Ὅποιος στὸν γυρισμό του ὅρκο δὲν κάνει, στρατιώτη μου τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΟΙΜΟΥ-ΑΘΗΝΑ
Ανήκουμε σ΄αυτούς που πιστεύουν στον Χριστό και στην βοήθειά του, αλλα συνυπογράφουμε το κείμενο της αγαπητής Φιλονόης διότι είναι πατριωτικό, φλογερό και κυρίως γιατί είναι ενάντιο στην απελπισία την οποία και μείς μαχόμεθα έως τέλους.
Και πρίν απ΄όλα γιατί κι εμείς θέλουμε την Ελλάδα μας πίσω!!!
ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Ἤθελα νὰ γράψω ἕνα κείμενον γιὰ τοὺς ἀπελπισμένους ποὺ συναντῶ καθημερινῶς γύρω μου. Εἶχα βρεῖ καὶ τὸν τίτλο: «Οἱ ἀπελπισμένοι μας».
Ὅμως τὴν στιγμὴ ποὺ ξεκίνησα νὰ τὸ γράφω χώθηκε κυριολεκτικῶς στὴν σκέψι μου τὸ τραγούδι τῶν Χατζηδάκη-Καμπανέλλη καὶ μοῦ τὴν …λοξοδρόμησε!
Σὲ κάθε μου πρότασι πεταγόταν ὥς «διορθωτὴς» ὁ Λάκης Παππᾶς χαμογελῶντας…
Καὶ τελικῶς ὁ τίτλος ἄλλαξε, πετάχτηκε καὶ τὴν θέσιν του πῆρε ὁ στίχος τοῦ τραγουδιοῦ….
«Ὅποιος στὸν γυρισμό του ὅρκο δὲν κάνει, στρατιώτη μου τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
Ποιόν γυρισμό; Ποιόν ὅρκο; Ποιόν στόχο; Ποιόν δρόμο; Ποιό ὄραμα πού μᾶς ἔχουν κλείσει ὅλους τούς δρόμους καί μᾶς ἔχουν προβάλλει μόνον ἀδιέξοδα; Ποιά ὁδός; Ἡ πεπατημένη ἢ κάτι ἄλλο πού ἀδυνατοῦμε νά φανταστοῦμε;
«Ὅποιος στὸν γυρισμό του ὅρκο δὲν κάνει, στρατιώτη μου τὸν πόλεμο τὸν χάνει…»
Κι ἔτσι, ὁ στίχος ἔγινε ὁ ὁδηγὸς τοῦ κειμένου…
Ἂς μιλήσουμε ὅμως γιὰ ἀπελπισμένους…