ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ!!!

ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΑΜΕ……
ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΝΤΑΜΑ

Μην ακουμπάτε στον τοίχο, μη πατάτε στο πεζοδρόμιο ΜΗ !!!!

Αυτά ήταν τα λόγια του σκοπού στην είσοδο του προεδρικού μεγάρου.

Τόση απορία σε μάτια αστυνομικού δεν είχα ξαναδεί (ως τότε)

-Τι είστε εσείς ;;;

-Τέσσερις άνθρωποι είμαστε πολίτες, είπαμε

-Δεν επιτρέπεται να είστε εδώ, απάντησε

-Εδώ πού ;

-Εδώ στο πεζοδρόμιο....

Σε κλάσματα δευτερολέπτου οι αστυνόμοι έγιναν 3

Οι διαπραγματεύσεις μας για την παραμονή μας στο πεζοδρόμιο συνεχίστηκαν, με ένα διάλογο που γελοιότερος αυτού ίσως να μην υπήρξε ποτέ πριν σε πεζοδρόμιο....

-Είμαι πολίτης και έχω δικαίωμα να βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο.

-Όχι σε αυτό το πεζοδρόμιο !!!

-Γιατί ;;;;;

-Γιατί αυτό το πεζοδρόμιο είναι έξω από το προεδρικό μέγαρο!

-Είναι ιδιωτικό το πεζοδρόμιο;;;

-Όχι.

-Τότε γιατί δε μπορούμε να μείνουμε εδώ ;;

-Γιατι από εδώ συνήθως δεν περνάει κόσμος.

Οι τέσσερις γίναμε οκτώ, δέκα κι έφταναν κι άλλοι, με ταξί, μηχανές, πεζοί κρατώντας στα χέρια τους έντυπα με υπογραφές.

Έντρομος ο σκοπός !!!
"Κίνηση στο πεζοδρόμιο του προεδρικού μεγάρου.Συνωστισμός για την ακρίβεια."

Είμαστε πλέον 20 πολίτες και περίπου 30 αστυνομικοί, ένστολοι και μη, εκτός από τον προϊστάμενο ασφαλείας του προεδρικού μεγάρου που έφτασε με μια μαύρη mercedes και προχώρησε πεζός προς το μέρος μας.

-Δε μπορείτε να βρίσκεστε εδώ, είπε.

-Γιατί;;

-Γιατί δε συνηθίζεται πολίτες να βρίσκονται έξω από το προεδρικό μέγαρο.

-Θέλουμε να μπούμε μέσα, να καταθέσουμε ένα αίτημα

(στη θέα του χοντρού φάκελου, πρέπει να κοκκίνησαν τα μάγουλά του αν και είχε ήδη ενημερωθεί από τους προηγούμενους ότι τον έλεγξαν.)

-Να πάτε στη βουλή. Εδώ δε μπορείτε να περάσετε.

Και να χωριστείτε!!! Δε μπορείτε να περπατάτε όλοι μαζί !!!

-Γιατί;;;;

-Για να μη φαίνεστε πολλοί!!!!! (ναι το είπε....)

Μιά κλούβα έφτασε και μια διμοιρία ΜΑΤ μας περικύκλωσε...συνοδεύοντάς μας μέχρι τη βουλή...μηχανές ΔΙΑΣ ακολουθούσαν...

Στην είσοδο της βουλής μας περίμενε άλλη μία διμοιρία (πράσινη αυτή..)

-Στοοοοπ !!! είπε ο επικεφαλής της, προτάσσοντάς μας το χέρι του, κι ήταν τόσο μα τόσο αξιολύπητο το βλέμμα του, μη ξέροντας πώς να αντιμετωπίσει εμάς που δε μπορούσε καν να μας χαρακτηρίσει, πασχίζοντας να συνεννοηθεί με τους ανωτέρους του με δύο ασυρμάτους, ιδρωμένος, απορημένος, χαμένος....

Ένας από τους επικεφλής της ασφάλειας της βουλής μας πλησίασε.

-Ποιοί είστε ;;

-Πολίτες.

-Ποιοί ;;

-Δεν ξέρουμε, δε προλάβαμε να συστηθούμε μεταξύ μας, μας περικύκλωσαν οι συνάδελφοί σας....

Μακάρι να μπορούσα να φωτογραφήσω το βλέμμα του....δε μπορώ να το περιγράψω με λόγια....

-Δε μπορείτε να περάσετε. Παραδώστε το σε εμάς και θα το μεταφέρουμε.

-ΔΕ ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΡΙΘΜΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ.

Μετά από πολλή ώρα διαπραγματεύσεων, αποκλεισμό του πεζοδρομίου, κι άλλους αστυνομικούς, όλων των μονάδων, μας ανακοίνωσε.

-Τρεις από εσάς μόνο.

Μετά τον σωματικό έλεγχο, τον έλεγχο των τσαντών μας και του φακέλου με τις υπογραφές, τη σημείωση και κράτηση για όσο βρισκόμασταν μέσα στο κτίριο των ονομάτων, αριθμών τηλεφώνων και αριθμών ταυτότητάς μας, βρεθήκαμε τρεις γυναίκες να περπατάμε στους διαδρόμους της βουλής, με τη συνοδεία της ασφάλειας

-Βγάλτε μας μια φωτογραφία, του είπα.

Απλώς χαμογέλασε.

-Περιμένετε εδώ, μας είπαν έξω από το γραφείο του προέδρου της βουλής.

Μετρούσα αντίστροφα από μέσα μου, χαμογελούσα .

Η γραμματέας του μας υποδέχτηκε με ένα ηλίθιο ειρωνικό χαμόγελο.

Συνέχισε να το φοράει (ασορτί με το D&G μπλουζάκι της και το m.c.hammer screen saver στον υπολγιστή της ) για όση ώρα της εξηγούσα ότι ο φάκελος περιείχε αίτημα πολιτών για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και των νόμων περί ευθύνης υπουργών, υπογεγραμμένο από πολίτες.

Μέχρι που...τον άνοιξα....

Το σαγόνι της κατέβηκε κυριολεκτικά....το βλέμμα της καρφώθηκε κυριολεκτικά στον όγκο των εγγράφων ....δε μπορούσε πλέον να αρθρώσει λέξη....

Στα μάτια της καθρεφτίστηκε ο αριθμός...7.989 υπογραφές....

-Θα φέρουμε κι άλλες, της είπα, τις επόμενες μέρες.

Θέλουμε τον αριθμό πρωτοκόλλου για να τις επισυνάψουμε.

Πήρε ένα μικρό χαρτάκι, το σφράγισε και σημείωσε....αρ. πρωτ.3903.

Στο πεζοδρόμιο, μας χειροκροτήσαμε, εμείς οι είκοσι, εμάς τους 7.989, φιληθήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε... φύγαμε δίνοντας μια υπόσχεση.

ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΑΜΕ.