ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΣΑΣ
Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης
Στην Θεσ/νικη ζει μια μικρή αρμενική παροικία με την εκκλησία το σχολείο και τους συλλόγους της.
Έτυχε κάποτε πριν από πολλά χρόνια να περνάω έξω από την Μητρόπολη στην Αγίας Σοφίας, εκεί που κάποτε ήταν το ελληνικό προξενείο, κέντρο του Μακεδονικού αγώνα, πριν από την απελευθέρωση του 1912, που σήμερα είναι μουσείο.
Από μέσα έβγαινε μια κοπέλα με την 6-7 χρονών κόρη της,συναντηθήκαμε, ήταν μία γνωστή μου Αρμενοπούλα Σαλονικιά, που είχε πάει εκεί για να την ξεναγήσει .
Μεγάλη ή έκπληξη μου και μεγαλύτερη η ντροπή μου όταν με ρώτησε αν πήγα και εγώ με τα παιδιά μου εκεί.
Ξεφτιλίστηκα όταν με είπε αδιάφορο και αχάριστο για την χώρα και την Ιστορία μου,όταν είπα όχι δεν έτυχε να πάω.
Δεν θα τύχει ποτέ, μου είπε, εγώ ήρθα εδώ συνειδητά,μετά από τις διακοπές μου στην Κύπρο,όπου έπαθα το σόκ της ζωής μου όταν μια μέρα περπατούσα στα σοκάκια της παλιάς Λευκωσίας και ξαφνικά ο δρόμος κοβόταν με σύνορα και μετά συνέχιζε σε άλλο κράτος και με άλλη σημαία.
Αν δεν το αισθανθείς μου λέει δεν μπορείς να το καταλάβεις τι πλάκα παθαίνεις εκεί και τι παθαίνουν οι Κύπριοι που το ζούνε
κάθε μέρα.
Τότε κατάλαβα και αισθάνθηκα συνέχισε ,τα δεινά και τις σφαγές, την γενοκτονία της φυλής και του έθνους μου, που είχα ακούσει ή διαβάσει μόνον.
Κατάλαβα αυτά τα κοινά που με δένουν με την πατρίδα και το έθνος αυτό που γεννήθηκα ανάμεσα του,έγινα και Ελληνίδα και
καμαρώνω διπλά και το ψάχνω, κάνε το και συ το χρωστάς στον εαυτό σου και στην χώρα σου και στους προγόνους σου.
Μέχρι τότε ήμουν και εγώ όπως όλοι της ηλικίας μας στην Σαλονίκη και στην Ελλάδα,ανέμελη τουρίστρια σε διακοπές.
Πήγα επιτέλους με τα παδιά μου,γιατί το υποσχέθηκα στην Αρμένισα φίλη μου και στον εαυτό μου για να μάθω μήπως καταλάβω και αισθανθώ.
Αύριο στην Θεσ/νικη και στην Αθήνα θα γίνει Πρεσβεία και προξενείο της Βόρειας Μακεδονίας και η σημαία της θα κυματίζει εδώ.
Θα υπάρχει Μακεδόνας πρόξενος και πρέσβης, έτσι συμφωνήσανε οι 153, ανέχθηκαν οι 146 και ένας απείχε, έτσι επικύρωσε υπογράφοντας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας.
Στην Λευκωσία η απέναντι σημαία στον δρόμο, κυματίζει μετά από προδοσία, αλλά και με την ισχύ του στρατού κατοχής.
Οι Κύπριοι , όπως και η Αρμένισα τουρίστρια που ανέφερα, αισθάνονται καθημερινά την βαριά σκιά της, δεν το κατάπιαν όμως 40 χρόνια τώρα.
Εμείς εδώ τι θα αισθανόμαστε, πως θα το καταπιούμε;
Αν έγινε προδοσία, αν καταπατήθηκαν όροι του συντάγματος
και στρατιωτικοί όρκοι, δεν μεσολάβησε επιβολή δια της στρατιωτικής ισχύος του αντιπάλου όπως στην Κύπρο.
Αν τώρα έχουμε την ισχύ, θα αγνοήσουμε την προδοσία και θα επιβάλουμε πλειοψηφικά την θέληση μας δια της ισχύος
του έθνους μας.
Nα ισχύσει το σύνταγμα, να τηρούνται οι όρκοι, από πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Mε τα μέσα που διαθέτουμε ειρηνικά ή όχι.
Το ίδιο συνέβη στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μας στην Κύπρο, όπου πάμε με διαβατήριο πιά.
Αν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί είναι στο χέρι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου