ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑ Ν’ ΑΝΑΘΡΕΨΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ, ΕΣΕΙΣ Η ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ;
Άρθρο του Mattias Desmet
Εάν το κράτος πρέπει να προστατεύει τα παιδιά από τους γονείς τους, οι γονείς πρέπει να προστατεύουν τα παιδιά τους από το κράτος
Παιδί: Ο Βέλγος πολιτικός Connor Rousseau και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του, Vooruit, θέλουν να απαιτήσουν από τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στον βρεφονηπιακό σταθμό και στο νηπιαγωγείο.
Υπάρχουν ακόμη πολιτικοί που σκέφτονται τα παιδιά. Και η λογική είναι οριστική: τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής είναι καθοριστικά για τη μελλοντική ζωή του παιδιού. Αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στους γονείς. Το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να αποδεσμεύσει χρήματα. Μερικά δισεκατομμύρια είναι αρκετά για να γίνει η δουλειά.
Κανείς δεν ξέρει από πού θα προέλθουν αυτά τα χρήματα. Αλλά εάν είναι απαραίτητο, μπορεί να γίνει κάποια επιπλέον εκτύπωση χρημάτων. Αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να κάνει τον πληθυσμό να πληρώνει περισσότερους φόρους χωρίς να το καταλαβαίνει.
Οι πολίτες σήμερα πληρώνουν «μόλις» 53% φόρους (σ.σ. επί των ετήσιων εισοδημάτων τους). Λίγη περισσότερη πίστη στο κράτος είναι ευπρόσδεκτη. Επιπλέον, είναι για το καλό τους, και των απογόνων τους.
Οι πολίτες δεν συνειδητοποιούν αρκετά πόσο σημαντικό είναι να μεγαλώνουν καλά τα παιδιά τους. Όπως δεν συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι και ότι το κράτος πρέπει να το κάνει για λογαριασμό τους.
Και αν ο πληθωρισμός οδηγήσει στην κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τότε μια λύση είναι ήδη διαθέσιμη: η εισαγωγή του CBDC – του ψηφιακού νομίσματος των κεντρικών τραπεζών.
Αυτό θα συνδεθεί με το ψηφιακό διαβατήριο και ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης. Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος θα εκπαιδεύσει όχι μόνο το παιδί, αλλά και τους γονείς, σύμφωνα με ένα σύστημα τιμωρίας και ανταμοιβής που δοκίμασε ο Παβλόφ σε σκύλους.
Ομολογουμένως, ο Παβλόφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το σύστημα ανταμοιβών και τιμωρίας του λειτουργεί πραγματικά μόνο αν γνωρίζετε τον χαρακτήρα του εκάστοτε σκύλου. Κάθε σκύλος τελικά αντιδρά με τον δικό του τρόπο στις ανταμοιβές και στην τιμωρία.
Μπορούμε να αναρωτηθούμε αν το κράτος θα λάβει υπ’ όψη του και τον ατομικό χαρακτήρα των παιδιών-κουταβιών στον παιδικό σταθμό κατά την κρατική τους εκπαίδευση. Αυτή η πιθανότητα είναι μικρή. Ο Connor Rousseau πιστεύει ότι κάθε παιδί πρέπει να έχει ίσες ευκαιρίες και συνεπώς ίση εκπαίδευση. Το αν το παιδί ωφελείται πραγματικά από αυτήν, ή όχι, είναι εκτός θέματος.
Το κράτος πρέπει να εγγυηθεί την ποιότητα της εκπαίδευσης και ως εκ τούτου θα πρέπει επίσης να την παρακολουθεί και να την αξιολογεί.
Όπως το κράτος δεν μπορεί να εμπιστευτεί τη βαριά δουλειά της ανατροφής των παιδιών στους γονείς, έτσι δεν μπορεί να εμπιστευτεί και τη δουλειά της φροντίδας των παιδιών στους παρόχους παιδικής μέριμνας.
Θα πρέπει λοιπόν να υποβληθούν σε αυστηρά πρωτόκολλα, όπως αρμόζει σε μια καλή γραφειοκρατία. Και αυτά τα πρωτόκολλα θα σχεδιαστούν από ειδικούς, που έχουν καθορίσει επιστημονικά ποιες τεχνικές προετοιμασίας οδηγούν στον καλύτερα προσαρμοσμένο μικρό, νέο πολίτη.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού, αυτοί οι ειδικοί – όχι οι ίδιοι, φυσικά, επειδή υπάρχουν ειδικοί για κάθε κομμάτι της ιδιωτικής σας ζωής – ανέλαβαν επίσης τον έλεγχο της υγείας σας και των παιδιών σας. Όπως τώρα δεν ξέρετε πώς να μεγαλώσετε το δικό σας παιδί, έτσι δεν ξέρατε τότε πώς να φροντίσετε τη δική σας υγεία και αυτή των απογόνων σας.
Μας προέτρεψαν όλους να εμβολιαστούμε, οι ίδιοι και τα παιδιά μας, ειδικά για να μην μολυνθούν η γιαγιά και ο παππούς. Πού και πού, σπάνιοι επικριτές επιστήμονες επεσήμαναν ότι ένα εμβόλιο δεν θα μπορούσε να αποτρέψει τις λοιμώξεις, εν μέρει επειδή οι κορωνοϊοί μεταλλάσσονται γρήγορα.
Οι άνθρωποι δεν έδιναν σημασία σε τέτοιες ανοησίες – αυτοί οι επιστήμονες αποκλείστηκαν από το Twitter (σ.σ. κατά την προ Έλον Μασκ εποχή) και απολύθηκαν από τις δουλειές τους.
Και όσοι αρνήθηκαν να εμβολιαστούν, αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δεν τους επιτρεπόταν πλέον να πάνε σε εστιατόριο ή θέατρο. Σε ορισμένες χώρες τους είχε απαγορευτεί η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν πίστευε ότι η ζωή τους θα έπρεπε να γίνει μια επίγεια κόλαση.
Οι ολοκληρωτικοί ηγέτες είναι τόσο πεπεισμένοι ότι η λογική τους είναι η μόνη σωστή – αυτή που θα οδηγήσει τελικά στον Παράδεισο – που όλες οι βασικές αρχές της ανθρωπότητας πετιούνται στη θάλασσα για την επιδίωξη αυτής της λογικής.
Δυστυχώς, η ολοκληρωτική λογική απέτυχε, όπως άλλωστε συνέβη σε όλη την ιστορία.
Ο Μεγάλος Φύλακας της αμερικανικής δημόσιας υγείας, Άντονι Φάουτσι, λέει τώρα σχεδόν το ίδιο πράγμα μ’ αυτές τις επικριτικές φωνές – ότι ο ιός μεταλλάσσεται πολύ γρήγορα για να μπορέσει να αναπτυχθεί ένα εμβόλιο που προστατεύει από τη μόλυνση σε μακροπρόθεσμη βάση.
Οι ειδικοί το αναφέρουν αυτό ως την «προοδευτική φύση της επιστήμης». Όπως φαίνεται, η επιστήμη προοδεύει πολύ γρήγορα αυτές τις μέρες. Σχεδόν τόσο γρήγορα όσο η τιμή της μετοχής της Pfizer την ίδια χρονιά.
Το πιο πιθανό είναι ότι η τεχνογνωσία στην ανατροφή των παιδιών είναι επίσης ένα έργο σε εξέλιξη.
Όταν οι γονείς παρατηρήσουν ότι ο μικρός τους Νέος Πολίτης, μέσω της κρατικής ανατροφής του, δεν είναι τόσο χαρούμενος και τέλειος όσο είχε υποσχεθεί το πρωτόκολλο, η μόνη παρηγοριά τους θα είναι ότι, δίνοντας πρόθυμα το παιδί τους στο κράτος, συνεισέφεραν στην πρόοδο της Επιστήμης.
Το πρόβλημα με αυτό το είδος της «επιστήμης» είναι ότι αποτυγχάνει να αναγνωρίσει ότι η εκπαίδευση και η υγεία είναι και τα δύο φαινόμενα που ασχολούνται κυρίως με την ατομικότητα – τα μοναδικά χαρακτηριστικά ενός ατόμου ως υποκειμένου.
Η βιβλιογραφία για τις επιδράσεις των εικονικών φαρμάκων (placebo) και των nocebo θα πρέπει από μόνη της να είναι αρκετή για να διαλύσει κάθε αμφιβολία: η υποκειμενική εκτίμηση μιας θεραπείας καθορίζει τα θεραπευτικά της αποτελέσματα.
Με τον ίδιο τρόπο, ο πυρήνας μιας καλής ανατροφής εστιάζει στην ατομικότητα του παιδιού. Ο παιδαγωγός πρέπει να δει το παιδί στη μοναδικότητά του – πρέπει να αγαπήσει το παιδί για τη μοναδικότητά του. Χωρίς αυτή την αγάπη, η εκπαίδευση γίνεται κατήχηση.
Μια εκπαίδευση που βασίζεται στο πρωτόκολλο αναπόφευκτα αποτυγχάνει. Αν και οι Μεγάλοι Ειδικοί της Ανατροφής πιθανότατα θα εξηγήσουν την αποτυχία τους με διαφορετικό τρόπο. Εξάλλου θα φταίνε οι γονείς.
Και η Μεγάλη Κρατική Εκπαίδευση θα έπρεπε στην πραγματικότητα να ξεκινήσει ακόμη νωρίτερα, κατά προτίμηση στο δωμάτιο εμφιάλωσης του ‘Αλντους Χάξλεϋ.
Και αν η αγάπη σας για το παιδί σας σας δώσει το θάρρος να εγκαλέσετε το κράτος για να λογοδοτήσει, θα διαπιστώσετε ότι στην πραγματικότητα δεν έχετε πού να απευθυνθείτε.
Η Hannah Arendt σημείωσε για τις γραφειοκρατίες, πριν από 50 χρόνια: «Σε μια πλήρως ανεπτυγμένη γραφειοκρατία δεν υπάρχει κανένας με τον οποίο μπορεί κανείς να διαφωνήσει, στον οποίο μπορεί κανείς να εκφράσει παράπονα, στον οποίο μπορούν να ασκηθούν οι πιέσεις της εξουσίας.
Η γραφειοκρατία είναι η μορφή διακυβέρνησης στην οποία όλοι στερούνται την πολιτική ελευθερία, την εξουσία να ενεργούν. Γιατί η διακυβέρνηση από κανέναν δεν είναι μη-διακυβέρνηση, όπου όλοι είναι εξίσου ανίσχυροι: έχουμε μια τυραννία χωρίς τύραννο». (Hannah Arendt, On Violence).
Απλά να πω: Θα ήμουν επιφυλακτικός με την ιδέα μιας Ιδανικής Κρατικής Εκπαίδευσης. Εάν το κράτος πρέπει να προστατεύει τα παιδιά από τους γονείς τους, οι γονείς πρέπει να προστατεύουν τα παιδιά τους από το κράτος.
Ο Mattias Desmet είναι καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης και συγγραφέας του The Psychology of Totalitarianism. Άρθρωσε τη θεωρία του σχηματισμού ανθρώπινης μάζας κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου