ΟΙ ΚΑΦΕΤΖΟΥΔΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
του Λεωνίδα Αποσκίτη
Η περίοδος 2018-2020 είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα – με σειρά εκλογικών αναμετρήσεων που θα φέρουν σημαντικά ξεκαθαρίσματα.
Το σοβαρό ερώτημα που μένει ν’ απαντηθεί είναι πόσο γρήγορα ή πόσο απάνθρωπα θα γίνουν αισθητές οι συνέπειες της ληστείας, που διέπραξαν οι ελληνικές ελίτ μαζί με τους τοκογλυφικούς «θεσμούς»,και της αμαχητί παράδοσης της χώρας κι αυτό ίσως είναι που θα κρίνει τις εκλογές.
Ήδη οι πολιτικοί αστρολόγοι έχουν πιάσει δουλειά προβλέποντας κοσμοϊστορικά πολιτικά γεγονότα, καθώς ο Ποσειδώνας θα είναι «ο μεγάλος κυρίαρχος» και ο Ουρανός «μπαίνει στον Ταύρο» και σταθεροποιείται εκεί για τα επόμενα 7 χρόνια…
Το θλιβερό, όμως, γεγονός είναι ότι οι ελληνικές ελίτ συνεχίζουν την ίδια πολιτική που άσκησαν σε παλαιότερες κρίσιμες στιγμές οι προκάτοχοί τους, πολλές φορές, μάλιστα, αφήνοντας την τύχη της χώρας σε …χαρτορίχτρες και καφετζούδες.
Όσο παρανοϊκό κι αν φαίνεται αυτό, είναι αλήθεια. Πολλοί εκπρόσωποι της οικογενειοκρατίας που μας κυβέρνησαν χρόνια και χρόνια ελάμβαναν το χρίσμα της πολιτικής -πολύ πριν την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ- σε διάφορες «πνευματιστικές» συγκεντρώσεις… όπου το μέντιουμ πολλάκις επικοινωνούσε απ’ ευθείας με το «πνεύμα» των εκάστοτε Επικυρίαρχων, στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτων (ή, καλύτερα, το Λάνγκλεϋ).
Οι νεώτεροι θυμούνται ότι η περίοδος του Ωνασείου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η εξωφρενική αποθέωση της ανάμιξης της «κρυστάλλινης σφαίρας» στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου. Επί πολλούς μήνες, οι εφημερίδες μιλούσαν για την «αυλή των μάγων» και ότι «δεν είναι δυνατόν ο τόπος να κατευθύνεται από έναν αστρολόγο» (Ελ. Τύπος 24/11/1995). Τι είχε συμβει; Κανείς δεν έμαθε ποτέ.
Δεν γνωρίζω αν ο σημερινός πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο οποίος επηρεάζει, όπως φαίνεται, τις πολιτικές κατευθύνσεις της «αριστερής» πρωτο-κυβέρνησης, συμβουλεύεται την κρυστάλλινη σφαίρα, ένας, όμως, πολύ γνωστός προκάτοχός του το έκανε συστηματικά. Αυτό δείχνει το παρακάτω γεγονός.
Ο στρατιωτικός και πολιτικός Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953) υπήρξε μια από τις σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής ιστορίας το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο λαός του έδωσε το προσωνύμιο «Ο μαύρος καβαλλάρης». Τον Αύγουστο του 1952, η κυβέρνηση συνασπισμού Πλαστήρα-Βενιζέλου έχασε την πλειοψηφία με την αποσκίρτηση δύο βουλευτών.
Οι εκλογές που προκηρύχθηκαν για τις 16 Νοεμβρίου του 1952 συνιστούσαν πλέον μια κρίσιμη καμπή μετά το τέλος του Εμφυλίου πολέμου. Η αμερικανική ανάμιξη ήταν ήδη έντονη σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και η χώρα είχε μεγάλη ανάγκη την αμερικανική βοήθεια.
Πρώτος στόχος των Αμερικανών ήταν ο περιορισμός της εκλογικής δύναμης της ηττημένης κομμουνιστικής αριστεράς και η ενίσχυση του κόμματος του Παπάγου «Ελληνικός Συναγερμός».
Ως ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων εμφανίσθηκε τότε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ, ο περίφημος Τζων Πιουριφόϊ (John Peurifoy). Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα της εποχής, το πολιτικό τέλος του «Μαύρου καβαλλάρη» (16/11/1952) καθορίστηκε από μια σατανική καφετζού.
Ας δούμε τι γράφει ο Σπύρος Μαρκεζίνης στο μνημειώδες έργο του «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος»: «Ο Πιουριφόϊ εχρησιμοποίησε με τον κατάλληλο τρόπο γνωστή Αθηναία καφετζού, την οποία ιδιαιτέρως ενεπιστεύετο ο πρωθυπουργός.
Εκείνη ανέλαβε να πείσει τον στρατηγό ότι το πλειοψηφικό θα απέβαινε προς όφελός του και ότι, αν επροκαλείτο από τον Παπάγο, έπρεπε χωρίς επιφύλαξη να αποδεχθεί την πρόκληση».
Ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος (1883-1955) ήταν ο αρχιστράτηγος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το 1952 αναδείχθηκε σε κεντρικό πολιτικό πρόσωπο επιτυγχάνοντας απόλυτη πλειοψηφία με τον «Ελληνικό Συναγερμό». Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, κάποιες σημαντικές πολιτικές αποφάσεις τις πήρε επηρεασμένος από πνευματιστικές συγκεντρώσεις στις οποίες είχε λάβει μέρος.
Ο Εμμανουήλ Τσουδερός (1882-1956) ήταν πολιτικός, νομικός και οικονομολόγος. Διετέλεσε πρόεδρος της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης κατά την διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής (1941-1944).
Στο διάγγελμα που είχε απευθύνει στον ελληνικό λαό, είχε διακηρύξει ότι «το έθνος θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους»… και ότι η Ελλάδα «θα παραμείνει πιστή εις τας φιλίας και συμφωνίας της» [αυτά που λένε και σήμερα]
Το πώς απεδέχθη την πρωθυπουργία ο Τσουδερός, το έχει διηγηθεί ο ίδιος στον βιογράφο του, γνωστό συγγραφέα Ηλία Βενέζη.
Έναν μήνα πριν την ορκωμοσία του τον κάλεσε ο Κ. Μελάς σε… «πνευματιστικήν συγκέντρωσιν». Μετά την «κεκανονισμένην προσευχήν», το μέντιουμ εκάλεσε το «φάντασμα» του… Ελ. Βενιζέλου!!!…
Το «φάντασμα» λοιπόν απευθύνθη στον Τσουδερό και του είπε πως σ’ ένα μήνα θα κληθεί ν’ αναλάβει την κυβέρνηση του τόπου. Τον προέτρεψε δε να δεχτεί την θέση… Τις επόμενες δυο ημέρες κλήθηκαν και τα «πνεύματα» του πατέρα του και του… Παπαναστασίου.
Και οι δύο, του είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Τέλος, το «πνεύμα»του πατρός του τού μονογενούς, εν αγαστή συνεργασία με το του… Βενιζέλου, «υπαγόρευσαν» (!) στον Τσουδερό το διάγγελμα που έπρεπε να εκφωνήσει όταν θα του δινόταν η εντολή!!!…
Και ο ακαδημαϊκός Βενέζης συμπληρώνει με «πλήρη σοβαρότητα»: «Περί των συνεδριάσεων αυτών υπάρχουν πρακτικά»!!! [Σημ. Ηλίας Βενέζης, Εμμανουήλ Τσουδερός. Αθήνα 1966, σελ.263]
Ας πάμε, όμως, και παλιότερα, στην δραματική περίοδο του καλοκαιριού του 1922:
Μικρά Ασία, Σαγγάριος, Σμύρνη, και παντού στα πανάρχαια χώματα της Ιωνίας οι Έλληνες ξεκληρίζονται. Παντού φωτιά και ξερριζωμός. Την ίδια ώρα ο αθηναϊκός πνευματικός, επιστημονικός, πολιτικός και διπλωματικός κόσμος ασχολείται με την …υψηλή μαγεία.
Ένα κύμα πνευματισμού και μυστικισμού έχει συνεπάρει τους κύριους και τις κυρίες της «εντός των τειχών» αστικής τάξης –που, υπακούοντας στις προσταγές αυτής της ύποπτης σε χαλεπούς καιρούς «μόδας»- διοργανώνουν καθημερινώς βραδιές «επικοινωνίας με τα πνεύματα».
Την ώρα που επίκειτο η είσοδος του τουρκικού στρατού στην πόλη της Σμύρνης (όπως δείχνει ο παρακάτω πίνακας) και οι Τσέτες ακόνιζαν τα μαχαίρια τους, η αθηναϊκή ιντελιγκέντσια προσπαθούσε να βρει τον δρόμο της ανάμεσα σε «Βογόμιλους», «Εσσαίους», Θεοσόφους, «Καθαρούς»… με την χρήση της «τηλεπάθειας».
Ποια θα ήτανε, άραγε, η τύχη της Ιωνίας εάν δεν δρούσαν τότε διάφορες αμφιλεγόμενες και σκοτεινές προσωπικότητες, ως «Ρασπούτιν» του ελληνικού χώρου, που ανάγκαζαν ακόμα και με το ζόρι πολλές ελληνικές συνειδήσεις να συμμετέχουν στα εθνοκτόνα παιγνίδια του ξένου παράγοντα και των οργάνων του στην νεώτερη Ελλάδα;
‘Ενας Θεός ξέρει πόσες κρίσιμες αποφάσεις πάρθηκαν (ή δεν πάρθηκαν καθόλου, όπως το 1974) από ένα σωρό τέτοια χειραγωγούμενα άτομα, για να φθάσουμε σήμερα, λίγο προ της επετείου των 200 χρόνων από την Παλιγγενεσία του 1821, να αναρωτιόμαστε με αγωνία για το μέλλον της χώρας.
(Απο μία γενικότερη έρευνα μου με τίτλο «Αποκρυφισμός και Πολιτική» που δημοσιεύτηκε σε συνεχόμενα τεύχη του περιοδικού ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ το 2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου