«ΚΑΤΙ ΣΠΑΝΙΟ: Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ»
ΒΙΝΤΕΟ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ:
Αν προσπαθήσει ο νεοέλληνας ραγιάς να μετρήσει πόσοι παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, αρνούμενοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο υγειοναζιστικό καθεστώς, θα διαπιστώσει ότι η παραίτηση είναι σταθερά μέχρι σήμερα «κάτι σπάνιο», όπως σημείωνε ο Γεώργιος Π. Δράκος το 1985.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα εν δυνάμει σπάνιο φάρμακο, αφού το άθροισμα πολλών παραιτήσεων οδηγεί ένα τυραννικό καθεστώς σε μια περίλαμπρη κατάρρευση.
Αλλά για να λειτουργήσει αυτή η λογική της συσσώρευσης, θα πρέπει να υπάρχουν μονάδες πρόθυμες να θυσιασθούν για τον κοινό σκοπό. Τούτες υπάρχουν, όμως, μόνο όταν ο κοινός σκοπός παρουσιάζεται από τους ειδικούς υπό τον μανδύα ενός μιλιταριστικού λεξιλογίου που αποβλέπει στην στρατολόγηση των τρομοκρατημένων πολιτών στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού». Επομένως, προσκλητήρια συλλογικής συμμετοχής πιάνουν σήμερα τόπο, μόνο όταν ο πολίτης καλείται να «πολεμήσει» στο πλευρό του κράτους.
Αντιθέτως, όταν πρόκειται να «πολεμήσει ενάντια στο κράτος», το πολεμικό εμβατήριο δεν λειτουργεί σαγηνευτικά αλλά ενοχλητικά. Τότε, ο πολίτης προτιμά να παραμείνει στον καναπέ του και να ασκείται στην υπνοπαιδεία πληκτολογώντας εναλλάξ μπροστά στις τρεις οθόνες του: της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του κινητού του.
Στις 10 Απριλίου 2023 παραιτήθηκε από την θέση του Αντιπροέδρου του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου ο δικαστής Χρήστος Τζανερίκος, επικαλούμενος λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας και επαγγελματικής συνειδήσεως μετά την νέα αντισυνταγματική νομοθετική έμπνευση της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας για το κόμμα Κασιδιάρη και την ορθή κριτική που άσκησε δημοσίως ενάντια στην νέα, πρωτοφανή κυβερνητική ρύθμιση, βάσει της οποίας η απόφαση για την νομιμότητα της συμμετοχής του συγκεκριμένου κόμματος στις επικείμενες εκλογές θα ληφθεί από το σύνολο των δικαστών του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου και όχι από την πενταμελή σύνθεσή του.
Αν η παραίτηση του κ. Τζανερίκου θα τον κάνει να ξεχωρίσει από το πλήθος, συμβάλλοντας στην αφύπνιση των υπάκουων υπηκόων αυτής της χώρας, οι οποίοι ανέχονται τον κατ’ εξακολούθησιν ανασκολοπισμό του Συντάγματος από ξετσίπωτες κυβερνήσεις που τους εμπαίζουν, παίζοντας ταυτοχρόνως την ζωή τους στα ζάρια, είναι κάτι που θα το δείξει η Ιστορία.
Άραγε, η παραίτηση αυτή θα είχε υποβληθεί, αν ο υπολειπόμενος χρόνος για την συνταξιοδότηση του έντιμου και άξιου Αρεοπαγίτου δεν ήταν πολύ μικρός;
Άλλη περίπτωση παραιτήσεως, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έγινε «εκ του ασφαλούς», ήταν εκείνη της Λένας Διβάνη, καθηγήτριας Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών.
Η ίδια είχε αφήσει να εννοηθεί ότι παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2022 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακή κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Άραγε, η κ. Διβάνη θα είχε παραιτηθεί, αν δεν επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί λίγους μήνες αργότερα;
Πριν από δύο περίπου χρόνια, στις 3 Φεβρουαρίου 2021, είχε παραιτηθεί ένας αναπληρωτής καθηγητής Ποινικού Δικαίου στην Νομική Σχολή της Κομοτηνής μετά την ελεεινή στοχοποίησή του από το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας που χρησιμοποίησε έναν δήθεν «Ανένταχτο Φοιτητή Νομικής» για να καταγγείλει τον αφοσιωμένο στο διδακτικό έργο του διδάσκοντα ως δήθεν διασπορέα ψευδών ειδήσεων, προπαγανδιστή και μη αντικειμενικό κριτή για τις επικείμενες εξετάσεις.
Η παραίτηση αυτή, η οποία ήταν προϊόν συνειδησιακής αναφυλαξίας στην πρωτοφανή απόπειρα να φιμωθεί η ακαδημαϊκή του ελευθερία (λίγες ημέρες μετά την υποβολή της φοιτητικής καταγγελίας, τού απαγορεύθηκε να διδάξει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών μάθημα που είχε ετοιμάσει με αντικείμενο την “ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΟ ΚΙΝΔΥΝΩΔΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ”), έλαβε χώρα 16 χρόνια πριν από την αφυπηρέτησή του, αλλά τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού την έθαψαν προκλητικά.
Πρόκειται για μία γνωστή τεχνική που ακολουθούν οι προπαγανδιστές: Δολοφονούν χαρακτήρες μέσω της σιωπής. Το εντυπωσιακό είναι ότι σιγήν ιχθύος τήρησαν ακόμη και κάποια ηχηρά ονόματα του… αντικαθεστωτικού χώρου. Η παράλειψη ανάδειξης εκείνης της παραίτησης, η οποία θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των πολέμιων (;) του ολοκληρωτισμού γεννά εύλογες απορίες σε σχέση με τα γνήσια κίνητρα εκείνων που είχαν στα χέρια τους αντιστασιακό μικρόφωνο, αλλά δεν το αξιοποίησαν.
Είναι ολοφάνερο ότι ζούμε πλέον σε καιρούς όχι καμουφλαρισμένης αλλά απροκάλυπτης δικτατορίας. Εν τούτοις, η συμπαγής πλειοψηφία των χαυνοπολιτών συμπεριφέρεται όπως οι αυλικοί και το πλήθος του πασίγνωστου και άκρως επίκαιρου παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν («Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»), που αρνούνταν να παραδεχθούν ότι ο αυτοκράτορας δεν φορούσε τα καινούργια ρούχα του, τα οποία υποτίθεται ότι του είχαν ράψει οι δύο απατεώνες ράφτες, αλλά περπατούσε γυμνός.
Στο κείμενο που ακολουθεί αποκαλύπτεται για πρώτη φορά δημοσίως ο δεκάλογος της παραίτησής μου από την θέση του αναπληρωτή καθηγητή Ποινικού Δικαίου, προκειμένου να μάθει όλη η Ελλάδα ποια ήταν τα κίνητρά μου και επιτέλους να σταματήσει η παραφιλολογία και η συνωμοσιολογία γύρω από το (μέχρι πρότινος άγνωστο) πρόσωπό μου.
Στις «Ανέκδοτες Σκέψεις» του Εμμανουήλ Ροΐδου, οι οποίες δημοσιεύθηκαν όχι μόνο στον ζ΄ τόμο των Απάντων του συγγραφέως, αλλά και αυτοτελώς στο Μηνιαίο Ανθρωπιστικό Περιοδικό «ΕΡΕΥΝΑ», Διευθυντής του οποίου ήταν ο Άγγελος Κασιγόνης
1, είναι γραμμένο το ακόλουθο απόφθεγμα:
«Πολλοί αποδίδουσι την παρ’ ημίν επικρατούσαν θεσιθηρίαν εις την πενίαν των σήμερον Ελλήνων, αλλ’ εγώ νομίζω ότι η επιδημία αύτη προέρχεται μάλλον εκ του ότι έκαστος Έλλην, όσον πτωχός και αν είναι, έχει εν τούτοις στρέμμα τι αμπέλου, καλύβην, μικράν τινα σύνταξιν, γωνίαν οικοπέδου ή άλλην τινά τοιαύτην κτήσιν επιτρέπουσαν εις αυτόν να τρώγη μαύρον άρτον και να θεσιθηρή καθ’ όλον το διάστημα του βίου του, όπως προμηθευθή έν οιονδήποτε προσφάγιον».
Αυτή η επιδημία της θεσιθηρίας είναι στενά συνυφασμένη με μιαν άλλη, διαχρονική επιδημία: την επιδημία της άρνησης των Ελλήνων να υποβάλλουν την παραίτησή τους, οσάκις η θέση την οποία κατέλαβαν αποδεικνύεται πολύ βαρύτερη των κιλών που ζυγίζει ο θεσιθήρας.
Όσα κιλά, όμως, και να ζυγίζει, το κρίσιμο είναι ότι έχει φροντίσει, προτού καταλάβει την θέση που του εμπιστεύθηκαν, να ρίξει πολλά κιλά κόλλας, χάρη στην οποία το αξιοθρήνητο σαρκίο του θα ενοποιηθεί άρρηκτα με την καρέκλα της θέσης του.
Το επιδημικό αυτό φαινόμενο αποτυπώνεται με ενάργεια σε ένα κείμενο του Γεωργίου Π. Δράκου με τίτλο «Κάτι σπάνιο: η παραίτηση», το οποίο είχε εντάξει το έτος 1985 στην συλλογή δοκιμίων του «Αποστάγματα μιας ζωής»
2.
Σε αυτό ο συγγραφέας του (κατά την δεκαετία 1958-1968 είχε διατελέσει πρόεδρος του ομίλου εταιρειών ΙΖΟΛΑ και του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων
3) καταθέτει τις ακόλουθες, διαχρονικής αξίας σκέψεις του:
«Η προσκόλληση σε ένα αξίωμα, σαν βδέλλα που λέει ο λαός, είναι τόσο έντονη, που τίποτα, και κυριολεκτώ με την λέξη τίποτε, δεν μπορεί να οδηγήσει σε οικειοθελή παραίτηση. Όλοι μας έχουμε ζήσει άπειρα περιστατικά.
Έχουμε ζήσει πρωθυπουργούς που επικρίνουν υπουργούς τους, κι αυτοί παρέμειναν απαθείς στην θέση τους. Έχουμε ζήσει αποτυχημένους διοικούντες που κρατούν με τα δόντια το αξίωμά τους και όταν ακόμα τους υποδεικνύεται η αποτυχία τους από άλλους ή και όταν το διαπιστώνουν μόνοι τους.
Έχουμε ζήσει διοικητάς Τραπεζών να χρηματοδοτούν εν γνώσει τους αποτυχημένες επιχειρήσεις “γιατί έτσι τους διέταξε η κυβέρνηση”, χωρίς ούτε να σκεφθούν καν ότι κρατούν στα χέρια τους το όπλο της παραιτήσεως, που θα ανάγκαζε την κάθε κυβέρνηση να σκεφθεί διπλά πριν δώσει μίαν εντολή χρηματοδοτήσεως.
Είδαμε ποτέ […] παραίτηση υπευθύνου γιατί απέτυχε στο έργο του, γιατί απορρίφθηκαν προτάσεις του, γιατί αποδοκιμάσθηκε από την Κοινή Γνώμην;».
«Θα επισημάνω και ένα άλλο χαρακτηριστικό: πολλοί από αυτούς που αναλαμβάνουν ένα αξίωμα πιστεύουν ότι… θυσιάζονται χάριν της δόλιας πατρίδας. Και όταν ακόμη ενεργούν κατά τρόπον αντίθετον από όσα πίστευαν και διεκήρυσσαν πριν αναλάβουν το αξίωμα – πάλι δίνουν στον εαυτό τους την δικαιολογία ότι “παραμένουν στην θέση τους για να σώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί”… Έχω ακούσει από παλαιόν υπουργό να λέει ότι «να παραιτηθείς είναι εύκολο, να μένεις στην θέση σου αγωνιζόμενος να σώσεις ό,τι μπορέσεις, αυτό είναι το καθήκον σου».
Η τελευταία αυτή θέση, που λειτουργεί ως «ανάποδο άλλοθι» για την άρνηση της υποβολής παραιτήσεως του Νεοέλληνα ραγιά, εκφράζεται συνήθως και με την μορφή του εξής προσφιλούς αποφθέγματος: «Τα κάστρα πέφτουν από μέσα».
Κατ’ εφαρμογήν δηλαδή του τεχνάσματος του Δούρειου Ίππου, ο έχων λόγους να παραιτηθεί πρέπει να ενεργήσει σαν ιός που θα εισχωρήσει στο σύστημα και σιγά-σιγά θα μολύνει όσο περισσότερα αρχεία μπορεί· αν, αντιθέτως, προχωρήσει στην παραίτησή του, τότε αφήνει το πεδίο ελεύθερο για να αλωνίζουν σε αυτό όσοι υπηρετούν τυφλά το σύστημα.
Ωστόσο, το σκεπτικό αυτό είναι ανεδαφικό, όταν το σύστημα είναι άριστα θωρακισμένο ώστε να μπορεί να αποκρούει αποτελεσματικά τις επικίνδυνες απειλές, σε τελική ανάλυση: τους αμφισβητίες του.
Αν, μάλιστα, επικεντρωθούμε στο φαινόμενο της παγκόσμιας δικτατορίας, η οποία εγκαθιδρύθηκε με πρόσχημα την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης λόγω κορωνοϊού, θα έπρεπε να είναι σαφές ότι η απαράμιλλη σκληρότητα με την οποία επιβλήθηκαν τα εκάστοτε μέτρα έδειξε ότι το σύστημα δεν ήταν σε καμία περίπτωση διατεθειμένο να επιτρέψει να υψωθούν αντισυστημικές φωνές.
Ο Δράκος συνεχίζει:
«Ας προσπαθήσουμε να βρούμε τους λόγους για τους οποίους η έννοια της παραιτήσεως έχει σχεδόν χαθεί από το στερέωμά μας. Θα ξεκινήσω αναφέροντας τις όποιες δικές μου σκέψεις, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορώ να καλύψω μόνος όλη την έκταση αυτού του προβλήματος.
Θα ήμουνα ευτυχής αν έδινα αφορμή να ασχοληθούν ευρύτερα αρμοδιότεροι επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, πολιτικολόγοι κ.λπ.».
«Προσωπικά πιστεύω ότι τα παλαιά χρόνια η αναρρίχηση σε ένα αξίωμα ακολουθούσε μιαν επιτυχημένη καριέρα, ακολουθούσε ένα επιτυχημένο έργο ολόκληρης ζωής.
Ο πληθωρισμός των πολλών θέσεων της σύγχρονης οικονομικής και κοινωνικής μας οργανώσεως, ενώ δεν υπάρχουν για να τις καλύψουν ικανά πρόσωπα, οδήγησε κατ’ ανάγκη στην ανάληψη των αξιωμάτων από μετριότητες οι οποί[ες] αντλούν κύρος από την θέση και δεν προσφέρουν κύρος σ’ αυτήν.
Αν θυμηθούμε μερικούς νεκρούς, θα μιλήσουμε για τον Γιάννη Δροσόπουλο, που όταν έγινε διοικητής της Εθνικής Τραπέζης είχε πίσω του ένα έργο, πείρα και ικανότητα αποδεδειγμένη γι’ αυτή τη δουλειά.
Θα μιλήσουμε για τον Παναγή Βουρλούμη π.χ., που όταν έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, είχε ήδη προσφέρει κάποιο έργο στην εθνική μας οικονομία, ώστε αργότερα να κληθεί να την διοικήσει.
Θα μιλήσουμε για τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο, που όταν έγινε υπουργός των Εξωτερικών ήταν ήδη ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος – δεν περίμενε από το αξίωμα να αποκτήσει προσωπικότητα και οντότητα.
Αν η μετριότητά μου γίνει π.χ. υπουργός και έγιναν πολλές μετριότητες (ασφαλώς σαν και μένα) τις τελευταίες δεκαετίες, εγώ θα αντλήσω κύρος από το αξίωμα, εγώ θα υπερηφανευθώ, όχι το υπουργείο μου».
«Το μειωμένο επίπεδο πολλών αξιωματούχων αυξάνει, πολλαπλάσιάζει θα έλεγα, τον αριθμό των υποψηφίων και φιλοδόξων να καταλάβουν τα διάφορα αξιώματα. Εύλογα γεννιέται στο νου του καθενός, γιατί έγινε υπουργός ή διοικητής, ο τάδε και όχι εγώ, τάχα είναι καλύτερός μου;
Έτσι ο πληθωρισμός των θέσεων ακολουθείται από τον πληθωρισμό των φιλοδόξων που πιστεύουν εαυτούς ικανούς για όλα τα αξιώματα. Φυσικό είναι να αποφεύγουμε την παραίτηση, όταν γνωρίζουμε ότι δεκάδες, τουλάχιστον, άλλοι είναι έτοιμοι να μας διαδεχθούν.
Ας μη ξεχνάμε και τον νόμο του Αριστοφάνους (οι οικονομολόγοι μας τον λένε νόμο του Γκρέσαμ) που αναφέρεται στο νόμισμα και λέει ότι “το κακό νόμισμα διώχνει το καλό από την αγορά”. Μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει και με πολλούς από τους διοικούντας;».
«Ενώ ζούμε στον αιώνα της ειδικεύσεως, θα ιδούμε τους επίδοξους διοικούντες να πιστεύουν στην παντογνωσία τους και στην ικανότητά τους να διοικήσουν κάθε τι και να αναλάβουν οποιοδήποτε αξίωμα από του προέδρου ενός επιστημονικού κέντρου ερευνών, υπουργού ενός οικονομικού υπουργείου, διοικητού μιας μεγάλης Τραπέζης, γενικού διευθυντού μιας βιομηχανίας, κοντολογίς τα πάντα.
Επιτυχημένα είπε ο Γιάννης Τσαρούχης ότι «στον τόπο μας είσαι ό,τι δηλώνεις». Έτσι δηλώνουν ότι είναι ειδικοί για όλες τις θέσεις και έτσι εγέμισε ο τόπος Γουλιμήδες».
«Υπάρχει θεραπεία; Φοβάμαι όχι, γιατί δεν λειτουργεί ελεύθερα ο νόμος του ανταγωνισμού, δεν επικρατεί ο ικανότερος γιατί οι ανίκανοι συμμαχούν για να τον υποβιβάσουν, γιατί όσο διευρύνεται ο δημόσιος τομέας, τόσο πιο έντονη θα γίνεται η έλλειψη ικανών στελεχών και η αξιοκρατία θα συνθλίβεται κάτω από ενιαία μισθολόγια. Λυπάμαι που είμαι απαισιόδοξος».
Αν προσπαθήσει ο νεοέλληνας ραγιάς να μετρήσει πόσοι παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους, αρνούμενοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο υγειοναζιστικό καθεστώς, θα διαπιστώσει ότι η παραίτηση είναι σταθερά μέχρι σήμερα ένα «σπάνιο πράγμα». Στην πραγματικότητα, είναι ένα εν δυνάμει σπάνιο φάρμακο, αφού το άθροισμα πολλών παραιτήσεων οδηγεί ένα τυραννικό καθεστώς σε μια περίλαμπρη κατάρρευση.
Αλλά για να λειτουργήσει αυτή η λογική της συσσώρευσης, θα πρέπει να υπάρχουν μονάδες πρόθυμες να θυσιασθούν για τον κοινό σκοπό. Τούτες υπάρχουν, όμως, μόνο όταν ο κοινός σκοπός παρουσιάζεται από τους ειδικούς υπό τον μανδύα ενός μιλιταριστικού λεξιλογίου που αποβλέπει στην στρατολόγηση των τρομοκρατημένων πολιτών στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού». Επομένως, προσκλητήρια συλλογικής συμμετοχής πιάνουν σήμερα τόπο, μόνο όταν ο πολίτης καλείται να «πολεμήσει» στο πλευρό του κράτους.
Αντιθέτως, όταν πρόκειται να πολεμήσει ενάντια στο κράτος, το πολεμικό εμβατήριο δεν λειτουργεί σαγηνευτικά αλλά ενοχλητικά. Τότε, ο πολίτης προτιμά να παραμείνει στον καναπέ του και να ασκείται στην υπνοπαιδεία πληκτολογώντας εναλλάξ μπροστά στις τρεις οθόνες του: της τηλεόρασης, του υπολογιστή και του κινητού του.
Διαχρονικής σημασίας τα λόγια του Θορώ:
«Εάν ο φοροεισπράκτορας ή οποιοσδήποτε άλλος δημόσιος υπάλληλος με ρωτήσει, όπως πράγματι συνέβη κάποτε, “Μα τι πρέπει να κάνω;”, η απάντησή μου είναι: “Αν θες πραγματικά να κάνεις κάτι, παραιτήσου. Όταν ο υπήκοος έχει αρνηθεί την αφοσίωση και ο υπάλληλος έχει παραιτηθεί από τη θέση του, τότε η επανάσταση έχει επιτευχθεί”»
4.
Από τους σύγχρονους στοχαστές ο Timothy Snyder επισημαίνει:
«Ξεχωρίστε από το πλήθος. Κάποιος πρέπει να το κάνει. Κάποιος πρέπει να υψώσει το ανάστημά του. Είναι εύκολο να ακολουθούμε τη μάζα. Ενδέχεται να αισθανθούμε παράξενα, αν κάνουμε ή αν πούμε κάτι διαφορετικό. Όμως χωρίς αυτήν την αμηχανία, αυτήν την εσωτερική αναστάτωση, δεν υπάρχει ελευθερία. […] Τη στιγμή που κάποιος από μας γίνεται παράδειγμα, τα μάγια του status quo λύνονται, και τον ακολουθούν και άλλοι»
5.
Στις 10 Απριλίου 2023 παραιτήθηκε από την θέση του Αντιπροέδρου του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου ο δικαστής Χρήστος Τζανερίκος, επικαλούμενος λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας και επαγγελματικής συνειδήσεως μετά την νέα αντισυνταγματική νομοθετική έμπνευση της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας για το κόμμα Κασιδιάρη και την ορθή κριτική που άσκησε δημοσίως ενάντια στην νέα, πρωτοφανή κυβερνητική ρύθμιση, βάσει της οποίας η απόφαση για την νομιμότητα της συμμετοχής του συγκεκριμένου κόμματος στις επικείμενες εκλογές θα ληφθεί από το σύνολο των δικαστών του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου και όχι από την πενταμελή σύνθεσή του.
Αν η παραίτηση του κ. Τζανερίκου θα τον κάνει να ξεχωρίσει από το πλήθος, συμβάλλοντας στην αφύπνιση των υπάκουων υπηκόων αυτής της χώρας, οι οποίοι ανέχονται τον κατ’ εξακολούθησιν ανασκολοπισμό του Συντάγματος από ξετσίπωτες κυβερνήσεις που τους εμπαίζουν, παίζοντας ταυτοχρόνως την ζωή τους στα ζάρια, είναι κάτι που θα το δείξει η Ιστορία.
Άραγε, η παραίτηση αυτή θα είχε υποβληθεί, αν ο υπολειπόμενος χρόνος για την συνταξιοδότηση του έντιμου και άξιου Αρεοπαγίτου δεν ήταν πολύ μικρός;
Άλλη περίπτωση παραιτήσεως, η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έγινε «εκ του ασφαλούς», ήταν εκείνη της Λένας Διβάνη, καθηγήτριας Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών.
Η ίδια είχε αφήσει να εννοηθεί ότι παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 2022 ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την κακή κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια
6. Άραγε, η κ. Διβάνη θα είχε παραιτηθεί, αν δεν επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί λίγους μήνες αργότερα;
Πριν από δύο περίπου χρόνια, στις 3 Φεβρουαρίου 2021, είχε παραιτηθεί ένας αναπληρωτής καθηγητής Ποινικού Δικαίου στην Νομική Σχολή της Κομοτηνής μετά την ελεεινή στοχοποίησή του από το καθεστώς της Νέας Δικτατορίας που χρησιμοποίησε έναν δήθεν «Ανένταχτο Φοιτητή Νομικής» για να καταγγείλει τον αφοσιωμένο στο διδακτικό έργο του διδάσκοντα ως δήθεν διασπορέα ψευδών ειδήσεων, προπαγανδιστή και μη αντικειμενικό κριτή για τις επικείμενες εξετάσεις.
Η παραίτηση αυτή, η οποία ήταν προϊόν συνειδησιακής αναφυλαξίας στην πρωτοφανή απόπειρα να φιμωθεί η ακαδημαϊκή του ελευθερία (λίγες ημέρες μετά την υποβολή της φοιτητικής καταγγελίας, τού απαγορεύθηκε να διδάξει στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών μάθημα που είχε ετοιμάσει με αντικείμενο την “ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΟ ΚΙΝΔΥΝΩΔΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ”), έλαβε χώρα 16 χρόνια πριν από την αφυπηρέτησή του, αλλά τα Μέσα Μαζικού Ευνουχισμού την έθαψαν προκλητικά.
Πρόκειται για μία γνωστή τεχνική που ακολουθούν οι προπαγανδιστές: Δολοφονούν χαρακτήρες μέσω της σιωπής. Το εντυπωσιακό είναι ότι σιγήν ιχθύος τήρησαν ακόμη και κάποια ηχηρά ονόματα του… αντικαθεστωτικού χώρου.
Η παράλειψη ανάδειξης εκείνης της παραίτησης, η οποία θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των πολέμιων (;) του ολοκληρωτισμού γεννά εύλογες απορίες σε σχέση με τα γνήσια κίνητρα εκείνων που είχαν στα χέρια τους αντιστασιακό μικρόφωνο, αλλά δεν το αξιοποίησαν.
H τελευταία φορά που έγραψα στον πίνακα του αμφιθεάτρου όπου παρέδιδα μαθήματα Ποινικού Δικαίου επί 16 χρόνια…
Ας καταγραφούν εδώ, για πρώτη φορά δημοσίως, οι λόγοι που επικαλέσθηκε ο παραιτηθείς αναπληρωτής καθηγητής για την υποβολή της παραίτησής του, προκειμένου να μάθει όλη η Ελλάδα ποια ήταν τα κίνητρά του και επιτέλους να σταματήσει η παραφιλολογία και η συνωμοσιολογία γύρω από το πρόσωπό του:
«ΕΠΕΙΔΗ, με δεδομένο το κατάπτυστο περιεχόμενο της καταγγελίας του “ανένταχτου φοιτητή Νομικής” (ο αυτοχαρακτηρισμός του θυμίζει αρθρογράφο εφημερίδας που χρησιμοποιεί ψευδώνυμο), στο οποίο μου χρεώνεται δήθεν “ανάρμοστη συμπεριφορά”, ανέμενα ότι η εν λόγω καταγγελία θα λογιζόταν ως αυτόχρημα ανυπόστατη, παντελώς ασόβαρη και εκ του πονηρού συνταχθείσα.
Συνακόλουθα, ανέμενα ότι θα απολάμβανα της απολύτου εμπιστοσύνης και της αμέριστης συμπαράστασης των συναδέλφων μου. Αντ’ αυτού, στο περιεχόμενό της δόθηκε τόσο μεγάλη αξία, ώστε εν τέλει να προκληθεί η επιστημονική-ακαδημαϊκή μου φίμωση.
ΕΠΕΙΔΗ ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί πλέον το πανεπιστήμιο, δηλ. μέσω της παντελώς απαράδεκτης εξ αποστάσεως διδασκαλίας, οδηγεί στην αυτοακύρωσή του αλλά και στον εξευτελισμό των διδασκόντων, οι οποίοι καλούνται να προσφέρουν υπηρεσίες ασύμβατες προς την φύση του λειτουργήματός τους, αφού αυτό προϋποθέτει εξ ορισμού την ζωντανή διάδραση με τους φοιτητές μέσα στο σπάνιο “πνευματικό περιβόλι” του αμφιθεάτρου.
ΕΠΕΙΔΗ ο προαναφερθείς τρόπος διδασκαλίας μετατρέπει την πανεπιστημιακή παράδοση σε μηχανισμό επιτήρησης του διδάσκοντος και των διδασκομένων, ένα στοιχείο που είναι ασυμβίβαστο με τα εγγενή χαρακτηριστικά των ιδανικών που υπηρετεί από την φύση του το πανεπιστήμιο, δηλ. την ελευθερία και την δημοκρατία.
ΕΠΕΙΔΗ το πανεπιστήμιο δεν χωρά και δεν πρέπει ποτέ να χωρά σε μια οθόνη υπολογιστή ή κινητού, διότι τότε γίνεται τόσο μικρό που παύει να είναι πλέον πανεπιστήμιο και θυμίζει “ψηφιακό κελί”.
ΕΠΕΙΔΗ πανεπιστήμιο χωρίς βιβλιοθήκη δεν νοείται, όπως ακριβώς δεν νοείται κήπος χωρίς λουλούδια.
ΕΠΕΙΔΗ από την λήψη των πρωτοφανών, δρακόντειων και απάνθρωπων υγειονομικών μέτρων έχει καταλυθεί με τον πιο βάναυσο τρόπο το ελληνικό Σύνταγμα και έχει εγκαθιδρυθεί μια εφιαλτική “βελούδινη δικτατορία”, πάνω στο “βελούδο” της οποίας στάζει καθημερινά το “αίμα” της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξίας και βεβαίως των Ελλήνων.
ΕΠΕΙΔΗ, παρά την διαμορφωθείσα κατάσταση, η συντριπτική πλειονότης των συναδέλφων μου νομικών, κατ’ εξοχήν αρμόδιων για την προάσπιση της καταλυθείσας συνταγματικής τάξεως, τηρούν επί σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο σιγήν ιχθύος, τινές δε εξ αυτών έχουν ευλογήσει δημοσίως την συνταγματικότητα και ορθότητα των επίμαχων μέτρων, αδιαφορώντας πλήρως για την επικείμενη μυθώδη καταστροφή της χώρας μας και των Ελλήνων.
ΕΠΕΙΔΗ ο νωτιαίος μυελός της κοινωνίας μας έχει μεταλλαχθεί σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μπορεί να προβλεφθεί με μαθηματική ακρίβεια και κατ’ εφαρμογήν της κοινής λογικής ότι όλα τα δρακόντεια και απάνθρωπα μέτρα θα εξακολουθήσουν να εφαρμόζονται και στο μέλλον, στην ίδια ή και σε χειρότερη μορφή.
ΕΠΕΙΔΗ πριν από 16 χρόνια εξελέγην λέκτορας στην υπέροχη Νομική μας Σχολή για να διακονώ με όλη μου την ψυχή και όλη μου την δύναμη το Ποινικό Δίκαιο και την διδασκαλία του μέσα στους χώρους των αμφιθεάτρων και όχι από την καρέκλα του σπιτιού μου, επιτηρούμενος μάλιστα από ανεξέλεγκτο αριθμό ατόμων αγνώστου ιδιότητος και αμφιβόλων κινήτρων.
ΕΠΕΙΔΗ ένα πλοίο που έχει ως αποστολή να μεταφέρει επιβάτες ή προϊόντα πρέπει να πλέει σε θάλασσα και όχι σε λίμνη που έχει μετατραπεί σε βούρκο, αλλιώς θα πρέπει να αποσύρεται (το πλοίο είναι ο κάθε διδάσκων που μεταφέρει τις γνώσεις του στους φοιτητές, η θάλασσα είναι το πανεπιστήμιο και τα λιμάνια είναι οι φοιτητές).
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΩ ΛΟΓΟΥΣ:
ΣΑΣ ΥΠΟΒΑΛΛΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να διατηρήσω αφ’ ενός καθαρή την συνείδησή μου και το πρόσωπό μου, και αφ’ ετέρου ψηλά το κεφάλι μου.
Διά της παραιτήσεώς μου αντιμετωπίζεται γρήγορα και αποτελεσματικά το θέμα που έθεσε ο καταγγέλλων “ανένταχτος φοιτητής Νομικής” σχετικά με το κατά πόσον “θα είναι αντικειμενικές οι εξετάσεις, καθώς τα θέμα[τα] θα μπουν από τον κ. Βαθιώτη, και άρα θα εκφράζουν ακραίες απόψεις περί κορονοϊού ελλείψ[ει] επιστημονικότητας”.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΒΑΘΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑΣ για την άψογη συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια».
Τώρα βγάλτε τα συμπεράσματά σας για την βαθιά σήψη στην οποία βρισκόμαστε και για τα ακόμη μεγαλύτερα δεινά που καιροφυλακτούν.
Είναι ολοφάνερο ότι ζούμε πλέον σε καιρούς όχι καμουφλαρισμένης αλλά απροκάλυπτης δικτατορίας. Εν τούτοις, η συμπαγής πλειοψηφία των χαυνοπολιτών συμπεριφέρεται όπως οι αυλικοί και το πλήθος του πασίγνωστου και άκρως επίκαιρου παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν («Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»), που αρνούνταν να παραδεχθούν ότι ο αυτοκράτορας δεν φορούσε τα καινούργια ρούχα του, τα οποία υποτίθεται ότι του είχαν ράψει οι δύο απατεώνες ράφτες, αλλά περπατούσε γυμνός.
Ακολουθεί η συνέντευξη του γράφοντος που δόθηκε στον δημοσιογράφο του ραδιοφωνικού σταθμού Focus FM 103.6 Στέφανο Δαμιανίδη μία ημέρα προτού παραιτηθεί ο κ. Τζανερίκος.
Έτος Έκτον, Αύγουστος 1932, σελ. 19.
Eκδ. Imago, σελ. 97 επ.
Θορώ, Πολιτική ανυπακοή, μτφ.: Γ. Λαμπράκος, εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2020, σελ. 62.
Snyder, Απέναντι στην τυραννία, μτφ.: Κ. Σχινά, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2017, σελ. 45.
ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΒΑΘΙΩΤΗ ΕΧΕΙΣ ΖΟΡΙ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΕΣ ΣΟΥ;
ΜΗΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ;
ΑΦΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΑΚΟΜΗ Ο ΚΑΘΕ ΚΟΥΛΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ,
ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΚΟΣΑΛΗΤΕΣ .
ΠΟΙΟΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΛΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣ;
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΙΤΗΣ;
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΑΝΑΧΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΠΟΥ ΔΗΘΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ.
ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ;
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΚΟΛΠΟ ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΜΑΣ ΑΦΟΠΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΣΧΗΜΟ.
ΖΗΤΑΜΕ να βρουμε στους κρατουντες [ 300 ]+10 περιπου απληστους ελιτ ΕΣ αξιες ; ΜΠΕΣΑ ; ΗΘΙΚΗ ; ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ; Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Α ; Χ Ρ Η Σ Τ Ι Α Ν Ο Υ Σ ; δεν εχουν ΤΙΠΟΤΕ μαζι και τα μορμολικια που τους ακολουθουν .Μικρη μεριδα που σαυτους ειναι οι ακολουθουντες θεσιτες που καθονται στ αυγα τους και δεν παρετουνται στο πρωτο που διαφωνουν που παραβιαζονται λογικη και νομοι ετσι επιπλεουν μητσοτακιδες τσιπραδες βελοπουλοι μπαρουφακιδες αντρουλακιδες κουτσουμπιδες κοινως το απολυτο Ο ,μακαρι κι αλλοι σαν το κ Βαθιωτη μια ελπιδα ενα φως Ας εορτασουμε με κατανιξη την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ με πιστη πως δεν θα αφησει την ΕΛΛΑΔΑ στα χερια των 300+10
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕΝ ΠΑΝΕ ΝΑ ΛΕΝΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΚΙ Ο Ν.ΜΑΝΙΑΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΕΙΝΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ.
ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΔΗΔΕΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΟΤΗΝ ΣΙΓΚΙΟΥΛΑΡ ΛΟΤΖΙΚ . ΕΞΑΛΟΥ ΘΑ ΤΟ ΔΗΞΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟ ΚΑΙΡΟΥ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.
ΙΣΩΣ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΠΟΥΜ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΠΡΙΝ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΑΛΛΑΣΕΣ ΝΟΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ.
ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΟΥΣ S-300 ΜΕΤΗΝ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΩΝ ΤΡΥΠΙΩΝ ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΛΩΡΟΥ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΔΗΣΗ.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΟΦΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ.