Η Επέλαση του Παραλογισμού
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
«Και δεν βλέπω κανέναν λόγο για να υποθέσω ότι στο μέλλον τα ίδια πρότυπα που έχουμε ήδη γνωρίσει δεν θα επανέλθουν... είτε χρησιμοποιηθούν από λογικούς ανθρώπους για λογικούς σκοπούς, ή από τρελλούς για παραλογισμό και για καταστροφή».
[Joseph Campbell, Πρόλογος στο βιβλίο The Masks of God: Primitive Mythology, 1969]
«Ανατολή, Ανατολή, δική σου είμαστε φυλή».
[Νίκος Γκάτσος, Το 1922]
Πάντοτε η Ανατολή υπήρξε μια από τις βασικές διαστάσεις του ελληνισμού, με την οποία οι ιστορικοί μας δεσμοί είναι πανάρχαιοι. Σήμερα, παρά την κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου μοντέλου του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της νεοαποικιοκρατίας και ενάντια στα καταστροφικά σχέδια που εξυφαίνονται γύρω μας, η Νότια Ευρώπη, τα Βαλκάνια και η Μουσουλμανική Ανατολή έχουν κάτι το κοινό: την πάλη κατά του δυτικού, νεοταξικού ηγεμονισμού. Σ’ αυτό τον στόχο μπορούν να συνεργασθούν, με εμπνευσμένες πολιτικές που πρέπει γρήγορα να αναδυθούν, για το κοινό όφελος και να πετύχουν αποτελέσματα σε βάθος χρόνου μέσα από ένα απελευθερωτικό όραμα.
Ο ελληνισμός, ο οποίος δεν βίωσε ποτέ την ύπαρξή του μονάχα ως ευρωπαϊκή, θα πρέπει να ανησυχεί σφόδρα όταν συνειδητοποιεί την τραγική και παράλογη αιματοχυσία που γίνεται δίπλα μας στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Πρέπει, δηλαδή, να πάρουμε τα πράγματα επιτέλους «τοις μετρητοίς» γιατί σοβαρεύουν και σύντομα θα γίνουν απειλητικά και για μας, είτε με την μορφή του τουρκικού νεοοθωμανισμού, είτε με τον ισλαμικό τζιχαντισμό που πυροδοτείται καθημερινά, και δεν τόχουν σε τίποτα κάποιοι ...«σκόρπιοι» τζιχαντιστές να ξεμπαρκάρουν κι εδώ στα πλαίσια των σχεδίων αποσταθεροποίησης που εξυφαίνονται στην Ε.Ε.
Οι πραγματικές αιτίες της νεοαποικιακής επέμβασης του δυτικού μπλοκ δυνάμεων της NWO – ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ισραήλ - στην Μέση Ανατολή έχουν πια αποκαλυφθεί στα μάτια του κάθε καλόπιστου και έξυπνου κατοίκου του πλανήτη και δεν έχουν φυσικά καμμία σχέση με τα «χημικά» του Σαντάμ, τα «πυρηνικά» του Ιράν, τον «κακό» Άσαντ ή την «εξαγωγή δημοκρατίας». Το ανησυχητικό, όμως, είναι πως δεν έχουν σχέση ούτε με τα πραγματικά συμφέροντα των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες, στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, φαίνεται να κατευθύνονται, παρασύροντας και την ανθρωπότητα, προς μια κατάσταση αυτοκτονικής παραφροσύνης.
Είναι ένα φαινόμενο που, μαζί με την παρακμή και την συνωμοσία, παρατηρείται σε ολόκληρη την ιστορία, ασχέτως τόπου και χρόνου: το χάσιμο της πυξίδας από τις ελίτ που κυβερνούν και η επιδίωξη πολιτικών αντίθετων προς τα ίδια τους τα συμφέροντα. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η ανθρωπότητα έχει τις χειρότερες επιδόσεις στην τέχνη του «κυβερνάν» από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο άνθρωπος, οπουδήποτε αλλού εκτός της διακυβέρνησης, έχει επιτελέσει θαύματα, επινοώντας τις μηχανές, δαμάζοντας τον άνεμο και τον ηλεκτρισμό, ανυψώνοντας ναούς και κατοικίες στον ουρανό, ταξιδεύοντας στο διάστημα, ελέγχοντας τις ασθένειες και διεισδύοντας στα μυστήρια της φύσεως.
Όπως είχε εξομολογηθεί, προφητικά, ο Τζων Άνταμς, δεύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ: «Ενώ όλες οι άλλες επιστήμες προόδευσαν, η τέχνη του κυβερνάν βρίσκεται στάσιμη, απλώς ασκείται καλύτερα απ’ ό,τι πριν από τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια». Βλέπουμε, φερ’ ειπείν, τον νεοφιλελεύθερο κορπορατικό κόσμο να επιμένει στο μοντέλο της «παραγωγικότητας» και της «ανάπτυξης», όταν εμφανώς έτσι εκμεταλλεύεται και καταστρέφει τα τρία βασικά στοιχεία της ζωής στον πλανήτη μας: την γη, το νερό και τον καθαρό αέρα! Είμαστε μάρτυρες της δράσης όλων αυτών των υψηλά ιστάμενων στην σφαίρα της παγκοσμιοποίησης, τόσο αντίθετης προς ό,τι υποδεικνύει η λογική όσο και προς το πεφωτισμένο ίδιο συμφέρον.
Η αχρεία διοίκηση συνίσταται, ιστορικά, από τέσσερα είδη, που συχνά συνδυάζονται, όπως λέει η ιστορικός και συγγραφέας Barbara W. Tuchman στην εξαιρετική εργασία της «The March of Folly» (Folio Society, London, 1984). Αυτά είναι: 1) τυραννία ή καταπίεση, για την οποία η ιστορία προσφέρει τόσο πολλά πασίγνωστα παραδείγματα που δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούν, 2) υπερβολική φιλοδοξία, όπως η προσπάθεια των Αθηνών να κατακτήσουν την Σικελία κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, του Γάλλου Φίλιππου του 2ου η φιλοδοξία να κατακτήσει την Αγγλία με την Αρμάδα του, η προσπάθεια της Γερμανίας δύο φορές να υποτάξει την Ευρώπη με την θεωρία της ανώτερης φυλής που μόνη της συνέλαβε και απέδωσε στον εαυτό της, η προσπάθεια της Ιαπωνίας για αυτοκρατορία στην Ασία, κλπ...3) ανικανότητα ή παρακμή, όπως στην περίπτωση της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, των τελευταίων Ρομανώφ και της τελευταίας αυτοκρατορικής δυναστείας της Κίνας, και τελικά, 4) παραλογισμός (τρέλλα) ή διαστροφή, δηλαδή, με την επιδίωξη μιας πολιτικής κόντρα στο συμφέρον του εκλογικού σώματος ή της χώρας τους. Ίδιον συμφέρον είναι ο,τιδήποτε συμβάλλει στην ευημερία ή το όφελος του κυβερνώμενου σώματος. Παραλογισμός είναι μια πολιτική που, με τους όρους αυτούς, είναι αντιπαραγωγική.
Αναρωτιέται, χαρακτηριστικά, η Tuchman, που υπήρξε μία από τις πιο δημοφιλείς ιστορικούς και συγγραφείς της Αμερικής, με δύο βραβεία Πούλιτζερ: «Γιατί, για να τα πάρουμε από την αρχή, οι άρχοντες της Τροίας έσυραν αυτό το εμφανώς ύποπτο ξύλινο άλογο μέσα στα τείχη τους πέραν κάθε λογικής που υπαγόρευε ότι έπρεπε να σκεφθούν ότι ήταν ελληνικό τέχνασμα; Γιατί οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Γεωργίου του 3ου επέμεναν στον καταναγκασμό και όχι στον κατευνασμό των αμερικανικών αποικιών, παρ’ όλο που επανειλημμένα πολλοί σύμβουλοι του είπαν ότι η η ζημιά που έγινε πρέπει να είναι μεγαλύτερη από οποιοδήποτε πιθανό όφελος; Γιατί ο Κάρολος ο 12ος και ο Ναπολέων, και στην συνέχεια ο Χίτλερ, εισέβαλαν στην Ρωσία παρά τις καταστροφές που υπέστη κάθε προηγούμενος; Γιατί ο Μοντεζούμα, επικεφαλής ασυγκράτητων και άπληστων στρατιών και κύριος μιας πόλης 300.000 κατοίκων, υπέκυψε παθητικά σε έναν συρφετό μερικών εκατοντάδων ξένων εισβολέων ακόμα κι όταν αποδείχθηκε ότι όλοι αυτοί ήταν ξεκάθαρα ανθρώπινα όντα και όχι θεοί; Γιατί ο Τσιανγκ Κάϊ-Σεκ αρνήθηκε να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν κάθε μεταρρυθμιστική ή προειδοποιητική φωνή μέχρι που ξύπνησε ανακαλύπτοντας ότι η χώρα του είχε γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του;».
Στο «The March of Folly: From Troy to Vietnam» (1984), η Tuchman εξετάζει τέσσερις συρράξεις και σημεία καμπής στην ιστορία: τον Τρωϊκό Πόλεμο, το Προτεσταντικό Σχίσμα, την Αμερικανική Επανάσταση και τον αμερικανικό Πόλεμο του Βιετνάμ. «Ο χαρακτήρας είναι το πεπρωμένο» είναι ένα από τα κεντρικά της θέματα –φυσικά οι Τρώες υποπτευόντουσαν ότι το περιβόητο άλογο ήταν γεμάτο Αχαιούς ή έκρυβε μια πανούργα παγίδα, αλλά τελικά έκαναν αυτό που ήθελαν οι εχθροί τους. Οι ΗΠΑ δεν έχασαν τον Πόλεμο του Βιετνάμ λόγω άγνοιας, που για την Tuchman είναι άλλο ένα παράδειγμα για το πόσο μοιραία λανθασμένη μπορεί να είναι η ψυχολογία μιας άρχουσας τάξης. Φαίνεται ότι, στην σφαίρα της εξουσίας, η σοφία, που μπορεί να ορισθεί ως η άσκηση κρίσης με βάση την εμπειρία, την κοινή λογική και τις διαθέσιμες πληροφορίες, είναι λιγότερο λειτουργική και περισσότερο ανίσχυρη απ’ ό,τι θάπρεπε. «Η ισχύς του διοικείν συχνά προκαλεί την αποτυχία του σκέπτεσθαι», συμπεραίνει η συγγραφέας, που θεωρεί ότι ο παραλογισμός είναι παιδί της εξουσίας.
Σήμερα όλοι οι λαοί, οι πολίτες όλων των χωρών, από την αστυνομοκρατούμενη Νέα Υόρκη μέχρι το πολιορκημένο Κομπάνι, αισθανόμαστε ότι ζούμε κάτω από μια άνομη εξουσία που γίνεται ακόμα πιο παρανοϊκή κάθε ημέρα που περνά. Ναι, ζούμε σ’ ένα «παγκόσμιο χωριό», που γίνεται ολοένα και πιο ασταθές και όπου κάθε ένας από εμάς έχει, δυνητικά, θεωρηθεί ως μια «πιθανή απειλή» από την ελίτ. Μας λένε ότι η αναδυόμενη παντού αστυνομική επιχείρηση του Big Brother είναι για την ασφάλειά μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται εκεί για να τους προστατεύει.
Για την κυβέρνηση, κάθε πολίτης είναι «πιθανή απειλή» και αυτό δικαιολογεί την στρατιωτικοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας μας. Είναι αυτή συμπεριφορά κυβέρνησης που σέβεται τον πολίτη; Κράτους που θεωρεί ότι τα δικαιώματά σας είναι απαραβίαστα; Που σας αντιμετωπίζει ως τον εργοδότη του, το αφεντικό του, τον σκοπό ύπαρξής του; Δε νομίζω.
Ενώ αυτή η υπερ-στρατιωτικοποίηση της κυβέρνησης πλασσάρεται στο κοινό ως μέσο πρόληψης της τρομοκρατίας και διατήρησης της εθνικής ασφάλειας, μοιάζει περισσότερο με λύκο που φορά προβιά προβάτου. Στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με ένα οργουελικό κράτος που μεταμφιέζεται ως καλοπροαίρετη μεταμοντέρνα...δημοκρατία, μια ξεκομμένη κυβέρνηση, γαντζωμένη στην εξουσία, που φοβάται τους πολίτες, και της οποίας η πολιτική υπαγορεύεται περισσότερο από παράνοια παρά από ανάγκη.
Δεδομένου ότι τα αστυνομικά τμήματα έχουν στρατιωτικοποιηθεί, η χρήση των ειδικών δυνάμεων έχει παραγίνει. Μέσα από ένα συνδυασμό φόβου, δειλίας, πολιτικού καιροσκοπισμού και γραφειοκρατικής ασυδοσίας, η πάλαι ποτέ "δημοκρατική Δύση" έχει μετατραπεί σε ένα έθνος στενά παρακολουθούμενων υπηκόων – σε μια γή με εκατομμύρια δυνητικούς εγκληματίες, των οποίων οι καθημερινές δραστηριότητες χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση.
Η πάλαι ποτέ πιο μυστική από τις μυστικές υπηρεσίες, η αμερικανική NSA, έχει γίνει η πιο διάσημη . Είναι το δημόσιο πρόσωπο του ίδιου του Big Brother. Στην έδρα της, στο Savage Road στο Fort Meade, ο παμφάγος υπερυπολογιστής Black Widow καταβροχθίζει δεδομένα ξένων και ντόπιων, ενώ το νέο κέντρο δεδομένων της, αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, κοντά στο Bluffdale της Γιούτα - το άκρως απόρρητο κέντρο δεδομένων Intelligence Community Comprehensive National Cybersecurity Initiative Data Center – φιλοξενεί τα πάντα σχεδόν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει το έθνος της «μόνιμης έκτακτης ανάγκης» και της «διαρκούς εξαπάτησης» ακόμα και των συμμάχων τους των Ευρωπαίων, τους οποίους συνεχίζουν να τους κατασκοπεύουν καθημερινά, όπως αποκαλύπτεται.
Για δεκαετίες, ο έκτος Στόλος των ΗΠΑ επιτηρούσε την ειρήνη στην ανατολική Μεσόγειο, υποστηριζόμενος από ένα σύμπλεγμα συμμαχιών με το Ισραήλ, την Ελλάδα, την Τουρκία και την Αίγυπτο. Πρόσφατα, αυτή η ισορροπία δυνάμεων θρυμματίστηκε: οι ΗΠΑ έχουν μειώσει την ναυτική παρουσία τους, η Τουρκία στράφηκε κατά του Ισραήλ και δεν θεωρείται πλέον αξιόπιστο μέλος του ΝΑΤΟ, και η Αίγυπτος, αισθανόμενη ότι έχει κακοποιηθεί από την Αμερική, στρέφεται προς τη Ρωσία, που έχει ανακτήσει την θέση της ως σημαντικού παίκτη στην περιοχή και, τέλος, η αυξανόμενη ελευθερία δράσης των Ισλαμιστών απειλεί τους πάντες... . Η αμερικανική αφέλεια και η ευρωπαϊκή ευπιστία μπορεί να αποβεί μοιραία σε στρατηγικό επίπεδο.
Είχαν, προφανώς, λογαριάσει λάθος όσοι στα επιτελεία της Νέας Τάξης πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να πλασσάρουν ξανά και ξανά στην διεθνή κοινή γνώμη τόννους παραπληροφόρησης, όπως το 2003 για τα αίτια της εισβολής στο Ιράκ.
Ένα μικρό μόνο παράδειγμα των σχεδίων τους ήταν η παλιότερη διαρροή από ένα ειδικό ρώσσικο netzine, με πηγές στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, ενός ντοκουμέντου στο οποίο οι Λίβυοι ηγέτες των ανταρτών της Βεγγάζης υπόσχονταν στην κυβέρνηση της Γαλλίας το 35% όλου του Λιβυκού πετρελαίου. Τόσο ανθρωπισμός…
Από την ίδια πηγή αποκαλύφθηκε ότι είχε προαποφασισθεί η στοχευμένη δολοφονία του Καντάφι, πριν από την συζήτηση στο ιταλικό κοινοβούλιο για την στάση της Ιταλίας απέναντι στις επιχειρήσεις. Το ΝΑΤΟ φοβόταν ότι, αν η Ιταλία αποστασιοποιόταν από την νεοαποικιακή συμμαχία, μπορεί να άλλαζε η στάση των εκλεγμένων κυβέρνήσεων και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Η επίθεση, που έγινε στις 1 του Μάη του 2011 και κόστισε την ζωή του γυιου του Καντάφι, πραγματοποιήθηκε με την τεχνική των «στοχευμένων δολοφονιών» της ισραηλινής αεροπορίας, δηλαδή με μια βόμβα ενός τόννου που πέφτει πάνω σε ένα κτίριο και το ισοπεδώνει αδιαφορώντας για τις «παράπλευρες απώλειες».
Την ίδια ημέρα μάθαμε ότι «Αμερικανοί πράκτορες σκότωσαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν» στο Πακιστάν, στο θέρετρο Αμποταμπάντ, κοντά στην πρωτεύουσα Ισλαμαμπάντ, χωρίς την εμφανή συνεργασία των πακιστανικών αρχών. Η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου δεν διευκρίνισε αν ο πιο μεγάλος εχθρός των ΗΠΑ σκοτώθηκε σε μάχη ή συνελήφθη ζωντανός και εκτελέστηκε εν ψυχρώ. Όλα δείχνουν ότι η εντολή ήταν σκοτώστε τον και όχι συλλάβετέ τον.
Η ανυπαρξία αποδείξεων, μέχρι σήμερα, για το τι έγινε (ή δεν έγινε) εκείνη τη νύκτα της Πρωτομαγιάς επιτείνεται και από το γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση φάνηκε να βιάζεται υπερβολικά να «θάψει» το υποτιθέμενο πτώμα του Μπιν Λάντεν επιστρατεύοντας τα αεροπλανοφόρα της και βγάζοντάς το «στα
βαθειά».
Μετά το 2001, οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν επανειλημμένα βόμβες, οι οποίες έχουν την δυνατότητα ολικής καταστροφής υπόγειων δικτύων και καταφυγίων, προκειμένου να καταστρέψουν την «φωλιά του λιονταριού» του Οσάμα Μπιν Λάντεν μέσα στα σπήλαια του Αφγανιστάν όπου υποτίθεται ότι βρισκόταν. Μέχρι και οξύ ψέκασαν μετά από τον ουρανό για να παραμορφώσουν τα πρόσωπα των μουσουλμάνων «μαρτύρων».
Στο τέλος μας είπανε ότι ο φερόμενος ως Μπιν Λάντεν ...παραθέριζε, ουσιαστικά, με όλη του την φαμίλια λίγα χιλιόμετρα από την αμερικανική πρεσβεία, τις βάσεις και τα γραφεία της CIA στην πρωτεύουσα του Πακιστάν. Μάταιο να περιμένει κανείς βέβαια να ζητήσουν συγγνώμη από τις οικογένειες των χιλιάδων θυμάτων τους.
Η επιχείρηση των Αμερικανών κομμάντο στόχευσε «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια», στα πλαίσια ενός καλοσχεδιασμένου «μη-συμβατικού» πολέμου.
Η «απόσυρση» από την τρομοκρατική πιάτσα του φαντάσματος του Οσάμα τους επέτρεψε να απαγκιστρωθούν από το Αφγανιστάν ώστε να ανοίξουν τα νέα μέτωπα στην Μέση Ανατολή και να «ζεστάνουν» το αυγό του φιδιού του ISIS στην Μεσοποταμία, όπου τους δίνεται η ευκαιρία να «μαγειρέψουν» τις εξελίξεις μέσα από την δημιουργία τεχνητού χάους.
Όπως είχε προβλέψει ο ίδιος ο διευθυντής της CIA, Λέον Πανέτα: «Αν και ο Μπιν Λάντεν είναι νεκρός, η Αλ-Κάϊντα δεν είναι… οφείλουμε να παραμείνουμε σε επαγρύπνηση και να εξακολουθήσουμε να δείχνουμε αποφασιστικότητα» (ΗΠΑ: Με διαταγή η εκτέλεση του Μπιν Λάντεν, www.kathimerini.gr, 02/05/2011).
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία που διαβάσαμε στο ισραηλινό newsletter του αντιφρονούντα και αντισιωνιστή συγγραφέα Israel Shamir, οι ΗΠΑ είχαν προτείνει στον πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ μια συμφωνία μέσω της υφυπουργού Άμυνας Μισέλ Φλορνόϋ, αρμόδιας για τις πολιτικές υποθέσεις:«σπάστε τους δεσμούς σας με την Χεζμπολλάχ και το Ιράν και θα σταματήσουμε τις εξεγέρσεις». Το συριακό καθεστώς θεώρησε ότι ένας τέτοιος «οδικός χάρτης» είναι «συνωμοσία» που το πλήττει από τα μέσα, αφού απέτυχαν να του ασκήσουν πίεση από το εξωτερικό.
Η Συρία αποδείχθηκε πάλι ότι είναι σταθερά η χώρα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή. Είναι μια στρατηγική περιοχή από χιλιάδων ετών, ένα λίκνο πολιτισμού ζωντανό από την νεολιθική εποχή έως σήμερα. Είναι, επίσης, το κέντρο της «Εύφορης Ημισελήνου», μιας περιοχής που ενσωματώνει εδάφη από την Παλαιστίνη μέχρι το νοτιοδυτικό Ιράν και μέρη της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Ποτίζεται από τους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη και καλύπτει μια σημαντική έκταση 400-500.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων με πληθυσμό γύρω στα 50 εκατομμύρια.
Η Συρία, επίσης, ως προστάτης της Χεζμπολλάχ και σύμμαχος του Ιράν, είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που δεν είναι υποταγμένη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Στην Συρία, που είναι το τελευταίο καταφύγιο του αραβικού αντιαμερικανισμού, θα παιχτεί η τελική παρτίδα των επερχόμενων γεγονότων. Σοβαρές ενδείξεις λένε ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανυάχου επεξεργάζεται ένα σενάριο για να επιχειρήσει να επιτεθεί στον Λίβανο, πιστεύοντας ότι ο Άσαντ θα είναι πολύ απασχολημένος για να επέμβει.
Ο David Hirst, ο καλύτερος Βρετανός ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής, έχει προφητεύσει γι’ αυτό τον πόλεμο στο τελευταίο βιβλίο του Beware of Small States («Φοβού τα μικρά κράτη»).
Ο David Hirst, ο οποίος έζησε 50 χρόνια στην Μέση Ανατολή, επικαλείται μια φράση του Μπακούνιν από το 1870, σε μια περίοδο που ο εθνικισμός των μικρών κρατών κλυδώνιζε την πολιτική της Ευρώπης, για να περιγράψει την τωρινή ατμόσφαιρα που γίνεται συνεχώς χειρότερη. Για τον Hirst, η προειδοποίηση του Μπακούνιν προσδιορίζει την ιδιαίτερη θέση του Λιβάνου στην ταραγμένη πολιτική της Μέσης Ανατολής.
Αν το Ισραήλ πάει σε πόλεμο κατά του πιθανότερου πρώτου στόχου του, την Χεζμπολλάχ, η Συρία και το Ιράν θα σταθούν στο πλευρό της.
Το ίδιο άφησε να εννοηθεί και ο Ρώσος αξιωματούχος Araik Stapanyan, γραμματέας του Προεδρείου της Ακαδημίας για τα Γεωπολιτικά Προβλήματα, σε αποκαλυπτική συνέντευξή του στην Pravda (english.pravda.ru/08-10-2014). Διαβεβαίωσε ότι η Ρωσία είναι αποφασισμένη να μην αφήσει την Συρία αβοήθητη στην επικείμενη επίθεση των ΗΠΑ με μοχλό το ISIS. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ, με διπλωματικό τρόπο κατέδειξε, επίσης, τους άμεσα υπεύθυνους για την ενδυνάμωση του ISIS, που φιγουράρει σήμερα ως μια τεράστια απειλή για τον πλανήτη. Οι υπεύθυνες πλευρές περιλαμβάνουν όλο το δίκτυο πληροφοριών των ΗΠΑ, που εκπροσωπείται από την Αλ-Κάϊντα και την Αλ-Νούσρα, από την οποία το ISIS προέκυψε, λέει ο Stapanyan: «Αυτές είναι οι δομές που δημιούργησαν οι Αμερικανοί. Επένδυσαν από 3 έως 9 δις στον Μπιν Λάντεν. Πού πήγε η Αλ Κάιντα; Κάθε μία από αυτές τις οργανώσεις εκτελεί μία συγκεκριμένη λειτουργία...».
Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» μας δίνει μια απαράμιλλη ευκαιρία να καταλάβουμε πώς το μοντέλο των «μυστικών εταιρειών», που εξουσιάζουν πραγματικά τον κόσμο, λειτουργεί διαχρονικά!
Η σημερινή «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία της Δύσης, που θυμίζει τις παληότερες αιματηρές εκστρατείες των δυτικών Σταυροφόρων κατά της μουσουλμανικής Ανατολής, έχει πολλές ομοιότητες και στο πεδίο της δράσης των μυστικιστικών ταγμάτων. Τότε, η αναμέτρηση και η αλληλεπίδραση του τάγματος των Ναϊτών καλόγερων-πολεμιστών με τους ιερούς πολεμιστές του Ισλάμ, του Ασσασσίνους, άλλαξε την πορεία της ιστορίας. Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, με άλλο αποτέλεσμα: την επαλήθευση της καταλυτικής παρουσίας, μέσα στους αιώνες, της αχρείας διοίκησης, του παραλογισμού και της εξαπάτησης στους κόλπους της εξουσίας.
* [Δημοσιεύθηκε στο περ. Τρίτο Μάτι τ.225, Νοέμβριος 2014]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου