Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ: ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑ
ΜΕΡΟΣ 3ον (Τελευταίο)
Γράφει ο Σπύρος Λαβδιώτης
Με την ίδρυση της Αθηναϊκής Συμμαχίας, η αυτάρκεια υπερέβη τον αρχικό της σκοπό και το «ευ ζην» των αθηναίων πολιτών έφθασε στο απόγειό του, διότι η Αθήνα μετατράπηκε σε οικονομικό κέντρο, σε Μητρόπολη, του αρχαίου κόσμου. Η αττική δραχμή πλέον δέσποζε, ως ενιαίο νόμισμα των εμπορικών συναλλαγών με τις πόλεις της συμμαχίας, ενώ οι πρόσοδοι του συμμαχικού ταμείου επαύξαναν την προσφορά του χρήματος δημιουργώντας «πλεόνασμα» στην αθηναϊκή οικονομία.
Είναι ορατή η ομοιότητα της Α’ Αθηναϊκής Συμμαχίας με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αρχική Ιδέα της εξάλειψης του κινδύνου πολεμικής σύρραξης μεταξύ Ευρωπαϊκών κρατών, ιδίως, μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, και η ειρηνική συμβίωση των λαών τους μέσω μιας οικονομικής κοινότητας με βάση το αμοιβαίο συμφέρον και την «αλληλεγγύη» των κρατών-μελών, συν τω χρόνο μεταλλάχτηκε σε ηγεμονία της Γερμανίας.
Εξ ίσου εντυπωσιακή είναι η ταύτιση της αορίστου χρονικής διάρκειας της Α’ Αθηναϊκής Συμμαχίας, μ’ αυτήν της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Η ένταξη ενός κράτους στη ζώνη του ευρώ είναι αορίστου χρόνου και συνεπάγεται την αποδοχή του υποψήφιου μέλους να απεμπολήσει το δικαίωμα έκδοσης εθνικού νομίσματος.
Η δε ισοτιμία μετατροπής του εθνικού νομίσματος σε ευρώ είναι αμετάκλητη, ες αεί. Γι αυτό, εάν ένα μέλος επιθυμεί να εξέλθει από το ευρώ δεν υπάρχει πλαίσιο εξόδου! Η «παγίδα» της αμετάκλητης ισοτιμίας δεν αποτελούσε όρο της ελληνικής συμπολιτείας, αλλά η αποδοχή της ασημένιας αττικής δραχμής από τα μέλη τις συμμαχίας ως το αποκλειστικό νόμισμα συναλλαγών, επιβλήθηκε δια της βίας από τους αθηναίους. Η ανυπακοή των πόλεων-μελών σήμαινε την καταστροφή των εγκαταστάσεων κοπής νομισμάτων και την επαναφορά τους με τη βία στους κόλπους της συμμαχίας.
Η άσκηση βίας στη ζώνη του ευρώ δεν επιβάλλεται στα «ανυπάκουα» και «ατίθασα» μέλη, όπως η Ελλάδα, με στρατιωτικές επεμβάσεις και κατασχέσεις των εκτυπωτικών μέσων παραγωγής νομίσματος. Η βία δεν είναι ορατή, καθώς ασκείται με ηλεκτρονική μορφή μέσω του ελέγχου του κοινού νομίσματος, του ευρώ, από τον επιτελάρχη, την ΕΚΤ, η οποία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης του ευρώ. Η καταστολή της ανυπακοής του κράτους-μέλους γίνεται σιωπηλώς και παρασκηνιακά, με το αιφνίδιο κλείσιμο των τραπεζών για να επικρατήσει ο φόβος στους πολίτες ότι θα μείνουν χωρίς λεφτά και θα πεινάσουν ή με την επιβολή των capital controls για να καταρρεύσουν η οικονομική δραστηριότητα και οι χρηματιστηριακές αξίες.
Οι έλληνες πολιτικοί φαίνεται να αγνοούν τον φεουδαρχικό τρόπο λειτουργίας της ΕΚΤ και τις ηγεμονικές της προθέσεις στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής στη ζώνη του ευρώ. Ως συνέπεια, οι αποφάσεις της βασίζονται στην αυθαιρεσία και οδηγούν στην παραβίαση της έννοιας του δικαίου. Ένα δεύτερο παράδειγμα, πλην της Ελλάδος, αφορά ένα άλλο κράτος -μέλος της Ευρωζώνης, που κρίθηκε «ατίθασο», η Κύπρος. Η επιθετικότητα της ΕΚΤ αποτελεί πρωτόγνωρη πράξη στην ιστορία των κεντρικών τραπεζών, καθώς επέβαλε bail in στις τράπεζες της Κύπρου (Μάρτιος 2013)! Αντιστρέφοντας τον παραδοσιακό ρόλο των κεντρικών τραπεζών: του δανειστού εσχάτης ανάγκης των ιδιωτικών τραπεζών. Η δαμόκλειος σπάθη έπεσε επί των κεφαλών των καταθετών των τραπεζών της Κύπρου, αφού η διοίκηση της ΕΚΤ ενήργησε ως νέος τύραννος των Συρακουσών. Αντί να αναλάβει η ίδια την ευθύνη της πλημμελούς εποπτείας του τραπεζικού συστήματος, την «πλήρωσαν» οι άτυχοι καταθέτες, με την κατάσχεση των καταθέσεων άνω 100.000 € των πελατών των κυπριακών τραπεζών.
Και όμως, οι έλληνες πολιτικοί σε πείσμα των αδιάσειστων μαρτυριών ότι οι προσδοκίες της «αλληλεγγύης» έχουν διαψευστεί και η κοινωνική καταστροφή έχει επέλθει στη χώρα, συνεχίζουν στην σφαλερή ατραπό «του πάση θυσία στο ευρώ» και στην ουτοπία της διακυβέρνησης της χώρας χωρίς δικό της χρήμα, αλλά με δανεικά! Κι εάν τα δανεικά δεν χορηγηθούν, να επιβάλλουν πρόσθετους φόρους ή να εκποιήσουν τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους ή ακόμη να κυνηγήσουν τα ‘φαντάσματα’ των φοροφυγάδων για να αντλήσουν έσοδα να εξοφλήσουν τους τόκους των δανείων. Μ’ αυτό το πρόγραμμα, οικονομικής πολιτικής το ονομάζουν, προσπαθούν εις μάτην να πείσουν τους πολίτες ότι οσονούπω έρχεται η ανάπτυξη, ενώ η ύφεση βαθαίνει.
Αυτού του είδους εκτιμήσεις ατυχώς αποτελούν πολιτικές φαιδρότητες, ενώ το καίριο ερώτημα είναι, πως είναι δυνατόν οι πολιτικοί μας να μην κατανοούν τη σχέση του χρήματος και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι δυνατόν να μη γνωρίζουν ότι η προσφορά του χρήματος αποτελεί θεμελιώδη συντελεστή της οικονομικής ανάπτυξης; Ήτοι να μην κατανοούν τη σύνθεση του χρήματος, παραγωγής και εισοδήματος στη μακροοικονομία, που είχαν άριστα κατανοήσει οι πολιτικοί της αρχαίας Αθήνας;
Οι αρχαίοι αθηναίοι θεωρούσαν την εργασία πηγή πλούτου και με οδηγό τη ρήση του Ησίοδου «η εργασία δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι η οκνηρία» ανέπτυξαν ένα πρωτότυπο οικονομικό μοντέλο «πλήρους απασχόλησης», επιβάλλοντας ιδιαίτερα αυστηρή νομοθεσία για τους εκούσιους ανέργους. Μάλιστα, ο Δράκων θέσπισε (621 π. Χ.) τη θανατική ποινή, για να καταργηθεί από τον Σόλωνα (594 π. Χ.), ο οποίος έθεσε χρηματικές ποινές για όσους θεληματικά ήταν άνεργοι, τους κοινώς τεμπέληδες. Οι αρχαίοι γνώριζαν ότι η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών χρησίμων για την πολιτεία απαιτεί ανθρώπινη εργασία. Ιδίως, για την αποτελεσματική παραγωγή είναι αναγκαίος ο καταμερισμός της εργασίας (division of labour),11 η εξειδίκευση κάθε εργάτη και τεχνίτη σε μια συγκεκριμένη εργασία και τέχνη για να αποδώσει καλό έργο.
Η ανθρώπινη εργασία πρέπει να αμειφτεί για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι εισόδημα απαραίτητο για τη συντήρηση και την περίθαλψη των οικογενειών τους. Το εισόδημα, όμως, δεν δημιουργείται εκ του ουκ άνευ, αλλά απαιτεί την ύπαρξη του χρήματος. Συνεπώς, η αύξηση του εισοδήματος που επιφέρει την οικονομική άνεση για δαπάνη σε αγαθά και υπηρεσίες εξαρτάται από την αύξηση του χρήματος σε κυκλοφορία. Αυτή προέρχονταν κατεξοχήν από την παραγωγή αργύρου του Λαυρίου. Γι αυτό, και οι αθηναίοι με κάθε δυνατό τρόπο προσπάθησαν να αυξήσουν την κοπή νομισμάτων, αφού γνώριζαν από εμπειρία ότι η αύξηση της προσφοράς του χρήματος σε κυκλοφορία δεν σώσει μόνο την πόλη από αφανισμό από τον εχθρό, αλλά αποτελεί τον βασικό παράγοντα της οικονομικής ανάπτυξης της αθηναϊκής δημοκρατίας.
11 Ο Ξενοφών στο διδακτικό έργο Κύρου Παιδεία, αναφέρεται για πρώτη φορά ιστορικώς στον καταμερισμό της εργασίας. Συγκεκριμένα, ο M. I. Finley στο βιβλίο του The Ancient Economy (1999) δηλώνει « αυτό είναι το πιο σπουδαίο αρχαίο κείμενο για τον καταμερισμό της εργασίας», σ. 135. Δεν είναι λοιπόν ο Adam Smith, που μάθαμε στα πανεπιστημιακά χρόνια ότι ο όρος division of labour πηγάζει από το σύγγραμμα του Πλούτου των Εθνών.
Πέρασαν δυόμισι χιλιετηρίδες το οικονομικό μοντέλο των αρχαίων αθηναίων να διατυπωθεί σε μαθηματική μορφή από τον αμερικανό οικονομολόγο Irving Fisher, με την περίφημη «εξίσωση της ανταλλαγής» : Μ * V = P * Q.12 Δηλαδή, η ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία πολλαπλασιαζόμενη με την ταχύτητα κυκλοφορίας του, ισούται με το γενικό επίπεδο των τιμών πολλαπλασιαζόμενο με τον όγκο παραγωγής. Η εξίσωση της ανταλλαγής αποτελεί μια αυταπόδεικτη αλήθεια, υπό την έννοια ότι το συνολικό χρήμα που δαπανάται στην οικονομία σε μία ορισμένη περίοδο υποχρεωτικά ισούται με τη συνολική αξία των αγαθών που ανταλλάχθηκαν στην ίδια χρονική περίοδο.
Με διαφορετικά λόγια, η νομισματική πολιτική των αρχαίων αθηναίων- λόγω ανυπαρξίας τραπεζών δεν είχαν να προβληματιστούν με το «τραπεζικό μυστήριο» της δημιουργίας πιστωτικού χρήματος από «αέρα κοπανιστό» - λειτουργούσε με τον έλεγχο της ποσότητας του χρήματος σε κυκλοφορία που τη συνιστούσαν κατεξοχήν τα αργυρά νομίσματα της αττικής δραχμής και της γλαύκας. Δεδομένου ότι οι τιμές των αγαθών ελέγχονταν από την πόλη, υπήρχε πλήρης απασχόληση για τους πολίτες, η κυκλοφοριακή ταχύτητα του χρήματος, η οποία υπολογίζεται με την εξίσωση V = P*Q/M,13 τείνει να είναι σταθερή σε ομαλές περιόδους, η μεταβολή της ποσότητας του χρήματος, Μ σε κυκλοφορία μεταβάλει άμεσα την παραγωγή αγαθών. Συνεπώς, η αύξηση της προσφοράς του χρήματος συνέτεινε στην οικονομική ανάπτυξη κι αυτή με τη σειρά της στην αύξηση του εισοδήματος της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Το χρήμα όμως στη σημερινή εποχή δεν είναι «χρήμα - εμπόρευμα», χρυσός ή άργυρος, ούτε εκδίδεται από το δημόσιο, αλλά από ιδιωτικούς οργανισμούς που λέγονται τράπεζες και, όπως έχουμε αναφέρει, το δημιουργούν από «ζεστό αέρα». Ως εκ τούτου, η «εξίσωση της ανταλλαγής» του Fisher, όπως και ο ίδιος ομολογεί δεν ισχύει στη σύγχρονη εποχή, εκτός « εάν παραβλέψουμε την ύπαρξη των πιστωτικών ιδρυμάτων μαζί με το στοιχείο των τραπεζικών επιταγών.» 14 Για να ισχύσει, πρέπει να συμπεριληφθεί στην «εξίσωση της ανταλλαγής» το πιστωτικό χρήμα που δημιουργούν οι τράπεζες μέσω των καταθέσεων ζήτησης και των πιστωτικών καρτών. Εφόσον, το χρήμα που κυκλοφορεί στην οικονομία δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, η ανάπτυξη ή ύφεση της οικονομίας εξαρτάται από τις διαθέσεις των τραπεζών και όχι από το κράτος, καθώς η προσφορά του χρήματος καθορίζεται μέσω δανείων.
Είναι εμφανές, η μη αναθεώρηση του άρθρου 80 του Συντάγματος, παράγραφος 2 ότι « Νόμος ορίζει τα σχετικά με την κοπή ή την έκδοση του νομίσματος» που αφορά το προεδρικό διάταγμα λειτουργίας της Τραπέζης της Ελλάδος, στην ουσία θέτει την έκδοση εθνικού νομίσματος εκτός συνταγματικού πλαισίου και σε ιδιωτικά χέρια. Ως συνέπεια, οι ιδιωτικές τράπεζες θα συνεχίζουν να δημιουργούν με λογιστικές εγγραφές χρήμα κατά βούληση και θα το δανείζουν στο κράτος με τόκο, και αυτό θα επιβάλλει φόρους στους πολίτες του για να αποπληρώνει το κεφάλαιο και τους τόκους. Έτσι, ο φαύλος κύκλος που μας οδήγησε στην οδυνηρή χρεοκοπία θα συνεχιστεί, διότι όλο το κυκλοφορούν χρήμα είναι πιστωτικό χρήμα που οι τράπεζες ανεξέλεγκτα δημιουργούν. Και για ακόμη μια φορά θα επικρατήσει η επιζήμια «διχοτόμηση» της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής και νομισματικής πολιτικής, καθότι η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι κρατική. Ούτως, η χρόνια δυσαρμονία ιδιωτικού και δημόσιου συμφέροντος θα συνεχιστεί και μαζί, η προσωνυμία, η Ελλάδα των δανείων και των χρεοκοπιών.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο σπουδαίος πολιτικός του Καναδά, Mackenzie King δικαιώνεται πανηγυρικά με την προφητική του δήλωση (1935) «Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του νομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή της ευθύνη, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας του Κοινοβουλίου και της Δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες.»
12 Όπου Μ = ποσότητα του χρήματος σε κυκλοφορία, V = ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος, P = το γενικό επίπεδο τιμών, και Q = ο φυσικός όγκος παραγωγής.
13 Το γινόμενο P * Q συνιστά τη συνολική δαπάνη, συνεπώς είναι το ίδιο με το σύγχρονο ΑΕΠ. Η κυκλοφοριακή ταχύτητα του χρήματος,V έχει την τάση ν’ αυξάνεται σε περιόδους ακμής, να μειώνεται σε περιόδους ύφεσης, και να καταρρέει σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
14 Irving Fisher (1867-1947), The Purchasing Power of Money, 1926, σελ. 28.
Πλην όμως, οι έλληνες πολιτικοί αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν ή το μυαλό τους είναι αλλού, τη θεμελιώδη σχέση της προσφοράς του χρήματος με την παραγωγή και το εθνικό εισόδημα. Η λέξη χρήμα έχει μυστηριωδώς εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο και προχωρούν στην αναθεώρηση του συντάγματος παρακάμπτοντας την έκδοση του νομίσματος, που σημαίνει μια νέα παρωδία λόγων και έργων.
Όπως έχει εκλείψει στη Βουλή κάθε συζήτηση για το χρόνιο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας. Εν αντιθέσει, το διεθνές εμπορικό ισοζύγιο της αρχαίας Αθήνας, όπως είδαμε, αποτελούσε πρωταρχικό θέμα διαβούλευσης της Εκκλησίας του Δήμου. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί χωρίς σύνεση και περισυλλογή αγνόησαν βασικούς συντελεστές σωστής διαχείρισης της οικονομίας. Εξ ου και η σημερινή τραγωδία, επαληθεύοντας τη ρήση του Αβδηρίτη Δημόκριτου « στους ανθρώπους από τα καλά δημιουργούνται τα κακά, όταν κάποιος δεν γνωρίζει να οδηγεί τα καλά και να τα κατευθύνει σωστά.»
Τα καλά που δεν τα διαχειρίστηκαν σωστά, σωστά είναι ίσως ένας ήπιος όρος, οι πολιτικοί μας, αφορούν την εμπιστοσύνη που επέδειξαν οι έλληνες πολίτες στο θεσμό της δημοκρατίας και στο πρόσωπό τους, αγνοώντας τα «μεγάλα ψέματα τα ωραία», την τρομερή κακοδιαχείριση της οικονομίας και τη φιλαυτία τους.
Καθώς πτωχοί και ταπεινοί ξεκίνησαν ως βουλευτές και πλούσιοι και αλαζονικοί κατέληξαν με βίλες και άφθονες περιουσίες. Ποτέ δεν σκέφθηκαν τις μέλλουσες γενεές, άλλα ως νέοι σοφιστές στην πειθώ των λόγων και στο χρήμα πίστεψαν και όχι στο δημόσιο συμφέρον. Με πανουργία θέσπισαν ειδικό νόμο «άφεσης αμαρτιών» των αξιόποινων πράξεων τους και τον ονόμασαν «περί ευθύνης υπουργών», ενώ είναι νόμος της δημόσιας καταισχύνης. Και ο λαός, καταδικάστηκε, ως νέος Σίσυφος, να κουβαλά το βάρος των αμαρτιών τους που οδήγησαν τη χώρα στη δύνη της χρεοκοπίας, ανήμπορος να αντιδράσει.
Η φιλαυτία των ελλήνων πολιτικών και η πολυετής σύμπραξη με το τραπεζικό σύστημα, απετέλεσαν τις βασικές αιτίες της ολέθριας συγκάλυψης του μηχανισμού δημιουργίας του χρήματος στη σύγχρονη εποχή από τις ιδιωτικές τράπεζες μέσω του χρέους. Ως συνέπεια, ενώ οι τράπεζες έχουν τον έλεγχο της προσφοράς του χρήματος στην οικονομία, ο κόσμος εσφαλμένα πιστεύει ότι τον έχει το κράτος. Την εξάρτηση αυτή της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας από το χρηματοπιστωτικό σύστημα προσπάθησαν με επιμέλεια οι πολιτικοί να αποκρύψουν και οι τράπεζες με το αίολο επιχείρημα, “too big to fail”, να μεταβιβάσουν τις κολοσσιαίες ζημιές στο κράτος.
Οι «δήθεν» ελληνικές τράπεζες των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει στα ξένα χέρια της ανώνυμης παγκοσμιοποίησης και των υπεράκτιων εταιριών, πριν τη συντριβή και μηδενισμό της χρηματιστηριακής τους αξίας, με την αμέριστη συνδρομή της πολιτικής ηγεσίας κοινωνικοποίησαν τις ζημιές τους. Οι ζημιές είναι τεράστιες για το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας, καθώς υπερβαίνουν τα 200 δις € και είναι φύση αδύνατον να αποπληρωθούν στην παρούσα ζωή. Έτσι, η κερδοσκοπική μανία
των ιδιωτικών τραπεζών που απορρέει από την απληστία της μεγιστοποίησης κέρδους, έθεσε πρώτα τον συνδαιτυμόνα της, την κυβέρνηση, σε χρεοκοπία και στη συνεχεία χρεοκόπησε τους μετόχους της. Και τώρα έχει ξεκινήσει την εκκαθάριση των πελατών της, με την κατάσχεση καταθέσεων και τους πλειστηριασμούς των κόκκινων δανείων.
Είναι φανερό το ερώτημα, γιατί οι έλληνες πολιτικοί μπλέχτηκαν χειροπόδαρα σε αυτή τη θλιβερή ιστορία; Τι τους έλκυε και τους παρότρυνε σε αυτή την αθέμιτη συνεργασία; Η συσσώρευση πλούτου που αποτελεί σύμβολο κοινωνικής επιτυχίας; Μα η εκλογή τους από την κοινωνία ως αντιπροσώπους της στην ελληνική βουλή, συνιστά ιδιαίτερη τιμή και εκτίμηση και η υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος στα ανώτατα αξιώματα της πολιτείας, εκ καταβολής κόσμου, πάντα προσέδιδε κύρος. Τι τα θέλανε τα πολλά λεφτά; Οι απολαβές και τα επιδόματά τους, αποκαλούμενα με την εκλεπτυσμένη φράση «βουλευτική αποζημίωση», ήταν αξιοζήλευτα και υπέρ-αρκετά. Δεν ενδιέφερε τους πολιτικούς, η καλή φήμη του ονόματος, η οποία θα κηλιδώνονταν εάν χρησιμοποιούσουν την εξουσία καταχρηστικά και για προσωπικό όφελος;
Γιατί συγκάλυψαν οι έλληνες πολιτικοί την πραγματική θέση του τραπεζικού συστήματος, που είχε ήδη χρεοκοπήσει από το 2009, και προτίμησαν με αδιαφανείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να δοθούν δεκάδες δις ευρώ στις ιδιωτικές τράπεζες, με την εγγύηση του δημοσίου, για να τα επωμισθεί στην πλάτη του ο ελληνικός λαός; Ενήργησαν προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος, καταστρέφοντας εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, οδηγώντας άλλες τόσες επιχειρήσεις στη χρεοκοπία, άλλους τόσους να μεταναστεύσουν και όσους δεν άντεξαν, να έχουν μακάβριο τέλος; Ενώ γνώριζαν ότι υπήρχε βιώσιμη λύση· κι αυτή δεν ήταν άλλη από την αλήθεια. Και όχι να περάσουν τις ζημιές, που επαίσχυντα έπραξαν, σ’ αυτούς που δεν είχαν την ευθύνη, επιβραβεύοντας τους δράστες για το ολέθριο νομισματικό έγκλημα που διέπραξαν! Όμως, παράβλεψαν κάτι οδυνηρό: τις Ερινύες νύμφες της αιώνιας καταδίκης.
Ο λόγος μήπως είναι για να παραμείνει η χώρα «πάση θυσία στο ευρώ»; Μα η Ευρωζώνη είναι ένα κακώς σχεδιασμένο οικοδόμημα - χωρίς πόρτες και παράθυρα- και θεμελιωμένο στην λανθασμένη θεωρία της laissez- faire οικονομίας. Στη ζώνη του ευρώ, δεν υπάρχει τραπεζική ένωση, ούτε δημοσιονομική ένωση , αλλά ούτε πολιτική ένωση υπάρχει. Επίσης, δεν υπάρχει πλαίσιο εξόδου από το ευρώ για τα κράτη-μέλη, ούτε υπάρχει ευρωπαϊκό ταμείο ασφάλισης των τραπεζικών καταθέσεων. Συνεπώς, δεν πρέπει να θεωρηθεί ο χαρακτηρισμός, κακότεχνου, χωρίς πόρτες και παράθυρα, οικοδομήματος, ως υπερβολή. Στην ουσία, στην παρούσα μορφή με τόσο ψεγάδια, δεν είναι ούτε καν Ένωση, αλλά ένας συνεταιρισμός, μία κοινοπραξία κρατών, που συνορεύουν γεωγραφικώς τα περισσότερα μεταξύ τους. Γι αυτό, οφείλουν οι έλληνες πολιτικοί να κατανοήσουν το αδιέξοδο της εμμονής «πάση θυσία στο ευρώ» και να συμμεριστούν τη δεινή κατάσταση της κοινωνίας, ιδίως των ανέργων, γιατί η ήδη βεβαρυμμένη κατάσταση θα επιδεινωθεί με την εφαρμογή των άκριτων μέτρων.
Σπύρος Λαβδιώτης
Τσαγκαράδα 20 Ιουλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου