναι τόσο παρεξηγημένο, είναι η δύναμη της σιωπής, της περιφρόνησης και της μαζικής ανυπακοής.
Πρόκειται για μια μέθοδο διαμαρτυρίας που στην πραγματικότητα καθιστά ανίσχυρες τις προσπάθειες του κράτους να περιορίσει τη διαφωνία, διότι όταν ένας πληθυσμός 335 εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να συγκεντρώσει οποιαδήποτε λογική εκπροσώπηση ατόμων για να μην υπακούσουν και να μην συμμορφωθούν, τότε το κράτος χάνει τη δύναμή του να κυριαρχήσει.
Αν αυτός ο κάπως μέτριος αριθμός ανθρώπων, ένα μικρό ποσοστό του συνόλου, δεν μπορεί να συγκληθεί να αρνηθεί ενεργά και έμπρακτα την κυβέρνηση, τότε η ελευθερία χάνεται.
Είναι επιτακτική ανάγκη να δούμε τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει, όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Σκεφτείτε το φιάσκο της 6ης Ιανουαρίου στο κολαστήριο που ονομάζεται Ουάσιγκτον- ένα πλήρως επιτρεπόμενο και σκηνοθετημένο πραξικόπημα από την κυβέρνηση για να παγιδεύσει όσους ήταν αρκετά αφελείς ώστε να συμφωνήσουν με ένα τόσο προφανές τέχνασμα.
Εκτός από το γεγονός ότι μια αθώα γυναίκα δολοφονήθηκε σκόπιμα από το κράτος σε αυτή την ενισχυμένη από ηθοποιούς κρίσης αναπαράσταση μιας διαμαρτυρίας, στο τέλος, πολλοί ρίχτηκαν στη φυλακή, οι δικαστικές υποθέσεις κατά της διαμαρτυρίας διευρύνθηκαν, νέοι περιοριστικοί νόμοι για τη διαμαρτυρία θεσπίστηκαν και οι ορισμοί άλλαξαν για να περιορίσουν τη διαμαρτυρία και να ενισχύσουν την κρατική επιβολή.
Δείτε την πρόσφατη ολοκληρωτική νομοθεσία κατά της διαμαρτυρίας στον Καναδά λόγω ενός άλλου σκηνοθετημένου γεγονότος που επέτρεψε το κράτος, ώστε να το χρησιμοποιήσει για να επιφέρει εξουσίες "έκτακτης ανάγκης" που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ στην ιστορία της χώρας αυτής.
Κάθε ενεργή διαμαρτυρία και διαφωνία ποινικοποιήθηκε, όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί από την αρχή, λόγω αυτής της λεγόμενης "αυτοκινητοπομπής ελευθερίας".
Η οικονομική τρομοκρατία και μόνο ξεπερνούσε κάθε φαντασία, καθώς οι δωρεές που υποστηρίχθηκαν από διαδηλωτές και τα κεφάλαια ιδιωτικών λογαριασμών εκλάπησαν και πολλοί λογαριασμοί δεσμεύτηκαν από την κυβέρνηση.
Εκ των υστέρων, η φυσική διαμαρτυρία στον Καναδά μπορούσε να επιβληθεί σαν να βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου. Αυτό είναι αποτρόπαιο.
Τι γίνεται με την κτηνωδία εδώ και σε όλο τον κόσμο σχετικά με τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια που ξεκίνησαν ειρηνικά, αλλά κατέληξαν με την εμπλοκή της αστυνομίας και της στρατιωτικής επιβολής, όλα σχεδιασμένα από το κράτος;
Αυτά μετατράπηκαν σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ κρατικών δυνάμεων και λαού. Αυτό συνέβη σε πολλές περιοχές στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των "κοβιδικών" διαδηλώσεων, αλλά ήταν καταστροφικό σε μέρη όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, ο Καναδάς, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Γαλλία και σε πολλές άλλες περιοχές.
Θα πρέπει να είναι προφανές ότι αυτές οι διαμαρτυρίες επιτρέπονται σκόπιμα να λαμβάνουν χώρα, ακριβώς για να έχει το κράτος δικαιολογίες για να τρομοκρατεί, να περιορίζει, να παρακολουθεί και να ελέγχει τους πληθυσμούς παντού, προκειμένου να συνεχίσει να αποκτά περισσότερη εξουσία και έλεγχο πάνω τους.
Τι γίνεται με την άλλη πλευρά αυτού του είδους της διαμαρτυρίας με φυσική παρουσία, την κρυφή πλευρά που ουσιαστικά ποτέ δεν εξετάζεται ή δεν αντιμετωπίζεται από αυτά τα πλήθη των υποκριτών φορέων;
Η διαμαρτυρία υποτίθεται ότι είναι ένας τρόπος για να αναιρέσουμε, να περιορίσουμε ή να γκρεμίσουμε την άρχουσα τάξη και τις κυβερνήσεις της, όχι για να τους παρακαλέσουμε για έλεος ή ανακούφιση ή να βλάψουμε τους αθώους. Η ίδια η υποκριτική πλευρά αυτού του πράγματος συχνά επιδεικνύεται χωρίς καμία ανησυχία για τους αθώους που βλάπτονται ανάμεσά μας.
Όταν κλείνουν όλοι οι δρόμοι, όταν η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα επηρεάζεται αρνητικά, όταν η καταστροφή της περιουσίας είναι επικείμενη, όταν οι λεηλασίες και οι ταραχές από διαδηλωτές ή κυβερνητικά εργοστάσια προκαλούν τραυματισμούς και θανάτους, όταν η κανονική δραστηριότητα καθίσταται σχεδόν αδύνατη λόγω οποιασδήποτε διαμαρτυρίας, όταν η λήψη ιατρικής βοήθειας περιορίζεται σημαντικά λόγω του κλεισίματος των οδών έκτακτης ανάγκης και όταν είναι εμφανής η μεγάλη οικονομική ζημία λόγω του συλλογικού θεάτρου του όχλου και των κρατικών αποκλεισμών, εξετάζει κανείς την καταστροφή της ελευθερίας του γενικού πληθυσμού στο σύνολό του;
Αν μεγάλες ομάδες διαδηλωτών προσπαθούν ειλικρινά να προστατεύσουν την ελευθερία, γιατί αδιαφορούν για την ελευθερία των αθώων που επηρεάζονται αρνητικά από τις συλλογικές τους συγκεντρώσεις;
Παρόλο που πιστεύω ότι οι περισσότερες από τις μεγάλες φυσικές διαμαρτυρίες είναι άχρηστες, μπορούν εύκολα να γίνουν επιθετικές, είτε από τους ίδιους τους διαδηλωτές είτε από τους κρατικούς αφέντες τους, και σπάνια επιφέρουν μείωση της τυραννίας, θεωρούνται από το διαμαρτυρόμενο κοπάδι ως νόμιμες, και θεωρούνται από το κράτος ως δικαιολογία για τη μείωση της ελευθερίας για όλους.
Στην πραγματικότητα, το φυσιολογικό αποτέλεσμα αυτού του είδους της δράσης του όχλου κατά κανόνα, γεννά περισσότερους περιορισμούς και τυραννία σε κάθε στροφή.
Η πραγματική διαμαρτυρία θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή. Η πραγματική διαμαρτυρία θα μπορούσε να μειώσει άμεσα τη δύναμη της κυβέρνησης.
Η πραγματική διαμαρτυρία θα μπορούσε πραγματικά να σταματήσει την ολοκληρωτική προσπάθεια για παγκόσμιο έλεγχο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε τεράστιο περιορισμό ή κατάργηση του εγκληματικού κρατικού μηχανισμού.
Είναι η πλήρης περιφρόνηση και άρνηση κάθε κυβέρνησης με την καθολική ανυπακοή, των κυβερνητικών εντολών, των περιοριστικών νόμων του εγκληματικού κράτους, και η μεγάλης κλίμακας περιφρόνηση του κράτους γενικά, που είναι αποτελεσματική, όχι η τρέλα των πλήθους που αναζητούν την προσοχή πάνω σε μεμονωμένα ή συγκεντρωμένα ζητήματα, όπου δεν υπάρχει καμία νόμιμη δυνατότητα να σταματήσει πραγματικά το τρομοκρατικό κράτος.
Η αξιοποιήσιμη διαμαρτυρία για να είναι χρήσιμη, πρέπει να προέρχεται από άτομα μαζικά, όχι από συλλογικά πλήθη που φωνάζουν και κρατούν πινακίδες. Οι αριθμοί μας είναι τέτοιοι που θα επιτρέψουν σε κάθε τυραννία να τελειώσει γρήγορα, αν ενεργήσουμε ατομικά και με βάση το προσωπικό μας συμφέρον, αντί να κρυβόμαστε στο πλήθος.
"Πράγματι, η ελευθερία και η ικανότητα για ανυπακοή είναι άρρηκτα συνδεδεμένες- ως εκ τούτου, κάθε κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό σύστημα που διακηρύσσει την ελευθερία, αλλά καταστέλλει την ανυπακοή, δεν μπορεί να λέει την αλήθεια".
~ Erich Fromm, On Disobedience: Why Freedom Means Saying No to Power Περί ανυπακοής: Γιατί η ελευθερία σημαίνει να πούμε όχι στην εξουσία
ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου