TO ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΩΝ ΧΑΡΑΡΗΔΩ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ Η ΝΕΝΙΚΗΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ; 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης,

 Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών

Αν ο πόλεμος ενάντια στον βιολογικό θάνατο –όπως και όλοι οι άλλοι πόλεμοι, δηλ. κατά της τρομοκρατίας, της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής– επιβληθεί ως κρατική φιλοσοφία, επί τη βάσει της οποίας θα καθορίζεται η αντίστοιχη πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την εφαρμογή ενός καταναγκαστικού ιατρικού πατερναλισμού που θα μετατρέψει τη ζωή του ανθρώπου σε επίγεια κόλαση:

Εφόσον όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες θα πρέπει να συμμετέχουν στον πόλεμο ενάντια στον θάνατο, όντας τρόπον τινά υποχρεωμένοι να μην πεθαίνουν, η βούληση του ίδιου του ασθενούς δεν θα έχει πλέον καμία απολύτως σημασία. 

Ο ασθενής θα είναι έρμαιο του κράτους και των ιατρών, αναγκασμένος να ζει παρά τη θέλησή του, υποβαλλόμενος στις «θεραπείες» που θα αποφασίζονται ερήμην του.

Ο «μέχρις εσχάτων πόλεμος ενάντια στον θάνατο», τον οποίο οραματίζεται ο ψευδοπροφήτης της Νέας Τάξης Πραγμάτων Χαράρι και οι ομοϊδεάτες του, δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο παρά υπόσχεση και επιβολή μιας κατ’ επίφασιν αθανασίας, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί, εφόσον δεν μετέχει σε αυτήν το άφθαρτο θείο στοιχείο, και πιο συγκεκριμένα εφόσον επιχειρείται με έναν ανθρώπινο, τεχνητό και όχι κατά έναν υπερβατικό, μέσω της ένωσης του Ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό, τρόπο.

Η αντίχριστη ελίτ των Χαράρηδων θέλει να μας «εμβολιάσει» με την ανάποδη λογική:

Nα τρέμουμε τον θάνατο και να εκλιπαρούμε για την (δήθεν) ολοκληρωτική ασφάλεια που μας παρέχει το νεοταξίτικο θηρίο της τεχνοεπιστήμης. 

Έτσι, όμως, το περίφημο απόφθεγμα του Μονταίνιου «όποιος έμαθε να πεθαίνει ξέμαθε να είναι δούλος» θα αναποδογυρίσει, λαμβάνοντας το εξής περιεχόμενο: «Όποιος ξέμαθε να πεθαίνει, έμαθε να είναι δούλος».

Αφεντικά-διαχειριστές αυτού του δούλου θα είναι οι αναβαθμιστές του σώματος και του μυαλού του, οι λεγόμενοι βιοεξουσιαστές του.

Όταν το φαινόμενο της διεθνούς τρομοκρατίας έφθασε στο αποκορύφωμά του με την ενοχοποίηση της Αλ Κάιντα για την πτώση των Δίδυμων Πύργων, κηρύχθηκε ο ιερός και ολοκληρωτικός «πόλεμος ενάντια στον τρόμο» (war on terror).

Τα εργαλεία που μας κληροδότησε ο πόλεμος αυτός αποτέλεσαν μια καθιερωμένη συνταγή, η οποία ακολουθείται μέχρι σήμερα με το σύστημα του φασόν για την διαχείριση κάθε αναφυόμενης «παγκόσμιας κρίσης».

 Του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είχε, βεβαίως, προηγηθεί ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» (war on drugs).

Στις μέρες μας ζήσαμε τον «πόλεμο κατά της πανδημίας», ενώ πλήθος άλλων «πολέμων» μαίνονται στο παγκόσμιο στερέωμα, πάντοτε με την μεταφορική έννοια του όρου: ο «πόλεμος κατά της ακρίβειας» και ο «πόλεμος κατά της κλιματικής αλλαγής» είναι δύο ακόμη χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ανάμεσα στα υλικά της πολεμικής συνταγής ξεχωρίζει η περίφημη «θεωρία της μηδενικής ανοχής», οι θιασώτες της οποίας, όπως προδίδει η ονομασία της, δεν ανέχονται την παραμικρή αταξία ή εκτροπή. 

Στο όνομα, μάλιστα, της απόλυτης ασφάλειας, οι διαχειριστές των κρίσεων είναι διατεθειμένοι να επιβάλλουν ολοένα και αυστηρότερους περιορισμούς, στραγγαλίζοντας εν τέλει ακόμη και τις θεμελιωδέστερες ελευθερίες του ανθρώπου.

Η μανία της «μηδενικής ανοχής» τείνει να λάβει τόσο καθολικές και επιδημικές διαστάσεις, που πλέον στο στόχαστρό της δεν μπαίνει μόνο η εκπομπή των ρύπων ή η πρόκληση τροχαίων ατυχημάτων, αλλά ακόμη και η έννοια του θανάτου από φυσικά αίτια. 

Από εκεί που αναπόφευκτος θεωρείτο παραδοσιακά ο θάνατος, τώρα πληροφορούμαστε από τον ιστορικό-μελλοντολόγο Χαράρι, ψευδοπροφήτη της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ότι αναπόφευκτος μοιάζει ο μέχρις εσχάτων πόλεμος ενάντια στον θάνατο («Homo Deus.

 Μια σύντομη ιστορία του μέλλοντος», μτφ.: Μ. Λαλιώτης, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017, σελ. 36/37).

Ωστόσο, η πολεμική στάση του ανθρώπου έναντι του βιολογικού θανάτου του δεν είναι νεοπαγής. Οι ρίζες της ανατρέχουν στον 19ο αιώνα, όταν ο θάνατος άρχισε να αντιμετωπίζεται ως ένα επονείδιστο γεγονός που έπρεπε να εξαλειφθεί. 

Η εποχή του «απαγορευμένου θανάτου» (forbidden death) είχε πλέον ξημερώσει (επ’ αυτού βλ. Ariès, Western Attitudes toward Death: From the Middle Ages to the Present, The John Hopkins University, Baltimore and London 1974, σελ. 85 επ.). Έτσι ξεκίνησε και η διαδικασία της ιατρικοποίησης του θανάτου.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόση διεστραμμένη φαντασία μπορεί να διαθέτει κάποιος, για να καταφέρνει να αναποδογυρίσει τo νόημα της ιερότητας της ζωής αλλά και της στιγμής του θανάτου.

 Η ακόλουθη θέση του Κωνσταντίνου Τσάτσου από το έργο του «Αφορισμοί και διαλογισμοί» (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 5η έκδ., 2014, σελ. 29, αριθμ. 28 και 29) μας βοηθεί να επαναπροσεγγίσουμε το ζήτημα με ορθόδοξη ματιά:

«Το αμετάκλητο του θανάτου επισφραγίζει την ευγένειά της. Ο θάνατος είναι που δίνει επισημότητα στη ζωή μας· την κάνει ένα λειτούργημα, όχι ένα απλό δεδομένο. Ο θάνατος την κάνει υπεύθυνη».

Αλλά και ο Μονταίνιος με το δοκίμιό «Ότι το φιλοσοφείν είναι μάθηση θανάτου» συμβάλλει καίρια ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο πόλεμος ενάντια στον θάνατο είναι σύνθημα μιας απολύτως στρεβλής αντίληψης. 

Ο χαρισματικός Γάλλος φιλόσοφος διατυπώνει εξαίσιους κανόνες σχετικά με τη δέουσα στάση που πρέπει να τηρεί ο άνθρωπος έναντι του θανάτου. 

Ένα από τα διασημότερα αποφθέγματά του είναι το ακόλουθο (Μονταίνι, Δοκίμια, Βιβλίο Πρώτο, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, μτφ.: Φ. Δρακονταειδής, Αθήνα 2016, σελ. 132):

«Είναι αβέβαιο πού μας αναμένει ο θάνατος, ας τον αναμένουμε παντού. Η προμελέτη του θανάτου είναι προμελέτη της ελευθερίας. Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος. Η γνώση του θανάτου μάς απελευθερώνει από κάθε υποτέλεια και καταναγκασμό».

Εξαίσια είναι και η συμβουλή του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου (Ζωή θυσιαζόμενης αγάπης, μτφ.: Χ. Λιαναντωνάκη, εκδ. Άθως, 2019, σελ. 80):

«όλη η ζωή μας χρειάζεται να είναι ένα συνεχές μαρτύριο του αμαρτωλού εαυτού μας και μία προετοιμασία για μαρτυρικό θάνατο. Χρειάζεται να αποκτήσουμε την αγνότητα της καρδιάς ενός παιδιού και να έχουμε μεγάλη ανδρεία σε καιρούς διωγμού».

Ο Χαράρι, όμως, επιχειρεί να στηρίξει και νομικά τον παράδοξο πόλεμο ενάντια στον θάνατο, με την έννοια της άνευ ορίων παράτασης της βιολογικής ζωής (ό.π., σελ. 80):

«Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν λέει ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζουν μέχρι να φτάσουν τα ενενήντα. Λέει ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει, τέρμα. Το δικαίωμα δεν έχει ημερομηνία λήξης».

Όποιος έχει την απορία με ποια όπλα θα διεξαχθεί ο «πόλεμος ενάντια στον θάνατο», ο Χαράρι αναφέρει ενδεικτικώς την γενετική μηχανική, την αναγεννητική ιατρική και την νανοτεχνολογία. Ο ίδιος μας πληροφορεί ότι, σύμφωνα με τις απόψεις των Κουρτσβάιλ και Ντε Γκρέι:

«το 2050 οποιοσδήποτε διαθέτει υγιές σώμα κι εύρωστο τραπεζικό λογαριασμό θα έχει μια καλή ευκαιρία να πετύχει την αθανασία, ξεγελώντας τον θάνατο δεκαετία τη δεκαετία».

Πάντως, αν ο πόλεμος ενάντια στον βιολογικό θάνατο –όπως και όλοι οι άλλοι πόλεμοι, δηλ. κατά της τρομοκρατίας, της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής– επιβληθεί ως κρατική φιλοσοφία, επί τη βάσει της οποίας θα καθορίζεται η αντίστοιχη πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την εφαρμογή ενός καταναγκαστικού ιατρικού πατερναλισμού που θα μετατρέψει τη ζωή του ανθρώπου σε επίγεια κόλαση:

Εφόσον όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες θα πρέπει να συμμετέχουν στον πόλεμο ενάντια στον θάνατο, όντας τρόπον τινά υποχρεωμένοι να μην πεθαίνουν, η βούληση του ίδιου του ασθενούς δεν θα έχει πλέον καμία απολύτως σημασία. 

Ο ασθενής θα είναι έρμαιο του κράτους και των ιατρών, αναγκασμένος να ζει παρά τη θέλησή του, υποβαλλόμενος στις «θεραπείες» που θα αποφασίζονται ερήμην του.

Ο προαναφερθείς «μέχρις εσχάτων πόλεμος ενάντια στον θάνατο», τον οποίο οραματίζεται ο Χαράρι και οι ομοϊδεάτες του, δεν είναι στην ουσία τίποτε άλλο παρά υπόσχεση (έως και επιβολή) μιας κατ’ επίφασιν αθανασίας, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί, εφόσον δεν μετέχει σε αυτήν το άφθαρτο θείο στοιχείο, και πιο συγκεκριμένα εφόσον επιχειρείται με έναν ανθρώπινο, τεχνητό και όχι κατά έναν υπερβατικό, μέσω της ένωσης του Ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό, τρόπο.

Όπως λέγει ο Ιουστίνος Πόποβιτς (Άνθρωπος και Θεάνθρωπος. Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας, μτφ.: Ιερομ. Αθανάσιος Γιέβτιτς, Ε΄ έκδ., εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1987, σελ. 45):

Η απελευθέρωση από το βάσανο του θανάτου, την «πιο φρικιαστική απανθρωπία», είναι η σωτηρία που «εδώρησεν εις το ανθρώπινο γένος μόνον ο Νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Θεάνθρωπος».

 Η σωτηρία αυτή «κατορθώνεται μόνον διά της θεανθρώπινης ζωής, της νέας ζωής της εν τω Αναστάντι και διά τον Αναστάντα Χριστόν».

Η προσπάθεια του ανθρώπου να σφετερισθεί τη θέση του Θεού θυμίζει την πτώση του Εωσφόρου, αλλά και την πτώση του Αδάμ, ο οποίος θέλησε να παρακάμψει τον Θεό σε μια αυτονομημένη πορεία ζωής «δίχα Θεού και προ Θεού και ου κατά Θεόν», σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, επιλογή που του στοίχισε την έξοδό του από τον παράδεισο. 

Συνεπώς, ο πόλεμος αυτός είναι καταδικασμένος να αποτύχει ως ένας καθαρός παραλογισμός. Δευτέρα Παρουσία θα γίνει, δεύτερο προπατορικό ή δεύτερη Βαβέλ όχι!

Ο Χαράρι, βεβαίως, αποσιωπά αυτή την διάσταση και επικεντρώνεται στο σχέδιο που θα σαγηνεύσει τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος έχει εκπαιδευθεί να φροντίζει το σώμα του, αλλά όχι την ψυχή του. Μιλώντας όπως ο όφις στους πρωτοπλάστους, προφητεύει:

«Στον 21ο αιώνα, το τρίτο μεγάλο σχέδιο της ανθρωπότητας θα είναι να αποκτήσει τις θεϊκές δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής και να αναβαθμίσει τον χόμο σάπιενς σε χόμο ντέους. […] 

Θέλουμε την ικανότητα να σχεδιάζουμε εκ νέου το σώμα και τον νου μας, προκειμένου, πάνω απ’ όλα, να γλυτώσουμε από τα γηρατειά, τον θάνατο και τη δυστυχία» (ό.π., σελ. 54).

Φυσικά, οι πολεμοχαρείς σχεδιαστές αυτής της «αναβάθμισης» υποβάλλουν εδώ και πολλά χρόνια τους ανυποψίαστους πολίτες στην απαραίτητη πλύση εγκεφάλου: Η εκγύμνασή τους γίνεται πρωτίστως μέσω της υγειολατρικής προπαγάνδας. 

Μια στάση έξω από φαρμακεία, που πλέον, εκτός από φάρμακα, πωλούν δεκάδες προϊόντα καλλωπισμού, μπορεί να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη. «Ολική αναδόμηση της ώριμης επιδερμίδας με ένα κορυφαίο φυσικό προϊόν. 

Σύσφιξη & ανόρθωση περιγράμματος» είναι δύο αντιπροσωπευτικές φράσεις που χρησιμοποιούνται σε διαφήμιση γνωστής ελληνικής εταιρείας παραγωγής καλλυντικών και ομοιοπαθητικών προϊόντων.

Έτσι, όμως, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραδοθεί ο άνθρωπος σε εκείνους που του υπόσχονται ότι θα τον γλυτώσουν από τον θάνατο και τη δυστυχία, υποκαθιστώντας (ακριβέστερα: υποδυόμενοι) τον Θεό. Αφεντικά-διαχειριστές του εφεξής θα είναι οι αναβαθμιστές του σώματος και του μυαλού του, οι βιοεξουσιαστές του.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι στη δυστοπική κοινωνία του «θαυμαστού καινούργιου κόσμου», την οποία οραματίσθηκε ο Άλντους Χάξλεϋ στο ομότιτλο μυθιστόρημά του, είχαν εξαλειφθεί η κοινωνική αναταραχή, η δυστυχία και οι αρρώστιες, αλλά μαζί με αυτά: η ελευθερία, η θρησκεία και η τέχνη.

Άραγε, ο παράλογος πόλεμος ενάντια στον βιολογικό θάνατο θα συνεχίζει να διεξάγεται, φθάνοντας κάποια στιγμή στην αποτρόπαιη κορύφωσή του ή θα ανακοπεί, επειδή αυτήν την ανείπωτη ύβριν θα την διαδεχθεί η νέμεσις;

Σε ένα παλαιό βιβλιαράκι με τίτλο «Ξέρεις ν’ αντιμετωπίζης τις δοκιμασίες και το θάνατο» (έκδοσις τρίτη, Αθήνα 1991, σελ. 20), ο ανώνυμος συγγραφέας του σημειώνει ότι:

«κανένας τρομοκράτης δεν ξεπερνάει τον μεγάλο τρομοκράτη, τον θάνατο. […] Και όμως, ένας δεν τρέμει τον θάνατο: […] ο αληθινός χριστιανός […] που πιστεύει στον σταυρό του Χριστού, που ζη τη ζωή του σταυρού. Ο σταυρός είναι το όπλο, που εξουδετερώνει τον μεγάλο τρομοκράτη, τον θάνατο, και τον διάβολο που έχει το κράτος του θανάτου».

Αλλά η αντίχριστη ελίτ των Χαράρηδων θέλει να μας εμβολιάσει με την ανάποδη λογική:

Nα τρέμουμε τον θάνατο και να εκλιπαρούμε για την (δήθεν) ολοκληρωτική ασφάλεια που μας παρέχει το νεοταξίτικο θηρίο της τεχνοεπιστήμης. Έτσι, όμως, θα αναποδογυρίσει και το απόφθεγμα του Μονταίνιου:

Όποιος ξέμαθε να πεθαίνει, έμαθε να είναι δούλος.

ΠΗΓΗ