ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΙΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ «ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ»

ΟΙ «ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ   «ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ 

Γράφει ο Λεωνίδας Αποσκίτης

Το «πρότζεκτ» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που προώθησαν για δεκαετίες οι Επικυρίαρχοι, κατόρθωσε ήδη να διαμορφώσει μια τερατώδη πολιτική πραγματικότητα η οποία, μέσα από την αντιδημοκρατική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και την τοκογλυφική “ηθική”, επιβάλλει την ηγεμονία μη εκλεγμένων αξιωματούχων και μη ψηφισμένων συνθηκών επί των λαών του ευρωπαϊκού φάσματος.

Σήμερα υπάρχουν 47 κράτη στην ευρωπαϊκή ήπειρο, από τα οποία τα 27 είναι μέλη της Ε.Ε. και τα άλλα είναι ανεξάρτητα. Η λανθασμένη εξίσωση της ιστορικής Ευρώπης με την γραφειοκρατική Ε.Ε. οφείλεται στο γεγονός ότι οι ευρωκράτες προσπαθούν να θέσουν σε δεύτερη μοίρα την ευρωπαϊκή ιστορία και διαφορετικότητα και να επιβάλουν την άποψη ότι η μοίρα της ηπείρου, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, ταυτίζεται με την Ε.Ε.

Γι' αυτό η Ε.Ε. δεν είχε ποτέ την υποστήριξη των πολιτών όταν διαμορφώθηκε μέσα στα πλαίσια της ΕΟΚ και δεν τα κατάφερε ούτε με την μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ότι ρίζωσε μια τέτοια αντιλαϊκή ιδεολογία το οφείλει εν πολλοίς στην ταύτιση του όρου «Ευρώπη» με τις φιλοδοξίες των ηγεμόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολλοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το πραγματικό ζήτημα δεν είναι ουσιαστικά η «Ευρώπη». Είναι η νέα μορφή παράνομης υπερεξουσίας που έχει προκύψει υπό το πρόσχημα της ευρωπαϊκής ενότητας και αποφασίζει εις το όνομα της Ευρώπης και των λαών της. 

Η μεγάλη απάτη των προπαγανδιστών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι υφάρπασαν τον τίτλο «Ευρώπη», και τον χρησιμοποίησαν προς όφελός τους, κολλώντας την ετικέττα «ευρωσκεπτικιστές» σε όσους έχουν αντιρρήσεις για την καταστροφή των ιστορικών ευρωπαϊκών εθνών και της ευρωπαϊκής κουλτούρας, δηλαδή σε όσους αγαπούν την αληθινή Ευρώπη.

Έτσι, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο εξελιγμένα μπλοκ λαών του κόσμου,  που κάποτε ανατράφηκαν με ελληνικές και ανθρωπιστικές αξίες, κυβερνάται όλο και περισσότερο από ένα σύστημα για το οποίο οι πολίτες έχουν πλέον ελάχιστη γνώση και γνώμη, όπως σε κάθε τριτοκοσμική «μπανανία». 

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι για τον συνηθισμένο «πολίτη», η εξέλιξη αυτή είναι ακατανόητη. Σε παλαιότερες εποχές, ακόμα και οι αμόρφωτοι πολίτες καταλάβαιναν σε έναν βαθμό πώς λειτουργούσε η δικαιοσύνη, πώς κυβερνιόταν η χώρα τους και ποιος είχε την ευθύνη. 

Αλλά στην σημερινή Ευρώπη οι παραδοσιακές δομές έχουν αντικατασταθεί από αλλοπρόσαλλα και ακατανόητα σώματα με ζαλιστικά ακρωνύμια ή αρκτικόλεξα –την Κομμισσιόν, το Eurogroup, το Συμβούλιο των Υπουργών, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όλα με εξουσίες και καθήκοντα που σε καμμία περίπτωση δεν είναι διαφανή. 

Πέρα από τους νόμους της κάθε χώρας μας, οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιμετωπίζουμε σήμερα τις ντιρεκτίβες, τις ρυθμίσεις, τις σχοινοτενείς αποφάσεις και ένα συνονθύλευμα διατάξεων μιας αόρατης γραφειοκρατίας και όλα αυτά είναι τόσο περίπλοκα που κανείς δεν μπορεί να τα παρακολουθήσει, ή δεν έχει την διάθεση καν.

Με λίγα λόγια, όλο αυτό το τερατούργημα μπορεί να μην επιβλήθηκε με τα πάντσερ, αλλά στήθηκε έξυπνα πάνω σε μια κολοσσιαία αντιδημοκρατική μπλόφα. Ένα κόλπο που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών, χαρίζοντάς τους για ένα διάστημα της ευημερία, για να τους τραβήξει σήμερα κάθε δικλείδα ασφαλείας –κοινωνική και θεσμική- από την ζωή τους στο όνομα της δημοσιονομικής πολιτικής εξ αιτίας της κρίσης.

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο ζήτημα αυτό κάνει ο αναλυτής Karl Müller στην αγγλική έκδοση της καθολικής επιθεώρησης Zeit-Fragen (What next in Europe?): «Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, τελευταίος πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης, προσπάθησε να διασώσει την εξουσία του κομμουνιστικού κόμματος στην χώρα του με την «περεστρόϊκα» και την «γκλάσνοστ». Απέτυχε.

«Τα τελευταία χρόνια, όπως και στην πρώην Σοβιετική Ένωση, οι ηγέτες της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν θεμελιώδεις κρίσεις και πολλές από τις «διαδικασίες επίλυσής» τους μπορούν να παραλληλισθούν, σε αρκετό βαθμό, με το σοβιετικό μοντέλο: 

Υπάρχουν οι «σταλινικοί» της Ε.Ε., που θέλουν να την «σώσουν» με την μέθοδο του μεγαλύτερου συγκεντρωτισμού από μια λίγο ώς πολύ ανοικτή δικτατορία. Ακολουθούν τις οδηγίες του Jean Monnet για την σταδιακή κατάργηση των ευρωπαϊκών κρατών. Επιδιώκουν μια σύγχρονη «Pax Romana», δηλαδή μια «ειρήνη» εντός της Ε.Ε. εις βάρος της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

«Αλλά υπάρχει και μια άλλη ομάδα σωτήρων της Ε.Ε., οι αποκαλούμενοι «λενινιστές» -σύμφωνα με την προσέγγιση του Γκορμπατσώφ. 

Αυτοί θέλουν να «σώσουν» την Ε.Ε. ρετουσάροντας, ή και μειώνοντας λίγο τις εξουσίες των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, ξαναδίνοντας ίσως λίγες αρμοδιότητες στα κράτη, προκειμένου κυρίως να ελέγξουν την κρίση του ευρώ και των κρατικών χρεών, η οποία κινδυνεύει να γίνει πολύ βαθύτερη έως αδιέξοδη. 

Τελικά, οι «λενινιστές» της Ε.Ε. στοχεύουν κι αυτοί σε μια «Pax Romana», αλλά λίγο πιο ήπια στην περίπτωσή τους. Ούτε αυτό, όμως, δίνει καμμιά προοπτική».

Τι έπεται στην Ευρώπη μετά την ελληνική κρίση, το Brexit, την ανταρσία των χωρών του Βίζεγκραντ, την ιταλική ανυπακοή και τώρα τα Κίτρινα Γιλέκα;   

Η Ε.Ε. αποτελεί απειλή για τα ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη, δεν είναι κάτι «καινόν υπό τον ήλιο», είναι δημιούργημα πολιτικών συσχετισμών, δεν έχει πραγματικές ρίζες στην ιστορία, είναι μια “ντεμέκ” αυτοκρατορία και η μοίρα της θα είναι το έκτρωμα αυτό να διαλυθεί. 

Αν η σημερινή νομενκλατούρα της Ε.Ε. έχει το μυαλό να μιμηθεί την σωφροσύνη που έδειξαν πριν από 30 χρόνια οι αντίστοιχοι ηγέτες του Ανατολικού μπλοκ, η κατάρρευση θα γίνει έντιμα και ειρηνικά. 

Η ειρηνική διάλυση στην Ευρώπη θα γίνει προς το κοινό όφελος με σεβασμό στα πολιτικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία. Οι βασικές ανθρωπιστικές αξίες συνολικά θα πρέπει να επιβληθούν ξανά ως αξίες των πολιτών για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.

Αλλιώς οι εξελίξεις θα γίνονται όλο και πιο βίαιες και η αιματοχυσία δεν θα αποφευχθεί.

ΠΗΓΗ: fb Leonidas Aposkitis