ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Του Marat Khairullin
Το ακόλουθο άρθρο του βραβευμένου Ρώσου στρατιωτικού ανταποκριτή και δημοσιογράφου Μαράτ Χαϊρουλίν δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του στο Substack.
Αναφέρεται στην πρόσφατη ενεργοποίηση της πέμπτης φάλαγγας που εργάζεται για λογαριασμό της Δύσης εντός της Ρωσίας και ειδικότερα στον ρόλο του ολιγάρχη Όλεγκ Ντεριπάσκα καθώς και της ‘Οικογένειας’ Γιέλτσιν.
Με φόντο την τρομοκρατική επίθεση των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων στην περιοχή του Κουρσκ, ο επιχειρηματίας Όλεγκ Ντεριπάσκα ζήτησε κατάπαυση του πυρός, στην οποία αρκετοί σχολιαστές απάντησαν αμέσως με έναν παραλληλισμό με το Χασαβιούρτ.
Ο Όλεγκ Ντεριπάσκα είναι ένας από του πλουσιότερους Ρώσους ολιγάρχες
που ‘φτιάχτηκε’ από την αρπαγή κρατικών πόρων της ΕΣΣΔ
κατά την περίοδο Γιέλτσιν, κυρίως στον τομέα του αλουμινίου
Πράγματι, η σύγκριση είναι προφανής—οι ειρηνευτικές συμφωνίες με τους αυτονομιστές συνήφθησαν αμέσως μετά την επίθεση των μαχητών στο Γκρόζνι, και πριν από αυτό, όλες οι πιο ετοιμοπόλεμες μονάδες μας είχαν αποσυρθεί από την πόλη, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν αμέσως οι μαχητές.
Σήμερα, το γεγονός αυτό αξιολογείται ως προφανής προδοσία από τη ρωσική ελίτ και μέρος των στρατηγών, η οποία οδήγησε στη σύναψη των συμφωνιών Khasavyurt, οι οποίες ήταν δυσμενείς για τη χώρα μας.
Οι ιστορικοί αποκαλούν αυτές τις συμφωνίες ένα αναγκαστικό λάθος που η νέα ρωσική ηγεσία έπρεπε αργότερα να διορθώσει.
Χάρη στο Khasavyurt, η χώρα μας αναγκάστηκε να ζήσει πλάι-πλάι με μια τρομοκρατική οντότητα για περισσότερα από πέντε χρόνια.
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω πώς ήταν εκείνα τα χρόνια: απαγωγές, συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις, διαμετακόμιση κάθε τι απαγορευμένου στο έδαφός μας—από όπλα μέχρι ναρκωτικά.
Αλλά οι άνθρωποι που υπέφεραν περισσότερο ήταν ο Τσετσενικός λαός, ο οποίος έγινε όμηρος για πολλά χρόνια απροκάλυπτων ληστών που μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε φυτώριο της διεθνούς τρομοκρατίας και του εγκλήματος.
Αν το συγκρίνουμε με το σήμερα, η αναλογία με την Ουκρανία είναι πλήρης. Πρόκειται για μια «δημοκρατική και ανεξάρτητη» Ιτσκερία[1] νούμερο δύο, έναν βρωμερό καρκινικό όγκο στα σύνορά μας, μόνο που αυτό συμβαίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα. Πρόκειται για άλλο ένα θύμα της καταραμένης δυτικής φιλίας.
Ωστόσο, εκτός από την επιφανειακή ομοιότητα, υπάρχει και μια εσωτερική σύγκριση, και είναι η εξής: οι [τότε] συμφωνίες συνήφθησαν από τον στρατηγό Lebed – ένα άμεσο δημιούργημα του ολιγάρχη Berezovsky.
Εκείνα τα χρόνια, ο Μπερεζόφσκι ήταν ο επικεφαλής της λεγόμενης Οικογένειας Γιέλτσιν – εκπροσωπούσε ανοιχτά τα πολιτικά και οικονομικά της συμφέροντα.
Σήμερα, δεν είναι μυστικό ότι η πιο παρανοϊκή ρωσική αντιπολίτευση, από τον Κασιάνοφ[2] και τον Κασπάροφ[3] μέχρι τον Ναβάλνι, ανατράφηκε κάτω από την ομπρέλα της Οικογένειας.
Από το 2012, η Οικογένεια προσπαθεί ανοιχτά να αντικαταστήσει τον Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό που υπόκειται σε άμεση χειραγώγηση.
Οι εξωγενείς δυνάμεις που ενδιαφέρονται γι’ αυτό δρουν στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο της Ρωσίας ακριβώς μέσω της Οικογένειας.
O Μπόρις Μπερεζόφσκι ήταν Ρώσος ολιγάρχης
που επίσης έκανε την περιουσία του επί Γιέλτσιν
μέσω της αρπαγής κρατικής περιουσίας
Γιατί; Επειδή υπάρχει ένας μύθος, που επιβεβαιώνεται από την πραγματικότητα, ότι κάποτε ο Πούτιν έδωσε το λόγο του στον Γιέλτσιν ότι δεν θα καταδιώξει την Οικογένεια—πρώτα απ’ όλα τη Νάινα Λοσίφοβνα και την κόρη της Τατιάνα[4].
Τώρα ο υπερ-ευγενής VVP [ΣΗΜ. Τα αρχικά του πλήρους ονόματος του Πούτιν] τηρεί το λόγο του, παρά το ολοφάνερο σαμποτάζ.
Η Naina Losifovna θεωρείται ότι διαθέτει ένα είδος απόλυτης ασυλίας στο θέμα αυτό. Για παράδειγμα, τώρα η Πουγκάτσεβα και ο ηλίθιος σύζυγός της περιμένουν ένα τηλεφώνημά της στη Βαλτική[5]—υποτίθεται ότι μόνο η Naina Losifovna μπορεί να διευθετήσει την ατίμωση της δημοφιλούς οικογένειας, ο Vladimir Vladimirovich μπορεί πολύ σπάνια να της αρνηθεί [χάρη].
Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ο VVP απαντά πάντα στις κλήσεις της.
Σήμερα, ο Oleg Vladimirovich Deripaska εξακολουθεί να είναι μέλος της Οικογένειας. Επισήμως, χώρισε την κόρη του Valentin Yumashev (του συζύγου της Tatyana Dyachenko, της μικρότερης κόρης του Boris Nikolayevich)[6], μετά τα γεγονότα στην πλατεία Bolotnaya[7], προκειμένου να απομακρύνει την επιχείρηση από τον κίνδυνο.
Ωστόσο, στην κοινότητα των ειδημόνων, πιστεύεται ότι η Russian Aluminum, και προηγουμένως η εκμετάλλευση Basic Element, παραμένουν μέρος της οικονομικής και βιομηχανικής αυτοκρατορίας της Οικογένειας.
Η χήρα του Μπόρις Γιέλτσιν, Αναστασία (Νάινα) Λοσίφοβνα Γιέλτσινα
Η Οικογένεια δεν τις ελέγχει άμεσα, αλλά οι πόροι της γιγαντιαίας επιχείρησης του Oleg Vladimirovich είναι πάντα στη διάθεση της Οικογένειας. Συμβατικά μιλώντας, αυτό μέχρι να έρθει μια ορισμένη ώρα Χ, και τώρα, προφανώς, αυτή η ώρα Χ πλησιάζει.
Οι εξωγενείς δυνάμεις έχουν στραφεί άμεσα στην Οικογένεια για υποστήριξη, ως τη μόνη πραγματική αντιπολιτευτική δύναμη εντός της Ρωσίας που έχει εκπροσώπηση στην εξουσία.
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι de facto θεωρείται ότι ορισμένοι επικεφαλής τμημάτων της Προεδρικής Διοίκησης, καθώς και οι επικεφαλής ορισμένων κρατικών επιχειρήσεων (για παράδειγμα, της VGTRK) παρέμειναν πιστοί στην Οικογένεια.
Τα λόγια του Ντεριπάσκα (αν και, μέχρι στιγμής, αρκετά προσεκτικά) με φόντο την τρομοκρατική επίθεση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων στην περιοχή του Κουρσκ μπορούν να αξιολογηθούν ακριβώς έτσι—η Οικογένεια μας θυμίζει τον εαυτό της και ότι είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλους τους πόρους της.
Όμως, και αυτό είναι κάτι άλλο, σήμερα στη Ρωσία η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.
Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι ο πόλεμος στην Τσετσενία ήταν τρομερά αντιδημοφιλής μεταξύ του λαού—ο οποιοσδήποτε τερματισμός του (υπό οιεσδήποτε συνθήκες) θεωρούνταν από τον ρωσικό λαό, βυθισμένο στην απελπισία της δεκαετίας του ’90, ως μια ανάσα—τουλάχιστον ένα πρόβλημα λιγότερο, έστω για λίγο.
Σήμερα, αντίθετα, οι άνθρωποι που βρίσκονται σε επαφή με το μέτωπο γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια ολόκληρη γενιά νέων αξιωματικών έχει ενταχθεί στα στρατεύματα.
Είναι τριάντα πέντε ετών και άνω και είναι ήδη μάχιμοι συνταγματάρχες και στρατηγοί—είναι έξυπνοι, εξοργισμένοι, έχουν καταφέρει να περάσουν μέσα από ήττες και έχουν πετύχει τις σημερινές δύσκολες νίκες με το αίμα τους, έχοντας χάσει φίλους και αγαπημένους σε αυτό το καμίνι.
Μισούν ειλικρινά τους UKROPs[8] και ό,τι βρίσκεται πίσω από αυτούς και είναι πεπεισμένοι ότι έχουν δικαίωμα να εισακουστούν. Και η φωνή τους είναι η εξής: ο πόλεμος πρέπει επιτέλους να γίνει λαϊκός πόλεμος, για να μη συντρίβεται ο εχθρός με ένα κουταλάκι του γλυκού κάθε φορά.
Αυτοί σήμερα διοικούν συντάγματα και ταξιαρχίες, και αύριο θα είναι οι διοικητές στρατιών και μετώπων, οι μελλοντικοί Ζούκοφ και Βατούτιν—αυτοί είναι ακόμα πολύ νέοι, υπέροχοι και λαμπροί.
Δεν πρόκειται για τύπους σαν τον λεπτεπίλεπτο Yashin, ο οποίος ζευγάρωσε με την Sobchak για να τον σώσει από τις γαλάζιες αμαρτίες της νιότης του, αλλά δεν βοήθησε—οι αμαρτίες κέρδισαν.[9]
Έχοντας επιβάλει το Khasavyurt σε βάρος των πιστών και ποδοπατημένων αξιωματικών της δεκαετίας του ’90, η Οικογένεια πιστεύει ότι [με παρόμοιο τρόπο σήμερα] θα μπορέσει να σπρώξει αυτούς τους ήρωες πίσω από το παραβάν.
Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ο Πούτιν στηρίζεται σε αυτούς, ανοίγοντας τους τις θύρες όλων των ανελκυστήρων—αυτό είναι μια εξασφάλιση απέναντι στις προδοτικές ενέργειες αυτής της ίδιας της αντι-ελίτ, που είναι έτοιμη να ξεπουλήσει τα συμφέροντα της χώρας όταν η νίκη βρίσκεται προ των πυλών.
Από αυτή την άποψη, το κάλεσμα του Ντεριπάσκα έπεσε στο κενό—ο λαός βλέπει τη νίκη, διψάει γι’ αυτήν, και το να σταματήσεις τη στρατιωτική δράση τώρα είναι σαν να υπογράφεις την ίδια σου την πολιτική θανατική καταδίκη.
Από αυτή την άποψη, ο Πούτιν είναι περισσότερο ένας παράγοντας συγκράτησης, διότι εκτός από τη στρατιωτική ελίτ, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω, υπάρχει μια ομάδα βιομηχάνων με μεγάλη επιρροή (ιδίως εκείνων που σχετίζονται με την παραγωγή όπλων και τον δημόσιο τομέα εν γένει).
Αυτοί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για έναν πλανήτη όπου οι εξελίξεις θα ερμηνεύονται ως άμεση ήττα τόσο εντός όσο και εκτός της Ρωσίας. Ενδιαφέρονται για έναν κόσμο όπου και τα πράγματα θα δείχνουν και αυτοί θα τα αισθάνονται σαν νίκη.
Ο Πούτιν, ως σύστημα εξουσίας, έχει στηριχθεί πάνω τους σε αυτή τη δύσκολη περίοδο και, κατά συνέπεια, το ρωσικό βιομηχανικό κεφάλαιο αναμένει να λάβει καλά ανταλλάγματα από αυτό.
Επιπλέον, εδώ που φτάσαμε η Νίκη είναι ήδη πολύ κοντά, και αν συνάψουμε μια άμεση ειρήνη σύμφωνα με τις συμβουλές του Oleg Deripaska, τότε όλα αυτά τα οφέλη θα πάνε και πάλι στο ευρωπαϊκό και αμερικανικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Ως εκ τούτου, όταν ο Oleg Vladimirovich αρχίζει να μιλάει με αυτόν τον τρόπο, προκύπτουν αμέσως ερωτήματα: είναι το Ρωσικό Αλουμίνιο πραγματικά Ρωσικό ή μήπως απλά ονομάζεται έτσι;
Μήπως αξίζει να ευθυγραμμιστεί το περιεχόμενό της [επιχείρησης] με την επίσημη ονομασία της; Για καλό και για κακό, για να στερήσουμε από την αντι-ελίτ δυνητικούς πόρους, καθώς είναι έτοιμη να παραδώσει τη Νίκη, που έχει ήδη κερδηθεί με σημαντικό αίμα του λαού μας, στην καταραμένη Δύση;
[1] Η Τσετσενική Δημοκρατία της Ιτσκερίας ήταν ένα τεχνητό ‘κράτος’ που διαδέχθηκε την Τσετσενο-Ινγκουσετική Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία και που η λειτουργία του προκάλεσε τον πρώτο και τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας.
[2] Ο Μιχαήλ Κασιάνοφ ήταν στέλεχος των κυβερνήσεων Γιέλτσιν, υπουργός Οικονομικών (1999-2000) και πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2000-2004), Το 2004 απολύθηκε από το τότε πρόεδρο Πούτιν λόγω διαφωνίας τους για την μελλοντική πορεία της χώρας.
Έκτοτε πέρασε στην αντιπολίτευση επιχειρώντας να δημιουργήσει διάφορα ‘φιλελεύθερα’ κόμματα, όπως το κόμμα “Για την Ελευθερία του Λαού”.
Τον Μάιο του 2022 συμμετείχε σε σύναξη που οργάνωσαν οι αμερικανικές υπηρεσίες στο Βίλνιους (“8ο Ρωσικό Φόρουμ”) με τη συμμετοχή ακραίων αντικαθεστωτικών (όπως ο χρηματοδότης του Atlantic Council, Mr. Yukos—Xοντορκόφσκι) και Αμερικανών πρακτόρων (όπως ο επικεφαλής του ‘Οίκου Ελευθερίας’ και ο επικεφαλής του Radio Free Europe) με θέμα την κατάστρωση στρατηγικής για την «από-Πουτινοποίηση» της Ρωσίας και τον «φόνο της Ρωσικής αρκούδας».
Έχει κατηγορηθεί με επισταμένα στοιχεία για δωροληψία κατά την άσκηση των καθηκόντων του στη Ρωσική κυβέρνηση (“O Μίσα—χαϊδευτικό του Μιχαήλ—του 2%”), γεγονός που επίσης αναφέρεται ως ακριβές στο άρθρο «Η εξέλιξη της Ρωσίας ως αρπακτικό κράτος» της συλλογής «Το αβέβαιο οικονομικό μέλλον της Ρωσίας» (2003) που συντάχθηκε για λογαριασμό της “Κοινής Οικονομικής Επιτροπής του Αμερικανικού Κογκρέσου”.
[3] O Γκάρι Κασπάροφ είναι ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής σκακιού που έχει εξελιχθεί σε ημι-παράφρονα αντιπολιτευόμενο καθώς ζητά από τη Δύση να πολεμήσει μέχρις εσχάτων στρατιωτικά και οικονομικά τη Ρωσία:
«Η Ρωσία πρέπει να πεταχτεί πίσω στη Λίθινη Εποχή για να διασφαλιστεί ότι η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου και κάθε άλλη ευαίσθητη βιομηχανία που είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του καθεστώτος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς δυτική τεχνολογική υποστήριξη» είπε σε συνέντευξή του στο Reuters στις αρχές Μαρτίου του 2022.
Από τον Μάρτιο του 2024 καταγράφεται ως «τρομοκράτης και εξτρεμιστής» και έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης εναντίον του.
[4] Η χήρα και η κόρη του Γιέλτσιν, οι οποίες εμπλέκονται σε μύρια όσα σκάνδαλα και διαφθορά.
[5] Η Άλλα Πουγκατσιόβα είναι μια δημοφιλής ποπ μουσικός από το 1965 ήδη, η οποία μαζί με τον τελευταίο σύζυγό της έχουν καταγγείλει τη Ρωσία για την επιχείρηση στην Ουκρανία και σήμερα ζουν μεταξύ Ισραήλ και Λετονίας.
[6] Για όποιον μπερδεύεται από τα γενεαλογικά δένδρα, ο Ντεριπάσκα παντρεύτηκε και χώρισε μια εγγονή του Γιέλτσιν.
[7] ταραχές του 2012
[8] UKROP (Ουκρανικά: УКРОП, κυριολεκτικά ‘άνηθος’ στα ρωσικά), είναι συντομογραφία του ‘Ουκρανικού Συνδέσμου Πατριωτών’ ενός ουκρανικού κόμματος που ιδρύθηκε λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα του Euromaidan τον Φεβρουάριο του 2014 από ‘ακτιβιστές’ καθώς και μέλη των ουκρανικών ταγμάτων εδαφικής άμυνας. Το κόμμα προοδευτικά διαλύθηκε. Ο όρος παραμένει ως υποτιμητικός των ουκρανών εθνικιστών.
[9] Πρόκειται για ειρωνεία σε σχέση με ένα διάσημο για τις σκανδαλοθηρικές περιπέτειές του ζευγάρι Ρώσων διαφωνούντων, τον Ilya Yashin, πρόεδρο της επιτροπής Μόσχας του ανενεργού πλέον ‘κόμματος’ της “Ελευθερίας του Λαού” και της πάμπλουτης κόρης του πρώην δημάρχου της Αγ. Πετρούπολης, Anatoly Sobchak—σημειώνουμε ότι αντιδήμαρχος επί Sobchak ήταν ο Βλ. Πούτιν και αυτή η σχέση βοήθησε τον τελευταίο στην ανέλιξή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου