ΜΙΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ALEXEI MOZGOVOY:«ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΓΙΝΑΜΕ ΠΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ»;
ΒΙΝΤΕΟ
Μια φωτογραφία μιας φωτογραφίας που έμεινε πίσω σε ένα βομβαρδισμένο νηπιαγωγείο στο Donbass. Απρίλιος 2015.
Γράφει ο Edward SlavsquatΧθες ήταν η 365η ημέρα της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Δεν έχουμε τίποτα να πληκτρολογήσουμε για να σηματοδοτήσουμε την περίσταση – όλα όσα θέλουμε να πούμε για αυτή τη σύγκρουση, τα είπαμε τον Μάιο (με σύντομες επακόλουθες ενέργειες τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο).
Αντ 'αυτού θα μοιραστούμε αποσπάσματα από το «Γράμμα προς τους Ρώσους και τους Ουκρανούς», του δολοφονημένου ηγέτη της πολιτοφυλακής του Λουγκάνσκ Alexei Mozgovoy. (Είναι πιθανό ότι το "γράμμα" είναι στην πραγματικότητα μια συλλογή καταχωρήσεις ημερολογίου που συντάχθηκαν μετά το θάνατό του.)
Γράφτηκε κάποια στιγμή πριν από τον Μάιο του 2015:
Αδελφοί! Βλέπω πώς οι εχθροί μας, έχοντας διαιρέσει το λαό μας, προετοιμάζουν έναν μεγάλο πόλεμο για μας. Και ο λαός μου δεν είναι Ρώσος ή Ουκρανός. Ο λαός μου είναι ένας. Και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο. Όπως ένας άνθρωπος χωρίς χέρι ή πόδι θεωρείται παράλυτος, έτσι είναι και ένας διαιρεμένος λαός.
Εμείς οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι Λευκορώσοι κληροδοτηθήκαμε να είμαστε μαζί. Και το γεγονός ότι σήμερα είμαστε τρελοί και μισούμε ο ένας τον άλλον είναι το κύριο κατηγορητήριο εναντίον μας – έχουμε παραβιάσει αυτή τη διαθήκη.
Τι μας έλειπε, αδέρφια; Χώμα? Κοιτάξτε πόση γη έχουμε. Ελευθερία? Έτσι σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον γίναμε πιο ελεύθεροι;
Νομίζω ότι απλά δεν έχουμε αρκετή αγάπη για τον αδελφό μας. Έχουμε ξεχάσει ποια είναι η ιερότητα της συγγένειας. Και ως εκ τούτου οι ξένοι έρχονται σε μας και γίνονται κύριοι του σπιτιού μας. Τώρα αυτοί οι ξένοι, τους οποίους εμπιστευτήκαμε περισσότερο από τους δικούς μας ανθρώπους, μας προτρέπουν και κάτω από τις πονηρές ομιλίες τους για το μεγαλείο του ρωσικού και του ουκρανικού λαού, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. [...]
Αυτό κατέστη δυνατό επειδή το 1991 χάσαμε την κοινή μας πατρίδα – τη Σοβιετική Ένωση. Στη συνέχεια, οι εχθροί κατέστρεψαν το κράτος και σήμερα συντρίβουν και παίζουν τα μέρη του. Δεν μας έχει απομείνει τίποτα, ούτε ο πολιτισμός μας, ούτε η εκπαίδευσή μας, ούτε τα ορυχεία και τα εργοστάσιά μας. Αλλά είναι μόνο το μισό πρόβλημα.
Το κύριο πράγμα που χάσαμε είναι τα αδέρφια μας. Τώρα υποκινούμαστε εύκολα και πιστεύουμε ότι οι Ουκρανοί είναι οι δουλοπάροικοι της Δύσης και οι Ρώσοι είναι οι επιτιθέμενοι και οι εισβολείς.
Εμείς, οι συκοφαντημένοι και οι ληστευμένοι, έχουμε μόνο ένα κοινό όνειρο – ένα δίκαιο κράτος. Οι Ουκρανοί ονειρεύονται τη μεγάλη Ουκρανία, οι Ρώσοι τη μεγάλη Ρωσία. Αλλά στην ουσία, αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο ενός διχασμένου λαού, που λαχταρά την πατρίδα του για 25 χρόνια.
Δεν λαχταρούμε το κράτος των ολιγαρχών και των προδοτών – τις αποικίες της Μόσχας και του Κιέβου – αλλά το ενωμένο σλαβικό κράτος μας. Και δεν έχει σημασία για μένα πώς θα λέγεται – Ρως του Κιέβου, Μοσχοβίτικοι Ρως, Νοβορωσία – το κύριο πράγμα είναι ότι θα είναι η Νέα Ρωσία, το κοινό μας σπίτι.
Εν τω μεταξύ, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον και οι δήμιοί μας σχεδόν ανοιχτά μας πιέζουν να σκοτώσουμε.
Μας χλευάζουν στη ρωσική και ουκρανική τηλεόραση, είτε προσβάλλοντας τον ουκρανικό λαό και αποκαλώντας τον φασίστα, είτε προσβάλλοντας τον ρωσικό λαό, αποκαλώντας τον κατακτητή.
Από τα «αντικειμενικά ρωσικά μέσα ενημέρωσης» δεν θα ακούσετε λόγια συμπάθειας για τους Ουκρανούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Δεν θα πουν ποιος βύθισε ολόκληρο το έθνος σε μια πνευματική καταστροφή. Και οι ίδιοι οι Ρώσοι δεν ακούν πλέον τους αδελφούς τους. Αυτοί, όπως και οι Ουκρανοί, εφησυχάστηκαν σε «πατριωτικά» ψέματα για το δικό τους μεγαλείο και άναψαν μικροεθνική υπερηφάνεια και αλαζονεία.
Το κύριο πράγμα με το οποίο ασχολούνται τα μέσα ενημέρωσης είναι να αποτρέψουν την αφύπνιση καλών συναισθημάτων μεταξύ των λαών μας.
Πόσο ταπεινωμένοι είμαστε, αδελφοί, προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον! Είμαστε τόσο τυφλοί που δεν μπορούμε να δούμε τους πραγματικούς εχθρούς; [...] Ο πόλεμος θα ανοίξει τουλάχιστον τα μάτια του λαού μας στο ποιοι είμαστε και ποιος είναι ο εχθρός μας.
Καλώ τους συμπολεμιστές μου, καλώ αυτούς που βρίσκονται σήμερα στις τάξεις και τους μελλοντικούς πολεμιστές. Δεν μπορούσαμε να το βοηθήσουμε, δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αλλά θα πρέπει να είστε σοφότεροι από εμάς.
Μην εμπιστεύεστε τους εχθρούς σας. Μην εμπιστεύεστε τη Μόσχα και το Κίεβο. Ακόμα κι αν σας δώσουν ολόκληρο το Ντονμπάς από το Σλαβιάνσκ μέχρι τη Μαριούπολη, ακόμα κι αν σας δώσουν όλη τη Νοβορωσία, μην το πιστέψετε! Θα μετατρέψουν τα πάντα σε ήττα. Η εξουσία στη Ρωσία και την Ουκρανία βρίσκεται στα ίδια χέρια. [...]
Επομένως, σας απευθύνω έκκληση, αδελφοί, ώστε να βλέπετε πάντα τον αληθινό εχθρό και να μην σηκώνετε το χέρι σας ο ένας εναντίον του άλλου.
Μια παρόμοια έκκληση γράφτηκε ακριβώς πριν από ένα χρόνο, στις 25 Φεβρουαρίου 2022, από τον Ρώσο κοινωνικό σχολιαστή και έφεδρο συνταγματάρχη Alexander Zhilin:
Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι, φυσικά, πολύ δραματικά. Δεν το καταλαβαίνω απόλυτα, και ακόμη περισσότερο δεν συμμερίζομαι την ευφορία που επιδεικνύουν ακόμη και οι πιο ενεργοί προπαγανδιστές, διότι αυτή είναι η τραγωδία ενός λαού. [...]
Η κατάσταση είναι καταστροφική, διότι δεν είναι καθόλου σαφές στο όνομα του τι πρέπει να σπάσουν οι άνθρωποι ο ένας τα κρανία του άλλου.
Έχω την αίσθηση ότι οι Ουκρανοί θα πολεμήσουν και θα πεθάνουν για τα γιοτ των Kolomoiskys και οι Ρώσοι για τα γιοτ των Abramovichs.
Και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου