Στὴν ἔξοδο κύριοι ὁ λογαριασμός!
Σᾶς περιμένουμε στὰ Δερβενάκια!
Φαντάζομαι πὼς ἔχετε καταλάβῃ πολλὰ γιὰ τὶς ἐπαναλήψεις τῆς ἱστορίας.
Εἶναι ἡ ἄτιμη μία …κουφαλίτσα!!!
Κάποιοι ἔχουν, ἐπιτυχημένως ὁμολογῶ, προσπαθήσῃ νὰ συνδέσουν τὴν ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὴν σημερινὴ ἅλωσι. Κι ἔως ἔνα σημεῖον ἔχουν ἀπόλυτον δίκαιον. Μόνον ποὺ ἀπουσιάζει ὁ θυσιασμένος βασιλιᾶς… Καὶ δὲν νομίζω, τοὐλάχιστον στὴν περίοδο ποὺ διανύουμε, πὼς μᾶς περισσεύει κάποιος γιὰ νὰ τὸν …θυσιάσουμε!!!
Ἡ δική μου πάλι διαίσθησις μὲ ὁδηγεῖ στὸ νὰ συγκρίνω τὰ ὅσα σήμερα ἀντιμετωπίζουμε μὲ τὴν γνωστή, στοὺς περισσοτέρους ἀπὸ ἐμᾶς, μάχη στὰ Δερβενάκια.
Συγκλονιστικὴ μάχη. Ἀπὸ τριάντα χιλιάδες ἀσκέρι ποὺ εἶχε ὁ Δράμαλης, κατάφεραν καὶ γλύτωσν μόλις δέκα μὲ δώδεκα χιλιάδες, κι αὐτοὶ ἀπὸ κακὴ συνεννοήσι τοῦ Νικηταρᾶ καὶ τοῦ ταχυδρόμου ποὺ ἐστάλῃ ἀπὸ τὸν Γέρο μας.
Πάντως ἡ σφαγὴ ἦταν τόσο μεγάλη ποὺ ὁ λαός μας τὴν κατέγραψε στὴν μνήμη του ὡς τὴν «νίλα τοῦ Δράμαλη».
Τί ἀκριβῶς συνέβῃ;
Ὅπως καὶ τώρα, ἔτσι καὶ τότε, οἱ «ἐκλεκτοὶ» μοίραζαν θέσεις, ἐξουσίες, τίτλους στοὺς …ἡμετέρους τους. Οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς τελοῦσαν ὑπὸ καταστάσεως διωγμοῦ κι ἀπαξιώσεως. Ὁ Γέρος μας ἦταν ὁ φόβος καὶ τρόμος, τῆς ἐκάστοτε ἐξουσίας, ἡ ὁποία προσπαθοῦσε μὲ ὅλους τοὺς γνωστοὺς κι ἀγνώστους τρόπους, μὰ κυρίως μέσῳ τῆς προπαγάνδας, νὰ ἀλλοιώσῃ καὶ νὰ καταστρέψῃ τὴν εἰκόνα του στὸν λαό.
Τί ἀκριβῶς ὅμως συμβαίνει σήμερα στήν χώρα μας;
Οἱ δίκαιοι, οἱ ἄξιοι καὶ οἱ ἱκανοὶ διώκονται, φυλακίζονται, περιθωριοποιοῦνται καὶ δοξάζονται οἱ ῥεμπεσκέδες, οἱ κουμπᾶροι καὶ οἱ γλεῖφτες. Ἡ συκοφαντία, ἡ παραπληροφόρησις καὶ ἡ προπαγάνδα εἶναι στὶς δόξες της. Οἱ ἀγωνιστές, οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς τῆς ζωῆς, ἁπλῶς διώκονται!!! Ὅπως τότε…
Τί ἄλλο συνέβαινε τότε;
Οἱ πολλοί, δῆλα δὴ αὐτοὶ ποὺ δούλευαν τὴν Γῆ, πεινοῦσαν. Οἱ πολεμιστὲς εἶχαν καταντήσῃ ζητιάνοι ἤ κατέφευγαν στὴν δούλεψι τῶν ἀλλοτινῶν ἐχθρῶν τους. Οἱ νικητὲς εἶχαν ἡττηθῇ, δίχως νὰ τοὺς ἐπιτρέπεται, στὶς περισσότερες περιπτώσεις, νὰ φέρουν ἀκόμη καὶ τὸν τιμημένο τους ὁπλισμό.
Τί ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα λοιπόν;
Οἱ πραγματικοὶ ἀγωνιστὲς τῆς ζωῆς βρίσκονται διωκόμενοι, φυλακισμένοι, πεινασμένοι στοὺς δρόμους. Διαβιοῦν ἤ ὡς ἄστεγοι ἤ ὡς ὑποψήφιοι ἄστεγοι. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς σβήνουν κυριολεκτικῶς. Τὸ πλιάτσικο τοὺς ἔχει ἀφανίσῃ. Τὰ σπίτια τους διάτρητα, ὀρθάνοικτα στὴν κάθε ἐγκληματικὴ φυσιογνωμία. Βάλλονται ἀπὸ κάθε πλευρὰ καὶ μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο. Γιατί; Μὰ διότι οἱ ἀνάξιοι ἔχουν ὑπεξαιρέσῃ τὴν ἐξουσία. Ὅπως καὶ τότε…
Ἀκριβῶς ἔτσι…
Ποιός ἔχει τό χρῆμα σήμερα; Μήπως τό ἔχει αὐτός πού δούλεψε; Ἤ μήπως τοῦ τό ἅρπαξε αὐτός πού δέν δούλεψε ἀλλά εἶχε τίς κατάλληλες διασυνδέσεις; Ὅπως τότε λοιπόν, ἔτσι καί τώρα;
Ποῦ πῆγαν τά δάνεια πού μᾶς …«προσέφεραν» οἱ κατοπινοί μας σύμμαχοι; Στόν παχύ κῶλο τοῦ Κολέττη καί στά φράκα τοῦ Μαυροκορδάτου; Ἤ μήπως στήν ἀνάπτυξι τοῦ τόπου;
Ποῦ πῆγαν τά χρήματα πού μᾶς ….«προσέφεραν» οἱ …ἀλλλοτινοί μας σύμμαχοι; (Ἴδιοι ἀκριβῶς μὲ τοὺς τότε… Γιὰ νὰ μὴν μπερδευόμαστε!) Σέ ἐμᾶς; Σέ ἀνάπτυξι; Ἤ μήπως στό νά …λαδώνονται καλλίτερα οἱ μηχανές καί οἱ δολοπλοκίες τους καί στό νά παχαίνῃ τόν πισινό του ὁ Μπενοβούβαλος;
Πότε πάτησε τό πόδι του ὁ Δράμαλης, ὁ Ἰμπραήμ, ἡ Ἀντιβασιλεία στόν τόπο μας; Μήπως ἀκριβῶς ἐκείνην τήν στιγμή πού τό ἕνα κόμμα τραβοῦσε νά ἐπικρατήσῃ τοῦ ἄλλου; Μήπως οὐσιαστικῶς ὅταν χάθηκε ἀκόμη καί ἡ τελευταία προσπάθεια διατηρήσεως τῶν προσχημάτων καί οἱ μισοί πολιτικάντηδες τραβοῦσαν νά καπελώσουν τούς ἄλλους μισούς, ἀλλά ὅλοι μαζύ τούς ἀγωνιστές καί τόν λαό;
Ἄς μὴν ξεχνᾶμε πὼς ἡ μεγαλυτέρα καραμέλα ποὺ πιπίλισαν ἐκεῖνα τὰ δύο-τρία μεγάλα φρόκαλα τοῦ 1821, ἦταν ἡ δημοκρατία, ἀντάμα μὲ τὸ Σύνταγμα. Μὲ αὐτὴν ἔπεισαν τὸν λαὸ νὰ τὸ βουλώσῃ καὶ νὰ κάνῃ ὑπομονή! Ὅπως καὶ τώρα. Ἴδια ἡ καραμέλα…
Κι ὅταν ἐδόθῃ ἐκ τοῦ Ὄθωνος, τὸ Σύνταγμα στὸ Σύνταγμα, τὸ χρησιμοποίησαν καταλλήλως, πρὸ κειμένου νὰ ἀποδείξουν πὼς αὐτοὶ ἤξεραν τὶ ἔλεγαν καὶ τὶ ἔκαναν ἀλλὰ ἐμεῖς παραμένουμε, ὅπως καὶ τότε, στὴν κοσμάρα μας!
Τί ἀκριβῶς λοιπόν ἔχουμε τώρα; Μήπως μία ἀπό τά ἴδια;
Μήπως ἀπό τήν μία, ἀπό τήν ἄλλην, ἀπό τήν παράλλην πλευρά πετάγονται μερικές κουδουνίστρες, μᾶς πιπιλίζουν τόν ἐγκέφαλο μέ κάτι περί δημοκρατίας καί ἁπλῶς λαμβάνουν παρατάσεις καί πιστώσεις χρόνου;
Τί ἀκριβῶς συνέβῃ ὅταν πάτησε τό πόδι του ὁ Δράμαλης στήν Πελοπόννησο; Ἔφυγαν νύκτα καί μέ τά σώβρακα μισοκατεβασμένα ὅλοι αὐτοί πού λίγο πρίν τό ἔπαιζαν σωτῆρες, ἄρχοντες, στρατηγοί;
Ἔτσι καὶ σήμερα. Μόνον ποὺ σήμερα θὰ φύγουν ὅλοι μαζὺ παρέα. Καὶ νεο-Δράμαλης καὶ σωτῆρες καὶ …συμπαθοῦντες!!!
Διότι ὁ Δράμαλης εἶναι ἐδῶ. Τοῦ ἄνοιξαν πόρτες, παράθυρα οἱ ὑποτιθέμενοι ταγοί, ἐλπίζοντας πὼς αὐτοὶ θὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὴν σφαγὴ ποὺ σέρνει μαζύ του. Κατεβασμένα παντελόνια, κατεβασμένα σώβρακα, στημένοι κῶλοι… Πανέτοιμοι γιὰ ὅλα…
Προοδεύσαμε βλέπετε.
Τότε τουλάχιστον ὁ κάθε Δράμαλης, ὅπως κι ὁ κάθε Κιουταχῆς, κι ὁ κάθε Ἰμπραῆμ, ἔρχονταν γιὰ νὰ σκοτώσουν ὅποιον ὀρεγόταν τὴν ἐξουσία. Συνεπῶς ἤ θὰ πολεμοῦσε κάποιος, ἤ θὰ τὸ ἔβαζε στὰ πόδια. Τώρα εἴπαμε, προοδεύσαμε. Οἱ πόλεμοι, αὐτοῦ τοῦ εἴδους, τελείωσαν. Ἄρα οἱ κατακτήσεις γίνονται στὰ σαλόνια καὶ στὶς αἴθουσες συνεδριάσεων. Ἄρα οἱ ἀλλοτινοὶ ὑποψήφιοι ἄρχοντες δὲν χρειάζεται νὰ τὸ βάλουν στὰ πόδια. Ἀρκεῖ μόνον νὰ καλοδεκτοῦν τὸν κάθε νεο-Δράμαλη καὶ νὰ τὸν πείσουν γιὰ τὸ πόσο ἱκανοὶ κι ἄξιοι εἶναι νὰ γίνουν ἐπιστᾶτες του. Δῆλα δὴ νὰ τὸν πείσουν γιὰ τὸ πόσο πρόθυμοι εἶναι νὰ στήσουν τὰ …πισινά τους, πρὸ κειμένου ὁ κάθε νεο-Δράμαλης νὰ χοροπηδᾷ ἐπάνω στὰ δικά μας….
Ἄρα τίποτα δὲν ἄλλαξε. Μόνον ἡ …ἐπιτροπὴ ἐπὶ τῆς ὑποδοχῆς!
Μόνον ποὺ δὲν ὑπελόγιζαν, οὔτε τότε, ἀλλὰ οὔτε καὶ τώρα ὑπολογίζουν, τὸν κάμπο. Οὔτε τὴν νίλα ποὺ ἔρχεται. Οὔτε τὴν σφαγὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσῃ.
Ὁ κάμπος εἶναι ὅλη ἡ χώρα… Κι ὄχι μόνον…
Κι ἔχει πολὺ ξεραΐλα γιὰ νὰ γευτοῦν… Πάρα πολύ! Καὶ θὰ εἶναι ὅλη δική τους! Καὶ μεγαλώνει… Ἁπλώνει…
Νομίζουν πὼς θὰ μᾶς κάνουν νὰ δουλεύουμε γιὰ νὰ μποροῦν αὐτοὶ νὰ μᾶς δολοφονοῦν ἐλεύθερα…
Νομίζουν πὼς θὰ γίνουμε τὰ δουλικά τους, γιὰ νὰ στρώνονται στὶς πλᾶτες μας…
Νομίζουν πὼς θὰ μᾶς κάνουν νὰ ξεχάσουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε…
Χά! Πόσο γελασμένοι εἶναι! Μὰ πόσο!
Ὁ Κολοκοτρώνης πάλι, ἀπὸ τὴν μεριά του, προετοίμασε θαυμάσια τὴν νίλα τοῦ Δράμαλη.
Ὁ κάμπος τοῦ Ἄργους ξερός. Ξερότατος ἐκεῖνο τὸ καλοκαίρι. Ἔστησε λοιπὸν ἕνα νούμερο, μὲ λίγους ἀγωνιστές, στὸ παλιόκαστρο καὶ περίμενε… Ἔκαψε στὸ μεταξὺ κι ὅ,τι καιγόταν…
Κι ὅταν ἔφθασε ἡ στιγμὴ νὰ πέφτουν νεκροὶ ἄνθρωποι καὶ ζῶα ἀπὸ πείνα καὶ δίψα, τότε ἔκλεισε τὴν δαγκάνα στὰ Δερβενάκια. Ἀπό ποῦ νά φύγῃ τότε ὁ Δράμαλης; Μία ἔξοδος κι αὐτὴ κλεισμένη…
Καὶ ἡ πείνα, ἀντάμα μὲ τὴν δίψα, θέριζαν.
Ἡ ἱστορία οὐδέποτε ἐπαναλαμβάνεται ἐπακριβῶς. Μόνον κοινὰ στοιχεῖα μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε στὶς διάφορες φάσεις της. Ἀλλὰ εἶναι ἱκανὰ γιὰ νὰ μᾶς δόσουν τὰ κατάλληλα ἐρεθίσματα καὶ νὰ κατανοήσουμε, ἤ ἀκόμη καὶ νὰ προβλέψουμε κάποια μελλούμενα. Κι ἐδῶ ἡ Ὕβρις περίσσεψε. Σώνει πιά! Ὁ κάμπος τοῦ Ἄργους, ὁ νέος κάμπος τοῦ Ἄργους, ὁλόκληρη ἡ χώρα, ὁλόκληρος ὁ πλανήτης, αὐτὸς ποὺ ἐπάνω του ἔπεσαν οἱ στρατιὲς τῶν βαρβάρων γιὰ νὰ τὸν λεηλατήσουν, θὰ γίνῃ ὁ νέος τάφος τους! Αὐτὸς ποὺ θὰ τοὺς σύρῃ στὸν ἀπόλυτο ἀφανισμό. Καὶ τὰ Δερβενάκια, τὰ νέα Δερβενάκια, τὰ δικά μας Δερβενάκια, ἐμπρός μας! Ἔτοιμα νὰ μᾶς ὑποδεκτοῦν!!! Ὅπως καὶ τότε!
Μόνον ποὺ τώρα ἡ συνεννόησις εἶναι ἤδη ἔτοιμη.
Τώρα δὲν θὰ σωθοῦν μερικὲς χιλιάδες βαρβάρων ἀπὸ τὴν καθυστέρησι τοῦ Νικηταρᾶ.
Τώρα δὲν θὰ γλυτώσῃ κανείς!!! Μὰ κανείς!
Αὐτὴν τὴν φορὰ ὁ κύκλος θὰ κλείσῃ ὁριστικά!Φιλονόη.
