Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ (Α)

Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ: ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ

ΜΕΡΟΣ 1ον

Γράφει ο Σπύρος Λαβδιώτης

Αφορμή της συγγραφής του παρόντος δοκιμίου υπήρξε η πρόσφατη πρόταση της κυβέρνησης για την αναγκαία αναθεώρηση του Συντάγματος, χωρίς καν να γίνει νύξη για το σκανδαλώδες άρθρο 80, το οποίο θέτει το κυριαρχικό δικαίωμα έκδοσης του εθνικού νομίσματος εκτός συνταγματικού πλαισίου. Το πώς λογικώς δύναται να συμβιβαστούν η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με τη στέρηση του δημοκρατικού δικαιώματος να αποφανθεί ο ίδιος ο λαός για το νόμισμα της χώρας του, αποτελεί έναν Ηράκλειο άθλο. Γι αυτό, ίσως φανούν ωφέλιμες οι σκέψεις που ακολουθούν.

Το χρήμα παρόλη τη μακρά του ιστορία και τη θεοποίησή του σαν το πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου, φαίνεται ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως από τους έλληνες πολιτικούς ακόμη και σήμερα, μέσα στην οικονομική δύνη που βιώνει ο τόπος, με την κατάρρευση του εθνικού εισοδήματος, τη μαζική ανεργία και γενική μιζέρια. Ενώ γνωρίζουν ότι το χρήμα έχει περιγραφεί σαν ένα διαβατήριο για οπουδήποτε εκτός του ουρανού και ως προμηθευτής οποιουδήποτε αγαθού στην οικονομική ζωή, εντούτοις προτιμούν να γελοιοποιηθούν με τη φαινομενική άρνηση της ύπαρξής του.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο εκλογικός νόμος πρέπει να αναθεωρηθεί και να καταργηθεί το παράλογο bonus των 50 εδρών για να κυβερνηθεί πιο δημοκρατικά η Ελλάδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δώρο των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα της εκλογικής αναμέτρησης, ήτοι το 1/6 ή 16.66% του εκλογικού σώματος της Βουλής των Ελλήνων, συνιστά έναν πολιτικό παραλογισμό. Το ποσοστό αυτό μεταφράζεται σε 1.5 εκατομμύριο εν δυνάμει ψηφοφόρους. Αποτελεί πράγματι απορίας άξιον, πως ένας καταφανώς άδικος νόμος που οδηγεί σε εικονική εκλογή των αντιπροσώπων πέρασε από το ελληνικό κοινοβούλιο, με πρόσχημα, για να «κυβερνηθεί» καλύτερα ο τόπος!

Το ερώτημα δεν έγκειται στην καλύτερη διακυβέρνηση, αλλά εάν μπορεί η χώρα να κυβερνηθεί υπό το ισχύον συνταγματικό καθεστώς, της αδυναμίας της κάθε εκλεγόμενης κυβέρνησης να ασκήσει το κυριαρχικό δικαίωμα της έκδοσης του εθνικού νομίσματος και τον έλεγχο της πίστωσης του τραπεζικού συστήματος. Ο νόμος του κράτους εκχωρεί το δικαίωμα της έκδοσης του εθνικού νομίσματος και την εποπτεία της πίστωσης του τραπεζικού συστήματος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Όμως, η Τράπεζα της Ελλάδος μετά από 88 χρόνια λειτουργίας συνεχίζει να είναι ένας ιδιωτικός οργανισμός. Είναι μια ανώνυμος εταιρία της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου (92%) παραμένει άγνωστη στον ελληνικό λαό.

Ο νευραλγικός αυτός οργανισμός για την οικονομική δραστηριότητα της χώρας στο καταστατικό του ορίζει ότι «δια του παρόντος συνιστάται Ανώνυμος Εταιρεία με την επωνυμία Τράπεζα της Ελλάδος» και πως «κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, η Τράπεζα της Ελλάδος και τα μέλη των οργάνων της δεν ζητούν, ούτε δέχονται οδηγίες από την κυβέρνηση ή οργανισμούς.»1 Επίσης, το άρθρο 11 του καταστατικού διακηρύττει ότι « Η Γενική Συνέλευση των Μετόχων είναι το ανώτατο όργανο και οι αποφάσεις αυτής υποχρεούσι πάντας, απόντας, ανικάνους ή διαφωνούντας.» Το παράδοξο, η πολιτική ηγεσία από το 1928 δεν τόλμησε να ξεσκεπάσει το πέπλο της εταιρίας με μυστικούς μετόχους, που φέρει το περίβλημα του κρατικού φορέα.

1 Τράπεζα της Ελλάδος, Καταστατικό, Έκδοση Θ’, 2000, Άρθρα 1 και 5Α αντίστοιχα.

Άρα τι είδους διακυβέρνηση της χώρας οι σημερινοί πολιτικοί αναζητούν; Πως λοιπόν να κυβερνηθεί ο τόπος και να επιτευχτεί η πολύκροτη ανάπτυξη, αυτό το δογματικό «φάντασμα» της νέας θεωρίας του φιλελευθερισμού, της ονομασθείσης ‘φιλικής’ για την ανάπτυξη λιτότητας, όταν δεν υπάρχει χρήμα σε κυκλοφορία; Επειδή τέτοιο φαινόμενο φιλικής λιτότητας δεν υπάρχει στα χρονικά της οικονομικής ιστορίας, όλοι υποφέρουμε κι η χώρα οδηγείται με γοργό βηματισμό στα τάρταρα του Άδη.

Αντιθέτως, η ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων και από την εποχή του Σόλωνος έχει αναμφισβήτητα υποδείξει ότι όταν η δύναμη της δημιουργίας του χρήματος και της πίστωσης εναποτίθεται σε ιδιωτικά χέρια, επέρχεται η κατάρρευση της κοινωνίας.

Οι έλληνες πολιτικοί έχει επανειλημμένως αποδειχτεί ότι δεν έχουν διδαχθεί από την ιστορία. Αλλά από ό, τι διαφαίνεται απαιτείται επίσης να κατανοήσουν από πού προέρχεται το χρήμα. Το χρήμα δεν μπορεί να δαπανηθεί, εάν δεν υπάρχει, και η αύξηση της δαπάνης που απαιτείται για την επίτευξη της ανάπτυξης συνοδεύεται αναγκαστικά από την αύξηση της προσφοράς του χρήματος.

 Ωστόσο, η προσφορά του χρήματος δεν καθορίζεται από τη βούληση της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, αλλά από τη βούληση του τραπεζικού συστήματος που λειτουργεί ανεξάρτητα από την κυβερνητική πολιτική. Αυτό δημιουργεί το χρήμα σε ύπαρξη μέσω της πίστωσης, δηλαδή μέσω της χορήγησης δανείων ex nihilo, με βάση το ιδιωτικό κέρδος και όχι το δημόσιο συμφέρον που οφείλουν να προάγουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις.

Στη δεδομένη συγκυρία της ένταξης στη ζώνη του ευρώ, η Ελλάδα απώλεσε πλήρως το κυριαρχικό δικαίωμα όχι μόνο της έκδοσης του δικού της νομίσματος, αλλά και της χάραξης της νομισματικής πολιτικής υιοθετώντας το ευρώ ως εθνικό νόμισμα. Ως συνέπεια, μια αδύναμη και παρασιτική οικονομία που αποτελεί μόνο το 1.3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) του Ευρωσυστήματος, με τα χρόνια δίδυμα ελλείμματα του δημοσίου χρέους και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών, ήταν από την αρχή καταδικασμένη οικονομικώς να υποκύψει· και υπέκυψε μόλις σε 8 χρόνια.

Οι συνέπειες της ολέθριας πολιτικής πράξης της «άωρου ένταξης» και της ταυτόχρονης απεμπόλησης του εθνικού νομίσματος οδήγησαν τη χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας, διότι για ακόμη μια φορά οι έλληνες πολιτικοί αγνόησαν τη φύση και την ύπαρξη του χρήματος. Γνώριζαν ότι το χρήμα δεν μπορούσε να το δημιουργήσει πλέον το κράτος αλλά το δανείζονταν, ότι το ευρώ στην ουσία ήταν ένα ξένο νόμισμα, διότι δεν αντανακλούσε τα θεμελιώδη στοιχεία της ελληνικής οικονομίας. Και ακόμη, η περίοπτη Τράπεζα της Ελλάδος μετατρέπονταν πλήρως σε ανεξάρτητο οργανισμό, και ως αναπόσπαστο μέλος του Ευρωσυστήματος υποχρεούτο να ακολουθήσει τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΚΤ, η οποία αποκτούσε το μονοπώλιο έκδοσης του υπερεθνικού νομίσματος του ευρώ, η Τράπεζα της Ελλάδος διατηρούσε μεν την εποπτεία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, αλλά ρητώς απαγορεύονταν να δανείζει στο ελληνικό κράτος, ούτε στις περιπτώσεις έκτατης ανάγκης (άρθ. 46 του Καταστατικού). Έτσι, επετεύχθητε το απόλυτο χρηματοδοτικό «κεφαλοκλείδωμα» των αναγκών του κράτους και της πλήρους εξάρτησης απόκτησης του χρήματος μέσω δανεισμού από τις ιδιωτικές τράπεζες. Ως φυσικό, η τοκογλυφία επεκράτησε, οι Στυμφαλίδες Όρνιθες σπάραξαν τα σωθικά της χώρας, και ακολούθησε η επιτάφιος επιγραφή του Χαρίλαου Τρικούπη «Κύριοι, δυστυχώς επτωχέυσαμεν.»

3

Ως γνωστό, έκτοτε η Ελλάδα βρίσκεται στον ασφυκτικό κλοιό των Μνημονίων και μέτρων λιτότητας υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με την υποθήκευση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων που ήδη έχει ξεκινήσει η σταδιακή εκποίησή τους. Τι τέλος πάντων πιστεύουν ότι μπορεί να κάνουν οι πολιτικοί αποδεχόμενοι τα δεσμά του μαρτυρίου που έχουν επιβληθεί στους πολίτες με το ανεκδιήγητο «πάση θυσία στο ευρώ» και το σλόγκαν «Μένουμε Ευρώπη για να αλλάξουμε την Ευρώπη.»

Αντί οι Έλληνες πολιτικοί να ασπάζονται αυτές τις αερολογίες και να ζουν στο χώρο της ουτοπίας, θα ήταν προτιμότερο να απαγκιστρωθούν από το καταστροφικό πνευματικό «μπλοκάρισμα» που τους διακατέχει και να γυρίσουν το ρολόι του χρόνου 81 χρόνια πίσω, για να θυμηθούν τα λόγια ενός ενάρετου πολιτικού. Τότε στα μέσα της Μεγάλης Κρίσης του 1930, ο διαμορφωτής του κοινωνικού κράτους του Καναδά, Mackenzie King,2 που διακυβέρνησε ως πρωθυπουργός τη χώρα του επί 21 χρόνια, μέσα από τρομερές οικονομικές αντιξοότητες, έδωσε την αλήστου μνήμης συμβουλή:

« Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του νομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή της ευθύνη, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες.»3

Αξίζει να στοχαστούμε για μερικά λεπτά το βαθύ μήνυμα που εκπέμπει το εδάφιο, αφήνοντας ελεύθερη τη σκέψη και προκαταλήψεις μας, αναπολώντας εάν Έλληνας πρωθυπουργός ή Γερμανός Καγκελάριος έκανε αυτή τη δήλωση σήμερα! Το πιθανόν για την Ελλάδα, οι καμπάνες να ηχούσαν χαρμόσυνα καθώς μια τέτοιου είδους δήλωση θα αποτελούσε την αφετηρία δημιουργίας μιας καλύτερης και πιο δίκαιης κοινωνίας, όπου οι φορολογούμενοι θα εξοικονομούσαν τεράστια ποσά από τόκους, προεξοφλήσεις οφειλών και επιβαρύνσεις φόρων συναλλαγών. Όσον αφορά τη Γερμανία, ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), θα σήμαινε την απαρχή μιας βιώσιμης Ένωσης, όπου η Δημοκρατία θα ετίθετο υπεράνω του χρήματος.

Το ανωτέρω ενδεχόμενο προς το παρόν αποτελεί ευσεβή πόθο, διότι ούτε η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας φαίνεται να έχει διδαχτεί από τη δικής της ιστορία. Μια ιστορία που είναι συνδεδεμένη μ’ ένα διπλό αιματοκύλισμα της Ευρώπης μέσα σε ένα αιώνα λόγω των κατακτητικών της προθέσεων, με τον εθνικισμό να αποτελεί ένα πολιτιστικό φαινόμενο που ερεθίζει αισθησιακά τους επιτελείς της ισχυρής αυτής χώρας.

2 Mackenzie King (1874-1950):10ος πρωθυπουργός του Καναδά, ο οποίος κυβέρνησε κατά τις περιόδους 1921-1926, 1926-1930 και 1935-1948. Έχει γενικώς αξιολογηθεί ως ο καλύτερος πρωθυπουργός του Καναδά με εξαιρετική γνώση των κοινωνικών και οικονομικών θεμάτων.

3 Σπύρος Λαβδιώτης, ΕΥΡΩ Η Θηλιά στο Λαιμό της Ελληνικής Κοινωνίας, Έσοπτρον, 1/1/2012, p. 72. Η πρότυπη δήλωση του Mackenzie King έχει ως ακολούθως : “ Once a nation parts with the control of its currency and credit, it matters not who makes the nation’s laws. Usury, once in control, will wreck any nation. Until the control of the issue of currency and credit is restored to the government and recognized as its most conspicuous and sacred responsibility, all talk of the sovereignty of Parliament and of democracy is idle and futile.” Είναι ενθαρρυντικό ότι η Ellen Brown στο νέο της βιβλίο “ The Public Bank Solution”, June 2013, αναφέρεται στην ίδια βαρυσήμαντη δήλωση του Mackenzie King και την τοποθετεί διακριτικά στην επικεφαλίδα του κεφαλαίου “The Canadian Movement for Monetary Sovereignty : Rise and Fall.” p.199.

4

Όμως, το μέλλον είναι αβέβαιο και αντί βιώσιμης ΕΕ ενδέχεται να έχουμε την απαρχή της διάλυσης, καθώς η ηγεμονική συμπεριφορά της Γερμανίας οδήγησε σε απροσδόκητη μεταστροφή της κοινής γνώμης στην Αγγλία. Στο ιστορικής σημασίας δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου 2016, οι Άγγλοι ψηφοφόροι αποφάσισαν μετά από 43 χρόνια, την ηρωική έξοδο από την ΕΕ, προκαλώντας σοβαρό πλήγμα στο δόγμα της Νέας Τάξης.

 Ενός δόγματος, που ο μακροπρόθεσμος σκοπός είναι η δημιουργία της παγκόσμιας διακυβέρνησης των κρατών από μια υπέρ-εθνική ελίτ, μέσω του ελέγχου της προσφοράς του χρήματος του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των αρχών του ελεύθερου διεθνούς εμπορίου και της ελεύθερης διακίνησης της εργασίας.

Ας θυμηθούμε, ότι η Αγγλία ουδέποτε απεμπόλησε το κυριαρχικό δικαίωμα της έκδοσης του νομίσματος και, με ειδική διάταξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ, δεν εντάχθηκε- μαζί με τη Δανία- στην Ευρωζώνη. Ως πρωτοπόρος χώρα της Ευρώπης στα νομισματικά θέματα, με την πρωτοκαθεδρία της Τράπεζας της Αγγλίας για τρείς αιώνες και το city του Λονδίνου να δεσπόζει επί του περιβόητου Αγγλοσαξονικού μοντέλου, είχε την εμπειρία και τη γνώση να μη διαπράξει ένα ολέθριο ατόπημα.

Ωστόσο, εμείς, με περισσή απερισκεψία σπεύσαμε να ενταχθούμε, πιστεύοντας ότι το σκληρό ευρώ θα αποβεί η πανάκεια των οικονομικών μας προβλημάτων. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Και τελικά απέβη ο εφιάλτης της ελληνικής κοινωνίας, με τη μαζική ανεργία και την κατάρρευση της οικονομίας. Το ολέθριο σφάλμα διαπράχτηκε επί πρωθυπουργίας Σημίτη τον Μάρτιο του 2000, όταν κατατέθηκε αίτηση ένταξης στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, η οποία εγκρίθηκε τον Ιούνιο του ιδίου έτους στη Σύνοδο Κορυφής στο Πόρτο της Πορτογαλίας.

Το πώς διαπράχτηκε αυτό το φοβερό ολίσθημα της πολιτικής ηγεσίας είναι, πράγματι, ακόμη και σήμερα, μετά το πέρασμα 16 ετών, δύσκολο να αιτιολογηθεί με βάση τα οικονομικά κριτήρια. Ίσως απαιτείται οι πολιτικοί μας, πλην της σύγχρονης ιστορίας, να προσφύγουν στην ιστορία της αρχαιότητας. Προπαντός, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και στους Πέρσες του Αισχύλου ή στο επίκαιρο έργο του Ξενοφώντος, Πόροι ή Περί Προσόδων, για να κατανοήσουν τη σημασία της ύπαρξης του δημοσίου χρήματος στη διαχείριση των οικονομικών του κράτους. Πιθανώς να τους φανεί αστείο, και αναφωνήσουν, τι σχέση έχει η αρχαία εποχή με την εποχή του διαδικτύου; Όμως, έχει μεγάλη σχέση: τα οικονομικά φαινόμενα είναι κυκλικά και επαναλαμβανόμενα, διότι η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Εάν επιθυμούν εύθυμη επιβεβαίωση, μπορούν να κοιτάξουν στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, για να δουν πως ο πρωταγωνιστής Στρεψιάδης, παρά τις συμβουλές των σοφιστών, δεν απέφυγε τη χρεοκοπία από τα χρέη της γυναίκας του.

Θα παραμείνουμε στην αρχαία εποχή, για να αντιληφθούν με σαφήνεια οι έλληνες πολιτικοί τη σπουδαία σημασία της ύπαρξης του δημοσίου χρήματος στην προώθηση του δημοκρατικού θεσμού. Και θα ήταν ευχής έργο να δώσουν μεγάλη προσοχή στο πως επετεύχθη η θαυμαστική αθηναϊκή δημοκρατία. Το γεγονός ότι η αθηναϊκή δημοκρατία μετά τη νικηφόρο έκβαση των Περσικών Πολέμων προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό και υμνήθηκε από τους ποιητές, δεν οφείλεται μόνο στην εκκλησία του δήμου και το θεσμό της άμεσης δημοκρατίας. Η ηγεμονική θέση των Αθηνών συνοδεύτηκε στην κλασσική περίοδο του Περικλέους, από απαράμιλλη αρχιτεκτονική τέχνη, γλυπτά ιδανικής ομορφιάς, επιβλητικά κτίρια και λαμπρά έργα υποδομής· με τον Παρθενώνα να έχει τη φήμη του τελειότερου ναού που χτίστηκε ποτέ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...