Γ. Κοντογιώργης στην ERTopen:
Βαθιά καθεστωτικό το πολιτικό σύστημα όποιος κι αν εκλέγεται
ΗΧΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ
Στην εκπομπή της Εύας Μαυρογένη στην ERTopen μίλησε ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Γιώργος Κοντογιώργης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου για την πολιτική κατάσταση της χώρας μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Απομαγνητοφωνήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της συνέντευξής του και μπορείτε να τη διαβάσετε αλλά και να την ακούσετε ολόκληρη παρακάτω:
Γιώργος Κοντογιώργης: Αν παρατηρήσουμε, αν θέλετε, πώς εξελίσσεται η πολιτική συμπεριφορά των Ελλήνων, θα διαπιστώσουμε ότι ο νικητής και μάλιστα με πολύ πολύ δυνατό ρυθμό είναι η αποχή, ενδεχομένως το άκυρο ή το λευκό, και - σε κάθε περίπτωση - η ψήφος σε οριακές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες στην πραγματικότητα αμφισβητούν το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις. Επομένως, έχουμε μια σαφή διάσταση της κοινωνίας και της κοινωνικής βούλησης και του πολιτικού προσωπικού, το οποίο στην πραγματικότητα κινείται σε έναν χώρο ο οποίος είναι ξένος προς την ελληνική κοινωνία και την χώρα.
Αυτό είναι προφανέστατο, φαίνεται άλλωστε από τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Η χώρα λεηλατήθηκε δια χειρός της αριστεράς και της δεξιάς και έρχεται τώρα η αριστερά να λειτουργήσει ως η θεραπαινίδα μιας δεξιάς πολιτικής, που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα, ως μια πολιτική δύναμη η οποία νομιμοποιεί και καθαγιάζει ότι έγινε μέχρι σήμερα και το διαχειρίζεται έτσι περαιτέρω με το επιχείρημα ότι είναι καλύτερος διαχειριστής. Επομένως βρισκόμαστε σε μια πορεία συλλογικής καθίζησης της χώρας η οποία δεν έχει να κάνει με τη δυναμική της, με τις δυνάμεις της, αλλά με το πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις τις οποίες επιστρατεύει για να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας.
Είπα προηγουμένως ότι η αριστερά έχει εξελιχθεί διεθνώς σε μια θεραπαινίδα της διεθνούς των αγορών, αλλά και σε μια βαθιά συντηρητική έως και αντιδραστική δύναμη. Και επειδή δεν υπάρχει αριστερά, δεν κινητοποιείται για να αναστοχαστεί τον εαυτό της η δεξιά. Τι σημαίνει αυτό; Στην πραγματικότητα, θα το δούμε όχι με το τι δηλώνει μια αριστερά, όπως ο Σύριζα, αλλά ουσιαστικά με τι ευαγγελίζεται και πράττει. Δύο πράγματα μπορούν να δείξουν εάν είναι μια προοδευτική ή εάν είναι μια συντηρητική δύναμη ο Σύριζα. Το ένα είναι το πολιτικό σύστημα και το άλλο οι πολιτικές που ακολουθεί.
Λοιπόν, ως προς το πολιτικό σύστημα... Αμφισβητεί κανείς ότι το πολιτικό σύστημα που ευαγγελίζεται η αριστερά είναι το ίδιο από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά; Είναι αυτό που οικοδομήθηκε για άλλους λόγους στη Δύση τον 18ο αιώνα και ολοκληρώθηκε στην πραγματικότητα δύο αιώνες μετά, δηλαδή ένα πολιτικό σύστημα λουδοβίκειας κοπής όπου η μόνη διαφορά είναι ότι ο μεν Λουδοβίκος ήταν ιδιοκτήτης και ισόβιος, ενώ ο πρωθυπουργός σήμερα έχει εντολή Λουδοβίκου για μια τετραετία, την οποία την κάνει ό,τι θέλει. Ποιος τον ελέγχει; Ποιος τον ανακαλεί; Ποιος μπορεί να αντιτείνει ότι ο κάθε πρωθυπουργός δεν είναι παρά ο απόλυτος μονάρχης ο οποίος είναι και υπεράνω του νόμου; Είναι νόμος αφ' εαυτόν.
Τι μας λένε σήμερα... Όχι να αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα αλλά να δημιουργήσουμε δικές μας φίλιες δυνάμεις στο επικοινωνιακό τοπίο. Αναδημιούργησαν την ΕΡΤ, αποκαθιστώντας από αυτή την άποψη τυπικά το έγκλημα, το εθνικό έγκλημα που διέπραξε η προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά πώς την ανασυγκρότησαν την ΕΡΤ; Για να είναι το παραμάγαζο της νέας εξουσίας. Είδε κανείς να λειτουργεί με διαφορετικούς όρους; Προφανώς όχι.
Να πάρουμε τις υπόλοιπες πολιτικές... Είναι προοδευτική πολιτική να απελευθερώνει κανείς τους ποινικούς βαρυποινίτες ή τους ποινικούς κρατούμενους και να μην ασχολείται με την ανασυγκρότηση των φυλακών; Είναι πολιτική αριστερή και προοδευτική να επαναφέρει το βαθύ κράτος στα Πανεπιστήμια προκειμένου να δημιουργούν τους κομματικούς τους γενίτσαρους, αντί να αναβαθμίσει το καθεστώς των Πανεπιστημίων, για να μην πω και των σχολείων και όλων των άλλων;
Πρόκειται για μια βαθιά καθεστωτική πολιτική δύναμη η οποία διαγωνίζεται στη νομή της εξουσίας με τη δεξιά.
Πρόσφατη δημοσκόπηση του ευρωβαρόμετρου κατέληξε ότι το το 92% κοντά των Ελλήνων απορρίπτει συνολικά το πολιτικό σύστημα, κανείς δεν ασχολείται με αυτό, έχουμε σήμερα το 50% και πλέον της αποχής να είναι η κυρίαρχη δύναμη και ουδείς ασχολείται - και εννοείται οι δημοσκοπήσεις - με το ερώτημα "γιατί απήχατε κύριε;" Να τους ρωτήσει, όχι όπως κάνουν βέβαια κατά παραγγελίαν, να ρωτάνε ποιος είναι ο πιο ψηλός ή ο πιο όμορφος ή απ' την άλλη μεριά να μας λένε ποιος θέλουμε να κυβερνήσει και ποιον θα ψηφίσουμε. Διότι, δεν είναι μόνο ότι χαλκυβεύεται το ίδιο το σκεπτικό της δημοσκόπησης, γιατί δεν αναδεικνύει την εναλλακτική πρόταση που θα μπορούσε να υπάρχει μέσα από τις ερωτήσεις, αλλά εγκιβωτίζει το μυαλό των ανθρώπων σε διλήμματα όπως είναι το εάν θα ψηφίσω τον έναν ή τον άλλον... ή τον τρίτον.
Ε, λοιπόν, το 50% των Ελλήνων απείχε και δεν εγκιβωτίστηκε σε αυτή τη λογική, η οποία εν τέλει είναι λογική χειραγώγησης, δηλαδή καθυπόταξης της ελεύθερης σκέψης και του προβληματισμού που επιτρέπει την ελεύθερη επιλογή, σε διλήμματα "Ή εμένα ή εκείνον", δηλαδή "το άσπρο ή το μαύρο", που είναι η πρωτόγονη αρχή του ανθρώπου, έτσι ξεκίνησε ο άνθρωπος τα πρωτόγονα χρόνια, "το άσπρο ή το μαύρο", το "καλό ή το κακό", δεν υπήρχαν οι αποχρώσεις.
Μπορείτε να διανοηθείτε, κυρία Μαυρογένη, ότι αυτή η κοινωνία, αυτή η χώρα έχασε αυτό που ήταν το συγκριτικό της πλεονέκτημα από την αρχαιότητα μέχρι τον 10ο αιώνα, δηλαδή τη δημοκρατική αυτοκυβέρνηση, στο όνομα της απολυταρχίας και στη συνέχεια της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους, δηλαδή της ιδιώτευσής της, της αποξένωσής της από το πολιτικό σύστημα; Σήμερα το μόνο που την οδηγούν να σκέφτεται και της λένε είναι ότι αυτό είναι μόνο δημοκρατικό, το να σκέφτεται πώς θα επιλέξει τον ηγεμόνα της, τον Λουδοβίκο της, εάν θα είναι του Σύριζα, της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ ή οποιουδήποτε άλλου. Λουδοβίκους επιλέγουν.
Εάν θα ήταν αντιπροσωπευτικό το σύστημα, θα έπρεπε από σήμερα, από την επομένη που θα είχαμε εκλογές, να εγκαθιδρυθεί η σχέση κοινωνίας και πολιτικής σε εντολιακή βάση, δηλαδή να καθορίσει η κοινωνία τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν, να ορίσει και να συναινέσει ή να αποφασίσει για το ποιοι θα είναι υπουργοί και βεβαίως όχι όλα τα σαπρόφυτα του κομματικού καταγωγίου.
Θα έπρεπε η κοινωνία να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν και πολλά άλλα. Τι γίνεται από όλα αυτά...; Παίρνει την λεγόμενη εντολή, μπορεί και επιβραβεύεται εάν "ανακρούσει πρύμναν" και δηλώσει ότι σας έταξα αλλά σας ξετάζω αυτά που σας έταξα την προηγουμένη των εκλογών, δηλαδή διαμορφώνεται μια λογική απάτης...
[Εύα Μαυρογένη: Απάτης, ναι, λέω και ξελέω, άρα έχω πει ψέματα...]
Γιώργος Κοντογιώργης: Εγώ, αν σας εξαπατήσω, πάω φυλακή και πληρώνω τις συνέπειες. Εάν εξαπατήσει ο πολιτικός ολόκληρη την κοινωνία, επιβραβεύεται. Ξέρετε, δεν είναι μόνο η επιβεβαίωση ότι είναι έξω από το κράτος δικαίου και κάνει ό,τι του γουστάρει. Είναι ότι εάν γνώριζε πως θα υπάρξουν συνέπειες σε περίπτωση που δεν εφήρμοζε αυτά τα οποία υποσχέθηκε, θα γινόταν σοβαρότερος, θα μελετούσε τα πράγματα, θα εναρμονιζόταν με το συμφέρον της χώρας και δεν θα έλεγε πράγματα για να εξαπατήσει και να υφαρπάξει την ψήφο της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η πολιτική θα ήταν εναρμονισμένη με το κοινωνικό συμφέρον ή την κοινωνική βούληση.
Ολόκληρο το σύστημα είναι έτσι οικοδομημένο και όλες οι πολιτικές δυνάμεις το διαχειρίζονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε η κοινωνία να είναι το θύμα και το κράτος, το δημόσιο δηλαδή αγαθό, να είναι το λάφυρο που το λυμαίνονται οι κύριοι αυτοί.
Αυτή είναι και η διαφορά, αν θέλετε, του ελληνικού πολιτικού συστήματος από το ευρωπαϊκό. Ως προς τις εφαρμογές του γιατί ως προς τη φύση του είναι το ίδιο. Και εκεί Λουδοβίκοι είναι οι πρωθυπουργοί ή οι πρόεδροι, που κάνουν απλώς "δουλειές", τα κόμματα επομένως και τα στελέχη, κατά τον τρόπο διαχείρισης μιας ορισμένης λογικής του πράγματος. Παραδείγματος χάριν, εκεί οι πολιτικές είναι ολιγαρχικές γιατί ακολουθούν τις προδιαγραφές του πολιτικού συστήματος που είναι άκρως ολιγαρχικό, αλλά στο πλαίσιο αυτό, ακριβώς επειδή η ολιγαρχική λογική σκέφτεται με όρους συνολικής κοινωνίας, ενδιαφέρεται να ενσωματώνει και τα κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν το πλεονέκτημα να συμμετέχουν στην πολιτική διαδικασία ή στην οικονομική διαδικασία στον κοινωνικό ιστό, ώστε να τα έχουν μαζί τους και όχι απέναντί τους, να υπάρχουν δηλαδή συνθήκες συναίνεσης με πρόσημο την ευημερία και την ελευθερία.
Αυτό λοιπόν στην Ελλάδα δεν συντρέχει. Δεν έχουμε καν ολιγαρχικές πολιτικές, έχουμε πολιτικές ιδιοποίησης της ίδιας της ολιγαρχικής λογικής του συστήματος, γιατί το κομματικό σύστημα αντί να είναι διαχειριστής αυτής της λογικής έχει ιππεύσει, έχει υφαρπάξει και ιδιοποιηθεί το πολιτικό σύστημα. Ακούτε και λένε "το πολιτικό μας σύστημα", δηλαδή τα κόμματα, "η δημοκρατία μας", δηλαδή τα κόμματα... "Το παλαιό πολιτικό σύστημα"... Τι είναι το παλαιό πολιτικό σύστημα; Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Ποιο είναι το νέο πολιτικό σύστημα; Ο Σύριζα. Τι μας δηλώνει αυτό; Ότι εννοούν πως το κόμμα που είναι στη εξουσία ενσαρκώνει το πολιτικό σύστημα, αντί να είναι διαχειριστής του.
Πολιτικές του λουδοβίκειου πολιτικού συστήματος είναι πολιτικές προσωποπαγείς, οφελούν αυτούς και όλους τους συγκατανευσιφάγους, δηλαδή όλα τα παρακείμενα στην εξουσία κοινωνικά στρώματα που λυμαίνονται το δημόσιο αγαθό που είναι το κράτος.
Είναι δυναστικό το κράτος γιατί οι ολιγάρχες δεν ακολουθούν πολιτικές γενικού συμφέροντος, δεν ακολουθούν δημόσιες πολιτικές, ακολουθούν πολιτικές υφαρπαγής, εξαπάτησης και ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού. Το κεντρικό λοιπόν πρόβλημα είναι εκεί, είναι η αιτία της Κρίσης, των αλλεπάλληλων κρίσεων αλλά και της τελευταίας και της αδυναμίας της χώρας να εξέλθει από αυτήν. Γιατί δεν μπορεί να φύγει; Γιατί στη Δύση, που ξεκίνησε το 2008, ήταν μια Κρίση που συνεπήγετο την αυτορρύθμιση - όπως λέγανε - του τραπεζικού τομέα στην Αμερική, δηλαδή την άνοδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ηγεμονεύει την οικονομία, ενός συστήματος υπεράνω του νόμου, γιατί αυτό η έννοια της "αυτορρύθμισης" ότι δεν υπόκειται δηλαδή σε ελέγχους, ξέφυγε λοιπόν και ήρθε η πολιτική εξουσία και ρύθμισε την κατάσταση, δημιούργησε δηλαδή μια νέα συνθήκη ρύθμισης ολιγαρχικού τύπου, αλλά ρύθμισης, κάτι που συνέβη και στις ευρωπαϊκές χώρες.
Στην Ελλάδα, η αιτία της Κρίσης είναι βαθιά πολιτική, είναι το πολιτικό σύστημα που την προκάλεσε, το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα λεηλάτησαν τη χώρα συστηματικά και απροκάλυπτα, το κομματικό σύστημα είναι εκείνο το οποίο δημιούργησε τις συνθήκες ασυλίας και αμνηστίας των σκανδάλων, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να μη θέλει να υπερβεί τον εαυτό του, δηλαδή να άρει τα αίτια, που είναι το πολιτικό σύστημα συνολικά, το κράτος και η νομοθεσία που έχει οικοδομήσει αυτή τη διαπλοκή και τη διαφθορά, την ιδιοποίηση. Αφού η Τρόικα δεν έχει βεβαίως κανέναν λόγο να εξαναγκάσει το πολιτικό σύστημα να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων και να λειτουργήσει μέσα στο πλέγμα που λειτουργούν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες της ολιγαρχίας και των αγορών, αυτό που κάνει είναι να χρησιμοποιεί την υπάρχουσα πολιτική τάξη για να κάνει τις "δουλειές" της, δηλαδή να μεταβάλει τη χώρα σε ένα δυτικό προτεκτοράτο.
Προηγουμένως, αυτό το προτεκτοράτο το διαχειρίζονταν οι δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, τώρα ήρθε ο Σύριζα να συνεχίσει την ίδια πολιτική με τη μόνη διαφορά πως μας λέει ότι τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, ότι το Μνημόνιο είναι διαφορετικό. Μα το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ακόμα δεν οργανώθηκε και δεν εφαρμόστηκε ένα Μνημόνιο εναντίον του πολιτικού συστήματος, του κράτους και της νομοθεσίας, των αιτίων δηλαδή που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση τη χώρα. Όπως έχω πει εξαρχής, από την πρώτη μέρα της Κρίσης, τα Μνημόνια είναι αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού και όσο δεν ανασυγκροτείται εκ βάθρων το πολιτικό σύστημα, όσο δεν εξαναγκάζεται να εναρμονιστεί με το συμφέρον της κοινωνίας, με την κοινωνική συλλογικότητα και τη βούλησή της, τόσο θα εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο τα Μνημόνια, δηλαδή η καταστροφή της χώρας, η υποταγή της σε αυτό το καθεστώς της διπλής κατοχής που ζούμε, δηλαδή μιας ολιγαρχικής κομματοκρατίας που υπάγει, για να αντλήσει νομιμοποίηση από το εξωτερικό τη χώρα αντί να την απελευθερώσει για να περισώσει τις υγείς δυνάμεις της κοινωνίας.
Έχω πει, κυρία Μαυρογένη, επιγραμματικά το εξής: Όταν θα δούμε τους Έλληνες να επανέρχονται στη χώρα τους, να επαναφέρουν τον πλούτο τους στη χώρα για να επενδύσουν ή για να τον καταθέσουν στις τράπεζες, όταν δούμε δηλαδή να εμπιστεύεται τη χώρα ο Έλληνας και όταν η αλήθεια της κοινωνίας γίνει αλήθεια του κράτους, τότε θα πούμε ότι τα πράγματα άλλαξαν. Επειδή, λοιπόν, για να γίνει αυτό, που διαχρονικά επί δύο αιώνες δεν έγινε, άρα το πολιτικό σύστημα δεν επιθυμεί την εναρμόνισή του με την κοινωνία γιατί "αλλού ταξιδεύει", τότε ένας τρόπος υπάρχει: Ο εξαναγκασμός. Ο εξαναγκασμός πάσει θυσία.
[Εύα Μαυρογένη: Τι εννοείτε;]
Γιώργος Κοντογιώργης: Όχι γιατί το λέει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, αλλά γιατί το επιβάλλει η σωτηρία της χώρας. Αν αναλογιστείτε, ιστορώντας το ελληνικό κράτος με βάση τα πεπραγμένα και τις πραγματικότητες της ελληνικής κοινωνίας και όχι το αντίθετο, τι ήταν ο ελληνικός κόσμος υπό καθεστώς εθνικής κατοχής ως τον 19ο αιώνα και πού είναι σήμερα, θα αντιληφθούμε πού υπάρχει το αίτιο, θα αντιληφθούμε ότι μια ολόκληρη πνευματική τάξη, καθεστωτική, κρατική, η κρατική διανόηση είναι εκείνη η οποία ρίχνει τη σκιά της και νομιμοποιεί τα πεπραγμένα αυτής της χώρας στο όνομα των ψίχουλων που της δίνει της πολιτικής ή όποιας άλλης φιλοδοξίας, αυτών που είναι θεσιθήρες κατ' επάγγελμα και καραδοκούν ποια πολιτική δύναμη θ' ανέβει για να ενθυλακώσουν θέσεις και προνόμια.
Ε λοιπόν, κάποτε πρέπει η ελληνική κοινωνία να ξυπνήσει και να αντιληφθεί πως το δίλημμα δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, το δίλημμα δεν είναι δηλαδή η εξάρτηση με διαχειριστή τον έναν ή τον άλλον, αλλά η απελευθέρωσή της.
Εύα Μαυρογένη: Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία θα απελευθερωθεί, θα αποτινάξει το δυνατικό κράτος;
Γιώργος Κοντογιώργης: Η ελληνική κοινωνία θα το αποτινάξει εάν σταθεί απέναντι στους κατακτητές της, στους ηγεμόνες της και δεν μπαίνει ολοένα και περισσότερο στο δίλημμα "Ή αυτός ή ο άλλος". Γιατί η ελληνική κοινωνία αυτό που ψηφίζει στην πραγματικότητα είναι η απόρριψη αυτού, στον οποίο ήλπισε προηγουμένως, να έρθει ο επόμενος για να απογοητεθεί επίσης. Αυτή η εναλλαγή της απογοήτευσης, που τελικά καταλήγει στην καταστροφή της κοινωνίας , πρέπει να τελειώσει. Πρέπει να καταλάβει η ελληνική κοινωνία ότι όποιος και να έρθει στις συνθήκες αυτού του πολιτικού συστήματος, τα ίδια θα κάνει. Θα παραδώσει στον διάδοχό του μια Ελλάδα μικρότερη. [...]
Αντί η κοινωνία να ψάχνει για σωτήρες, πρέπει πρώτα να θέσει περιοριστική και απαγορευτική κατάσταση στο υπάρχον κομματικό σύστημα, ώστε να βγουν οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις, να απελευθερωθούν οι δυνατότητες για να αλλάξει τροχιά ο τόπος. Δεν είναι δυνατόν να περιμένει σωτηρία από ανθρώπους που εννοούν να είναι έξω από το κράτος δικαίου, υπεράνω του νόμου, ανεξέλεγκτοι καιχωρίς να υποχρεούνται να συνεκτιμήσουν την βούληση της κοινωνίας.
Τα παλιά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα επανέρχονται και μας λένε ότι αφού αυτοί ανήλθαν στην εξουσία, ο λαός είναι στην εξουσία. [...] Δεν μας έχουν πει τόσες φορές που ανέβασαν τον λαό στην εξουσία, ποιος τον κατέβασε τελικά...
Εύα Μαυρογένη: Τους είδατε όμως να πανηγυρίζουν για την προσωπική τους νίκη, για το ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι ελεύθεροι, όπως είπατε, ανενόχλητοι, ανεμπόδιστοι και κανείς δεν θα του ελέγξει, όπως είπατε νωρίτερα κ. Κοντογιώργη, να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους με βάση τις δικές τους αντιλήψεις ή τα συμφέροντά τους, πανηγυρίζουν, κάνουν γιορτή που κάθε μήνα θα παίρνουν το μισθό τους, που θα συμπράξουν με επιχειρηματίες και που θα συνεχίσουν όλη αυτή την πολιτική της διαπλοκής... Την ίδια ώρα αισθάνεστε ότι μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας αισθάνεται απόγνωση, θυμό, γι' αυτό που λέτε πως δεν έρχεται, που δεν το βλέπουμε να έρχεται, αυτή την κάθαρηση εν πάσει περιπτώσει, και νιώθει αδύναμη αυτή τη στιγμή να αντιδράσει...
Γιώργος Κοντογιώργης: Προσέξτε λίγο, το 50% απείχε. Με συνεκτίμηση και των λευκών και των ακύρων. Μη νομίσουμε όμως και αυτοί που ψήφισαν σε πολύ συντριπτικό ποσοστό δεν είναι απορριπτικοί του κομματικού συστήματος, όπως λειτουργεί, και βεβαίως του κόμματος το οποίο ψήφισαν. Δείτε τι λένε οι δημοσκοπήσεις στην αρχή της προεκλογικής περιόδου και τι λένε στο τέλος. Ο εξαναγκασμός μέσα από τα μηνύματα είναι πράξη χειραγώγησης. Επομένως οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα που μας έδωσε το ευρωβαρόμετρο ότι το 90 και τοις εκατό των Ελλήνων απορρίπτει συλλήβδην το πολιτικό σύστημα.
Αυτοί δεν το ακούνε όμως. Αλλά προκαλεί ενδιαφέρον ότι δεν το ακούνε και οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι καλούνται ως εκπρόσωποι των καναλιών, να διεξαγάγουν τον τηλεοπτικό διάλογο με τους πολιτικούς αρχηγούς. Ακούσατε κανέναν να ρωτήσει τι θα κάνουν και γιατί δεν καταργούν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών; Ακούσατε κανέναν να τους θέτει ερωτήματα για τη διαφθορά, για τη διαπλοκή; Ακούσατε κανέναν να τους θέτει τα κεφαλαιώδη ζητήματα που έχουν να κάνουν με το βαθμό ικανοποίησης της κοινωνίας ή το διακύβευμα της ελευθερίας και της ευημερίας της κοινωνίας;
Η έννοια του πολιτικού κόστους σε αυτή τη χώρα, δεν συνδέεται με το βαθμό ικανοποίησης της κοινωνίας, αλλά με αυτούς που είναι συγκατανευσιφάγοι στο πρυτανείο σίτισης και βαράνε λαμαρίνες, δηλαδή κάνουν θόρυβο όταν έρχεται η στιγμή να τους αγγίξει τα προνόμιά τους κάποιος. Το ίδιο συμβαίνει και με την έννοια της κοινωνικής συναίνεσης. Τι εννοούν με την έννοια κοινωνική συναίνεση; Εννοούν την αναγκαστική ψήφο, την αναγκαστική σιωπή, την αποχή, την ιδιώτευση ή τη φυγή τους στο εξωτερικό. Δηλαδή, το γεγονός ότι δεν έχουμε κοινωνικές εκρήξεις εξεγερτικού τύπου... Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν μετράνε την κοινωνική συναίνεση με βάση την αποδοχή της κοινωνίας, με άλλα λόγια το βαθμό ικανοποίησης της κοινωνίας από τις πολιτικές που ακολουθούν, αλλά με βάση τις αντοχές της κοινωνίας στην εξαθλίωση και στην αναλευθερία στην οποία την οδηγούν. Αυτό λοιπόν είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός που ισχύει γι' αυτή τη χώρα και επομένως αυτό δηλώνει και ποια είναι η αιτία που βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε. Άρα μας υποδεικνύει και τι πρέπει να κάνουμε για να φύγουμε απ΄αυτό το πρόβλημα. Μέχρι τώρα, αν ακούσετε πώς συζητείται το θέμα το αποχής, ουδείς το αγγίζει σε σχέση με την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Εύα Μαυρογένη: Δεν τους συμφέρει γι' αυτό...
Γιώργος Κοντογιώργης: Εννοείται. Θέλουν να το αποσιωπήσουν, να το σκεπάσουν κάτω απ' το χαλί, και να ρίξουν ενδεχομένως ορισμένα ψευδο-ερωτήματα που έχουν να κάνουν με τις επουσιώδεις διαφορές που ανάγονται στην ικανοποίηση ή τη μη ικανοποίηση από τις προηγούμενες πολιτικές.
[...]
Εύα Μαυρογένη: Κατά πόσο θεωρείτε εφικτά, μας ρωτά ένας ακροατής, κ. Κοντογιώργη, αυτά τα οποία προτείνετε;
Γιώργος Κοντογιώργης: Προσέξτε, υπάρχουν δύο τινά. Είτε η κοινωνία αντιλαμβάνεται τη δύναμή της ως συλλογικότητα, που είναι καταλύτης, δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να αντιτείνει σε μια συλλογική βούληση της κοινωνίας, είτε αντιλαμβάνεται λοιπόν τη δύναμή της αλλά και ποιος είναι ο σκοπός δηλαδή η αιτία των προβλημάτων της, άρα τι πρέπει να διεκδικήσει, είτε θα περιμένει ο δυτικός κόσμος, που αποτελεί τη σημερινή πρωτοπορία, εξελιχθεί και δημιουργήσει αυτός τα αντισώματα, τα πολιτειακά αντισώματα στη διεθνή των αγορών και οδηγηθεί σε ένα αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα στο μέλλον, οπότε ως μηρυκαστικά και τα εδώ άρχοντα στρώματα μπορεί να τα δούμε να προτείνουν κάτι τέτοιο. Επομένως, έχει να κάνει μεταξύ της αυτογνωσίας που θα οδηγήσει ακριβώς σε μια νέα πραγματικότητα για να διασώσει τη χώρα, για να υπάρξει στο μέλλον, είτε θα περιμένει ως προσάρτημα πότε θα το πράξουν οι άλλοι για να ακολουθήσει. Το ερώτημα είναι... Θα υπάρχει ως χώρα τότε; Ή θα έχει περιοριστεί σε έναν χώρο, αν κι αυτό υπάρξει, σε ένα είδος μη-χώρας όπως είναι τα Ίμια, σε μια ιμιοποίηση δηλαδή, η οποία δεν θα έχει το αντίστοιχό της σε μια κοινωνική συνοχή, δηλαδή σε μια ελληνική κοινωνία; Αυτό είναι το ερώτημα...
Εύα Μαυρογένη: Για τα θέματα της εθνικής και εξωτερικής πολιτικής, νομίζετε ότι ενδιαφέρονται οι Έλληνες πολίτες ή ενδιαφέρονται μόνο - χωρίςνα υποτιμώ βέβαια και το θέμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης - μόνο για το θέμα της "τσέπης" τους, "να κρατήσω τη δουλειά μου";
Γιώργος Κοντογιώργης: Η διαχείριση έχει να κάνει με το πώς εκφυλίζει κανείς και τα εθνικά όπως και τα εσωτερικά ζητήματα ή πώς τα βγάζει από τον πολιτικό διάλογο, οπότε δεν τίθεται θέμα να ενδιαφερθεί η κοινωνία. Η κοινωνία ενδιαφέρεται κατά μόνας αλλά δεν ενδιαφέρεται ως συλλογικότητα, γιατί δεν έχει βούληση ως συλλογικότητα για να αναπτύξει διάλογο και να λάβει αποφάσεις. Δεν υπάρχει κοινωνική συλλογικότητα. Μιλάνε για την κοινωνία και δεν συνεκτιμούν ότι δεν υπάρχει κοινωνία. Η κοινωνία, για να υπάρξει, πρέπει να δημιουργηθεί η θεσμιμένη συλλογικότητα, να έχει βούληση δηλαδή και να την εκφράζει. Διαφορετικά, είναι τα άτομα και το άθροισμα των ατόμων.
Ε, δεν είναι αυτό μια κοινωνία συνεκτική. Εάν θέλετε να δείτε πώς στα εθνικά θέματα έχει λειτουργήσει η ελληνική κοινωνία δεν έχετε παρά να αναλογιστείτε πώς λειτούργησε η ελληνική κοινωνία εκεί που χρειάστηκε να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα, στους πολέμους. Εκεί, δηλαδή που συνέπτυξε, γιατί εκ των πραγμάτων ο στρατός είναι μια συλλογικότητα, μια θεσμημένη συλλογικότητα, και λειτούργησε ακριβώς εκεί η ελληνική κοινωνία. Εδώ, αντιθέτως, έχουμε την πλήρη διάλυση της συλλογικότητας και πολιτικές αποδόμησης της συλλογικότητας, της κοινωνικής συλλογικότητας, προκειμένου οι πολιτικοί άρχοντες να ηγεμονεύουν χωρίς αντιρρήσεις.
Οι πολιτικές στην Ελλάδα δεν είναι δημόσιες πολιτικές. Δεν κατατείνουν στο να αναπτύξουν τη συλλογικότητα και τις συλλογικές δράσεις. Κατατείνουν στο να αποδομούν, αυτή είναι η έννοια της πελατείας. Στην Ευρώπη, η πελατειακή σχέση του πολιτικού, ακόμη και σήμερα, θεωρείται ως μια παρέκκλιση από τον κανόνα, τον ολιγαρχικό κανόνα των πολιτικών που ακουλουθούνται. Στην Ελλάδα, είναι η κυρίαρχη πολιτική που ακολουθεί η κομματοκρατία, η ολιγαρχική κομματοκρατία.
Το πολιτικό σύστημα είναι αναντίστοιχο προς την πολιτική ανάπτυξη της κοινωνίας. Είναι ένα τριτοκοσμικό πολιτικό σύστημα που αρμόζει, αυτό το ακούνε οι εκσυγχρονιστές και οι διάφοροι λάτρεις του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος και "βγάζουν σπυράκια", αλλά το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα αποτελούσε πρόοδο μέχρι τώρα για τις κοινωνίες της Ευρώπης. Για την Ελλάδα ήταν οπισθοδρόμηση πολλών αιώνων. Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι για την ελληνική κοινωνία και την ανθρωποκεντρική της, άρα και την πολιτική της ανάπτυξη, τριτοκοσμικό, ούτε καν τριτοκοσμικό.
Δεν αρμόζει σε κοινωνίες που έχουν πολιτική ατομικότητα να λειτουργούν ως μάζα, διότι δεν έχουν πολιτική αντίληψη ατομικότητας. Είναι αναντίστοιχο προς την κοινωνία, γι' αυτό και δεινοπαθεί η χώρα από αυτό το πολιτικό σύστημα. Να πάψουμε λοιπόν να αναζητούμε φάρμακο για την κοινωνία και τις στρεβλώσεις που προκαλεί αυτό το πολιτικό σύστημα και να αναζητήσουμε το ακριβές φάρμακο, δηλαδή την εναρμόνιση του πολιτικού συστήματος προς την κοινωνία.
Εύα Μαυρογένη: Πού θα το αναζητήσουμε;
Μα με τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος σε αντιπροσωπευτικό, που θα υπάγει την πολιτική στη δικαιοσύνη και θα αναγκάζει την πολιτική να ακολουθεί τη βούληση της κοινωνίας.
Εύα Μαυρογένη: Έχουμε την ατομική δυνατότητα, την προσωπική δυνατότητα πρώτα ατομικά και ύστερα συλλογικά να το κάνουμε αυτό;
Γιώργος Κοντογιώργης: [Η κοινωνία] να πάψει να έχει τις βεβαιότητες που έχει, σιγά σιγά να αντιληφθεί ότι δεν θα βρει τη λύση σε αυτό το πολιτικό σύστημα, με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, πρώτον. Να στρέψει τα νώτα και να μην αφήνει σε χλωρό κλαρί αυτή την πολιτική τάξη, αντί να πηγαίνει να τη συγχαίρει και να της πιάσει το χέρι όταν εμφανίζεται μπροστά της. Να πάψει να είναι προσκυνητική και να αναζητεί τις λύσεις εκεί. Να σκεφθεί και να αντιτείνει ότι δεν την αποδέχεται να είναι ασύδοτη και χωρίς έλεγχο, να αξιώνει επομένως αυτό το οποίο είναι αυτονόητο.
Εάν τη θέσει απέναντί της, και - θα έλεγα - σε κατ' οίκον περιορισμό, να ξέρει δηλαδή ότι δεν της περνάει να περπατάει στο δρόμο ως ηγεμόνας, σιγά σιγά εκεί που σήμερα έχει δύο αστυνομικούς ο κάθε βουλευτής και άλλους τέσσερις υπαλλήλους, θα αντιληφθεί ότι δεν του επαρκούν για να κυκλοφορεί στους δρόμους. Να μην τους αφήνουν σε χλωρό κλαρί, να τους καταδιώκουν με τον λόγο και την απόρριψή τους. Να αξιώσουν [οι πολίτες] επομένως ένα άλλο πολιτικό σύστημα που θα τους βάζει παράγοντας της πολιτικής και όχι το περιθώριο της ιδιότευσης.
Εάν λοιπόν θέλει η κοινωνία να αλλάξουν τα πράγματα, έχει αυτό το δρόμο. Εάν θέλει να βαυκαλίζεται ότι ο επόμενος θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, θα συσσωρεύει και θα αθροίζει ήττες και απογοήτευση.
Εύα Μαυρογένη: Απλά θα μας πει κάποιος. κ. Κοντογιώργη, ότι έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι, γιατί έχουν ολες τις εξουσίες αυτοί να τις ελέγχουν, την δικαστική...
Γιώργος Κοντογιώργης: Δείτε το πεπόνι ως την κοινωνία, ως συλλογικότητα, να αθροιστεί ως συλλογικότητα και όχι να επιζητεί λύσεις ατομικές εκεί που χρειάζεται να δοθούν πολιτικές λύσεις.
Εύα Μαυρογένη: Με δυο λόγια, τι περιμένει την ελληνική κοινωνία και αυτή τη χώρα...;
Γιώργος Κοντογιώργης: Να το πούμε με μια λέξη. Όποιο κόμμα και να έβγαινε, το ίδιο θα μας περιμένει, οι ίδιες πολιτικές. Είτε ψήφισαν [οι πολίτες] είτε δεν ψήφισαν, είναι άνευ σημασίας, διότι και με το 1% του εκλογικού σώματος, τέτοιο είναι δυστυχώς το πολιτικό σύστημα της χώρας, θα είχαμε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Άρα λοιπόν στα παγιδευμένα χαρτιά της εκλογής να μην περιμένει καμία διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που θα του έρθει και θα είναι συντριπτική. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, που επιζητούν να έχουν ρόλο στα πράγματα και που θα έχουν ρόλο στην παρούσα βουλή, συμφωνούν σε αυτό το οποίο θα έπρεπε να είναι πρώτο στην πολιτική ατζένα: Ότι δεν πρέπει να αγγιχθεί το πολιτικό σύστημα, η δημόσια και η δικαιοσύνη, όπως και η νομοθεσία που οικοδομεί την διαπλοκή και τη διαφθορά, δηλαδή η ολιγαρχική κομματοκρατία και ο ρόλος της ως νομέος του κράτους. Δεν θα αγγιχθούν οι διαπληκτισμοί τύπου "εμείς είμαστε καλύτεροι και δεν έχουμε εμπλακεί στο παρελθόν και γι' αυτό θα πατάξουμε τη διαφθορά". Αυτά μας τα είπαν και άλλοι και σε πολύ σύντομο χρόνο έπραξαν όπως οι προηγούμενοι. Είναι προφανές ότι όταν κάποιος έχει μια κουτάλα στα χέρια του με μέλι, το οποίο ξεχειλίζει, θα σκεφτεί και τον εαυτό του, όταν δεν ελέγχεται. Όταν λοιπόν έχει δισεκατομμύρια να διαχειριστεί, λοιπόν, και εξαιρετικά συμφέροντα, είναι προφανές ότι θα κοιτάξει πρώτα τον εαυτό του αφού είναι ανεξέλεγκτος και μετά τη χώρα του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα κόμματα που πέρασαν από την εξουσία, συμπεριλαμβανομένου και του Σύριζα, δεν άγγιξαν τα προνόμια των βουλευτών. Και σε όσους τους θέτουν αυτό το ζήτημα απαντάνε: "Αυτό είναι λαϊκισμός", ή "Αυτά τα λέει η χρυσή αυγή." Με άλλα λόγια, έχουν εκχωρήσει και την κοινωνική ευαισθησία. Ξέρετε, όταν ένας βουλευτής κοστίζει στον ελληνικό λαό 600.000 κοντά ευρώ το χρόνο, μαζί με τους υπαλλήλους, τους αστυνομικούς, τους συμβούλους, τις ασυλίες, και δεν συνυπολογίζω σε όλα αυτά και όλα τα προνόμια που τους παρέχει η Βουλή από τους παιδικούς σταθμούς μέχρι τους υπαλλήλους για να τους μαθαίνουν ιππασία, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να ψηφίσουν με καθαρό μυαλό, λοιπόν, όταν δεν έχει αγγίξει κανείς, συμπεριλαμβανομένου και του Σύριζα... Το μόνο που είχε να κάνει ο [μέχρι εκείνη την ημέρα] τέως πρωθυπουργός, και είναι απαράδεκτο - αν θέλετε - ηθικά, ήταν να παρακαλέσει τους βουλευτές του να μην πάρουν αυτοκίνητο. Να τους παρακαλέσει... Και αυτό θεωρείται άσκηση εξουσίας αριστερής... Δεν άγγιξε τίποτε άλλο, να αυξήσει λίγο το φορολογητέο ποσόν, δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει...
[...]
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα που είναι ορατό. Μας λένε ότι θα προκηρύξουν τις συχνότητες. Έτσι δεν είναι; Πολύ καλό... Να πληρώσουν αυτοί που θα κατέχουν τις συχνότητες. Στο επίπεδο όμως του πολιτικού συστήματος, τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν φύγει ο κύριος Ψυχάρης, ο κύριος Μπόμπολας και έρθει η κυρία Μαυρογένη, ο κύριος Κοντογιώργης ως ιδιοκτήτης του καναλιού, θα αλλάξει κάτι; Θα κάνει κι αυτός τα ίδια. Τι θέλω να πω; Ότι το σύστημα που οικοδομεί την ιδιοποίηση των μέσων επικοινωνίας και που προκαλεί πίσω από αυτό τις διαπλοκές και τη διαφθορά δεν το βλέπω να το αγγίζει. Κι έχεις και στελέχη του Σύριζα να λένε ότι "το σημαντικό είναι να αποκτήσουμε δικές μας φίλιες δυνάμεις στα μέσα επικοινωνίας"... Και αυτό το θεωρούν ότι είναι "αριστερό". Ε, είναι βαθιά καθεστωτικοί.
Ευαγγελίζονται ένα σύστημα, που είναι το ίδιο, ας τους προβληματίσει αυτό, με αυτό που ευαγγελίζεται η άκρα δεξιά της χρυσής αυγής έως η άκρα αριστερά του κομμουνιστικού κόμματος. Ένα σύστημα δηλαδή που θέτει εκ ποδός την κοινωνία και θεραπεύει την ολιγαρχική κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.
Εύα Μαυρογένη: Κάτι τελευταίο, ένα τηλεφώνημα είχαμε, τι κάνει, λέει, ένας ακροατής η Εκκλησία και η διανόηση για όλα αυτά; Τώρα τι εννοεί διανόηση... τι να σου πω...
Η Εκκλησία οφείλει να μην κάνει τίποτα, να κάτσει εκεί που είναι και να κάνει το φιλάνθρωπο έργο και να θεραπεύει το ιερό, δηλαδή τη σχέση του ανθρώπου με το θείο. Δεν έχει δουλειά να αναμειγνύεται και ειδικά η ελληνική εκκλησία, αν εξαιρέσουμε περιόδους που χρησιμοποιήθηκε για την φιλοδοξία των ηγετόρων της ή για πολιτικούς λόγους, έπαιξε αυτό το ρόλο. Να καθίσει εκεί που είναι και να κάνει αυτό που έχει ταχθεί να κάνει.
Εύα Μαυρογένη: Η λεγόμενη διανόηση;
Η διανόηση είναι περισσότερο υπεύθυνη από όσο είναι η πολιτική τάξη. Γιατί χωρίς τη νομιμοποίησή της, δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της η πολιτική τάξη και αυτό το πολιτικό σύστημα. Αυτή το καθαγιάζει ενοχοποιώντας την κοινωνία και τις κληρονομιές της και νομιμοποιώντας αυτό το πολιτικό σύστημα, αυτή την πραγματικότητα. Είναι μια καθεστωτική διανόηση, στην οποία οφείλει η κοινωνία να μην πιστεύει και να μην ελπίζει σ' αυτήν. [...] Το μόνο που κάνει είναι να λειτουργεί επαγγελματικά ως θεσιθήρας. Στοχεύει, το είπα στην αρχή, τις πολιτικές δυνάμεις που θα σκάσουν μύτη στην εξουσία για να προσχωρήσει και να ενθυλακώσει θέσεις στη νομή του κράτους. Το βλέπουμε πώς σιγά σιγά συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Καθίστε να δείτε ποιοι ήταν υποψήφιοι σ' αυτές τις εκλογές στα διάφορα κόμματα, απ' το Ποτάμι και διάφορα άλλα, και θα δείτε πώς λειτουργεί αυτή η διανόηση...
Η απομαγνητοφώνηση έγινε με την ευγενική φροντίδα της Χρύσας Κουτρουμάνου και δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Λόγιος Ερμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου