ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ ΜΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΟΧΗΣ!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ: "ΖΟΥΜΕ ΥΠΟ ΜΙΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΕΚΛΟΓΙΜΗ ΜΟΝΑΡΧΕΥΟΜΕΝΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ " 

ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ

Γ.Κοντογιώργης ομ.καθηγητής Πολιτικής επιστήμης ,στο Πάντειο κ' Πέτρος Ιωάννου στον Σπορnews 90,1fm της Λάρισας στους ''ακροβάτες του ονείρου''29/12/2016. Για το διαδίκτυο sportnews901.gr

Γ.Κοντογιώργης, Ο εφιάλτης της ιδεολογικής αλλοτρίωσης της κοινωνίας και οι οβιδιακές μεθαρμόσεις της πολιτικής

1). Το πολιτικό σύστημα: Είναι εφιαλτικό μια ολόκληρη κοινωνία να αποδέχεται ένας, και μάλιστα οποιοσδήποτε, να αναλαμβάνει ως απόλυτος κύριος να αποφασίζει για τη μοίρα της. Να αποφαίνεται πώς θα ονειρευτούμε, πώς θα σκεφθούμε, για τις επιθυμίες μας, εάν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Είναι εξίσου εφιαλτικό να εκχωρούμαστε εν λευκώ, ως υπήκοοι, σε έναν οποιονδήποτε, να αποδεχόμαστε ότι ο εν λόγω κύριος δεν υπόκειται στην πολιτεία δικαίου, είναι ανεξέλεγκτος, δεν υπόκειται στη δικαιοσύνη, δεν ανακαλείται, ενώ η καθολική βούληση της κοινωνίας έχει μηδενική αξία μπροστά στη δική του. 

Η δε αντίθεση στις αποφάσεις του, να αξιολογούνται ως αντικείμενες στην πολιτική ορθότητα και θεωρούνται αξιόποινες.

Είναι εφιαλτικό μια ολόκληρη κοινωνία να εκχωρείται σε έναν οποιονδήποτε, εν επιγνώσει ότι τον εξουσιοδοτεί να εξοκείλει τη χώρα, να πτωχεύσει την κοινωνία, να χρηματισθεί, να την ξεπουλήσει, να την εκχωρήσει σε τρίτους τινές, να την υποβάλει σε καθεστώς κατοχής χωρίς συνέπειες και χωρίς να δικαιούται να τον σταματήσει.

Είναι τέλος εφιαλτικό η ανθρωπότητα όλη να ζει το καθεστώς αυτό και να επαίρεται ότι ζει τη δημοκρατία. Χωρίς να διερωτάται καν πώς γίνεται η δημοκρατία να παράγει μονοσήμαντα ολιγαρχικές πολιτικές.

Ώστε, οι κοινωνίες να μην απορούν όταν αποδέχονται όλα αυτά, δηλαδή να ταξινομούν στη δημοκρατία ένα σύστημα απόλυτης, απλώς εκλόγιμης, μοναρχίας ή ορθότερα μιας αυστηρής μοναρχευομένης ολιγαρχίας, και μάλιστα να του παρέχουν πλήρη νομιμοποίηση.

2). Οι πολιτικές δυνάμεις. Μετά τη δεκαετία του 1980 οι πολιτικές δυνάμεις έχουν ανασυνταχθεί σε δύο μεγάλες «παρατάξεις»: (α) της νεοδεξιάς και της νεοαριστεράς, που στοιχίζονται πίσω από την ιδεολογία και το σκοπό των αγορών.

 Η διαφορά τους έγκειται στις αποχρώσεις που καταγράφουν τη φιλοδοξία τους να αναλάβουν τη νομή της εξουσίας. και (β) της ακροδεξιάς, η οποία στον δυτικό κόσμο διακινεί βασικά τον κλασικό φιλελευθερισμό, που κρατούσε μέχρι τη δεκαετία του 1980. 

Και όπως συνήθως, στην Ελλάδα η διχοτομία αυτή εκφράζεται δίκην εκφυλισμένου παρακοιμώμενου συγγενή, που παραμένει εγκιβωτισμένος στις πρακτικές της δυναστικής κομματοκρατίας του 19ου αιώνα.

 ΠΗΓΗ