ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΗΘΙΚΟ ΠΑΤΟ Ή ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟΠΑΤΟ!

ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΣΟΔΟΜΩΝ;

Ὅπως τό καλό, ἡ ἁγιότης καί ἡ ἀρετή τῶν ἀνθρώπων ἔχουν διαβαθμίσεις καί ἄνοδο ἕως τήν ἀτελεύτητη κορυφή τῆς θεώσεως, ἔτσι καί τό κακό ἀκολουθεῖ τήν ἰδική του πτῶσι εἰς τήν κλίμακα τῆς ἁμαρτίας ἕως αἰωνίας κολάσεως.

Τό ἀρχικό ἐπίπεδο τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὅταν ἡ ἁμαρτία ἐνεργῆται ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ. Ὅταν δηλαδή οἱ ἄνθρωποι νικῶνται ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες των καί μέ τήν θέλησί των ποιοῦν τήν ἁμαρτία κρυφά ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους (οὐδέποτε ὅμως κρυφά ἀπό τόν Θεόν), αὐτό γίνεται διότι γνωρίζουν ὅτι οἱ πράξεις των ἔρχονται σέ ἄμεση ἀντίθεσι πρός τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί πρός τά χρηστά ἤθη τῆς κοινωνίας.

Τό ἁμαρτωλό αὐτό ἐπίπεδο ὑφίσταται σέ ὅλες τίς κοινωνίες γι᾽ αὐτό καί ὅταν σέ μία κοινότητα ἤ σέ ἕνα ἔθνος ὑπάρχῃ κάποιο ὑγιές πνευματικό ἐπίπεδο ἐκεῖ περιφρουρεῖται ἡ δημοσία ἠθική καί γίνεται λόγος περί «αἰδοῦς» καί μάλιστα προστατεύεται αὐτή ἡ αἰδώς δι᾽ αὐστηρῶν νόμων ἀπό τήν ἰδία τήν πολιτεία.

Οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν πρώτη αὐτή τῶν περιπτώσεων, παρά τίς ἀδυναμίες, ἀποδέχονται τήν πίστι στόν Θεό καί τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν Του καί υἱοθετοῦν γενικῶς τίς ἀρχές καί τήν ἠθική οἱ ὁποῖες ἐπικρατοῦν εἰς τήν κοινωνία.

Τό δεύτερο τώρα σκαλοπάτι εἰς τήν κλίμακα τῆς κοινωνικῆς διαφθορᾶς, εἶναι ἐκεῖνο εἰς τό ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι ἔχουν «ὑπερβῆ τά ἐσκαμμένα», ἔχουν δηλαδή ξεφύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ κοινωνικοῦ σεβασμοῦ καί εὐπρεπισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά μή τούς ἐγγίζῃ πλέον ὁ στιγματισμός τῶν συνετῶν ἀνθρώπων καί ἡ κατακραυγή τῶν εὐϋπολήπτων πολιτῶν.

Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἐξοστρακίσει ἀπό τήν ζωή καί τήν κοινωνία τους κάθε ἴχνος ἐντροπῆς, ἀλλά, πρίν ἀπ᾽ ὅλα, τήν πίστι καί τόν σεβασμό πρός τόν Θεόν.

Ἀποτέλεσμα τώρα τῆς καταστάσεως αὐτῆς εἶναι ἡ γένεσις καί ἡ ἐμφάνισις τοῦ πολυμόρφου κακοῦ καί τῶν ποικίλων ἁμαρτημάτων μέσα εἰς τά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί διανύουν τόν βίον τους, μάλιστα δέ μέ πρῶτα ἐκεῖνα τά ἁμαρτήματα τά ὁποῖα ἔχουν σχέσι μέ τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» (Ρωμ. Α´ 26). Τό κακό, λοιπόν, δημοσίᾳ καί προκλητικῷ τῷ τρόπῳ, κάνει ἔτσι τήν ἐμφάνισί του.

Καί οἱ μέν διαπράττουν ἀνερυθριάστως καί κατά τρόπον κτηνώδη ὅ,τι ἄνομο καί ἀνήθικο ἐπιθυμοῦν καί ἠμποροῦν, οἱ δέ ὄχι ἁπλῶς ἀποδέχονται τό δημόσιο σκάνδαλο καί τήν ἀνηθικότητα, ἀλλά ἀνοήτως καί χωρίς φόβο Θεοῦ καταντοῦν νά τό ἀνέχωνται, νά τό καμαρώνουν καί νά τό χειροκροτοῦν! 

Ὅταν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος, μία οἰκογένεια, μία κοινωνία, ἕνα ἔθνος, παρουσιάζουν τέτοια κρούσματα ἀποδοχῆς καί «στεφανώματος» τοῦ κακοῦ, τότε ἤδη ἔχει ξεκινήσει τό κατρακύλισμα στήν ὀλισθηρή ὁδό τοῦ ὀλέθρου.

Ἀλλά ὑπάρχει καί τό τρίτο καί χειρότερο ἐπίπεδο εἰς τήν κλίμακα πρός τόν πυθμένα τοῦ ᾅδου, ὅταν οἱ παρά φύσιν καταστάσεις νομιμοποιοῦνται. ῎Ερχεται δηλαδή ἡ νομοθετική, ἡ ἐκτελεστική, καί ἡ δικαστική ἐξουσία καί ἀντί νά καταδικάζουν τό κακό καί νά προστατεύουν τό κοινωνικό σύνολο διά τῶν ἀποφάσεών των, ἀλλοίμονον, νομοθετοῦν καί νομιμοποιοῦν τήν ἁμαρτία τῶν ποικίλων διαστροφῶν διά τῆς δῆθεν ἐλευθέρας ἐκφράσεως καί συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων, κλπ. Διασφαλίζοντας δηλαδή τό παρά φύσιν, προσβάλλουν τό κατά φύσιν καί οὐσιαστικῶς ἀπορρίπτουν τό ὑπέρ φύσιν.

Εἰς αὐτήν τήν τρίτην περίπτωσιν τοῦ κακοῦ, ἤδη ὁ ὄλεθρος, ὁ προσωπικός, ὁ οἰκογενειακός, ὁ κοινωνικός, ὁ ἐθνικός καί ὁ παγκόσμιος, ἐάν βεβαίως δέν ἀρχίσουν νά σημειώνωνται σθεναρές ἀντιδράσεις, ὁ ὄλεθρος εὑρίσκεται ὄχι ἁπλῶς «ἐντός τῶν τειχῶν», ἀλλά τά θανατηφόρα μικρόβια καί οἱ βάκιλοι τῆς κολάσεως ἔχουν ἤδη καταφάγει τίς σάρκες καί ἔχουν φθάσει ἕως μυελοῦ τῶν ὀστέων τῆς κοινωνικῆς ἀποσυνθέσεως.

Ὑπάρχει ἄραγε ἀντίρρησις ἀπό τούς «νοῦν ἔχοντας» καί ἰδίως ἀπό τούς εἰς Θεόν πιστεύοντας, πώς ἤδη εὑρισκόμεθα ἐντός αὐτῆς τῆς ζοφερᾶς καταστάσεως; Ὑφίσταται ἀντίρρησις, ὅτι ἡ δυσωδία τῆς διαστροφῆς ἔχει ἐξαπλωθῆ εἰς τόν κόσμο καί πώς ὁ ὅρος «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἔχει ἀπεκδυθῆ πλέον τήν ὑψηλή του ἀξία ἀπό τῆς στιγμῆς πού ἡ διαστροφή περιθριγκοῦται* μέ τήν ἰσχύν τοῦ νόμου;

Ἔτσι λοιπόν «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ὅσοι δουλεύουν εἰς τά ἀνομολόγητα πάθη τῆς διαστροφῆς, τῇ βλακώδῃ ἀνοχῇ τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων καί ἰδίως τῇ ἐνόχῳ σιωπῇ ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, κατώρθωσαν ὥστε νά ἀναγνωρισθοῦν, ὄχι μόνον ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλά καί διάφορα ἄλλα θέματα ἠθικῆς ὡς δῆθεν φυσιολογικά, ἄν ὄχι ὡς ἐπαινετά.

Κατώρθωσαν δυστυχῶς νά κάνουν τίς ἀρχές καί ἐξουσίες νά ὑποκύψουν εἰς τά θεήλατα πάθη τους ἐξευτελίζοντας τούς θεσμούς. Ἔτσι, τό ἕνα κράτος κατόπιν τοῦ ἄλλου (μή τυχόν καί θεωρηθοῦν πώς ὑστεροῦν εἰς τίς ποικίλες «δημοκρατικές» κατακτήσεις) μέσῳ νομοθετικοῦ πλαισίου, ἀναγνωρίζουν δικαιώματα σέ ἐκείνους πού θά ἔπρεπε νά ἀποτελοῦν τό ὄνειδος μιᾶς ὑγιοῦς κοινωνίας.

Ἐνεφανίσθη μάλιστα καί ὁ πλανητάρχης (προφανῶς γιά νά προσθέσῃ εἰς τήν ἐτυμολογία τοῦ τίτλου του «πλανητάρχης» ὅτι, πλήν τῶν ἄλλων, κατέχει καί τά σκῆπτρα τῆς ἀνά τήν ὑφήλιον «πλάνης»), ἐνεφανίσθη λοιπόν ὁ ἄρχων τοῦ πλανήτου καί ἐκήρυξε πώς ἡ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ ἀναφαίρετο δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων. 

Λές καί δέν τό ἐγνωρίζαμε. Δέν ἐγνωρίζαμε δηλαδή, ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα καί τό δικαίωμα, εἴτε νά φθάσῃ καί νά ξεπεράσῃ καί αὐτούς ἀκόμη τούς ἀγγέλους, εἴτε νά καταντήσῃ χειρότερος τῶν δαιμόνων, ἤ καί αὐτῶν τῶν κτηνῶν, ὅπως συμβαίνει μέ τήν συνειδητή ἐπιλογή τῆς ἀνωμαλίας καί τῆς διαστροφῆς, ὡς ἐν προκειμένῳ.

Ἀνῆλθε λοιπόν ὁ πλανητάρχης εἰς τό βῆμα τῆς ἐξουσίας γιά νά ὑποστηρίξῃ «δημοκρατικῷ τῷ τρόπῳ» τά δικαιώματα καί τήν ἐλευθέρα ἔκφρασι τῆς σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς. Βεβαίως, γιά ὅσους «παροικοῦν ἐν Ἰερουσαλήμ» καί γιά ὅσους ἀπολαμβάνουν τήν ἀστερόεσσα ἀσφάλεια καί ἐλευθερία, αὐτό ἦταν κάτι τό ἀναμενόμενο καί οὐδόλως κάτι τό διαφορετικό ἀπό τίς ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν «μαῦρες καί σκοτεινές» τῷ ὄντι δηλώσεις τοῦ «Λευκοῦ Οἴκου».

Καί οἱ δηλώσεις αὐτές περί ἐλευθέρας ἐπιλογῆς καί δή καυχήσεως αὐτῆς, ἐν τῷ ἅμα καί «ἐπί πτερύγων ἀνέμων» ἔκαναν τόν γῦρο τοῦ κόσμου καί ξεσήκωσαν ὅλα τά «φτερά καί τόν κονιορτό τῆς διαστροφῆς». Ξεκίνησαν δέ μέ τήν σειρά τους ὅλα τά διατεταγμένα παπαγαλάκια νά παπαγαλίζουν τά δικαιώματα αὐτά καί τίς ἀνομολόγητες διαστροφές. 

Ἀνέλαβαν εἰς τήν συνέχεια ἐργολαβικῶς, ὅλα τά ΜΜΕ καί τά δημοσιογραφικά συγκροτήματα, τό «ἀδελφικόν καθῆκον» νά ἀναπαράγουν τίς δηλώσεις καί νά παρουσιάζουν τίς ἐκθέσεις τῶν «εἰδημόνων». Καί τοῦτο, διότι ἠσθάνοντο τήν ἀνάγκην νομοθετικῆς καλύψεως τῆς συμβιώσεως τῶν ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καί βεβαίως τοῦ «γάμου» ὅσων ἀνήκουν εἰς τό λόμπυ τῶν ἰδιαζόντως ἰδιαιτέρων αὐτῶν χώρων. Μαζί δέ μέ ὅλους αὐτούς παρήλασε καί ὁλοκλήρος ὁ συρφετός τῶν «ἀπελευθερωμένων» σκλάβων.

Εὑρέθησαν μάλιστα καί κοινοβούλια, τά ὁποῖα ὑπεστήριξαν τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» τῆς διαστροφῆς, ὅπως καί αὐτό τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εἰς τό ὁποῖο μάλιστα ἐψήφισαν θετικῶς καί οἱ Ἕλληνες εὐρωβουλευτές. Ἔτσι, τώρα, οὐδείς θά ἔχῃ ἐρείσματα εἰς τό νά μᾶς κατηγορήσῃ ὡς πνευματικῶς ὑπανάπτυκτους καί ὁμοφοβικούς. Τί κατάντια, πράγματι, γιά τούς ἐκπροσώπους τῆς πατρίδος μας; 

Οἱ φυσιολογικοί ἄνθρωποι, οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ἔνοιωσαν τέτοια ντροπή καί τόση ἀηδία ἀπό τήν ψῆφο τους αὐτή καί αἰσθάνθησαν τέτοια ἀγανάκτησι πού δέν περιγράφεται. Δέν βρέθηκε δυστυχῶς οὔτε ἕνας ἑλληνόψυχος, οὔτε ἕνας πιστός Ὀρθόδοξος εὐρωβουλευτής νά ἐγερθῇ, καί νά ὀρθοτομήσῃ; Δέν ἐσκέφθησαν νά κρατήσουν τήν ἑλληνοχριστιανική μας ἀξιοπρέπεια καί, ἐάν ἐχρειάζετο ἀκόμη καί νά παραιτηθῇ κάποιος, ἄς τό ἔπραττε, ὥστε ἡ πρᾶξις του αὐτή νά μείνῃ φωτεινό παράδειγμα εἰς τίς σελίδες τῆς ἐθνικῆς οὐ μήν ἀλλά καί τῆς εὐρωπαϊκῆς μας ἱστορίας;

Ἀλήθεια, πῶς Ἕλληνες ὑπέγραψαν τέτοιο κείμενο; Τέτοιους νόμους δέν μπορεῖ νά τούς ὑποστηρίζῃ νηφάλιος νοῦς καί καρδιά πού σέβεται καί ἀγαπᾶ τόν Θεό.

Δέν μένει τώρα, μετά ἀπό τήν ψήφισι δέσμης νόμων περί τῆς συμβιώσεως τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν, νά ψηφισθῇ καί τοιοῦτος περί υἱοθεσίας τέκνων ἀπό τά «ζευγάρια αὐτά». Ἀλλά περί ποίας υἱοθεσίας μπορεῖ νά γίνῃ λόγος, ὅταν αὐτή ἡ ἰδία ἡ φύσις ἀποστρέφεται τήν ἀηδιαστική τούτη συμβίωσι (δέν τήν ὀνομάζομε κτηνώδη, ἕνεκεν ζωοφιλίας) καί ἀπό τήν ὁποία ἀπουσιάζει ὁ εὐλογημένος «καρπός κοιλίας»;

Καί ποιά θά εἶναι τά ταλαίπωρα ἐκεῖνα παιδάκια, τά θύματα δηλαδή, τά ὁποῖα θά πέσουν εἰς τά χέρια τῶν «ἀνθρώπων» αὐτῶν γιά νά τά καταντήσουν «υἱούς γεένης διπλότερον αὐτῶν»; Ποιά μάνα καί ποιός πατέρας θά μπορέσῃ ποτέ νά ἡσυχάσῃ ἀπό τίς ἐρινύες, ὅταν κατανοήσῃ ὅτι τό σπλάχνο του εὑρίσκεται ζωντανό εἰς τό παράρτημα τῆς κολάσεως καί μεγαλώνει μέσα εἰς τόν ἔμετο τῆς διαστροφῆς;

Ἀλλά ἕπεται καί συνέχεια, πού θά βραχυκυκλώσῃ τούς φυσιολογικούς γονεῖς, ἐάν αὐτοί δέν ἀφυπνίζωνται καί δέν συνεχίσουν τόν «δημοκρατικό τους ὕπνο». Διότι, τί καί μέ τί τρόπο θά ἀπαντοῦν εἰς τά παιδιά τους, ὅταν θά δέχωνται ἀπορίες οἱ ὁποῖες θά προκύπτουν ἀπό τήν συναναστροφή τους μέ τά συγκεκριμένα υἱοθετημένα παιδάκια;

Ἀλλά, τί νά πῇ κανείς, ὅταν βλέπῃ νά καθιερώνουν παρελάσεις-ἐκδηλώσεις γι᾽ αὐτές τίς συμπεριφορές καί γι᾽ αὐτά τά θέματα μέ τήν κάλυψι καί τήν ὑποστήριξι τῆς πολιτείας;

Ἐφεξῆς, ἐκτός τῶν ἁμαρτωλῶν καρναβαλικῶν ἐκδηλώσεων, πού δυστυχῶς ἔχουν ἐπί ἔτη καθιερωθῆ, θά ἔχωμε καί ἀνοικτή πασσαρέλα ὅπου θά ἐμφανίζωνται ἀκόμη καί τέρατα. Δηλαδή, «ἄνθρωποι», πού δέν θά εἶναι οὔτε ἄνδρες, οὔτε γυναῖκες.

Τώρα, ἄς μεθύσουν θιασῶτες καί πρωταγωνιστές τῆς μισητῆς ἁμαρτίας ἀπό «τοῦ ποτηρίου τοῦ χρυσοῦ τό γέμον βδελυγμάτων καί τά ἀκάθαρτα τῆς πορνείας τῆς γῆς» (Ἀποκ. ΙΖ´, 4).

Τώρα, τόν λόγο ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν θεμάτων ἔχει «ἡ βαβυλών ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καί τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς» (Ἀποκ. ΙΖ´, 5).

Ὁ ἔχων ὧτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Ἐάν μᾶς ἔχουν ἀπομείνει λίγες σταλαγματιές δακρύων, ἄς γονατίσωμε καί ἄς δεηθῶμεν ὑπέρ ὅλου τοῦ κόσμου καί ἰδίως ὑπέρ τῶν ἀθώων παιδιῶν. Ἵλεως γενοῦ ἡμῖν, Κύριε...

ΠΗΓΗ