ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ 

Ήθελα να γράψω κάτι για την ημέρα αλλά δυστυχώς το βαρύ πένθος της απώλειας του αδελφού μου π. Βασιλείου με έχει αποδιοργανώσει ώστε αδυνατώ να γράψω κάτι. 

Έτσι σκέφτηκα να προσφέρω δύο ποιήματα που έγραψα το 2020 γιατί μου το ζήτησε ο αξέχαστος αδελφικός μου φίλος Γιάννης Μαρκόπουλος ο οποίος και τα μελοποίησε, αλλά δυστυχώς δεν προλάβαμε να συναντηθούμε καθώς οι συνθήκες της πανδημίας μας κράτησαν μόνο σε τηλεφωνική επικοινωνία κι έτσι δεν τα άκουσα ποτέ. Ελπίζω να τα ακούσω κάποτε. Χρόνια πολλά. Καλή Λευτεριά!

Γ.Ε. Βολουδάκης

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ-ΕΝΑΣ ΒΙΟΣ ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ

Ἄν μιλήσω σὰν αἷμα τρεχούμενο
κι ἄν βυθίσω σ΄αὔτὸ
τὸν χρωστῆρα τοῦ χρόνου
τῆς Πατρίδας θὰ βάψω
τὸν χιτῶνα τὸν ἔνδακρυ.
Ὅφειλὴ ἤ παιχνίδι κρατήρων
Ἐλευθερίας καὶ πόθου!...
Ἀπὸ ἀρχαίων ἡρώων
καρδιοχτύπι φτιαγμένο
ὁ Γεώργιος Δικαῖος
τὸν ζυγὸ τῶν Ἑλλήνων δὲν δέχεται
γεννημένος λιοντάρι,
ἐλεύθερος ὅταν ζεῖ καὶ ἐλεύθερος
 ὅταν ὄρθιος φεύγει ἀπ΄τὸν κόσμο!
Πέντε χρόνια πρὶν δώσει
τὴ ζωὴ του στὴν Δόξα
μπαίνει στὰ 28 του
στὸν ἑκούσιο τάφο τοῦ ράσου.
μὲ τὸ μαῦρο τυλίγοντας
τῆς ἀγάπης τὰ θέλω
καὶ ὡς Γρηγόριος πλέον ἐπείγεται
στοὺς κρημνοὺς τοῦ Ἀγώνα.
Εἰς τὴν Πόλιν τῶν πόλεων ὁρκίζεται
γιὰ μιὰ μάχη ἄχρι θανάτου
τῆς Ἐγέρσεως ἁρμὸς
τῆς Φιλικῆς ὁ «Ἁρμόδιος»
Τῆς Ἑκκλησίας ἀρχιμανδρίτης
ἀπ΄τὰ χέρια τοῦ μάρτυρα Πατριάρχη.

Μὲ φωτιὰ πολλῶν πυρσῶν
ὁρμᾶ στὰ κράσπεδα τῆς Ἱστορίας
στοῦ Ἔθνους τὴν Ἔγερση
λαμπαδιάζοντας τὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων,
Τὸν Λεωνίδα ψάχνει νὰ βρεῖ, τὸν Μιλτιάδη
τὶς Θερμοπύλες καὶ τὸν Μαραθῶνα
ἤδη αντικρύζοντας
στὸν δικὸ του τὸν Τύμβο...
στὸ Μανιάκι!
Τὸ πανάκριβο δῶρο
τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους
ζητῶντας τὸ τίμησε
ἐκχέοντας ὅλο τὸ Αἷμα του
στὸν στατῦρα τῆς Ἐλευθερίας.

 Γ.Ε. Βολουδάκης
29/2/2020

ΗΤΑΝ ΦΙΛΙ Ή ΨΙΘΥΡΟΣ;

Μὲ πῆρε ἕνα ὄνειρο
σὰν μηχανή τοῦ χρόνου
καὶ μὲ ταξίδεψε μακριὰ
στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ  πόνου.

Μὲσ’ τὰ πεδία τῶν μαχῶν
εῑδα καὶ τὸ Μανιάκι
τοὺς σκοτωμένους ποὺ ἔραινε
τὸ αἷμα σὰν ρυάκι.

Τὸν Ἥλιο εἶχε ἀγκαλιὰ
ὁ Μάης καὶ θρηνοῦσαν
τὸν Παπαφλέσσα ποὺ κι οἱ ὀχτροὶ
μὲ δέος τὸν κοιτοῦσαν.

Τὸ δέντρο ὄρθιο τὸν νεκρὸ
σὰν ζωντανὸ κρατοῦσε
κι ὁ Ἰμπραὴμ μ’ ἕνα φιλὶ
τὸν ἀποχαιρετοῦσε.

Ἤταν φιλὶ ἤ ψίθυρος
ἐνάντιος τοῦ θανάτου;
«Καλὴν ἀντάμωση ἀδερφὲ
στὴ χώρα τοῦ ἀοράτου».

 

Γ.Ε. Βολουδάκης

22/2/2020