ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΕΛΕΓΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ, ΕΓΩ ΘΑ ΕΤΡΕΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΩ ΑΚΟΜΑ...

ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ:«ΟΤΑΝ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΘΗΛΑΖΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ»!!!

Όταν κοινωνούμε το Σώμα του Κυρίου, θηλάζουμε συνεχώς το γάλα της Παναγίας, οπότε τί γίνεται σε μας; Γινόμαστε γνήσια τέκνα της Παναγίας και αδελφοί του Χριστού και κατά Χάριν υιοί και τέκνα Θεού.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής ο και Σπηλαιώτης

Λίαν εχάρην, παιδί μου, όπου ζητείς λόγον Θεού δι’ ωφέλειαν της ψυχής σου.

Λοιπόν άνοιξόν σου τα ώτα και πληρώσω αυτά αγαθών.

Άκουσον τέκνον μου:

Το στόμα σου να μελετά διαρκώς την ευχήν: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κολληθείτω η πνοή σου εις το όνομα του Σωτήρος ημών.

Αυτό αφού πολυκαιρίσει θα του συνηθίσει ο νους να το λέγει με τον ενδιάθετον λόγον. Και όταν ο νους καθαρίσει με την Ευχήν, θα την κατεβάσει εις την καρδίαν, θα γίνει ένωσις νου-λόγου-καρδίας. 

Δια της συνεχούς δηλαδή επικλήσεως γίνεται διαδρομή της ευχής εις την καρδίαν δια της εισπνοής και της εκπνοής. Οπότε νους-λόγος-καρδία γίνεται ένα. Καθαιρομένη δε συνεχώς η καρδία δέχεται αναλόγως την επισκιάζουσα χάριν.

Και τότε ολίγον – ολίγον, χωρίς να το εννοήσεις γίνεται ουρανός – Παράδεισος μέσα σου.

Μέχρις αυτού είναι η πράξις, ύστερον λέγεται θεωρία. Φθάσε μέχρις αυτού και τα άλλα θα ειπούμεν όταν έλθει η ώρα τους.

Γίνωσκε μόνο ότι το παν – αρχή και τέλος παντός αγαθού είναι ο Χριστός. Ημείς από μόνοι μας δεν ημπορούμεν τίποτε να ποιήσωμεν, εάν ο Χριστός με την θείαν του χάριν εν πρώτοις δεν συνεργήσει.

 Εκείνος πρώτος εγνώρισεν εαυτόν εις ημάς και τότε ημείς τον γνωρίσαμεν. Εκείνος ηγάπησεν και ημείς αγαπώμεν. Εάν Εκείνος δεν ενεργήσει ΔΕΝ κινείται το αγαθόν εις ημάς.

Γίνου λοιπόν ένα παιδάκι μικρόν με όλην την παιδικήν του απλότητα και ρίξου στους πόδας της Παναγίας μας όπου βαστάζει ως βρέφος μικρόν τον Μέγαν Θεόν. Και κλαύσε και φώναζε με αγάπην πολλήν όπου θα σου χαρίσει πάλιν Αυτός:

- Γλυκιά μου μανούλα, βοήθησέ με, οδήγησέ με, πώς να σωθώ! Μεσίτευσε, Μάνα μου εις τον Υιόν σου να με οδηγήσει τι είναι το θέλημά Του να κάμω και τι από Αυτόν να ζητώ. 

Να μου ανοίξει τους οφθαλμούς της ψυχής όπου είναι κλειστοί και δεν τον βλέπω – όταν Εκείνος με βλέπει εις κάθε στιγμήν – αλλά συνεχώς τον λυπώ.

«Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας»

Μας το έστειλε ο Ηλίας Σκουντριάνος 

του οποίου είναι και ο υπέρτιτλος.