ΜΙΑ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΑΡΡΩΣΤΗ ΔΥΣΗ
Του Γιάννη Τσιρογιάννη
Τι μαρτυρά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη για την Ελλάδα μας, για την Ευρώπη, για τη Δύση γενικότερα; Δεν αναφέρομαι στα προφανή (ή μη) αίτια που ως αλυσιδωτή αντίδραση οδήγησαν στη μοιραία θανατηφόρα σύγκρουση.
Ούτε θα το πιάσω πολιτικά, όπως οι -δόξα τω Θεώ- αμέτρητοι καλοθελητές κάθε κομματικής απόχρωσης εκεί έξω που ανάθεμα κι αν ενδιαφέρονται ή νιώθουν τον ασύλληπτο πόνο των οικογενειών, παρά μόνο σπεύδουν να καταχραστούν πολιτικά τα κάθε Τέμπη, Μάτι, κλπ… Τους έχουμε σιχαθεί.
Και το ίδιο ισχύει για τον απλό τον κόσμο, όλους εμάς που μονάχα όταν συμβεί το κακό θυμόμαστε να αναρτήσουμε κανά οργισμένο post στα social media, να δώσουμε αίμα (ούτε 1 στους 10.000 δεν το κάνει), να πολιτικοποιηθούμε και να πάρουμε θέση για όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας (που βεβαίως και πηγάζουν από εγκληματικές πολιτικές).
Όλο τον υπόλοιπο καιρό είμαστε βολικά αμέτοχοι. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, επιτρέπουμε με την ασυγχώρητη ανοχή και αποχή μας να συμβαίνουν τέτοια “εγκλήματα”. Είμαστε όλοι ανεξαιρέτως συνυπεύθυνοι για ό,τι κακό ή καλό συμβαίνει στην κοινωνία μας.
Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό, αλλά ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες ο κόσμος μοιάζει ολοένα πιο αποκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο γύρω του. Αν συγκρίνει κανείς για χάριν υπερβολής για παράδειγμα την αρχαία Αθήνα της Εκκλησίας του Δήμου όπου (όσοι τέλος πάντων είχαν το δικαίωμα) συμμετείχαν στα κοινά, με τη σημερινή παρακμάζουσα Αθήνα των 5 εκατ. Ελλήνων εύκολα διακρίνει μια χαοτική διαφορά.
Η μισή χώρα συγκεντρωμένη σε λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα, κι όμως όλοι αποκομμένοι από όλα. Αποκομμένοι από τα κοινά, αποκομμένοι από τη φύση και τη γη (ειδικά η νέα γενιά αγνοεί πλήρως το πως φυτρώνει μια ντομάτα ή εκτρέφεται ένα πρόβατο, παρά μόνο καταναλώνει άβουλα), αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον, συνάπτοντας κενές διαδικτυακές σχέσεις κολλημένοι στα κινητά τους, αποκομμένοι από την ίδια την πραγματικότητα. Το βλέπουμε παντού γύρω μας.
Μια τέτοια κοινωνία πως να μην οδηγηθεί στον “εκτροχιασμό” άραγε…; Αφού έχουμε παρατήσει το τιμόνι και τα αφήσαμε όλα στον αυτόματο! Αυτόματοι πωλητές, αυτόματη ενημέρωση, αυτόματο φλερτ… Φωνάζουμε για αυτοματοποίηση και δη στην περίπτωση των Τεμπών (όπου προφανώς απαιτείται ψηφιακός εκσυγχρονισμός), αλλά την ίδια μας τη ζωή, την κοινωνία την έχουμε αφήσει να πηγαίνει και… “όπου βγει”.
Δεν είμαι κατάλληλος να σχολιάσω το θέμα πολιτικά, ούτε προσφέρεται τούτη η στήλη για κάτι τέτοιο. Τους απεχθάνομαι όλους εξίσου άλλωστε. Ο λόγος που θίγω το θέμα είναι γιατί προσπαθώ να στρέψω την προσοχή (και την οργή) του κόσμου σε κάτι που θεωρώ αποτελεί τη ρίζα του κακού, του καρκίνου που μαστίζει την κοινωνία μας και που αν δε θεραπευθεί, θα μετράμε Τέμπη με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό φοβάμαι…
Τι μαρτυρούν λοιπόν τα Τέμπη για την Ελλάδα και το δυτικό πολιτισμό γενικότερα; Μαρτυρούν αυτό που ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται όλο και πιο εμφανές και που αυτή η στήλη επανειλημμένως αναλύει. Ότι ο κόσμος μας βρίσκεται σε παρακμή. Οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά.
Το βλέπουμε από την παντελή έλλειψη έμπνευσης στις τέχνες – τραγούδια και ταινίες γίνονται διαρκώς remake αντί να παράγονται φρέσκιες ιδέες – μέχρι την ανησυχητική εκθετική άνοδο θανατικών όπως στο Μάτι και στα Τέμπη, σε μια εποχή όπου η τεχνολογία και υποδομές δε δικαιολογούν τέτοιες καταστάσεις.
“Σημεία των καιρών” όπως τα Τέμπη αναδεικνύουν μια κοινωνία βαθιά άρρωστη που βρίσκεται σε σήψη. Η σήψη αυτή ξεκινά πολύ ψηλά, από τη νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών (κι όμως ναι, από εκεί πηγάζουν όλα, όσο άσχετα κι αν φαίνονται) δημιουργώντας ένα διεφθαρμένο και σάπιο σύστημα που γεννά αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν σε τέτοια τραγικά περιστατικά. Και οι ευθύνες καταλήγουν στον κάθε σταθμάρχη και τον καθένα από εμάς. Τον καθένα εξίσου ανίκανο, αμέτοχο, υπεύθυνο.
Είναι ανεπίτρεπτο σε μια εποχή που οι δορυφόροι καταγράφουν τα πάντα με εξαιρετική λεπτομέρεια, όπου για μια γρίπη (πλέον μπορώ να τη λέω γρίπη, κατά τα λόγια του ίδιου του ΠΟΥ) ο ψηφιακός Μεγάλος Αδελφός εισέβαλε όσο ποτέ στις ζωές, να μη δύναται για 12 λεπτά να εντοπιστούν δορυφορικά, ψηφιακά, δύο τρένα και να καταλήγουν σε μετωπική σύγκρουση!
Ίσως, επιτέλους, τώρα ο κόσμος να αντιληφθεί πως πολλά από όσα γίνονται για την “ασφάλειά του”, όπως η τηλεργασία, το ντελίβερι των πάντων (από καφέδες μέχρι ρούχα και αυτοκίνητα), η συγκέντρωση όλων σε ένα (ταυτότητες, κάρτες, φορολογική ενημερότητα, κλπ), και οσονούπω το αμιγώς ψηφιακό χρήμα με την έλευση των CBDC, δε γίνονται τόσο για την καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής του και την υγεία του, όσο για τον ευκολότερο έλεγχό του. Τον έλεγχο του κοπαδιού.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό θετικό προκύπτει είναι συνήθως “μπόνους”, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Έτσι λειτουργεί πάντα ο ανθρώπινος πολιτισμός. Κάποιο συμφέρον γεννά ένα κίνητρο για πρόοδο.
Απλώς αρκετά με την υποκρισία. Διότι αν πραγματικά η ασφάλεια όλων ήταν το βασικό μέλημά μας, τότε θα κοιτάζαμε πρώτα να “ασφαλίσουμε” τις μεταφορές για παράδειγμα. Αυτές αποτελούν προτεραιότητα και όχι η ψηφιακή κάρτα του πολίτη. Κι αυτά τα λέει ένας υπέρμαχος της ψηφιοποίησης.
Αλλά καθετί πρέπει να γίνεται με τη σειρά του. Αλλιώς έχουμε μια κοινωνία που ξαφνικά μεταπήδησε από το γάιδαρο στην Πόρσε Καγιέν κι από την δια στόματος επικοινωνία στα smartphone. Κι έτσι έχεις μια αποκομμένη από την πραγματικότητα κοινωνία. Η Ελλάδα είναι μια τέτοια κοινωνία, και δυστυχώς οι περισσότερες χώρες της Δύσης.
Κι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της παρακμής του δυτικού πολιτισμού αυτή τη στιγμή. Όχι (μόνο) οι πολιτικές των Βρυξελλών ή της Fed ή σε πιο τοπικό επίπεδο. Μια κοινωνία μηδενικής παραγωγής, επιδομάτων και δανεικών, μια εκτροχιασμένη κοινωνία.
Όλη μου τη ζωή αναζητώ το φως στο σκοτάδι, ψάχνω το καλό σε κάθε τι άσχημο που ρίχνει η ζωή στα πόδια μας. Αυτό θα ήθελαν και όσοι αφήνουμε πίσω μας…
Ελπίζω αυτό το μοιραίο γεγονός να γίνει η αφορμή ώστε να αφυπνιστούμε σε βαθύτερο επίπεδο, και όχι σε επιφανειακό (πχ μικροπολιτικό) ούτως ώστε να ξαναέρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα, να αντρωθούμε και να αντισταθούμε στη δύσκολη δεκαετία στερήσεων που έρχεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου