Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΠΩΛΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΩΛΟΥΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΙΟ ΛΟΓΟ!

 «ΟΥΤΕ ΓΑΡ ΑΠ΄ΕΜΟΥ ΗΡΞΑΤΟ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΟΝ ΟΥΤΕ ΕΙΣ ΕΜΕ ΕΤΕΛΕΥΤΗΣΕ»

Ούτε γαρ απ΄εμού ήρξατο το διδασκάλιον ούτε εις εμέ ετελεύτησε. (η παρακαταθήκη του Αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου) Στους μονοπωλούντας και πωλούντας το Θείο Λόγο

Είναι η στιγμή του αποχωρισμού σε ένα κλίμα έντονης συγκινησιακής ατμόσφαιρας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο μέγας ρήτωρ της Εκκλησίας ο Αντιοχεύς ο στρατηλάτης του Λόγου καταδικάζεται σε εξορία μετά τη ρήξη με παλάτι και εκκλησιαστικό κατεστημένο..

Παίρνει το δρόμο άνευ γυρισμού.. Εγκαταλείπει την Πόλη για την θριαμβεύουσα Άνω Πολιτεία. Ο στενός του κύκλος το περιβάλλον των πιστών του ακολούθων oδυνάται. 

Έχει καταλάβει ότι κοντοζυγώνει το τέλος έχει προαίσθημα θανάτου…γνωρίζει ότι η τελική ευθεία είναι κακοτράχαλη και ολισθηρή γεμάτη κακουχίες αντιξοότητες ατίμωση…έγνοια του η Εκκλησία ως την τελευταία στιγμή.. γι αυτό και παραγγέλνει ” τας εκκλησίας υμών μην αφίετε” 

Ως ταπεινός και σώφρων έχει συναίσθηση ότι ουδείς αναντικατάστατος ακόμη και στο ιερό βήμα του Λόγου όπου διέπρεψε. ”τα σα εκ των σων” .

Ως άλλος Ηλίας ήρθε η ώρα να παραδώσει τη μηλωτή του Λόγου, το κηρύκειον του σκηπτροφόρου Πνεύματος..Δεν ήταν παρά ένας αναμεταδότης της εκπομπής του αέναου Θεού Λόγου όσο Εκείνος έκρινε καθώς ήταν συντονισμένος στο Πνεύμα το Άγιον το της Αληθείας.

Έχει επίγνωση ότι ουδείς ούτε ένας Χρυσόστομος δεν έχει το μονοπώλιο του Λόγου Του ότι ”το πνεύμα όπου θέλει πνει” και αποδέχεται να κατέλθει από το περίοπτον και περίβλεπτον στα τάρταρα της ατίμωσης και της εξορίας να σβηστεί δια θείας πνοής ο λύχνος που ετέθει επί το μόδιον..

Και λέγει το αμίμητον ”Ούτε γαρ απ΄εμού ήρξατο το διδασκάλιον ούτε εις εμέ ετελεύτησε”. ( ούτε από εμένα άρχισε η διδασκαλία ούτε σε εμένα απέθανε) .

Γιατί ο Χρυσόστομος διακόνησε το Λόγο δια του λόγου του δεν τον αιχμαλώτισε το πάθος της αναγνωρισιμότητας της κοσμικής διάκρισης της προσωπικής ανάδειξης αλλά υπηρέτησε την του θείου προβολή και ουδόλως δεν επεδίωξε την προσωπική προβολή και ανάδειξη δια του χαρίσματος. 

Έθεσε το χάρισμα που δεν του ανήκε στην υπηρεσία των πολλών της Εκκλησίας ως και των μελλοντικών γενεών ως τη συντέλεια γι αυτό κι είναι ο ένας και μοναδικός Χρυσόστομος.

Και προς επίρρωση των λεγομένων του επιχειρηματολογεί δια μιας σειράς ρητορικών ερωτημάτων..Αναρωτιέται” Μη ουκ απέθανεν Μωυσής ουχ εύρηται Ιησούς (του Ναυή); ουκ ετελεύτησε Σαμουήλ ου κέχρισται ο Δαβίδ;” κλπ

Ομιλεί ο Χρυσόστομος:

”Αρκεί αδελφέ μη πολλά λέγε. Αλλ΄ ο είπον τας εκκλησίας υμών μην αφίετε. Ούτε γαρ απ΄εμού ήρξατο το διδασκάλιον ούτε εις εμέ ετελεύτησε. 

Μη ουκ απέθανεν Μωυσής ουχ εύρηται Ιησούς; ουκ ετελεύτησε Σαμουήλ ου κέχρισται ο Δαβίδ; απέλιπεν τον βίον Ιερεμίας ουκ ην ο Βαρούχ; ανελήφθη ο Ηλίας ου προεφήτευσε ο Ελισσαίος; εκαρατομήθη Παύλος ου κατέλιπεν Τιμόθεον Τίτον Απολλώ και άλλους μύριους;..”*..

Kαι ο Χρυσόστομος πήρε το δρόμο της εξορίας….αυτός ένας ιεράρχης ένας πατριάρχης ως κοινός κατάδικος…

Και το κονκλάβιο που αδίκως τον καταδίκασε και το παλάτι που αδίκως τον εδίωξε αλληλοσυγχαίρονταν που τον ξέκαναν που κατόρθωσαν και τον ξεφορτώθηκαν….

αλλά ….

ο Θεός αργεί ως μακρόθυμος αλλά ως α-λήθεια μη λήθη δεν λησμονεί ..

Και όταν ο Χρυσόστομος σιώπησε ο Θεός μίλησε φλόγα αναπήδησε από τον έρημο πατριαρχικό θρόνο ”φλοξ από μέσου του θρόνου εν ω ειώθει Ιωάννης καθέζεσθαι.. φανείσα…” αλλά δεν ήταν το φως το άκτιστο φως της Πεντηκοστής αλλά ήταν η ρομφαία η δίστομη η πύρινη και κατέκαψε την εκκλησία και κατέκαψε στο διάβα της τμήμα της Πόλης και κατευθυνόταν προς το Παλάτι..

Ο αδικημένος πατριάρχης

που ετέθη στο σκότος το εξώτερον στην απομόνωση της ερήμου, επέστρεψε ως ερινύα ως πυρ εξώτερον …. και κατέφαγε την πύρρεια νίκη του Αντιπάλου δια του πυρός..

Στους μονοπωλούντας και πωλούντας το Θείο Λόγο!

*(Το απόσπασμα είναι από το ”Διάλογος Παλλαδίου”)

ΠΗΓΗ