Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
ΜΕΡΟΣ 2ον
«Υποστηρίζετε το δικτάτορα»
Είναι θλιβερό και συνάμα ενδεικτικό της κατάντιας κομματιών του πάλαι ποτέ ρεύματος το γεγονός ότι αυτή η κατηγορία εκτοξεύεται κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που έχουν αναφορά στον Τρότσκι. Ναι κύριοι, «υποστηρίζουμε» τον Άσσαντ – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε «υποστηρίξει» ο Τρότσκι τον Τσανγκ Κάι Σεκ ενάντια στο γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό [12]. «Υποστηρίζουμε» τον Άσσαντ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε «υποστηρίξει» ο Τρότσκι τον Βάργκας της Βραζιλίας και τον Χαϊλέ Σελασσιέ της Αιθιοπίας ενάντια στο βρετανικό και τον ιταλικό ιμπεριαλισμό αντίστοιχα [13, 14].
Χωρίς να ξεχνάμε τις διαφορές που έχουμε να λύσουμε με το καθεστώς του Άσσαντ – όπως και με κάθε αστικό καθεστώς στον πλανήτη – και χωρίς να του δίνουμε καμιά πολιτική στήριξη, υπερασπίζουμε άνευ όρων την αυτοδιάθεση της Συρίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό που θέλει να την κόψει κομμάτια και να την υποδουλώσει, φορώντας διπλές και τριπλές αλυσίδες σε ό,τι έχει απομείνει από το συριακό λαό.
Η υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι αδιαπραγμάτευτη θέση αρχής για τους κομμουνιστές, και αυτή η θέση είναι τελείως ανεξάρτητη από τις αξίες και το ταξικό περιεχόμενο των κυβερνήσεων των χωρών αυτών.
«Είναι πολύ περίπλοκο…»
Όχι, δεν είναι. Από τη μια μπάντα είναι ο «δικός σας» ιμπεριαλισμός και οι εντεταλμένοι του στρατοί που αποτελούνται από ουαχαβίτες κανίβαλους και που στο πολιτικό τους πρόγραμμα έχουν την εθνοκάθαρση, και από την άλλη είναι μια μη ελεγχόμενη από τον ιμπεριαλισμό χώρα που παλεύει για να μη μετατραπεί σε τριχοτομημένη αποικία. Όποιος αδυνατεί να δει έναν τέτοιο πόλεμο ως ταξική πάλη ας περιοριστεί καλύτερα στις συνδικαλιστικές του ασχολίες. Δεν κάνει και για τίποτα άλλο.
Και ας αναρωτηθεί μήπως η συμμετοχή της χώρας «του» και της αστικής «του» τάξης στο ιμπεριαλιστικό φαγοπότι – με μενού τις σάρκες των ταξικών μας αδελφών που τους έλαχε να γεννηθούν στις καταπιεσμένες χώρες του πλανήτη – τον έχει μετατρέψει σε ντροπαλούλη σοσιαλσοβινιστή, που δεν αντιτάσσεται στην πραγματικότητα αυτή επειδή γλείφει κι αυτός κάνα κοκαλάκι που πετάει η αστική τάξη από το τραπέζι της.
Αλήθεια, τι θα κάνει αν αύριο ξεκινήσει μια δίκαιη απεργία κάνας αρσενικός εργάτης που καταπιέζει τη γυναίκα του στο σπίτι; Μήπως είναι κι αυτό «περίπλοκο»; Αν στην ηγεσία της απεργίας βρίσκεται κάνας ρεφορμιστής τι θα κάνει τότε; Μήπως εκεί πρέπει να μείνουμε ουδέτεροι για να μη λερώσουμε τα χέρια μας;
Λίγοι αριστεροί θα απαντήσουν λάθος σε αυτές τις ερωτήσεις, και οι περισσότεροι θα αναγνωρίσουν στην παραπάνω επιχειρηματολογία τις δικαιολογίες του απεργοσπάστη. Ας κάνει επιτέλους τις σχετικές αναγωγές και στην κλίμακα της διεθνούς ταξικής πάλης, μπας και ανοίξει λιγάκι η οπτική του και καταλάβει τι πάει να πει δίκαιος πόλεμος.
Για χιλιοστή φορά: δεν είναι κάθε κίνημα προοδευτικό
Βεβαίως, η ταξική πάλη δε σταματάει και τα καθεστώτα του Άξονα της Αντίστασης δεν είναι ούτε κατά διάνοια «δικά μας». Αστικά κράτη είναι, δηλαδή δικτατορίες της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη – όπως είναι άλλωστε και το πιο δημοκρατικό αστικό κράτος. Υποστηρίζουμε κάθε προοδευτικό κίνημα που ξεσπάει στο εσωτερικό των χωρών αυτών, αλλά με κάποιες βασικές προϋποθέσεις: να έχει δίκαια αιτήματα και να μην καλεί το ΝΑΤΟ να το βοηθήσει. Κινήματα που καλούν το ΝΑΤΟ να τα βοηθήσει δεν αξίζουν την παραμικρή αλληλεγγύη.
Αν η διεθνής πραγματικότητα του 1914 άφηνε στα επαναστατικά κινήματα χώρο να εκμεταλλευτούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα (παίρνοντας πχ.όπλα από τη Γερμανία όταν διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε μια αποικία της Βρετανίας), η πραγματικότητα του 2016, που ακούει στο όνομα Αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, δεν επιτρέπει καμιά τέτοια πιθανότητα – τουλάχιστον έτσι όπως είναι σήμερα. Η ελευθερία κατακτιέται σε κόντρα με το ΝΑΤΟ και μόνο έτσι.
– Ποιοι είναι οι επαναστάτες που υποστηρίζεις; – Α, δεν τους ξέρεις, είναι από το χωριό.
Ας γίνει η Συρία η αφορμή να τελειώσουμε με τις αφηγήσεις περί λαών που ξεσηκώνονται αδιαμεσολάβητα ενάντια στους ‘δικτάτορες’ ζητώντας γενικώς ‘δημοκρατία’. Είναι φοβερό αυτό το πράγμα· ακόμα και σήμερα, ρωτάς κάποιον θιασώτη της ‘συριακής επανάστασης’ ή κάποιον που επιμένει να επαναλαμβάνει ‘να φύγει ο Άσσαντ’ να σου πει ποια πολιτική δύναμη υποστηρίζει στη Συρία και σου απαντάει πως υποστηρίζει το ‘λαό’! Δεν υπάρχει ούτε γενικά ‘λαός’ ως υποκείμενο ούτε κίνημα χωρίς πολιτικό πρόγραμμα.
Το περιεχόμενο του κάθε κινήματος αποκρυσταλλώνεται σε μια ηγεσία. Αφηγήσεις που προσπαθούν να περιγράψουν το χαρακτήρα ενός κινήματος εξαφανίζοντας με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τις δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία του και υποστηρίζοντας πως «ο τάδε ακτιβιστής (που συνήθως δεν κατονομάζεται) έχει στο μυαλό του την τάδε ή τη δείνα πολύ προοδευτική ιδέα, άρα ορίστε τι θέλει το κίνημα» στερούνται κάθε σοβαρότητας. Είναι με τέτοιες αφηγήσεις που προσπαθούν οι θιασώτες κάποιας επανάστασης να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
Δεν υπάρχει καμιά πάλη ενάντια στον καπιταλισμό χωρίς πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ
Πριν να είναι εχθρός της μισθωτής σκλαβιάς, ο κομμουνιστής είναι εχθρός κάθε μορφής καταπίεσης. Δεν κλείνει τα μάτια στην καταπίεση που υφίστανται τα καταπιεσμένα έθνη, όπου το προλεταριάτο φοράει διπλές αλυσίδες και βλέπει την υπεραξία που παράγει να τη ρουφάει εκτός από τη ντόπια αστική τάξη και η Wall Street ή το Σίτι. Αυτό το καθήκον γίνεται πιο πιεστικό αν ο κομμουνιστής αυτός έχει τύχει να γεννηθεί σε χώρα της ιμπεριαλιστικής Δύσης.
\
Ο κομμουνιστής αυτός κατανοεί πως η υπέροχη αστική δημοκρατία που απολαμβάνει στη χώρα του δεν είναι τίποτα άλλο από μια φτιασιδωμένη δικτατορία της αστικής ‘του’ τάξης, και ότι η υλική βάση του φτιασιδώματος αυτού πατάει στην ιμπεριαλιστική καταλήστευση των καταπιεσμένων εθνών. Κατανοεί πως οι καταληστευμένες χώρες ισορροπούν σε πιο αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει μεγάλη ευχέρεια να εξαγοράζεται η συναίνεση των υποτελών τάξεων με το καρότο.
Είναι λοιπόν ιδιαίτερα προσεκτικός όταν χαρακτηρίζει τα πολιτικά τους καθεστώτα – γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταντήσει τσιρλίντερ της αστικής δημοκρατίας, όπως έχουν καταντήσει δηλαδή αυτοί που αποκαλούν «δικτάτορες» όλους τους ηγέτες των κρατών-παριών και των χωρών του «Άξονα του Κακού» (κατά Μπους). Φυσικά όλοι αυτοί δε χρησιμοποιούν ποτέ το χαρακτηρισμό «δικτάτορας» πχ για τον Ολλάντ, που κυβερνάει με καθεστώς έκτακτης ανάγκης από πέρσι το Νοέμβρη.
Ο κομμουνιστής αυτός προσπαθεί επίσης να αναγνωρίσει και να κατανοήσει τα πολιτικά εργαλεία που έχουν φτιάξει οι καταπιεσμένοι λαοί για να παλέψουν ενάντια στην καταπίεση, κι ας μη μοιάζουν ακριβώς με αυτά που ξέρει ο ίδιος. Ειδικά αν μιλάμε για τη Μέση Ανατολή, προσπαθεί να διακρίνει πίσω από το θρησκευτικό πέπλο – που δεν είναι παρά το επιφαινόμενο – την ουσία της πολιτικής των διάφορων πολιτικών δυνάμεων.
Δεν εξισώνει τη Χεζμπολλά με το ISIS ή την Αχράρ αλ-Σαμ επειδή είναι όλες ισλαμικές οργανώσεις. Και σίγουρα δε φέρεται σαν αποικιοκράτης που θα πάει με τα δικά του – δυτικοκεντρικά – εργαλεία να δώσει την προκατασκευασμένη του λύση, αγνοώντας την ιστορία και τις πολιτικές παραδόσεις των εκεί λαών.
Βοηθάει και να ζυγίζει λιγάκι τα επιτεύγματα που έχει να επιδείξει ο ίδιος απέναντι στη ‘δική του’ – καταπιέστρια – αστική τάξη πριν ανακηρύξει τον εαυτό του και το κόμμα του ως μόνους συνεπείς αντιιμπεριαλιστές. Θα βοηθούσε ενδεχομένως να συνέκρινε τα επιτεύγματά του αυτά με τα επιτεύγματα των εκεί λαών, όπως για παράδειγμα τη στρατιωτική νίκη ενάντια στο σιωνιστικό κράτος που πέτυχε η Χεζμπολλά το καλοκαίρι του 2006.
Όσοι από αυτούς που γεννήθηκαν στη Δύση θέλουν πραγματικά να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα, ας χαμογελάσουν για την ήττα του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ στο εξωτερικό και ας ετοιμαστούν να υποδεχτούν τα αποτελέσματά της στο εσωτερικό. Να είναι βέβαιοι ότι η ήττα έξω δυναμώνει τη διχόνοια μέσα – μια ματιά στο σκυλοκαβγά μεταξύ του FBI, της CIA και των υποψηφίων για την προεδρία είναι αρκετή για να πειστεί γι’ αυτό.
Οι υπόλοιποι ας πάρουν μια κούτα χαρτομάντιλα κι ας πάνε να κλαψουρίσουν έξω από τη ρώσικη πρεσβεία. Μην ξεχάσουν να πάνε μια βόλτα κι από την αμερικάνικη μετά, να ζητήσουν επιτέλους περαιτέρω εξοπλισμό των εξεγερμένων και επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων για να σωθεί η επανάσταση ή οι άμαχοι ή οι κορμοράνοι. Ανέφερε και ο Τραμπ κάτι σχετικό μιλώντας για ‘ασφαλείς ζώνες’ (διάβαζε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων) [15].
ΥΓ. Δε μπορεί να μην πει κανείς δυο λόγια για τους ποταμούς δακρύων που έχυσαν τις τελευταίες μέρες διάφοροι αριστεροί υποστηρικτές κάποιας ‘επανάστασης’ πάνω από το απελευθερωμένο Χαλέπι. Ένα από τα καλύτερα τέτοια δείγματα, αλλά και εξαίρετο υλικό για μια περιπτωσιολογική μελέτη στην ‘από τα κάτω και αριστερά’ νατοϊκή προπαγάνδα, είναι το πρόσφατο άρθρο με τίτλο «Η αντεπανάσταση τσακίζει το Χαλέπι» [16] του Ashley Smith από την ISO, αδελφή οργάνωση της ΔΕΑ στις ΗΠΑ.
Ο τύπος αυτός δεν ανήκει απλώς στην αριστερή πτέρυγα του ΝΑΤΟ – είναι κατάλληλος να αναλάβει το γενικό επιτελείο. Έχει γράψει μια σειρά αριστουργήματα για το συριακό. Σε ένα άλλο άρθρο του επιχειρηματολογεί πως ο σωστός τρόπος να εφαρμόσουμε τα διδάγματα του Τρότσκι σήμερα είναι να υπερασπίσουμε το δικαίωμα των Σύρων επαναστατών να προμηθευτούν όπλα και βοήθεια από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό [17].
Μια κριτική που απευθύνει διαρκώς η ISO στην αστική της τάξη είναι πως δεν εξοπλίζει αρκετά τούς επαναστάτες, ώστε να καταφέρουν να ανατρέψουν τον Άσσαντ. Και φυσικά ασκεί σφοδρή κριτική σε όσους αριστερούς στις ΗΠΑ επιλέγουν να καταγγέλλουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για το ρόλο του στο συριακό, αφού «στη Συρία, υπεύθυνος για την ανθρωπιστική καταστροφή είναι ξεκάθαρα ο Άσσαντ και οι ιμπεριαλιστές και περιφερειακοί του υποστηρικτές» [18].
Το μεγαλύτερο όμως αριστούργημα των συντρόφων αυτών για το συριακό – μπροστά στο οποίο ωχριούν ακόμα και οι ανακοινώσεις της ΟΑΚΚΕ – είναι ένα άρθρο στο οποίο υποστηρίζουν πως το ανατολικό «ελεύθερο Χαλέπι είναι η Παρισινή Κομμούνα του 21ου αιώνα» [19]. Θερμές ευχαριστίες στην ‘Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό’ λοιπόν, που μας μετέφρασε το πιο πρόσφατο άρθρο του Smith στα ελληνικά [20], μην τυχόν και χάσουμε τόση σοφία.
Όπως καθίσταται σαφές από τα παραπάνω, η ISO στηρίζει σθεναρά τις επεμβάσεις της αστικής της τάξης στο εξωτερικό. Κατά κανόνα προσπαθεί να μασκαρέψει τη στάση της αυτή με αριστερή φρασεολογία (εντάξει, μπορεί να μην τα καταφέρνει και πολύ καλά σε αυτό). Υπάρχουν όμως και φορές που δε μπαίνει καν στον κόπο.
Στις 11 Οκτώβρη οι σοσιαλδημοκράτες αυτοί δημοσίευαν μια συνέντευξη [21] σχετικά με τη Μοσούλη που πήραν από τον Anand Gopal. Τον παρουσίαζαν ως δημοσιογράφο και συγγραφέα που έχει γράψει πολλά για τους πολέμους των ΗΠΑ και παρέθεταν τη συνέντευξή του ασχολίαστη, προφανώς υιοθετώντας το περιεχόμενό της.
Αυτό για το οποίο δεν ενημέρωναν το αναγνωστικό τους κοινό ήταν πως ο συγκεκριμένος κύριος είναι συνεργάτης του αμερικάνικου θινκ τανκ New America. Αρκεί να πούμε πως το θινκ τανκ αυτό έχει διευθύντρια την Anne-Marie Slaughter, πρώην υψηλόβαθμη αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και νυν στενή συνεργάτρια της Χίλαρι.
Το ότι το συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα έχει μακρά ιστορία υποστήριξης της αστικής του τάξης στις ιμπεριαλιστικές της εκστρατείες δεν είναι κάτι άγνωστο. Η κολόνια αυτή κρατάει από τη δεκαετία του 1950, όταν υποτάχτηκε στην ψυχροπολεμική πίεση της αστικής του τάξης και παραιτήθηκε από την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που αποτελούσε πάγια θέση του τροτσκισμού.
Επειδή αυτή η υποταγή έπρεπε κάπως να ντυθεί ιδεολογικά, κατασκεύασε τη θεωρία του κρατικού καπιταλισμού. Έβγαλε την ΕΣΣΔ «κρατικοκαπιταλιστική» αλλά και… «ιμπεριαλιστική» (τι κι αν δεν είχε ένα καπίκι χρηματιστικού κεφαλαίου, τι κι αν διαλύθηκε χωρίς να ανοίξει μύτη) και μάλιστα πιο αντιδραστική από το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Αυτή η βαθιά υπόκλιση στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου είναι εμφανέστατη και σήμερα, όταν το ρεύμα αυτό χαρακτηρίζει «δικτάτορες» όλους τούς εχθρούς της δυτικής Αυτοκρατορίας, συμβάλλοντας στην περαιτέρω δαιμονοποίησή τους. Πανηγύρισε με ενθουσιασμό την πτώση του ’90. Και γιατί να μην την πανηγύριζε άλλωστε; Αφού η πτώση αυτή αποτελούσε το πολιτικό του πρόγραμμα. Μέχρι σήμερα δεν έχει ψελλίσει μισή κουβέντα αυτοκριτικής.
Ακόμα και με δεδομένο το ιστορικό αυτό, θα περίμενε κανείς πως το βαρέλι θα είχε κάπου πάτο. Φευ… ‘House Negros’· έτσι αποκαλούσε ο Malcolm X κάτι τέτοιους.
Αναφορές
[1] The Independent, ‘There’s more propaganda than news coming out of Aleppo this week’, 16.12.2016
[2] France24, ‘French and US ambassador visits bolster Hama protests’, 09.07.2011
[3] CNN, ‘U.S., Europe call for Syrian leader al-Assad to step down’, 19.09.2011
[4] Stephen Zunes, περιοδικό Middle East Policy, άνοιξη 2004
[5] Washington Post, ‘U.S. secretly backed Syrian opposition groups, cables released by WikiLeaks show’, 17.04.2011
[6] WikiLeaks, ‘Influencing the SARG in the end of 2006’, 13.12.2006
[7] Fox News, ‘Syrian election shows depth of popular support for Assad, even among Sunni majority’, 04.06.2014.
[8] Telegraph, ‘Syria: As the bombs fall, the people of Damascus rally round Bashar al-Assad’, 17.04.2014.
[9] Guardian, ‘Most Syrians back President Assad, but you’d never know from western media’, 17.01.2012.
[10] Al-Masdar, ‘Warning: +18 Video. Aleppo rebels behead a child’, 19.07.2016
[11] SANA, ‘Terrorist bombing in al-Midan Police Station in Damascus’, 16.12.2016
[12] Τρότσκι, ‘Για το σινοϊαπωνικό πόλεμο’, 23.09.1937
[13] Τρότσκι, ‘Η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι το κλειδί για την απελευθέρωση’, 23.09.1938
[14] Τρότσκι, ‘Για τους δικτάτορες και τα υψώματα του Όσλο’, 22.04.1936
[15] NY Times, ‘It’s So Sad,’ Donald Trump Says of Syria, Promising ‘Safe Zones’, 15.12.2016
[16] Socialist Worker, ‘The counterrevolution crushes Aleppo’, 13.12.2016
[17] Socialist Worker, ‘Learning to think today’, 02.11.2016
[18] Socialist Worker, ‘Will the left hear the cries from Aleppo?’, 19.10.2016
[19] Socialist Worker, ‘Aleppo is burning’, 10.05.2016
[20] ΚΑΡ, ‘Η αντεπανάσταση συνθλίβει το Χαλέπι’, 14.12.2016
[21] Socialist Worker. ‘A nightmare in the making for Mosul’, 11.10.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου