ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΤΡΟΣ:«ΜΗ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΕΦΙΑΛΤΗ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ»!
Γράφει η Ειρήνη Νταουντάκη
Είμαι 30 χρόνια στα νοσοκομεία. Γιατρός, νεφρολόγος. Τον εφιάλτη που ζήσαμε την περίοδο 2010-2014, με μνημόνιο και υπουργούς Λοβέρδο και Άδωνη , δεν θέλω ούτε να τον θυμάμαι, όχι να τον ζήσω ξανά.
Άνθρωποι άνεργοι, ανασφάλιστοι, άρρωστοι, θλιμμένοι και απογοητευμένοι ήταν η καθημερινότητα μας. Το σύστημα τους είχε πετάξει έξω.
Είχαν κλείσει τα μαγαζιά τους, είχαν μεγάλες απλήρωτες ασφαλιστικές εισφορές που δεν ήταν δυνατόν να πληρώσουν όντες άνεργοι και άφραγκοι και δεν είχαν να πάρουν τα φάρμακα τους.
Στο νοσοκομείο έπρεπε να πληρώσουν για να εξεταστούν στα τακτικά ιατρεία η για να γράψουν φάρμακα. Στα έκτακτα έπρεπε να πληρώσουν για τις εξετάσεις και την ακτινογραφία.
Το δυστύχημα ήταν αν χρειαζόταν να νοσηλευτούν, με χρέωση το βράδυ ανάλογα με την πάθηση. Μη διανοηθειτε ποσά. Οι πολλοί, αν κατάφερναν να περπατήσουν προσπαθούσαν να φύγουν.
Αν νοσηλεύονταν ψάχναμε για την διάγνωση που τους απάλλασσε από την πληρωμή. Δεν ήταν όμως πάντα αυτό εφικτό.
Αποφασίστηκε τότε ότι το ιατρείο που διατηρούσαμε για τους μετανάστες, μετατρέπεται σε ιατρείο και φαρμακείο για τους ανασφαλιστους.
Μάζευε όλος ο κόσμος φάρμακα που περίσσευαν και τα έφερνε στα μέρη συλλογής. Παιδιά και μωρά ανεμβολίαστα. Έγκυες γυναίκες ετοιμογεννες αρκετές φορές, χωρίς τον στοιχειώδη εργαστηριακό έλεγχο. Ήταν απελπισία.
Μια φορά, ένας άρρωστος παρά λίγο να χάσει σημαντικό μέλος του σώματος του, από μια απλή αρχικά λοίμωξη. Γιατί; Δεν είχε χρήματα να αγοράσει την αντιβίωση που του συνταγογράφησαν στο νοσοκομείο.
Είχε επίσης αρνηθεί την εισαγωγή στο νοσοκομείο για το λογαριασμό που πήγαινε στην εφορία. Ευτυχώς κάποιος του μίλησε για το ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τα βιώματα αυτά είναι εφιαλτικά για ένα γιατρό. Σε τρελαίνει ο άρρωστος που σου λέει φεύγω, χωρίς θεραπεία. Δεν κοιμάσαι το βράδυ. Έπαθα αμόκ μια Παρασκευή μεσημέρι, όταν ανακάλυψα ότι ξεκινούσε Σαββατοκύριακο χωρίς ινσουλίνη στο τμήμα.
Ντρεπόμουν που έλεγα στους διαβητικούς αρρώστους, που κάναμε εισαγωγή, ότι πρέπει να φέρουν τις ταινίες μέτρησης σακχάρου τους από το σπίτι. Η την ινσουλίνη τους και αρκετά από τα φάρμακα τους.
Και εκεί που λέω δεν πάει άλλο, συμβαίνει το παράλογο (λες και τα παραπάνω είναι λογικά). Αρνούνται οι εταιρείες που εισάγουν φίλτρα αιμοκάθαρσης, να μας στείλουν φίλτρα αιμοκάθαρσης. Γιατί; Γιατί δεν είχαν αποζημιωθεί για καιρό και δεν είχαν χρήματα να κάνουν εισαγωγές. Πίεζαν για να πληρωθούν...
ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΞΑΝΑΖΗΣΩ ΑΥΤΑ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου