ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ!

Η ένοχη σιωπή των νεο – πατριωτών
για μία πατρίδα που χάνεται

Εθνικά θέματα. Απαγορευμένα θέματα. Στις ημέρες που ζούμε, σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι αυτά! Πέρα από κάποιες ιστοσελίδες και ελάχιστα ιστολόγια, επικρατεί μία άνευ προηγουμένου σιωπή…! Η λέξη έθνος με όλα της τα παράγωγα έχει διαγραφεί επισήμως από τους σημερινούς κυβερνώντες...

Τι συμβαίνει; Πώς είναι δυνατόν να μαθαίνουμε πως κινδυνεύουμε να απωλέσουμε πλήρως την εθνική μας κυριαρχία και κανείς ή σχεδόν κανείς «σοβαρός» αναλυτής ή δημοσιογράφος να μην αναφέρεται στην σοβαρότητα του θέματος αυτού;

Γράφω από τη Θράκη. Την απομακρυσμένη αυτή γωνιά της της πατρίδας όλων ή σχεδόν όλων μας. Από την Θράκη που καθημερινά απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το κράτος των Αθηνών. Όπως απομακρύνεται και το Καστελόριζο, ολόκληρο το Ανατολικό Αιγαίο, η Γαύδος, η κεντρική και η Δυτική Μακεδονία, αλλά και η Ήπειρος…

Τα γραφόμενά μου είναι μία ακόμη κραυγή αγωνίας και μαζί με άλλους Έλληνες αγωνιώ για όσα έρχονται, δακρύζω γι αυτά που χάθηκαν ή που συνεχίζουν να χάνονται… Η Ελλάδα ζει στον παραλογισμό της εθνικής λήθης. Της κυβερνητικής λήθης και του νεοπατριωτισμού…!

Και ταυτόχρονα, άκρα σιωπή… Σαν να μην μιλάμε για ένα κομμάτι της Ελλάδας, όταν αναφερόμαστε στη Θράκη. Όλοι οι μεγαλόσχημοι, οι πολυπράγμονες, οι «σκεπτόμενοι» και οι σοφοί, σιωπούν και ταυτόχρονα ξεχνούν… εκείνους τους Έλληνες που συνεχίζουν –σε πείσμα των καρεκλοκένταυρων των Αθηνών- και επιμένουν να παλεύουν για την Ελληνική Θράκη…

Πολλές φορές αναλογίζομαι, αναρωτιέμαι, για το εάν αυτοί που μας κυβερνούν είναι Έλληνες!!! Αναρωτιέμαι γιατί έχει επιβληθεί αυτή η σιωπή, τη στιγμή που τα όργανα της Άγκυρας αλωνίζουν με περίσσιο θράσος την Ελληνική γη και σχεδιάζουν… οργανώνονται… για να αλώσουν χωρίς όπλα και να ντροπιάσουν τον Ελληνισμό… Θέλω να φωνάξω, αλλά η φωνή μου σβήνει από τους αλαλαγμούς και τους θορύβους των «τενεκέδων» και των μαριονετών που βάλθηκαν να παραδώσουν πολλά στρέμματα γης για να κοιμούνται ήσυχοι… Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως είναι ένα όνειρο, πως είναι ένας εφιάλτης αυτό που έχει γίνει τραγική καθημερινότητα. Προσπαθώ να δικαιολογήσω εκείνους που δεν σχεδίασαν, εκείνους που δεν «μπόρεσαν», εκείνους που δεν θέλησαν ποτέ να νιώσουν όπως εγώ, όπως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζούμε εντός της πατρίδας, αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε πως η πατρίδα μας πετάει σαν σκουπίδια.

Ξεχασμένοι σε μία «απαγορευμένη περιοχή», βλέπουμε καθημερινά πως μας προδίδουν, διαπιστώνουμε καθημερινά πως μας «ξεχνάνε»… ΑΟΖ, ενεργειακοί αγωγοί, μεγάλα συμφέροντα… και κάπου εκεί, σε μία σκοτεινή γωνιά της Ελληνικής πολιτικής, βρίσκεται η Θράκη, βρίσκεται η Ήπειρος, βρίσκεται η Φλώρινα, το Καστελόριζο…, τόποι εξορίας για πολλούς, τόποι πληγωμένοι και ίσως καταδικασμένοι για άλλους! Και κάθε μέρα μέσα από τη σιωπή των τουρκοτσολιάδων, των φίλων του νέο-οθωμανισμού, μέσα από το πέπλο που κρύβει τα χαμόγελα εκείνων που σε σκοτεινά δωμάτια αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς…

Όλοι εμείς, οι ακρίτες, συνεχίζουμε να μένουμε, να παραμένουμε εκεί που ταχθήκαμε από την ημέρα της γέννησής μας. Είμαστε εδώ, γιατί έχουμε νιώσει στο πετσί μας πως σε ετούτη τη χώρα δεν περισσεύει ούτε μία πέτρα για να δοθεί, ούτε ένα ρυάκι για να χαθεί, ούτε ένα βότσαλο για να χαριστεί… Ζούμε με την ελπίδα πως η Ελλάδα δεν θα μας ξεχάσει, παλεύουμε με την αγωνία πως γρήγορα θα έρθουν και άλλοι στο πλευρό μας, στεκόμαστε όρθιοι επειδή η ράτσα μας δεν ξέρει να στέκεται αλλιώς. Κι επειδή στεκόμαστε ακόμη εδώ, κι επειδή φωνάζουμε για την γη των πατεράδων και των παπούδων μας, μας λένε γραφικούς... Ας είναι κι έτσι... Εμείς εδώ, στην άκρη της Ελλάδας, προτιμάμε να μας χλευάζουν επειδή στεκόμαστε, παρά να μας επαινέσουν αν το βάλουμε στα πόδια...

Όλοι εμείς, κραυγάζουμε ζητώντας την πατρίδα που απομακρύνεται, ζητώντας βοήθεια που δεν έρχεται, ζητώντας κουράγιο που δεν μας δίνεται…

Σκύβω και φιλώ τη γη που με γέννησε κι ελπίδα μου πια είναι να είναι Ελληνική κι όταν για στερνή και παντοτινή φορά θα με αγκαλιάσει… Σφουγγίζω κρυφά το δάκρυ που κυλά, να μην το δει κανείς σας, να μην δειλιάσει κανείς από εμάς που μένουμε να φυλάμε τα χώματα που οι σύγχρονοι εφιάλτες πρόδωσαν…. μας ξέχασαν όλους εμάς εδώ και μας δίνουν «κουρμπάνι*» σ’ αντάλλαγμα των δικών τους συμφωνιών. Και η νύχτα πέφτει στην πατρίδα, φέρνοντας μαζί της τη σιωπή… τη δική τους ένοχη σιωπή...

Και μέσα από τραγούδια

Και μέσα από φωνές

Σκύβω,

φιλώ περήφανα τον χάρο

Γίναμε φίλοι απ’ τα χθες…

 

Κωνσταντίνος