ΕΝΑΝ ΕΒΡΑΙΟ ΤΟΝ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ”ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”.. ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ…

Ο ΓΑΛΛΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ CLAUDE LELOUCH: «ΜΕ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ”ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ” ΑΠΟ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΓΚΕΣΤΑΠΟ…»!

ΕΝΑΝ ΕΒΡΑΙΟ ΤΟΝ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ”ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”.. ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ… Ο Γάλλος σκηνοθέτης Claude Lelouch: με έσωσε το ”Πάτερ ημών” από αξιωματικό της Γκεστάπο που μου είπε η δασκάλα μου να πω και που μου το έμαθε ένας παπάς γιατί είπε ”θα το χρειαστώ”! Η αγάπη είναι το κλειδί της μάθησης…

Claude Lelouch: «Ζητώντας μου να απαγγείλω το Πάτερ ημών μπροστά σε έναν αξιωματικό της Γκεστάπο, αυτή η δασκάλα μου έσωσε τη ζωή»

Ο σκηνοθέτης λέει ότι έμαθε τα πάντα χάρη στο «σχολείο της ζωής», αλλά έχει καλές αναμνήσεις από δύο δασκάλους του.

Ο σκηνοθέτης Claude Lelouch αποτίει φόρο τιμής στη δασκάλα που τον έσωσε το 1944 από την Γκεστάπο.

«Άτακτος, κακός μαθητής», ο Claude Lelouche λέει ότι ποτέ δεν του άρεσε το σχολείο. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης διατηρεί όμορφες αναμνήσεις από τον κ. Dubois, τον «μόνο δάσκαλο που ήξερε πώς να τον κάνει να θέλει να εργαστεί», και από αυτή τη δασκάλα που τον έσωσε από την Γκεστάπο το 1944.

 Ένα επεισόδιο που αναπαρήγαγε στην ταινία του Les Uns et les Autres (1981) και για το οποίο συμφώνησε να μας μιλήσει.

««Ήταν όμορφη, είχε ένα όμορφο χαμόγελο και ανοιχτόχρωμα, κοκκινωπά μαλλιά. Όσο για τους υπόλοιπους, της τάξης μου, τους συμμαθητές μου, έχω μόνο θολές αναμνήσεις.

Ήμουν μόλις 6 ετών και έμεινα σε αυτό το σχολείο μόνο λίγες μέρες. Ήταν αρχές του 1944. Ο πατέρας μου ήταν στην Αλγερία. Η μητέρα μου και εγώ έπρεπε να αλλάζουμε πόλη συνεχώς για να αποφύγουμε την αναφορά στη Γκεστάπο.

Μόλις είχαμε φτάσει στο Tourrettes-sur-Loup, ένα πολύ μικρό χωριό με λιγότερους από 4.000 κατοίκους που βρίσκεται κοντά στη Νίκαια, στις Alpes-Maritimes. 

Ο ιερέας, που λεγόταν κύριος Chabot, μας έκρυψε. Και ζήτησε από αυτή τη δασκάλα να με πάρει στην τάξη της για το χρόνο που μείναμε εκεί. Πριν από αυτό, φρόντισε να μου διδάξει την προσευχή του Πάτερ ημών. «Για κάθε περίπτωση…» είπε.

Ήμουν ο τελευταίος στην εκμάθηση των μαθημάτων μου, αλλά ποιος ξέρει γιατί αυτή την προσευχή, την έμαθα πολύ γρήγορα και πολύ καλά. 

Λίγες μέρες μετά την άφιξή μας, Γερμανοί αξιωματικοί μπήκαν στην τάξη λέγοντας ότι έψαχναν για ένα Εβραίο παιδί. Ζήτησαν από όλα τα αγοράκια να ρίξουν το παντελόνι τους. Προφανώς, ήμουν ο μόνος που έκανα περιτομή.

Όταν ο αξιωματικός σταμάτησε μπροστά μου, η δασκάλα είχε την φαεινή ιδέα να πει: «Όχι, όχι, αυτός είχε πάθηση στο pipi του όταν ήταν μικρός. Έκανε λοιπόν εγχείρηση. Είναι χριστιανός. Και μετά μου ζήτησε να απαγγείλω το ”Πάτερ ημών”, μια προσευχή που προφανώς ήξερα τέλεια.

Εκείνη τη μέρα, μου έσωσε τη ζωή. Το σκέφτομαι συχνά σήμερα, το έκανα ακόμη και σκηνή στην ταινία μου Les Uns et les Autres. Αλλά δεν το κατάλαβα αμέσως. Νομίζω ότι ήμουν πολύ μικρός. Ήμουν σαν το μικρό αγόρι στο It’s a Wonderful Life του Roberto Benigni! 

Ήξερα ότι κινδυνεύαμε, ήξερα ότι έπρεπε να κρυβόμαστε, να πούμε ψέματα για την ταυτότητά μας, αλλά, για μένα, όλα παρέμειναν ένα παιχνίδι έξω, ο δάσκαλος είπε: «Εξαιρετική αναψυχή για όλους». Εκείνη την εποχή, νομίζω ότι ήμουν σχεδόν πιο χαρούμενος με αυτό το αυτοσχέδιο διάλειμμα παρά με το κόλπο που έγινε στη Γκεστάπο.

Ο μόνος δάσκαλος που κατάφερε να με βάλει στη δουλειά ήταν ο κύριος Dubois. Του άρεσε και με έκανε να θέλω να δουλέψω.

Το διάλειμμα ήταν το μόνο που λάτρεψα στο σχολείο. Τον υπόλοιπο καιρό, ήμουν ανυπόφορος: δεν μπορούσα να καθίσω ήσυχος και ήμουν τρομερός.

 Αφού ήμουν ανάξιος, δεν με συμπαθούσαν οι δάσκαλοι, με τιμώρησαν, με ταπείνωσαν, μου είπαν ότι θα γίνω αλήτης, τραμπούκος και έγινα ακόμα πιο ανάξιος. Για μένα το σχολείο ήταν ένας εφιάλτης. Έτσι ήταν μέχρι το απολυτήριο, που δεν το πήρα.

Ο μόνος δάσκαλος που, σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου, κατάφερε να με κάνει να δουλέψω ήταν αυτός ο δάσκαλος που είχα στην έβδομη δημοτικού (το αντίστοιχο του CM2) στο Sainte-Barbe στο Παρίσι και τον έλεγαν M Dubois.

Δεν ξέρω γιατί, μας έβαλε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Και, καθώς ήμουν καλός στο ποδόσφαιρο, του άρεσε και αυτό με έκανε να θέλω να δουλέψω. Ήταν ο μόνος που με κοίταξε με καλοσύνη. Αυτός και αυτή η δασκάλα που μου έσωσε τη ζωή στο Tourrettes-sur-Loup.

Για μένα η αγάπη, η αγάπη είναι το κλειδί. Για να μεταδώσεις, πρέπει να αγαπήσεις. Χωρίς την αγάπη των δασκάλων για τους μαθητές τους και χωρίς την αγάπη των μαθητών για τους δασκάλους τους, δεν μπορεί να λειτουργήσει. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνετε απόδειξη της αρχής/ εξουσίας. Αλλά με ένα μέτρο καλό. Δεν είναι εύκολο, ειδικά στο σημερινό πλαίσιο, όταν έχουμε μαθητές που αμφισβητούν τα πάντα, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε τα δικά μας προβλήματα, ……

Για να είσαι καλός δάσκαλος, πρέπει να είσαι εξαιρετικός.

Η πεποίθησή μου είναι ότι, για να είσαι καλός δάσκαλος, πρέπει να είσαι εξαιρετικός. Δεν μπορείς να είσαι ημιδάσκαλος/δάσκαλος κατά το ήμισυ. 

Θαυμάζω πραγματικά όσους καταφέρνουν να είναι αυτό εξαιρετικοί δάσκαλοι. Όλα τα παιδιά μου είχαν τουλάχιστον έναν δάσκαλο αυτού του είδους. Αλλά αυτά τα όντα είναι σπάνια. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τα φροντίζετε. Η Εθνική Παιδεία πρέπει αναμφίβολα να κάνει περισσότερα.

Αλλά και γι’ αυτό, ως γονιός, δεν ήθελα να βασίζομαι αποκλειστικά στο σχολείο για να μορφώνω τα παιδιά μου. Για μένα, το σχολείο της ζωής είναι εξίσου σημαντικό με το σχολείο των δασκάλων και τείνουμε να το ξεχνάμε. Είναι κρίμα, γιατί είναι το μόνο που σου επιτρέπει να μάθεις μέχρι τέλους. »le point

Μπαίνει ο Σεπτέμβρης ανοίγουν τα σχολεία..

γι αυτό κι όχι μόνο επιλέξαμε αυτό το άρθρο που θυμίζει πως οι χριστιανοί έκρυβαν τους Εβραίους από τα πογκρόμ όπως η Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα στο Παρίσι..

Δυστυχώς ίδιες σκηνές επαναλαμβάνονται στον 21 ο αιώνα.

Στο Χαλέπι οι τζιχαντιστές ζητούσαν από κάποιον στα μπλόκα να πει το κοράνι από στήθους ειδάλλως τον εκτελούσαν...

Ή υπήρξαν δυστυχώς χριστιανοί που για να διαφύγουν από Συρία μέσω Τουρκίας υπεβλήθηκαν σε περιτομή γιατί οι Τούρκοι τους έψαχναν με αυτό τον τρόπο για να πιστοποιήσουν θρησκευτική τους ταυτότητα κι αναλόγως να πράξουν αφού και στο ισλάμ υπάρχει η περιτομή.

Και σήμερα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ούτε οι Παλαιστίνιοι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν τολμούν να πουν ότι είναι από Παλαιστίνη ή Γάζα κρύβονται σαν τους Εβραίους το 40.

H στοχοποίηση μιας ράτσας όποια κι αν είναι αυτή είναι ναζισμός με τη διευρυμένη του μορφή.

Σήμερα ποια είναι αντίστοιχα η στάση του κλήρου και της εκπαίδευσης έναντι των νυν αποδιοπομπαίων; Ποια είναι η σύγχρονη μαρτυρία; επί των τύπων των ήλων…Υπάρχουν αντίστοιχες ευαισθησίες;

Το Εβραιόπουλο μακαρίζει ως σήμερα παπά και δασκάλα που τον σώσανε … εκπαιδευτικοί και κλήρος έχουν τεράστια ανθρωπιστική ευθύνη εκ του ρόλου και της ιδιότητας τους...απέναντι στον Ξένο έναντι του Άλλου..

ΧΑΘΗΚΕ ΝΑ ΠΟΥΝ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Η αγάπη δεν είναι απλά το κλειδί της μάθησης, η Αγάπη είναι το κλειδί της Ζωής.

ΕΝΑΝ ΕΒΡΑΙΟ ΤΟΝ ΕΣΩΣΕ ΤΟ ”ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”.. ΜΕΓΑΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ..

ΠΗΓΗ