Η ΕΕ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ
Συχνά μας λένε ότι η ΕΕ έφερε την ειρήνη στην Ευρώπη. Πάντως, αυτή την άποψη δεν τη συμμερίζεται ο ιστορικός Thierry Baudet, ο οποίος προκλητικά ισχυρίζεται ότι μια διαδικασία, κατά την οποία ένα έθνος παραιτείται της εθνικής του κυριαρχίας, νομοτελειακά οδηγεί σε σύγκρουση.
Για αυτό και προτείνει την διάλυση του ευρώ, και την επαναφορά των εθνικών συνόρων.
Ο εθνικισμός δεν οδηγεί σε πόλεμο. Οι προσπάθειες για την οικοδόμηση ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών οδηγούν σε πόλεμο. Η ώθηση επιβολής περιορισμών στη βούληση των λαών θα οδηγήσει σε πόλεμο. Εν ολίγοις, το ευρωπαϊκό σχέδιο θα οδηγήσει σε πόλεμο.
Η νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Μουσολίνι
Ο Νορβηγός συνεργάτης των Γερμανών Vidkun Quisling (Κουίσλινγκ), υποστήριζε πως θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια Ευρώπη που δεν θα χαραμίζει το αίμα της σε συγκρούσεις, αλλά μια Ευρώπη που θα ήταν γερά ενωμένη. Και στις 11 Σεπτεμβρίου του 1940, ο Joseph Goebbels το επιβεβαίωσε λέγοντας: «Είμαι βέβαιος ότι σε 50 χρόνια από τώρα, δεν θα γίνεται πλέον λόγος με όρους κρατών».
Στις 28 Νοεμβρίου του 1941, κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας με τον φινλανδό υπουργό εξωτερικών, ο Αδόλφος Χίτλερ παρατήρησε ότι οι χώρες της Ευρώπης θα πρέπει προφανώς να είναι μαζί, όπως τα μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Στην έγκυρη μελέτη του, ‘Έθνη και κράτη’ (1977), ο ιστορικός Hugh Seton-Watson, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι προθέσεις του Χίτλερ δεν περιορίζονταν σε αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως γερμανικός εθνικισμός. Στόχος του ήταν να κατακτήσει όλη την Ευρώπη, καθώς και μια τεράστια περιοχή ακόμη πιο μακριά. Από την πλευρά του, ο Μουσολίνι ήθελε να ιδρύσει μια νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με επίκεντρο τη Μεσόγειο, ενώ οι Ιάπωνες είχαν πρόθεση να οικοδομήσουν Σφαίρα συν-Ευημερίας της Ευρύτερης Ανατ. Ασίας.
Ο Γερμανικός ρατσισμός δεν ήταν μια έκφραση εθνικισμού. Αντίθετα, η φυλή υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα του κράτους, και οι ρατσιστικές θεωρίες είναι έτσι εξ ορισμού διεθνή -και όχι εθνικά- δόγματα.
Οι πατέρες ιδρυτές της ΕΕ
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τις 17 Ιουλίου 1940, ο Robert Schuman, ένας από τους ιδρυτές του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος, ήταν Γραμματέας του Κράτους στο καθεστώς Vichy, που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Το 1938, ως βουλευτής που εκπροσωπούσε τη Λωρραίνη στο γαλλικό κοινοβούλιο, υποστήριξε ενεργά την προδοσία του Μονάχου, που διευκόλυνε έτσι την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας από τη Γερμανία του Χίτλερ. Εκείνη την εποχή, ο ίδιος εισηγήθηκε την ανάπτυξη στενότερων δεσμών μεταξύ Μουσολίνι και Χίτλερ. Στις 10 Ιουλίου 1940, ο Robert Schuman ήταν ανάμεσα στους βουλευτές που υποστήριξαν τον Πετέν, όταν ανέλαβε την εξουσία.
Ο Jean Monnet, ένας άλλος από τους ιδρυτές της Ευρώπης, πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο Λονδίνο, όπου προσπάθησε να αποτρέψει τη μετάδοση των καθημερινών ραδιοφωνικών δελτίων ειδήσεων του De Gaulle (κάτι που κατάφερε να κάνει στις 20 και 21 Ιουνίου 1940).
Αφήνοντας κατά μέρος τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο “εθνικισμός” κατηγορήθηκε επίσης για την έναρξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, ο στόχος της Γερμανίας στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν να επιβάλει την εξουσία της γερμανικής αυτοκρατορίας πάνω σε περιοχές που δεν ήταν Γερμανικές. Είναι επίσης σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι αυτός ο συγκεκριμένος πόλεμος ξέσπασε πρώτα στην παν-εθνική πυριτιδαποθήκη που ήταν η Αυστρο-Ουγγαρία – προπομπός της ΕΕ, η οποία αρνήθηκε τη χορήγηση ανεξαρτησίας στους Σερβοβόσνιους, που είναι και ο λόγος που μια ομάδα “νέων Βόσνιων”σχεδίασαν τη δολοφονία του αρχιδούκα Franz Ferdinand, τον Ιούνιο του 1914.
Πολιτική ενοποίηση – μια σημαντική πηγή εντάσεων
Η καταπίεση που ασκεί ένα συγκεντρωτικό καθεστώς αποτελεί πηγή έντασης, και ένα από τα βασικά μαθήματα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η «αρχή της αυτοδιάθεσης» – κυρίως προωθούμενη από τον Woodrow Wilson, ο οποίος υποστήριζε το σεβασμό των διαφορετικών εθνικοτήτων, υποστηρίζοντας ότι δεν θα έπρεπε να διαλυθούν και να ενσωματωθούν σε μεγαλύτερες οντότητες.
Αν πάμε πιο πίσω στην ιστορία, για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι δεν ήταν «εθνικισμός», αλλά ιμπεριαλισμός και επιθυμία για την ενοποίηση της Ευρώπης που οδήγησε σε πολέμους. Πάρτε για παράδειγμα τους Ναπολεόντειους Πολέμους. Για την ευημερία της Ευρώπης, ο Ναπολέων ήθελε οι ίδιες αρχές να έχουν εφαρμογή σε ολόκληρη την ήπειρο: ένα ευρωπαϊκό δίκαιο, ένα ανώτερο δικαστήριο της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης, ένα κοινό νόμισμα, οι ίδιες μονάδες μέτρησης, οι ίδιοι νόμοι, και ούτω καθεξής. Ο Ναπολέων από κει και μετά περίμενε ότι η Ευρώπη θα γίνει γρήγορα ένα ενιαίο έθνος ενωμένο.
Η ιδέα ότι ο εθνικισμός οδηγεί σε πόλεμο, ενώ η ευρωπαϊκή ενοποίηση προάγει την ειρήνη είναι, ως εκ τούτου, ψευδείς. Και ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη δεν έχει υπάρξει σε «ειρήνη» τα τελευταία 50 χρόνια. Κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου, οι χώρες της Ευρώπης έχουν εμπλακεί σε μια μάχη μέχρι θανάτου με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία ήταν, και πάλι, έκφραση μιας ακόμη αντεθνικής φιλοσοφίας – σε αυτή την περίπτωση ο κομμουνισμός. Δεδομένου ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο επέμενε, “Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πατρίδα.”
Όπως μπορείτε να φανταστείτε, η σημερινή προσπάθεια να επιτευχθεί πολιτική ενότητα στην Ευρώπη αποτελεί μια σημαντική πηγή εντάσεων. Το πολιτικό τοπίο σχεδόν σε κάθε χώρα στην Ευρώπη έχει πλέον χαραχτεί από την εμφάνιση όλο και πιο ενδυναμωμένων κομμάτων που αντιτίθενται στην καθεστηκυία τάξη.
Ο εθνικισμός καθιστά δυνατή τη δημοκρατία
Η δυσπιστία προς το Νότο είναι όλο και πιο διαδεδομένη στη Βόρεια Ευρώπη, και αντιστρόφως. Εδώ πάλι, δεν είναι εθνικισμός, αλλά το ευρωπαϊκό πρόγραμμα είναι η πηγή της σύγκρουσης. Ακολουθεί το ότι θα πρέπει να επιδιώξουμε τη δημιουργία μιας Ευρώπη που θα είναι ριζικά διαφορετική από τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια Ευρώπη χωρίς ένα κεντρικό καθεστώς: μια Ευρώπη που αποτελείται από εθνικά κράτη, που δεν φοβούνται τις εθνικές διαφορές, και πρόθυμα να συνεργαστούν μεταξύ τους. Η αρμοδιότητα των εθνικών κρατών πάνω στα σύνορά τους θα έπρεπε να αποκατασταθεί, έτσι ώστε να μπορούν οι ίδιοι να αποφασίζουν ποιους θέλουν στο έδαφός τους.
Στην υπηρεσία των οικονομικών τους συμφερόντων, θα πρέπει να επιλέξουν ευέλικτα καθεστώτα για τις μετακινήσεις, που παρ όλα αυτά θα τους επιτρέπει τον έλεγχο της εγκληματικότητας και της μετανάστευσης. Θα πρέπει επίσης να διαλυθεί το ευρώ για να δώσει στα εθνικά κράτη κάποιο χώρο νομισματικής αναπνοής, έτσι ώστε να μπορούν να ρυθμίσουν και πάλι τα δικά τους επιτόκια ανταποκρινόμενοι στις τοπικές συνθήκες. Τέλος, θα πρέπει να απαλλαγούμε από την ομογενοποίηση που υπονομεύει την διαφορετικότητα.
Μακρά από το να αποτελεί πηγή σύγκρουσης, ο εθνικισμός είναι η δύναμη που καθιστά δυνατή τη δημοκρατία. Χωρίς αυτή την ενωτική δύναμη, τα κοινοβούλια δεν θα είναι σε θέση να λάβουν νόμιμα αποφάσεις. Όπως έχει δείξει το παράδειγμα του Βελγίου, η έλλειψη εθνικής ενότητας μπορεί να κάνει τη διοίκηση μιας χώρας εξαιρετικά δύσκολη. Ο παράλογος φόβος του εθνικισμού θα μπορούσε τελικά να οδηγήσει στη δημιουργία μιας περιοριστικής αυτοκρατορίας στις Βρυξέλλες. Ο χρόνος έχει έρθει για να τεθεί ένα τέλος και να αποκατασταθεί το κράτος-έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου