Η ΣΥΡΙΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΕΡΑ!

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΛΕΠΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΜΕΡΟΣ 1ον

Ο Γκέμπελς ντοπαρισμένος

«Αν δεν είσαι προσεκτικός, οι εφημερίδες θα σε κάνουν να μισείς τους καταπιεσμένους και να αγαπάς τους καταπιεστές.»

Malcolm X

Η παραπάνω φράση είναι εξαιρετικά ταιριαστή στο φως της τελευταίας έκρηξης προπαγάνδας που αφορά – τι πρωτότυπο – το Χαλέπι. Πριν από μερικές μέρες ο Συριακός Αραβικός Στρατός και οι σύμμαχοί του εκδίωξαν από το ανατολικό μέρος της πόλης το συρφετό των ιμπεριαλοτζιχαντιστών και απελευθέρωσαν (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη) πλήρως την πόλη από το βάρβαρο ζυγό τους.

Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή της κυρίαρχης τάξης, και είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας καθημερινός άνθρωπος να πιστεύει ώς ένα βαθμό πως οι ειδήσεις που του σερβίρουν τα ΜΜΕ της αστικής του τάξης αποτελούν την αλήθεια. Είναι ανθρώπινο να συγκινηθεί κάποιος που ακούει για σκηνικό μακελειού και γενοκτονίας στο Χαλέπι αν δεν ξέρει τι γίνεται στη Συρία, τι πάει να πει «Ευθύνη Προστασίας» (R2P) ή τι σημαίνει να πιάνει ο ‘ανθρωπιστικός’ πόνος το ΣΚΑΙ και το BBC.

Ο Malcolm X δεν έζησε να δει την εξέλιξη των μηχανισμών προπαγάνδας των καταπιεστών. Το δίχως άλλο θα εντυπωσιαζόταν με την αποδοτικότητα των σημερινών, που θα έκανε τον Γκέμπελς να νιώθει ανεπαρκής. Θα εντυπωσιαζόταν περισσότερο – αρνητικά – όταν έβλεπε την επίδραση που έχουν αυτοί όχι μόνο πάνω στους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά και σε πολλούς από όσους είναι συνειδητά στρατευμένοι στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού.

 Στους ανθρώπους που αντιπαλεύουν την αστική τους τάξη, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να θεωρούν καθήκον τους να πριονίζουν όπου μπορούν την εμπιστοσύνη του προλεταριάτου σε αυτήν. Το ότι το συνειδητό προλεταριάτο χάφτει τα παραμύθια που του πλασάρει η αστική του τάξη είναι ένας από τους παράγοντες που εξηγούν γιατί μετά από 5.5 χρόνια ιμπεριαλιστικού βιασμού της Συρίας δεν έχει γίνει ακόμα σε τούτην εδώ τη χώρα (και όχι μόνο) έστω καιμία διαδήλωση που να υποστηρίζει τη σωστή πλευρά. Τι αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να οικοδομηθεί όταν οι δυνάμεις που θα έπρεπε να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του δε μπορούν να αντιπαλέψουν την αστική τους τάξη ούτε καν στο επίπεδο της προπαγάνδας;

Δε θα μπούμε εδώ σε μια λεπτομερή ανατομία της προπαγάνδας, θα ακολουθήσει σε επόμενη φάση σχετική αρθρογραφία. Θα σημειώσουμε μόνο πως στο ανατολικό Χαλέπι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι όσο αυτό βρισκόταν στα χέρια των ‘ανταρτών’. Τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ δεν έστελναν δημοσιογράφους τους εκεί – όχι μόνο επειδή ήταν εμπόλεμη ζώνη, αλλά κυρίως επειδή φοβούνταν το τι μπορεί να έκαναν στους ανθρώπους τους οι ιμπεριαλοτζιχαντιστές. Προτιμούσαν αντ’ αυτού να παπαγαλίζουν αμάσητες τις αναφορές των τελευταίων.

 Οι ‘αποδείξεις’ για τις μαζικές δολοφονίες και τα υπόλοιπα φρικιαστικά δήθεν εγκλήματα που γέμισαν τις εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων προήλθαν από διάφορους υποστηρικτές της αλ-Νούσρα και των λοιπών ουαχαβίτικων ταγμάτων θανάτου. Ο Patrick Cockburn, που μάλλον δύσκολα θα τον χαρακτήριζε κανείς πράκτορα του Άσσαντ ή του Πούτιν, γράφει στον επίσης καθ’ όλα καθωσπρέπει και υπεράνω πάσης υποψίας Independent: «Τα ξένα μέσα επέτρεψαν – μέσω αφέλειας ή ιδίου συμφέροντος – να κυριαρχήσουν στην ατζέντα των ειδήσεων άνθρωποι που μπορούσαν να λειτουργούν μόνο με την άδεια ομάδων τύπου αλ-Κάιντα, όπως η Τζαμπάτ αλ-Νούσρα κι η Αχράρ αλ-Σαμ.» [1]

Το να περιμένει κανείς να μάθει τι γίνεται στο Χαλέπι από αυτούς τούς τύπους είναι αντίστοιχο με το να περιμένει να μάθει για την εγκληματικότητα των μεταναστών από τον κασιδιάρη.

Σημαντική ήττα της Αυτοκρατορίας

Η απελευθέρωση του Χαλεπίου είναι μια σημαντική ήττα της διεθνούς αντεπανάστασης. Η βροχή των άναρθρων – και ολοένα πιο παρανοϊκών – αντιρωσικών κραυγών που αντιλαλούν στην Ουάσινγκτον, που συνοδεύεται από έναν υψηλής έντασης σκυλοκαβγά στο παρασκήνιο της αμερικάνικης ελίτ, είναι στοιχεία ενδεικτικά του μεγέθους της ήττας που υπέστησαν οι ιμπεριαλιστές. 

Η εκδίωξη των ‘ανταρτών’ τους από το τελευταίο μεγάλο αστικό κέντρο που έλεγχαν βάζει πρακτικά ταφόπλακα στα σχέδιά τους για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης. Μαζί με την αμερικάνικη ελίτ, τις χαμένες τους επενδύσεις – που περιελάμβαναν δισεκατομμύρια δολλάρια για εξοπλισμό και χρηματοδότηση αντιδραστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, καθώς και εταιρειών δημοσίων σχέσεων που κάνουν προπαγάνδα – θρηνούν και ο βασιλιάς Σαούδ μαζί με όλη του τη φαμίλια, ο Ερντογάν, ο Νετανιάχου, ο Αμπντάλλα Β’ της Ιορδανίας, ο εμίρης του Κατάρ. 

Παραδίπλα και η Τερέσα Μέι με τη Μέρκελ και τον Ολλάντ – ο τελευταίος μάλιστα έσβησε και τα φώτα του πύργου του Άιφελ από τον πολύ καημό. Το γεγονός ότι η συμφωνία για την αποχώρηση των ιμπεριαλοτζιχαντιστών από το ανατολικό Χαλέπι συνάφθηκε μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, με την Ουάσινγκτον να μην έχει κάποιον ουσιαστικό ρόλο, καταδεικνύει ακόμα περισσότερο την κρίση στην οποία έχει περιέλθει η αμερικάνικη στρατηγική στην περιοχή.

#je_suis_al_nusra

Παρ’ όλα αυτά, οι ΗΠΑ και οι τοποτηρητές τους δε φαίνονται διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τον πόλεμό τους. «Ακόμα και αν τελείωσε η πολιορκία στο Χαλέπι, δεν είναι το τέλος του πολέμου. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί», δήλωσε δυσοίωνα ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζον Κίρμπι. «Αν το Χαλέπι πέσει στα χέρια της κυβέρνησης, θα είναι αυτό το τέλος του πολέμου; Δε νομίζω. Πιστεύουμε πως ο συριακός λαός και η συριακή αντιπολίτευση είναι πρόθυμοι να αντισταθούν και να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. Αυτό το γεγονός δε θα τελειώσει τον πόλεμο», συμπλήρωσε ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ.

Οι δηλώσεις αυτές έρχονται στον απόηχο της απόφασης της αμερικάνικης κυβέρνησης να άρει κάποιους περιορισμούς στην πολιτική εξαγωγής όπλων της, ώστε να μπορέσει να εξοπλίσει πιο μαζικά την αντιπολίτευση. Ακόμα και η απόφαση αυτή, ωστόσο, πολύ δύσκολα θα αντιστρέψει πλέον την πορεία του πολέμου.

Στιγμιότυπα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στη Συρία

Είναι πραγματικά οδυνηρό για κάποιον να αναγκάζεται να γράφει το παρακάτω απόσπασμα 5.5 χρόνια μετά την έναρξη του συριακού πολέμου, αλλά τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησαν διάφορες αναλύσεις από αριστερή σκοπιά που εξαφάνιζαν ταχυδακτυλουργικά το ρόλο του ιμπεριαλισμού στο συριακό πόλεμο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αυτές οι αναλύσεις αντιμετωπίστηκαν και στα σοβαρά! Κυκλοφόρησε και μια άποψη ότι… ο Άσσαντ είναι σύμμαχος των Αμερικάνων ενάντια στην επανάσταση. Φτάνει κανείς στο σημείο να τσιμπιέται για να βεβαιωθεί ότι δε βλέπει εφιάλτη… Ας είναι.

Η Συρία λοιπόν βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε το 2011, όταν οι πρέσβεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας σε μια κίνηση όλο νόημα έσπευδαν στη Χάμα για να δηλώσουν τη στήριξή τους στους εξεγερμένους [2], όταν οι βασικές χώρες του ΝΑΤΟ δήλωναν πως «ο Άσσαντ πρέπει να φύγει» [3] και εξόπλιζαν μαζικά την αντιπολίτευση. Να θυμίσουμε πως η Συρία είναι μια χώρα σύμμαχος της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, με ένα καθεστώς που έχει προκύψει μέσα από μια εθνικοαπελευθερωτική διαδικασία και που – παρά τον εκφυλισμό που έχει υποστεί – δεν είναι ελεγχόμενο από τον ιμπεριαλισμό. Σταχυολογούμε λίγα μόνο από τα στιγμιότυπα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στη χώρα από την τελευταία 15ετία.

Το 2002 βγαίνει ο Μπους και ορίζει τον «Άξονα του Κακού». Βάζει μέσα το Ιράν, το Ιράκ και τη ΛΔ Κορέας. Μερικούς μήνες μετά, βγαίνει ο υφυπουργός Εξωτερικών Μπόλτον και ορίζει ένα διευρυμένο άξονα που περιλαμβάνει την Κούβα, τη Λιβύη και τη Συρία.

Το 2003 υπογράφεται στις ΗΠΑ κάτι που λέγεται ‘Πράξη Λογοδοσίας Συρίας και Αποκατάστασης Κυριαρχίας Λιβάνου΄. Επιβάλλονται σκληρές κυρώσεις ενάντια στη Συρία, και Αμερικάνοι αναλυτές μιλούν για απόφαση που μπορεί να αποτελέσει προπομπό στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στη χώρα [4].

Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν τη συριακή αντιπολίτευση και τη μουσουλμανική αδελφότητα από το 2005. Έγγραφα του Κονγκρέσου [5] το αποδεικνύουν και αποκαλύπτουν πως η αλλαγή καθεστώτος υπάρχει στην ατζέντα από το 2005 τουλάχιστον.

Υπάρχουν ακόμα οι αποκαλύψεις των wikileaks για τα πλάνα της αμερικάνικης πρεσβείας της Δαμασκού από το 2006 [6]. Μια μυστική αναφορά που συνέταξε ο επικεφαλής της καταγράφει τα τρωτά σημεία τού συριακού καθεστώτος που η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Στην κορυφή της λίστας είναι η ‘υπόθαλψη φόβων Σουνιτών για ιρανική επιρροή’, ώστε να προκληθούν θρησκευτικές διαμάχες και να αξιοποιηθεί ‘η παρουσία των διερχόμενων εξτρεμιστών ισλαμιστών’΄. Αυτό μπορεί να το πει κανείς και περιγραφή αυτού που γίνεται στη χώρα από το 2011.

Η κατάσταση σήμερα

Τα ψέματα που γράφτηκαν πάλι αυτές τις μέρες σε ό,τι αφορά το συριακό ζήτημα δεν περιγράφονται. Διάβαζες πολλά άρθρα από αριστερή, υποτίθεται, σκοπιά που δεν ξεχώριζαν από αυτά που γράφει ο Economist. Μπορεί να ντρέπονται και να παραιτούνται παρουσιαστές του BBC και του al-Jazeera μην αντέχοντας να λένε άλλα ψέματα, αλλά η φιλοϊμπεριαλιστική αριστερά δεν έχει τέτοια προβλήματα.

Η πραγματικότητα είναι η εξής. Σήμερα έχουμε μια αντιπολίτευση που κυριαρχείται σε απόλυτο βαθμό από τις πιο αντιδραστικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ και υποστηρίζεται ανοιχτά από τον ιμπεριαλισμό. Ο συριακός λαός στηρίζει μαζικά την κυβέρνησή του, πράγμα που αποδεικνύεται από τα ποσοστά που πήρε στις τελευταίες εκλογές το 2014 το κυβερνών κόμμα [7] και από μια σειρά δημοσιευμάτων σε πολύ καθώς πρέπει δυτικά μέσα, τα οποία έχουν κάθε συμφέρον να δαιμονοποιήσουν τη συριακή κυβέρνηση [8, 9]. Ο λόγος για τον οποίο η πλειοψηφία του πληθυσμού στηρίζει την κυβέρνησή της είναι απλούστατα γιατί καταλαβαίνει με τι θέλει να την αντικαταστήσει η αντιπολίτευση.

Ο πόλεμος που διεξάγεται στη Συρία είναι μια τεράστια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος ενορχηστρωμένη από τον ιμπεριαλισμό και εκτελεσμένη από τους τοποτηρητές του στην περιοχή, για τις ανάγκες της οποίας έχουν αξιοποιηθεί οι πιο αντιδραστικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ. Στο εσωτερικό της Συρίας, η επέμβαση πάτησε στη σκληρή και διάρκειας πολλών δεκαετιών διαμάχη ανάμεσα στο Μπάαθ και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είχε κλιμακωθεί με την εξέγερση στη Χάμα το 1982 την οποία κατέστειλε ο συριακός στρατός.

Ο πόλεμος στη Συρία καθρεφτίζει τον ευρύτερο πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο οποίος δεν έχει ακόμα κορυφωθεί. Τα στρατόπεδα έχουν πλέον διαχωριστεί αρκετά καθαρά – και στη μεγάλη εικόνα ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει όχι με θρησκευτικούς ή εθνοτικούς όρους, αλλά με όρους αντιιμπεριαλιστικής πάλης. 

Στο ένα στρατόπεδο είναι ο Άξονας της Αντίστασης, που αποτελείται από τη συριακή κυβέρνηση, το Ιράν, τη Χεζμπολλά, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, διάφορες παλαιστινιακές και ιρακινές πολιτοφυλακές και τους Χούτι. Το στρατόπεδο αυτό υποστηρίζεται από τη Ρωσία, μια περιφερειακή καπιταλιστική χώρα. 

Στο άλλο στρατόπεδο βρίσκονται οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες και δολοφόνοι του πλανήτη, οι νατοϊκοί ιμπεριαλιστές, μαζί με τους τοποτηρητές τους στην περιοχή (Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, πετρομοναρχίες του Κόλπου) και τις διάφορες τζιχαντιστικές και σαλαφίτικες σουνιτικές οργανώσεις (ISIS, αλ-Νούσρα, αλ-Κάιντα Υεμένης κοκ) Στο ενδιάμεσο αυτών των στρατοπέδων υπάρχουν διάφορες ταλαντευόμενες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων οι Κούρδοι της Συρίας, που σύντομα θα κληθούν να επιλέξουν καθαρά πλευρά.

Τι πόλεμο διεξάγουν οι δύο πλευρές;

Οι μαρξιστές συμφωνούμε τη φράση του Κλαούζεβιτς πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Αλλά ποια πολιτική συνεχίζουν τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα;

Στο παγκόσμιο επίπεδο, η δυτική Αυτοκρατορία εξακολουθεί να επιδιώκει την επικαιροποίηση της ηγεμονίας της στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή της Μέσης Ανατολής και στον πλανήτη. Κάθε καθεστώς που δεν είναι πλήρως υποταγμένο σε αυτήν πρέπει να υποταχθεί ή να αντικατασταθεί από ένα υποταγμένο.

 Οι μπααθιστές, κατάλοιπο ενός περασμένου παγκόσμιου συσχετισμού, αποτελούν πλέον ανορθογραφία στο χάρτη. Οι Χούτι στην Υεμένη πρέπει να τσακιστούν κάτω από τις βόμβες των Σαούδ και των μισθοφόρων τους που έχουν έρθει από κάθε γωνιά της γης. Η Χεζμπολλά και το Μπλοκ της 8ης Μάρτη απειλούν το Ισραήλ και πρέπει να σβηστούν από προσώπου γης. 

Το Ιράν, που από το 1979 είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος στην περιοχή, πρέπει να περικυκλωθεί περαιτέρω, να κοπεί κομμάτια και να αποικιοποιηθεί, για να πάρει σειρά η Ρωσία. Εξυπακούεται πως η Παλαιστινιακή Αντίσταση και η ίδια η Παλαιστίνη θα πάψει να υπάρχει. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί τη συνέχιση μιας πολιτικής λεηλασίας και υπαγωγής κάτω από την ιμπεριαλιστική μπότα, είναι ένας άδικος ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Ο Άξονας της Αντίστασης –με τη βοήθεια πλέον της Ρωσίας– διεξάγει έναν πόλεμο για να μη μετατραπούν οι χώρες του και η Μέση Ανατολή συνολικά σε οικόπεδο του ΝΑΤΟ βυθισμένο στο χάος. Καμιά από τις χώρες που τον αποτελούν δεν είναι ιμπεριαλιστική,όπως δεν είναι και η Ρωσία. (και εδώ) Ο πόλεμος αυτός είναι ένας δίκαιος, αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Αν ζουμάρει κανείς στο εσωτερικό της Μέσης Ανατολής και ακούσει τα συνθήματα των δύο εμπόλεμων πλευρών, θα ακούσει τις ουαχαβίτικες σέχτες – στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι ‘επαναστάτες’ της Συρίας – να φωνάζουν «θάνατος στους Πέρσες, τους Ζωροαστριστές, τους Νουσαΐρι και τους απίστους» και «Χριστιανοί στη Βηρυτό, Αλαουίτες στον τάφο». Θα δει τα ελεεινά αυτά καθάρματα να αποκεφαλίζουν [10] και να χρησιμοποιούν ως βομβιστές αυτοκτονίας [11] ανήλικα παιδιά. 

Θα τους δει να έχουν βγάλει από το επίκεντρο της αντιπαράθεσης το σιωνιστικό κράτος και να έχουν βάλει τους «απίστους» – που τυγχάνει να ταυτίζονται με τους εχθρούς του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Θα δει την πηγή του ουαχαβιτισμού, το προπύργιο της μαύρης αντίδρασης που λέγεται Σαουδική Αραβία, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να μετατρέψει τον πόλεμο σε θρησκευτικό. 

Από την άλλη, θα ακούσει τον Άξονα της Αντίστασης να φωνάζει «θάνατος στο Ισραήλ, θάνατος στην Αμερική», να απορρίπτει το θρησκευτικό διαχωρισμό καλώντας σε ενότητα των μουσουλμάνων και να ορκίζεται στην υπεράσπιση της Παλαιστίνης, που αποτελεί «τον πιο ιερό σκοπό μας» σύμφωνα με τα λεγόμενα των ηγετών του.

Ανακοίνωση της Τζάις αλ-Φατάχ από το ‘επαναστατημένο’ Χαλέπι που γράφει πως επιτρέπει να φύγουν οι άμαχοι ηλικίας κάτω από 14 και πάνω από 55 αν καταβάλουν 150,000 συριακές λίρες ($300). Η επανάσταση έχει έξοδα. Λίγο αργότερα, οι "μαχητές" της θα ανοίξουν πυρ εναντίον αμάχων που διαφεύγουν.

Πακέτα που έριξε η συριακή αεροπορία στο ανατολικό Χαλέπι πριν από την απελευθέρωσή του. Προσέξτε το σαπούνι και το ξυράφι – απευθυνόταν στους Σύρους ιμπεριαλοτζιχαντιστές, στους οποίους η κυβέρνηση προσφέρει αμνηστία αν παραδοθούν στα πλάνα της προσπάθειας οικοδόμησης εθνικής ενότητας.

"Μαχητές" της αντιπολίτευσης απομακρύνονται από το ανατολικό Χαλέπι μέσα στα πράσινα λεωφορεία.

Βεβαίως η αντιπολίτευση δεν επεφύλαξε παρόμοια αντιμετώπιση στους άνδρες του συριακού στρατού που είχε στα χέρια της. Στη φωτογραφία, αιχμάλωτοι άνδρες του συριακού στρατού εκτελούνται από τους ‘επαναστάτες’ στο ‘απελευθερωμένο’ Χαλέπι. Βεβαίως τότε δεν κλαίγανε οι κροκόδειλοι που έχουν λυσσάξει σήμερα, ούτε τους έπιαναν οι ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες.

Νίκη στα όπλα του Άξονα της Αντίστασης

Οι κομμουνιστές υποτίθεται πως πρέπει να έχουν μια διεθνή οπτική. Ρωτάμε: μια Μέση Ανατολή που σφάζεται μεταξύ της γύρω από εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές μάς βοηθάει στο σχέδιό μας; Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό πρόγραμμα της συριακής αντιπολίτευσης και των φίλων της. Πού προτιμούμε να κάνουμε κομμουνιστική δουλειά, στη Συρία ή στη Σαουδική Αραβία νούμερο 2 που θέλουν να χτίσουν οι ‘επαναστάτες’; 

Αν κανείς δυσκολεύεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε να πάει να ρωτήσει το ΚΚ και το αριστερό εξωκοινοβούλιο της Σαουδικής Αραβίας. Μόνο που δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στη Σαουδική Αραβία, όπου η αντιπολίτευση θεωρείται τρομοκρατία και συχνά τιμωρείται με αποκεφαλισμό.

Ρωτάμε: μια Μέση Ανατολή στην οποία ο ιμπεριαλισμός και οι εντεταλμένοι του στρατοί έχουν συντρίψει τις δυνάμεις της αντίστασης μάς βοηθάει στο σχέδιό μας; Πρέπει ή δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει το αν ο χάρτης είναι γεμάτος με προτεκτοράτα και νατοϊκές βάσεις; Αν το συνειδητό προλεταριάτο κάποιας άλλης χώρας αξιωθεί να κάνει καμιά επανάσταση, ποιος θα πάει να την καταστείλει αν όχι ο εγγυητής της διαιώνισης και αναπαραγωγής του σαπισμένου καπιταλισμού που ακούει στο όνομα ΝΑΤΟ;

Για όλους αυτούς τούς λόγους υποστηρίζουμε την ήττα και την εκδίωξη των δικών μας, νατοϊκών ιμπεριαλιστών από τη Μέση Ανατολή, το τσάκισμα των τοποτηρητών τους (Σαουδική Αραβία, σιωνιστικό κράτος, πετρομοναρχίες του Κόλπου) και των ουαχαβίτικων παιδιών τους. 

Το μόνο υπαρκτό υποκείμενο που μπορεί να αναλάβει αυτό το καθήκον είναι ο Άξονας της Αντίστασης. Η ήττα αυτού του στρατοπέδου – από τις δυνάμεις της διεθνούς αντεπανάστασης και όχι από εμάς! – θα θέσει τις βάσεις για την επαναβεβαίωση της Pax Americana στην περιοχή και τον πλανήτη για τα επόμενα πολλά χρόνια, βάζοντας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη. 

Ευχόμαστε και υποστηρίζουμε τη στρατιωτική του νίκη, χωρίς βεβαίως να δίνουμε πολιτική στήριξη στις πολιτικές δυνάμεις που τον απαρτίζουν. Την ίδια στιγμή, αντιτασσόμαστε σε κάθε ιμπεριαλιστική βλέψη της Ρωσίας στην περιοχή· δε μπορεί όμως κανείς παρά να αναγνωρίσει πως χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας κατά πάσα πιθανότητα δε θα υπήρχε σήμερα Συρία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ