ΕΡΝΤΟΓΑΝ Ή ΚΕΜΑΛΙΚΟΙ
ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ;
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Κάποιοι, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, στην οποία οι έννοιες και οι λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα εδώ και καιρό, μετά το «λιβάνισμα» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους αφού ο «μεταρρυθμιστής» ηγέτης ξαφνικά μετατράπηκε σε «Σουλτάνο» όπου καταπιέζει κάθε τι το δημοκρατικό και ετοιμάζεται να οδηγήσει τη χώρα του στην εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ Β’.
Από αυτή την ενημερωτική γωνία, εδώ και πάνω από τρία έτη, οι φίλοι αναγνώστες μας έχουν ενημερωθεί διεξοδικά για το «θεάρεστο» έργο που επιτελούν στη γειτονική χώρα οι Πανισλαμιστές / Νεοθωμανοί του Αχμέτ Νταβούτογλου και για τους κινδύνους που ο Eλληνισμός αντιμετωπίζει από αυτούς.
Φυσικά δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι Νεοθωμανοί στην ουσία προσπαθούν να πάρουν την πλήρη εξουσία στα χέρια τους από τους Νεότουρκους / Κεμαλικούς οι οποίοι από το 1923 και μετά καταδυνάστευαν τους λαούς της Μικράς Ασίας με το δυτικού τύπου εθνικιστικό τους παραλήρημα.
Θα ρωτούσε κάποιος, εύλογα πάντα, τελικά εμάς ποιός από τους δύο συμφέρει να είναι στην εξουσία, οι Νεότουρκοι / Κεμαλικοί ή οι Νεοθωμανοί / Πανισλαμιστές; H απάντηση είναι απλή, αφοπλιστική και δυστυχώς πολύ άβολη ειδικά για το καταρρέον πολιτικό μας σύστημα το οποίο πάντα αρέσκεται να παρουσιάζει μία «καλή» και μία «κακή» πλευρά στην ηγετική ελίτ της Τουρκίας.
ΚΑΝΕΝΑΣ από τους δύο δεν μας συμφέρει να νικήσει αυτή τη κούρσα για την απόλυτη εξουσία.
Γιατί; είναι το επόμενο ερώτημα
Διότι πρόκειται για δύο ολοκληρωτικές ιδεολογίες, η μία εθνικιστική και η άλλη αυτοκρατορική για τις οποίες ο ελληνισμός έχει μόνο έναν ρόλο, ΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑ και του ΥΠΟΔΟΥΛΟΥ.
Δεν πρόκειται δηλαδή για μία σύγκρουση δημοκρατίας-απολυταρχισμού, αλλά για μία σύγκρουση δύο ομοίως ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Τώρα που οι «στρατηγιστές» της χώρας μας (οι ειδήμονες των καναλιών) θα μας μιλήσουν για τους «δημοκράτες» οι οποίοι θα προσπαθήσουν να αποτινάξουν τον ζυγό του Ερντογάν καλό είναι ο Έλληνας πολίτης όταν τους ακούει να θυμάται τα εξής:
Ναι, όντως, υπάρχουν δημοκράτες οι οποίοι θα ήθελαν μία «φυσιολογική» δημοκρατία στη Τουρκία, ΟΜΩΣ το «καπέλωμα» της «επανάστασης» θα γίνει από τους Κεμαλικούς οι οποίοι θα επέμβουν διά των όπλων ή τελικά θα επικρατήσει ο Νεοθωμανισμός με αποτέλεσμα είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη, οι πραγματικοί δημοκράτες στη γείτονα να «φιμωθούν» και ένα ολοκληρωτικό καθεστώς να εμπεδωθεί.
Αυτό το καθεστώς, για να στερεώσει την εξουσία του, ειδικά εάν πρόκειται για τους Κεμαλικούς, να προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν έναν «εξωτερικό κίνδυνο» για να επιβεβαιώσουν την εξουσία τους στο εσωτερικό.
Στη παρατήρηση ότι «οι στρατηγοί είναι πλέον ελεγχόμενοι από τον Ερντογάν», η απάντηση, πέραν του ότι είναι μια διαδικασία εν εξελίξει, είναι απλή: Σε ένα στράτευμα πέραν των στρατηγών υπάρχουν πάντα και οι… συνταγματάρχες, πόσο σίγουροι είμαστε ότι όλοι αυτοί είναι Ισλαμιστές;
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι εάν σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν υπερισχύσουν οι «ολοκληρωτικές» ιδεολογίες και μέσω ενός θαύματος η χώρα οδηγηθεί σε μία πραγματική δημοκρατία αυτό αυτομάτως θα σημάνει τη διάλυσή της, αφού οι διάφορες εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες θα ζητήσουν το λιγότερο αυτοδιάθεση ή/και ανεξαρτησία, με αποτέλεσμα η Τουρκία να καταστεί στην καλύτερη περίπτωση, για την ίδια κι για εμάς φυσικά, ένα είδος συνομοσπονδίας η οποία θα αποβάλει κάθε ολοκληρωτικό εθνικιστικό ή/και ιμπεριαλιστικό ιδεολόγημα.
Το ερώτημα δε για το κατά πόσον είναι πιθανό οι ισλαμιστές, οι «Γκρίζοι Λύκοι», οι νεοθωμανοί και οι κεμαλικοί να αφήσουν την εξουσία στους… Οικολόγους Πράσινους οι οποίοι θα αναγνωρίσουν τους Κούρδους ως ανεξάρτητη εθνότητα και τους Αλεβίδες/Αλεβίτες ως μη μουσουλμανική θρησκεία, μάλλον θα πρέπει να είναι ρητορικό.
Με λίγα λόγια, το ενδιαφέρον για τη χώρα μας στην ουσία δεν σχετίζεται με το ερώτημα εάν και κατά πόσο η Τουρκία θα «εκδημοκρατιστεί», αλλά για το ποιο ολοκληρωτικό καθεστώς θα επιβιώσει στο τέλος και για το κατά πόσον, υπό συνθήκες, κάποιος από τη γείτονα θα θεωρήσει έξυπνη ιδέα να εφαρμόσει μία λύση τύπου «Βαριά» έτσι ώστε να αντιμετωπίσει την εσωτερική του αδυναμία μέσω μία εξωτερίκευσης της κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου